ตอนที่27 เดี๋ยวกลับบ้านแล้วก็ให้มองให้พอเลย

ต๭นที่27 เดี๋ยวกลับบ้านแล้วก็ให้มองให้พอเลย “ฉันจะใจดำอำมหิตหรือไม่ยังไงเธอยังไม่รู้อีกไง….” นภสรพูดจบเธอก็ประหลาดใจตัวเองว่าพูดอะไรออกไป พิมลแขเองก็มองเธออย่างประหลาดใจเช่นเดียวกัน “คำนี้เธอไปเอามาจากไหน?” เธอพูดในขณะที่เงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาก็ไปตกอยู่บนรถ Rolls Royceที่จอดอยู่ข้างนอก น้ำเสียงมีแววขันอยู่ที : “เอามาจากผู้ชายคนนั้นหรอ?” นภสรรู้ว่าเธอหมายถึงปองพล เธอกับเขาพูดไม่ใช่คุยกันเพียงไม่ถึงสองประโยคหรอ หน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมานิดหน่อย “อะไรหล่ะ ไม่ใช่สักหน่อย” พิมลแขมองหน้าของนภสรที่ทำตัวไม่ถูก ก็ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด เธอกอดอกและเอียงคอถาม “ฉันจะให้โอกาสเธอชั่วคราว แน่นอนว่าเธอจะไม่รับไว้ก็ได้ หลังจากที่เธอไปต่างประเทศโยไม่บอกฉันสักคำ ซึ่งคิดว่าคงไม่ได้เห็นว่าฉันเป็นเพื่อนหรอก” พิมลแขพูดจบก็มองทอดออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเศร้าหมอง นภสรนิ่งงันไป เธอนึกไปถึงเรื่องราวในอดีต มีความลังเลในใจ แต่เมื่อเทียบกันแล้ว เธอไม่อยากที่จะสูญเสียเพื่อนคนเดียวที่ได้ปฏิบัติกับเธออย่างจริงใจอย่างพิมลแขไป “พวกเรา….จดทะเบียนสมรสกันแต่ว่า…….” นภสรเล่าเรื่องราวหลังจากที่กลับมาจากต่างประเทศให้เธอฟังสั้นๆ พอพิมลแขฟังจบ เธอก็จิบกาแฟที่เย็นแล้วขึ้นมา ก่อนจะพูดอย่าไปแยแส “นรมน ยัยสำส่อนนั่น ลูกอีก ปู่ของเธอก็นะ…..” นภสรส่ายหน้า สำหรับเรื่องของคุณปู่ของเธอกับนรมน เธอก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไง …… ตอนที่เดินออกมาจากร้านกาแฟ ฝนก็ยังไม่หยุดตก แต่ฟ้าก็มืดลงไปหมดแล้ว นภสรมองไปยังพิมลแขอย่างเป็นห่วง “ให้เราไปส่งเธอดีกว่านะ” พิมลแขโบกมือไปมา เพราะไม่อยากรบกวนนภสร “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีกต่างหาก บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากนี่ นั่งรถไปเองก็ได้ ฝนก็ยังตกหนักอยู่ พวกเธอรีบกลับกันเถอะ ฉันไปก่อนนะ” พิมลแขเป็นคนรีบร้อน อีกทั้งยังหัวร้อนง่าย การทำอะไรที่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังเป็นอะไรที่ไม่ชอบที่สุด พอดีกับมีแท๊กซี่ขับมาพอดี พิมลแขจึงเรียกรถแล้วก็กลับไป นภสรจะรั้งไว้ก็รั้งไว้ไม่ทัน รอจนเธอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ปองพลก็ถือร่มเดินมาตรงหน้าของเธอก่อนจะพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ไปเถอะ” เป็นเพราะได้เจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง นั่นทำให้อารมณ์ของเธอดีมากทีเดียว หากว่าถ้าไม่ใช่เพราะฟ้ามืดแล้วหล่ะก็ เธอก็อยากที่จะอยู่กับพิมลแขอีกสักหน่อย ถึงแม้ว่าหลายปีที่ผ่านมาจะดีขึ้นหรือแย่ลงยังไงก็ตาม แค่อยู่ด้วยกันก็สบายใจ นี่แหละคือเพื่อนที่แท้จริง นภสรมองไปยังที่ๆพิมลแขจากไปก่อนจะตอบกลับอย่างเหม่อลอย “อื้อ” จากนั้นเธอก็ถูกปองพลลากมาตรงรถที่จอดอยู่ พอขึ้นรถ นภสรก็ยังคงติดอยู่ในห้องของความสุข ปากของเธอหุบยิ้มไม่ลงเลยทีเดียว ดวงตาทอประกายสดใส ปองพลขึ้นรถตามเห็นเธอท่าทีแบบนั้นเขาก็ชะงักไป รู้สึกกับนภสรมาพักหนึ่งแล้วก็จริง แต่เขาไม่เคยเห็นเธอมีความสุขเท่าตอนนี้มาก่อนเลย “เพื่อนที่สนิทมากๆหรอ?” ปองพลถามขึ้นพลางคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ นภสรตอนนั้นก็ลืมไปซะสนิทว่าเขากับเธอมีเรื่องขุ่นใจกัน เธอจึงหันไปยิ้มให้เขาก่อนจะตอบ “ใช่แล้วหล่ะ” ปองพลมองรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มออกมาจากใจจริงๆ หัวใจข้างในก็เต้นระส่ำทันที ค่อยๆเอนตัวไปพิงเธอก่อนจะใช้มือที่จับมือเธอที่วางไว้ที่เข่าขึ้นมาพรมจูบ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนภสรชะงักค้างทันที ดวงตาเบิกกว้าง “คุณ นี่คุณทำอะไรเนี่ย!” “น่าน่า อย่าโกรธไปเลย ผมพาคุณไปเลี้ยงข้าวเป็นยังไง” ปองพลใบหน้าเปื้อนรอยยื้มดึงแก้มเธอไปมาราวกับกำลังหยอกล้อเด็กน้อย นภสรเบนหน้าไปอีกด้านหนึ่งก่อนจะปัดมือเขาออกไป “ใครแคร์เล่า!” คงเป็นเพราะเธอโกรธเขาเรื่องเมื่อวาน เขาก็เลยจะเลี้ยงข้าวอย่างนั้นหรอ? หึ เธอไม่แคร์หรอก ปองพลบิดกุญแจเพื่อที่จะสตาร์ทรถ ก่อนจะขับออกไป ใบหน้ายังคงไม่วายยิ้มอยู่ “ผมไงที่แคร์” นถสรหันขวับกลับไปที่ปองพล เธอยอมรับเลยว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆคนหนึ่ง จากผู้ชายที่เธอเคยเจอมานั้น ดูเหมือนจะไม่มีใครหล่อเท่ห์เท่าเขาอีกแล้ว แต่ในยามที่เขาไม่ยิ้มนี่หน่ะสิ ใบหน้าเขาก็จะฉายความเย็นชาโดยที่เขาเองก็คงจะไม่รู้ตัว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย นั่นจึงทำให้เขาสามารถรักษาระยะห่างจากคนอื่นได้อย่างไม่ต้องพยายาม ตอนนี้นภสรเองก็รู้สึกแบบนั้น “ทำไมถึงไม่พูดหล่ะ” เห็นว่าเธอเงียบไปเป็นเวลานาน ปองพลจึงหันหน้ามามองเธอ มองเธอด้วยสายตาทีเล่นทีจริง ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้ม “หรือว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันดูเหมือนจะยังไม่มากพอ?” เขายิ้ม นั่นทำให้ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาพลนมลายหายไป ถ้าเมื่อก่อนเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาชอบเธอแบบนี้ แบบนั้นเธอก็คงจะไม่ลังเลเหมือนตอนนี้หรอก นภสรสบตาเขาพักหนึ่งก่อนะหันหน้าไปที่กระจกโดยไม่พูดอะไร ปองพลเห็นปฏิกิริยาของเธอ ก็เกิดประกายความคิดบางอย่างในแววตาคู่นั้น ใบหน้ายังคงปรากฏรอยยิ้มอยู่ “กลับไปจะให้มองให้พอเลย แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนนะ” …… พวกเขาออกมาจากร้านอาหารก็สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตกสักที ลมพักเย็นเข้ามา ทำให้คนที่ใส่เสื้อแขนกุดอย่างนภสรต้องเอามือกอดอกเอาไว้ด้วยความหนาว ใบหน้าขาวราวหิมะ แต่แล้วก็รู้สึกถึงความอบอุ่นบริเวณไหล่ เธอหันกลับไปเห็นปองพล เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำ เขาพับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นมัดกล้ามแขนอย่างชัดเจน นั่นทำให้เขาดูเป็นชายหนุ่มที่ดูแพงมากๆคนหนึ่ง เขาถือร่มยาวสีดำในมือข้างหนึ่ง ใช้นิ้วหัวแม่มือกดปุ่มน้อยๆ ร่มยาวก็กางออกขึ้นเหนือหัวของทั้งสอง เขายื่นมืออีกข้างหนึ่งที่ว่างเปล่าไปไว้บนไหล่ของนภสรก่อนจะอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา พูดเสียงที่ชัดเจน “ไปเถอะกัน” นภสรรูปร่างผอมทั้งยังตัวเล็กกว่าเขามาก ดังนั้นถูกเขาอุ้มแบบนั้น ร่างทั้งร่างของเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งหมด หน้าอกหนาของเขาดูปลอดภัยและอบอุ่นเป็นพิเศษ นภสรแปลกใจกับความคิดที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอเงยหน้ามองเขาอย่างไม่รู้ตัว ก็เลยเห็นว่าด้านหนึ่งของเขาเปียกไปหมด แล้วเธอก็พบว่าเป็นเพราะเขาเบนร่มมาเพื่อที่จะปกคลุมทางด้านของเธอนั่นเอง ทำแบบนี้นี่มันเป็นการกระทำที่ไร้ที่ติทีเดียว นั่นทำให้ความลังเลก่อนหน้าของเธอค่อยๆหายไป เสียงของเธอก็แว้ดๆน่ารำคาญ ที่บ้านไชยกาลก็ไม่ต้อนรับทั้งยังไม่รักใคร่เอ็นดูเธออีก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ตัวแหละว่าตัวเองก็นับได้ว่าสวย แต่ผู้หญิงสวยๆก็มีตั้งมากตั้งมาย นอกจากด้วยเหตุผลที่ว่าปองพลชอบเธอแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลไหนเลยที่จะบอกได้ว่าทำไมเขาถึงมาทำดีกับเธอขนาดนี้ ขณะที่ทั้งสองกำลังกลับบ้าน นภสรก็ยังคงคิดอยู่กับเรื่องนั้นในสมอง “สงสัยร้านอาหารร้านนี้จะเต็มไปด้วยยาอี นี่คุณมึนๆงงมาก็ตลอดทางแล้ว นี่พอถึงบ้านก็ยังเป็นอยู่อีก” เสียงของปองพลที่ดังขึ้นปลุกให้เธอหลุดออกจากภวังค์ “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” นภสรยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องนี้ แล้วก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้มากด้วย เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเอาชุดนอน ใครจะไปรู้หล่ะว่าตู้เสื้อผ้าที่เธอเปิดอยู่ อยู่ดีๆจะดัง “ปัง” ขึ้นมา เพราะปองพลกระแทกมันปิดไป นภสรยืนอยู่กับตู้เสื้อผ้ายังคงผวากับการกระทำที่ไม่คาดคิดของเขา ปองพลใช้มือทั้งสองข้างยันตู้เสื้อผ้าเอาไว้ โดยมีนภสรอยู่ระหว่างแขนสองข้างของเขา เพื่อที่นภสรจะได้ไม่มีทางหนีไปได้ สายตาดุดันเหมือนที่เธอมักจะเห็น “บอกมา คุณกำลังคิด…..” นถสรที่กำลังรู้สึกสับสน ก่อนที่เขาจะพูดจบเธอก็ปฏิเสธไปก่อนเลย “ฉันไม่ได้กำลังคิดถึงคุณสักหน่อย!”