ตอนที่25 ปองพลกลัวความมืด

ต๭นที่25 ปองพลกลัวความมืด “อือ” เขาตอบในขณะที่ก๋วยเตี๋ยวยังเต็มปาก เลยทำให้ตอบไม่ชัดนัก นภสรนั่งอยู่ตรงข้ามเขา ใบหน้าขาวๆของเธอเรื่อแดงขึ้นมา มันเป็นก๋วยเตี๋ยวที่เธอกินไปแล้ว แล้วเขาก็มากินต่ออย่างไม่รังเกียจเลยแม้แต่น้อย ปองพลเงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจองเธอ “ดูทำหน้าเข้า ผมยังไม่รังเกียจน้ำลายคุณเลย คุณรังเกียจน้ำลายตัวเองอย่างนั้นหรอ?” “เปล่า” พอพูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนเดินไปที่ห้องน้ำ “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” ขณะที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว นภสรเต็มไปด้วยความสับสน จริงๆแล้วปองพล... เขาชอบเธอจริงๆอย่างนั้นหรอ? แล้วทันใดนั้นเอง “พรึ่บ!” ไฟห้องน้ำจู่ๆก็ดับวูบลง น้ำที่ฝักบัวจากอุ่นๆอยู่ก็กลายเป็นเย็นขึ้นมา แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูร้อนก็ตาม แต่นภสรก็ยังสั่นด้วยความหนาว เนื้อตัวยังคงเต็มไปด้วยฟองสบู่ เธอจึงไม่มีทางเลือก ต้องอาบน้ำทั้งที่มันเย็นอย่างนั้นเพื่อที่จะล้างฟองสบู่ออก “นภสร!” เสียงปองพลดังมาจากข้างนอกห้องน้ำ นภสรรีบล้างฟองสบู่ออก แล้วก็คลำหาผ้าขนหนูอย่างเคยชิน “ไฟดับหรอ?” นภสรถามในขณะที่มือก็คลำหาประตูไปในความมืด ยังไม่ทันที่ปองพลจะตอบเธอก็เปิดประตูออกไป ก็ประหลาดใจที่พบเงาใหญ่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องน้ำ จึงถามขึ้น “ปองพลหรอ?” เงาดำขยับตัว แล้วจู่ๆก็ดึงมือเธอเข้าไปในอ้อมอก นภสรตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว แต่ก็ยังถูกปองพลดึงเข้าไปกอดอีก นั่นทำให้ผ้าขนหนูจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ “คุณปล่อยฉันก่อน” เธอตีไปที่หลังของเขา แต่ก็ไม่ได้รุนแรงอะไร แล้วก็ไม่รู้ว่าการตีของเธอมันก็ชั่งนุ่มนิ่มสำหรับเขา จู่ๆเขาก็ฟุบหน้าลง คลำตัวเธอ เตรียมที่จะจูบฝังจูบลงไป ก่อนจะมอบจูบให้เธออย่างกระหาย สองร่างอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ ที่มืดมิดไปหมด สองลมหายใจผสานเข้าด้วยกัน นภสรรู้สึกว่าปองพลมีอะไรบางอย่างผิดแปลกไป เธอชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเริ่มขัดขืน แต่ทว่า แรงของปองพลมีมากอย่างน่ากลัว เธอจึงไม่สามารถดิ้นออกมาได้ “ปองพล คุณเป็นอะไรของคุณ!” นภสรหันไปข้างหัวของเขา ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อเสียงดัง ปองพลชะงักกึก ก่อนจะปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ นภสรยังหายไม่สะดวกเท่าที่ควร ก็ถูกปองพลอุ้มขึ้น แสงจันทร์ส่องสะท้อนมาที่หน้าต่าง ทำให้เตียงถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว นภสรถูกโยนลงบนเตียง มันไม่ได้เจ็บอะไร แต่ใจของเธอก็เต็มไปด้วยความกลัว เธอลุกขึ้นทันที “ปองพล คุณเป็นอะไรกันแน่? ไหนพูดสิ!” ปองพลพูดออกมาในที่สุด แต่กระแสเสียงเย็นชา ทั้งยังแหบแห้ง “ทำหน้าที่ภรรยายังไงหล่ะ” “คุณเคยพูดแล้วไงว่าจะไม่ขืนใจฉัน” นภสรพยายามคลำหนีไปอยู่ที่มุมห้อง ปองพลเดินเข้าไปหา “แปปเดียวเดี๋ยวคุณก็จะยินยอมด้วยตัวเองเองแหละ” จู่ๆนภสรก็นึกขึ้นมาได้ เธอกัดริมฝีปากของเธอเอง “นี่คุณกลัวความมืดหรอ?” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทันที ผ่านไปพักนึง ปองพลจึงตอบออกมาอย่างไม่เต็มเสียง “ผมเปล่า” ล้อเล่นน่า! เมื่อกี้ยังดีๆอยู่แท้ๆ “งั้นคุณมานี่ ฉันจะนอนกอดคุณไว้เอง ไม่ต้องกลัวนะ” นภสรถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เขาลังเลซะนาน นั่นก็เห็นได้ชัดแล้วว่าเขากลัวความมืดจริงๆ ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น “ไม่ต้อง, นอนไปเถอะ” ปองพลหายใจสงบลง แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก เพื่อจะทำให้เธอคิดว่าที่เธอสันนิษฐานเมื่อครู่ มันผิด แต่นภสรไม่ใช่คนโง่ ขนาดที่จะเข้าใจผิด เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดนอนที่ห้องน้ำ พอเปลี่ยนเสร็จก็เดินออกมา เธอก็พบว่าแสงไฟฉายจากโทรศัพท์บนหัวเตียงได้ดับไปแล้ว แล้วปองพลเองก็ได้หลบไปแล้วด้วย ในตอนนี้นภสรยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่าปองพลกลัวความมืด เพราะเขาไม่รอให้เธอออกมาก่อนค่อยปิดไฟ นั่นก็เพียงเพราะอยากจะพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้กลัวความมืด แต่ว่าปกติปองพลเป็นคนทำอะไรอย่างรอบคอบ ถ้าเอาตามนิสัยแล้วเขาจะต้องรอให้เธอออกมาจากห้องน้ำก่อนค่อยปิดไฟ เป็นเพราะว่ากลัวเสียหน้ารึเปล่า? เขาถึงไม่ยอมรับมัน นภสรเดินไปยังเตียงอย่างแผ่วเบา ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆปองพลกอดจะเอื้อมมือไปวางที่เอวของเขา ปองพลยังไม่ได้หลับ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คาดการณ์ไว้ว่านภสรจะมากอดเขา นั่นทำให้เขาตัวแข็งทื่อ ก่อนจะผลักเธอให้ห่างตัวไปอีกหน่อย นภสรอดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มขึ้นมา ปองพลคนเย็นชา แข็งแรงบึกบึน ทั้งยังช่างพูด ที่แท้ก็กลัวความมืด คงจะกลัวเสียหน้าถ้าจะให้เธอรู้ ดังนั้นให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมรับ นภสรยิ่งคิดยิ่งตลก เธอยังคงทำอย่างที่เธอเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านั้นก็คือ ----นอนกอดเขา จนท้ายสุด ปองพลก็เอ่ยปากที่ดูเหมือนอารมณ์จะขุ่นมัว “นภสร คุณคงไม่ได้คิดใช่มั้ยว่าผมอาจจะทำอะไรคุณขึ้นมาจริงๆก็ได้?” “ไม่นะ ก็คุณกลัวความมืดอ่ะ ฉันก็จะนอนกอดคุณนี่หล่ะ คุณไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้” มีน้ำเสียงล้อเลียนอยู่ในที่ขณะที่นภสรพูด ปองพลขบกรามอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะกระชับเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา : “ในเวลาแบบนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ถือว่าเราทำตามกฎหมายเลยนะ คุณคิดว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่หล่ะ?” นภสรเงียบไปในทันที ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีกเลย ผ่านไปกี่วิ ก็ได้ยินเสียงที่ไม่น่าฟังของปองพลดังขึ้นมาอีก “หรือว่า คุณอยากจะทำแบบเมื่อคืนอีกรอบหล่ะ?” พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน นภสรก็สวนกลับไปในทันที “ฉันไม่อยาก!” “จริงรึเปล่า?” “......” ไอ้บ้ากามลามก …… ในตอนเช้าตรู่ นภสรตื่นขึ้นมาด้วยเสียงของนาฬิกาปลุก ที่นอนข้างตัวของเธอตอนนี้เย็นหมดแล้ว ทั้งห้องไร้ซึ่งเงาของปองพล เขาคงจะหนีไปตั้งแต่ก่อนใกล้รุ่ง พอนภสรล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว เธอก็ไปดูที่ห้องครัว ในห้องครัวก็ไม่มีข้าวเช้า อยู่กับปองพลมาไม่กี่วัน เธอกลับเคยชินกับการที่เขาจะทำอาหารเช้าให้เธอไปซะแล้ว ความเคยชินนี่มันน่ากลัวจริงๆ พอนึกใคร่ครวญดู เธอก็รู้เหตุผลที่เขาไม่ยอมทำข้าวเช้าให้เธอกิน เหตุเพราะเมื่อคืนเธอไปหัวเราะเยาะที่เขากลัวความมืด ก็เลยทำให้เขาโกรธ นภสรคิดกลับไปเรื่องเมื่อคืน ก็จริงแหละ เธอไม่ควรไปหัวเราะเยาะที่เขากลัวความมืด แต่ก็นะ นี่มันก็น่าสนใจมากเลยจริงๆ ผู้ชายตัวโตแต่กลับกลัวความมืดเนี่ย เย็นนี้ก็ชวนเขาไปกินเข้าเย็นแล้วก็ขอโทษก็แล้วกัน เมื่อนภสรคิดได้เรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกไปทำงานที่บริษัท พอถึงบริษัท ในขณะที่เธอกำลังจะนั่งลง ผู้จัดการก็เดินเข้ามา “ข้อมูลที่ให้ไปเมื่อวานอ่านเสร็จหรือยังคะ?” นภสรหยิบกองกระดาษข้างตัวขึ้นมา มีอันนี้ที่ยังไม่ได้อ่าน นอกนั้นอ่านหมดแล้ว “สองวันนี้ คุณก็ทำตัวให้ชินกับมันไปก่อนนะ พอสองวันไปแล้วจะมีงานสังสรรค์ซึ่งฉันจะพาคุณไปด้วย เตรียมตัวไว้นะ” พอพูดจบเธอก็จากไป ใจของนภสรหล่นตุ่บ นึกไปถึงคำพูดของนรมนก่อนหน้านี้ ช่วงนี้บริษัทกระแสสินธุ์กับบริษัทไชยกาลมีงานที่ต้องทำร่วมกัน เธอหนีธนวรรธไม่พ้นจริงๆ อีกทั้งธนวรรธก็คงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยก็แล้วกัน นภสรหยิบโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะส่งข้อความไปชวนปองพลกินข้าวเย็นนี้ จากนั้นเธอก็คัดลอกสถานที่แล้วส่งไป ใช้เวลานานทีเดียวกว่าเขาจะตอบกลับมา เมื่อนภสรเปิดออกมา กลับเห็นเพียงคำสองคำเท่านั้น : ไม่ว่าง