ตอนที่26 นภสรเธอนี่มันใจดำอำมหิตจริงๆ

ต๭นที่26 นภสรเธอนี่มันใจดำอำมหิตจริงๆ นภสรเห็นข้อความที่ตอบกลับมาเพียงสองคำว่า ‘ไม่ว่าง’ ก็เอาโทรศัพท์เก็บไปทันที เหอะๆ ใครสนหล่ะ? พอเลิกงานปุ๊บเธอก็ตรงดิ่งกลับบ้านไปในทันที หลังจากกลับไปถึงบ้านเธอก็พบว่าที่บ้านก็ยังคงว่างเปล่า ปองพลยังไม่ได้กลับบ้านมา นภสรจึงหมุนตัวไปที่ตู้เย็นหยิบแอปเปิ้นที่ตู้เย็นมาสองลูก หลังจากนั้นก็ไม่นั่งที่โซฟา กินไปดูทีวีไป รอจนรายการวาไรตี้ของเธอตอนหนึ่งทุ่มจบไปแล้ว ท้องก็เริ่มร้องขึ้นอีก แต่ปองพลก็ยังไม่กลับมา นภสรจึงหยิบโทรศัพท์โทรไปสั่งwaiduอย่างหงุดหงิด พอกินเสร็จก็ไม่ทันจะได้ทำความสะอาด เธอก็นอนหลับไปบนโซฟา ตื่นมาราวๆเที่ยงคืน เพราะรู้สึกว่ามีคนอุ้มเธอขึ้น เธอจึงตื่นขึ้นมาทันที “ใครหน่ะ!” เสียงของปองพลดังมาจากเหนือหัว ลมหายใจอุ่นๆของเขารดหน้าของเธอ “ผมเอง” นภสรชะงักไปในทันที ก่อนที่หัวสมองของเธอจะประมวลผล เห็นใบหน้าของเขาผ่านแสงของห้องเธอจึงขัดขืนด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ปล่อยฉันลง” “ได้” ถึงแม้ว่าปองพลจะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็เดินไปถึงเตียงก่อนที่จะวางเธอลง นภสรกัดริมฝีปากก่อนจะพลิกตัวเข้าไปในผ้าห่ม ปองพลมองออกว่านภสรทำทีไม่สนใจเขา จึงนั่งลงข้างๆเตียงก่อนจะถาม : “โกรธหรอ?” นภสรยังคงทำทีไม่สนใจเขา เขาจึงพยายามต่อไป “ก่อนหน้านี้ไม่ว่างจริงๆ” “จะว่างไม่ว่างมันก็เรื่องของคุณ อย่ามองกวนฉัน ฉันจะนอนโอเคมั้ย?” นภสรผุดลุกขึ้นมานั่งและจ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชา ก่อนจะมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกรอบ ปองพลค่อยๆเปลี่ยนสีหน้าไป สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก หมุนตัวไปที่ห้องรับแขกเก็บกล่องอาหารที่เธอกินทิ้งไว้ไปทิ้งก่อนจะเข้าห้องน้ำไป พอได้ยินเสียงประตูปิด นภสรจึงค่อยๆเอาตัวออกจากผ้าห่ม อากาศร้อนแบบนี้ยิ่งเอาอะไรมาคลุมนั่นทำให้เธอร้อนแทบตาย พร้อมกันนั้นเธอก็สังเกตว่าตัวของปองพลไม่มีกลิ่นเหล่าหรือว่าบุหรี่เลย นั่นทำให้เธอสบายใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไปทำอะไรโง่ๆ …… เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อนภสรตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าข้างตัวของเธอว่างเปล่า เดินมาถึงห้องครัวเห็นว่ามีอาหารเช้าเตรียมไว้ให้ สีหน้าของเธอจึงค่อยๆดีขึ้น เธอนั่งลงกินข้าวพร้อมกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เมื่อวานทำไมเขาต้องรีบถึงขนาดที่ข้าวเช้าก็ไม่ได้ทำ? ทั้งยังกลับบ้านดึกดื่น? เขาไปทำอะไรกันนะ? พอคิดได้แบบนี้ เธอก็เพิ่งจะรู้ว่า เธอรู้เรื่องของปองพลน้อยมากทีเดียว กลับกันกับเขา เขารู้จักบ้านของเธอและแม้กระทั่งนิสัยของเธอเองเขาก็ยังรู้ เธอควรจะต้องรู้จักเขาให้มากขึ้นอีกหน่อยมั้ยนะ? ความคิดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอจนกระทั่งถึงบริษัทก็ยังคงนึกถึงเรื่องนี้อยู่ พอกำลังจะนั่งก็ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างๆกระซิบกระซาบ “แฟนฉันเมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน เขาคงไม่ได้ออกไปหาผู้หญิงที่ไหนใช่มั้ยนะ?” “คุณก็ถามแฟนคุณสิจะได้รู้” “เรื่องแบบนี้ใครเขาถามกันตรงๆหล่ะ ให้ตายสิ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วก็ไม่กล้าโทรไปถามเขาด้วย คุณไม่รู้หรอเขาหน่ะ…...” “‘งั้นคุณก็ลองสะกดรอยตามเขาสิ” สะกดรอยตาม? พอนภสรได้ยินดังนั้นเธอก็ชะงักค้างไป อยากรู้ว่าเขาไปไหน ก็ต้องสะกดรอยตามเขาอย่างนั้นหรอ? แต่ว่าถ้าให้ถามเขาตรงๆ ก็ไม่กล้าจะพูดออกไป “พูดอะไรของคุณหน่ะ สะกดรอยตามอะไร?” ทันใดนั้น ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาระหว่างพนักงานทักสอง นภสรเงยหน้าขึ้น ก็พบกับร่างหนึ่งที่คุ้นเคย “พิมลแข คุณกลับมาแล้ว!” “เพิ่งกลับมาเมื่อวาน วันนี้ก็เลยมาทำงาน เธอสองคนกำลังคุยเรื่องอะไรกัน? เธอสงสัยว่าแฟนเธอจะแอบไปนอกบ้านงั้นหรอ?” “ไอ้หยา เขาไม่ได้...” ผู้หญิงสองสามคนตรงนั้นก็เริ่มพูดคุยและเล่นกันอย่างสนุกสนาน นภสรกลับมาไปยังคนที่เพื่อนร่วมงานเรียกว่าพิมลแขอย่างตกตะลึง แล้วก็รีบมุดหัวลงทันที พิมลแขเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของเธอ จะเรียกว่าเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอก็ว่าได้ แต่ว่า…. …… วันนี้ทั้งวัน นภสรก็พยายามจะอยู่ในที่นั่งของตัวเองไม่เดินอะไรมาก อีกทั้งยังเหม่อลอยอยู่หน่อยๆ รอกระทั่งเป็นเวาเลิกงาน อยู่ๆฝนก็ตกลงมา นภสรไม่ได้เอาร่มมาด้วย เธอขมวดคิ้วขึ้น เตรียมตัวจะวิ่งฝ่าฝนไป คนข้างๆตัวเธอก็ยื่นร่มมาให้ : “ฉันเอาร่มมาสองอันหน่ะ ให้คุณยืมอันนึง แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาคืนก็ได้” นภสรยังคงยืนนิ่ง มันเป็นเสียงที่เธอได้ยินที่ห้องทำงานเมื่อเช้านี้ “อ้าว ทำไมไม่พูดอะไรหล่ะ ไม่เอาหรอ?” พิมลแขถาม ก่อนจะหันหน้าไปมองหน้านภสรชัดๆ จากนั้นเธอก็ชะงักค้างไป เธอถามขึ้นอย่างลังเล “นะ….นภสรหรอ?” “คุณ คุณจำคนผิดแล้วหล่ะ” นภสรตกใจแล้วพูดประโยคทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะหมุนตัววิ่งฝ่าฝนไป พิมลแขวิ่งตามเธอมา วิ่งมาถึงกลางถนนก็ตามนภสรทัน เธอใช้มือนึงจับกระโปรงของนภสรเอาไว้ “นภสร มันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอไม่ติดต่อกลับมาหาฉันเลย ทำไมเธอไม่กลับมาอีกเลยหล่ะ ให้ ตาย เถอะ เหนื่อยจะตายละแม่คุณเอ้ย...” นภสรทั้งตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ใบหน้าเธอขาวซีดไปหมด พอวิ่งต่อไปไหวแล้วเธอจึงหยุดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยืนมองพิมลแข พิมลแขจ้องเธออย่างเอาเรื่อง “พูดสิ ไปต่างประเทศแล้วเป็นใบ้หรอ!” นภสรก้มมองต่ำไปยังรองเท้าของตัวเอง พูดเสียงแผ่วเบา “ฉันขอโทษ...” “นี่เธอ...” เมื่อพิมลแขได้ยินดังนั้นก็ทวีความโกรธ หล่อนอยากจะด่าเธอเสียจริง แต่จู่ๆร่างของเธอก็โดนดึงออกไปข้างนึง ถ้าเธอไม่จับยึดรั้วเอาไว้คงจะล้มไปกับพื้น “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” พิมลแขถูกดึงออกไป มองปองพลที่จู่ๆก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมร่ม แล้วมองพิมลแขอย่างพินิจพิเคราะห์ “คุณจะทำอะไร? ออกไปนะ! เรื่องของฉันมันไม่เกี่ยวกับคุณ!” เมื่อนภสรรู้สึกได้ว่าทั้งสองอาจมีเรื่องกัน เธอเลยผลักเขาออกไปอีกข้างนึง ปองพลพูดด้วยหน้าตาเย็นชา “ถ้าเป็นหวัดขึ้นมา มันไม่ใช่เรื่องของผมละนะ!” “ฉัน…..” นภสรมองใบหน้าที่เย็นชาของเขาก่อนจะเงียบเสียงไป …… ในร้านกาแฟ นภสรกับพิมลแขเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งหันหน้าชนกัน ส่วนปองพลก็รออยู่ที่รถข้างนอก ไม่ได้เข้ามาด้วย นภสรค่อนข้างประหม่า เธอคนกาแฟก่อน จะถามขึ้น : “หลายปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิต….” พิมลแขขัดแทรกขึ้นมา ทำลายบรรยากาศที่ชวนอึดอัด “เธอยุ่งอะไรด้วยหล่ะ!” “ผ่านมาสี่ปีแล้ว ทำไมเธอยังหยาบคายอย่างนี้หล่ะ” นภสรพูดเสียงค่อนข้างเบา “เธอรู้ว่าผ่านมาสี่ปีแล้ว ให้ตายเถอะ เรานัดกันว่าจะเรียนมหาลัยเดียวกัน จนกระทั่งเปิดเทอมก็หายไปต่างประเทศแล้วเลย…..” แม้ว่าเสียงของพิมลแขจะดุร้ายแต่ขอบตาของเธอก็แดง มีน้ำตาคลอหน่วย “ฉันขอโทษนะ...” พอคิดถึงเมื่อตอนนั้น นภสรก็ไม่ได้ดีไปกว่าพิมลแขเลย “ในตอนนั้น คุณปู่บังคับให้ฉันไปต่างประเทศ ก็เลยไม่ได้ติดต่อไปหาเธอ...” ความจริงแล้ว เธอกลัวที่จะติดต่อกับพิมลแข เหตุเพราะ เธอไม่อาจจะสานสัมพันธ์กับเพื่อนที่ดีคนเดียวของเธอได้อีกต่อไปแล้ว “ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา”พิมลแข จ้องเธอ “กลับมาแล้วก็ยังไมติดต่อฉันอีก นภสร เธอมันใจดำอำมหิตจริงๆ” --โปรดติดตามตอนต่อไป 04/11/2019--