ตอนที่24 นั่นมัน ฉันกินไปแล้วนะ

ต๭นที่24 นั่นมัน ฉันกินไปแล้วนะ นรมนมองไปที่นทจรอย่างไม่รู้ตัวแล้วรีบคัดค้านขึ้นมาทันที “นภสรเธอพูดอะไรของเธอหน่ะ เธอต้องไปทำแผนก ประชาสัมพันธ์ที่ซึ่งเป็นแผนกที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ แล้วจะสอนเธอได้ยังไง?” นภสรไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มให้กับท่าทีของนรมน เธอไม่รู้เหมือนกันว่านทจรเป็นห่วงและสนใจเธอมากน้อยแค่ไหน แต่ถ้านั่นสามารถหยุดนรมนได้ นั่นก็ไม่เลวเลยที เดียว “เธอเป็นญาติผู้พี่ของนภสร รู้เรื่องดีกว่าเธอ แต่ไม่รู้จักช่วยเธอเลือกแผนกที่มันดีกว่านี้หน่อยหรอ? ” น้ำเสียงของนทจรปนตำหนิ นรมนกัดริมฝีปาก ดวงตาคลอหน่อยอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา เธอพูดด้วยเสียงแผ่วต่ำ “นทจร นภสร เธออยากไปฝึกที่นั่นจริงๆ ฉันเองก็ไม่อยากจะให้เธอต้องผิดหวัง….” เธอไม่ได้ร้องไห้ออกมาจริงๆ แต่น้ำเสียงกังวลอยู่ในที นั่นทำให้ผู้ฟังรู้สึกเห็นใจ นทจรมองไปเบื้องหน้าอย่างตำหนิตัวเอง “ผมไม่ได้โทษคุณนะ” ปองพลที่นั่งอยู่ข้างๆจู่ๆก็ลุกขึ้นมา “คุณนทจร นภสรเขาเหนื่อยแล้วหล่ะ พวกเราขอตัวกลับก่อนละกันนะ” พอพูดจบ ก็ดึงมือนภสรออกไป ทิ้งนทจรให้โกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่เพียงผู้เดียว …… พอออกมาจากที่นั่นได้ นภสรก็ถอนหายใจออกมายาวๆ : “ครั้งหน้านะฉันไม่มากินข้าวกับพวกเขาแล้ว” “ผมกำลังนึกอยู่เลยว่าคุณจะเอาแก้วไวน์เทราดหน้าของพี่สาว” น้ำเสียงของปองพลดูจริงจัง เขาพูดพลางจับมือเธอให้เดินตามด้วย เขาเดินไปตามทางเดินอย่างไม่รีบไม่ร้อน ตรงไปยังลิฟต์ นภสรพูดอย่างไม่คิดอะไร “ถ้าทำอย่างนั้นจริง นทจรที่เหมือนจะสนใจฉันเขาก็คงจะมองฉันเปลี่ยนไป ถ้าเป็น แบบนั้นก็ของจะสมใจนรมน” แววตาของปองพลเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “นี่คุณสนใจหรอว่านทจรจะสนใจคุณหรือเปล่าหน่ะ?” “.....” เธอเพิ่งจะมารู้สึกว่าเธอได้พูดอะไรผิดไป ในขณะเดียวกับประตูลิฟต์ก็เปิดออก ปองพลปล่อยมือของเธอก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์ นภสรมองมือที่ว่างเปล่าของเธอก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปแบบติดๆ เธอเหลือบมองหน้าเขาอย่างระมัดระวัง ลิฟต์หยุดลงที่ชั้น1 ในระหว่างที่อยู่ในลิฟต์นั้นปองพลไม่แม้แต่จะหันมามองเธอเลย ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะอธิบายยังไงให้เขาฟังดี พงศกรก็เดินผ่านเข้ามา ในสายตาของเธอพอดี นภสรจึงเอ่ยปากทัก “คุณพงศกร” พงศกรกวาดสายตาไปยังพวกเขาทั้งสอง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย : “สวัสดีครับ คุณปองพลและ ภรรยา” จู่ๆนภสรก็พลันนึกไปถึงขวดไวน์ที่เธอทำแตกไปเมื่อวาน ยังไม่ได้ตกลงเรื่องราคาเลย ตอนนี้ก็ดันมาเจออีก ในใจเลยรู้สึกกระดากอายขึ้นมานิดนึง ปองพลที่ถูกนภสรทำให้ขุ่นใจอย่างรุนแรง เหลือบมองไปยังพงศกรอย่างเย็นชา ก่อนจะก้าวออกไปโดยไม่พูด อะไรสักคำ พงศกรจึงเข้ามากระซิบใกล้ๆนภสร “คุณปองพลของคุณเป็นอะไรไปหน่ะ?” ของคุณ, คุณปองพล…. หัวใจนภสรสั่นเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา : “ฉันเพิ่งทำให้เขาโกรธมาหน่ะ” พงศกรได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปทางนภสร สุดท้ายก็พูดออกมาสองคำ “สุดยอด” “.......” หน้านภสรเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อวาน “ขวดไวน์นั่น เจ้านายพูดคุณได้บอกมั้ยว่าจะตกลงกันยังไง?” “ไวน์ขวดนั้นหน่ะหรอ…...” พงศกรพูดลากเสียงยาวก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณปองพลเคลียร์แล้วหล่ะ คุณ ลองไปถามเขาดูนะ คุณนภสรอย่าลืมหล่ะว่าเราหน่ะเพื่อนกัน ไว้ว่าคุยเล่นกันใหม่นะ” พอพูดจบ พงศกรก็เดินเข้าลิฟต์ไป สำหรับท่าทีที่ความกระตือรือร้นแปลกๆของพงศกรนั่นก็ทำให้นภสรรู้สึกงงงงันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ปองพลที่รอเธอออกมาจากclub beautiful night เขาก็เปิดประตูรถและยืนพิง ดูเหมือนว่ากำลังรอเธออยู่ พอเห็นเธอเดินมา เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา “ขึ้นรถ” พอพูดเสร็จก็หมุนตัวไปอีกด้านนึงของรถ และนั่งตรงตำแหน่งคนขับ นภสรคาดเข็มขัดเสร็จ เธอก็หายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา “คุณพงศกรบอกว่า คุณเคลียร์เรื่องไวน์ขวดน้ำแล้ว หรอ ต้องจ่ายเงินมั้ย?” ปองพลพูดด้วยเสียงเยือกเย็นโดยไม่มองหน้าเธอ “ไปยืมเพื่อนมา” “เพื่อนคุณนี่ดีจังเลยนะ” นภสรบิดปาดอย่างอิจฉา ให้ยืมรถ แล้วยังให้ยืมเงินเยอะขนาดนั้นอีก พอคิดๆแล้วเธอก็พูดขึ้นมาอีก “เงินนั่นเดี๋ยวฉันทยอยคืนให้นะ” “ไม่ต้อง ” ปองพลสตาร์ทรถ ในเวลาเดียวกัน ใน club beautiful night นทจรกำลังเรียกบริกรเตรียมจะจ่ายเงิน แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวตัวสูงคนหนึ่ง พงศกรยิ้มอย่างสุภาพ “คุณนทจร บิลนี้เจ้านายของเราจ่ายให้คุณแล้ว ไว้คราวหน้ามาดื่มเล่นกันอีกนะครับ” “เจ้านายของพวกเรา?” นทจรหันมองหน้ากับนรมน ไม่ใช่แค่พวกเขาที่ไม่รู้จักเจ้าของของclub beautiful night แต่ในเมืองเมฆก็ไม่เคยมีใครรู้จักเขามาก่อนด้วยซ้ำ พงศกรยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “คุณปองพลกับเจ้านายของพวกเราสนิทกัน ดังนั้นเจ้านายเลยจ่ายบิลนี้ให้หน่ะครับ” นทจรร้องออกมาอย่างประหลาดใจ “ปองพล?” “ครับคุณปองพล ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” พอพงศกรพูดจบเขาก็เดินจากไป ทั้งนทจรและนรมนยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิด ฉากที่เกิดขึ้นในclub beautiful night นภสรก็ไม่ได้รับรู้ด้วย ตอนนี้ทั้งใจทั้งความคิดของเธอกำลังอยู่ที่ปองพล พอกลับมาถึงบ้าน ปองพลก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำไป นภสรยืนอยู่หน้าเตียงใหญ่ครุ่นคิด พอได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำหยุดลง เธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว เมื่อปองพลออกมา ก็ไม่เห็นใคร เพียงได้ยินเสียงดังแว่วออกมาจากห้องครัว จึงหันไปมองเห็นว่าเป็นนภสรที่กำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น จึงเดินเข้าไป “ทำอะไรหน่ะ? ไม่อิ่มหรอ?” นภสรวางของในมือลงช้า ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “อือ” พอได้ยินเธอตอบ ปองพลก็เดินเข้ามา ดันตัวเธอออกไปด้านข้าง ก่อนจะหยิบไข่ออกมา2ฟอง แล้วก็ผักใบเขียว แล้วก็เริ่มจุดไฟ ก่อนจะหันมาถามเธอ “ก๋วยเตี๋ยวไข่น้ำมั้ย?” นภสรรีบพยักหน้าทันที จริงๆเธอก็ไม่ได้หิวอะไรหรอก นภสรยืนดูเขาทำก๋วยเตี๋ยวไข่น้ำอยู่ข้างๆ ก็ถามขึ้น “คุณยังโกรธอยู่หรือเปล่า?” “คุณคิดว่าผมไม่ควรโกรธงั้นหรอ?” ปองพลตอบทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ผมก็ยังคงเปียกเล็กน้อย ในมือถือตะเกียบ จ้องมองไปที่หม้ออย่างตั้งใจ น้ำเสียงไม่ได้ความรู้สึกอะไร ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงการถามขึ้นเท่านั้น? นภสรมองเขายังพินิจเสี้ยววิก่อนจะตอบ “ฉันแค่อยากให้นรมนรู้สึกไปดีหน่ะ” “แต่คุณก็ไม่ควรใช้วิธีที่ตัวเองจะรู้สึกไม่ดีไปด้วย ถ้าไม่ชอบก็ตอกกลับไปตรงๆนั่นแหละ ถ้าไม่อยากทำก็ปฏิเสธไปเลย ทำคนมีสิทธิ์จะพูดคำว่า ‘ไม่’ นะ ” ปองพลพูดจบก็เอาผักใส่เข้าไปในหม้อ แปปเดียวก็ตักก๋วยเตี๋ยวไก่น้ำร้อนๆออกมาจากหม้อ “มากินมา” ปองพลยกมันเอาไปวางไว้ที่โต๊ะ ก็เรียกนภสรให้มากิน นภสรยืนอึ้งอยู่สักกพัก ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะพูดคำว่าไม่แหละ แต่ไม่ใช่ทุกคนเสียหน่อยที่จะพูดคำว่าไม่โดยไม่รู้สึกอะไรเลย นภสรไม่ได้หิวอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นพอกินไปได้เพียงครึ่งถ้วย เธอก็กินไม่ไหวแล้ว แต่ปองพลกำลังมองเธออยู่ตรงหน้า เธอจึงทำได้แค่ก้มหน้าก้มตากินต่อไป “อิ่มแล้วหรอ?” จู่ๆปองพลก็ถามขึ้น “อือ” นภสรหยักหน้า แค่นั้น ถ้วยก๋วยเตี๋ยวก็ถูกย้ายไปที่ข้างหน้าของชายหนุ่ม จากนั้น... นภสรมองไปยังปองพลที่ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยว ก็อดพูดออกมาไม่ได้ “นั่นมัน..ฉันกินไปแล้วนะ” --โปรดติดตามตอนต่อไป 01/11/2019--