ตอนที่28 ถ้าไม่ปิดไฟเดี๋ยวคุณนอนไม่หลับ

ต๭นที่28 ถ้าไม่ปิดไฟเดี๋ยวคุณนอนไม่หลับ ปองพลยิ้มออกอย่างลึกบาดใจ “อ๋อ? ที่แท้ก็ไม่ได้คิดถึงผมหรอกหรอ?” “......” นภสรหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย เธอพยายามหาลู่ทางที่จะหนี ในสถานการณ์แบบนี้ต่อให้เธอชักแม่น้ำทั้งห้ามา เขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดี ทันใดนั้นเอง ก็มีความคิดถึงแล่นเข้ามาในหัวของเธอ เธอเงยหน้ามองไปที่เขาอย่างไม่เต็มใจนัก “เอ้อ ฉันกำลังคิดเรื่องของคุณอยู่” “คิดเรื่องอะไรเกี่ยวกับผม?” ปองพลเลิกคิ้ว ดูเหมือนจะแปลกใจ “ฉันกำลังว่าผู้ชายร่างโตขนาดนี้ ทำไมถึงได้กลัวความมืด” นภสรยิ้มสดใส มองเขาอย่างท้าทาย ปองพลหน้าหมองไปแทบจะทันที แต่ก็ยังไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา นภสรคิดว่าตอนนี้เขาต้องกำลังกัดฟันอยู่แน่ๆ “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” เธอขยิบตาให้เขา ก่อนจะแอ่นเอวบาง ทั้งส่วนบนและส่วนล่างของร่างกาย นั่งยองๆลงและลอดผ่านใต้แขนของเขา เธอล็อกประตูห้องน้ำ ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่ นึกถึงหน้าของปองพลที่หุบยิ้มเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันทีแบบนั้น ด้านนอกของประตู ปองพลกำลังมองไปที่ประตูห้องน้ำอย่าไงไม่สนใจ …… เมื่อนภสรออกมาจากห้องน้ำ ปองพลก็กำลังดูหนังอยู่บนโซฟา มันเป็นช่องของทางทีวี เป็นหนังอารมณ์การเล่นสงครามระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้ นี่ถ้าเธอไม่ได้อยู่กับเขามาก่อน แล้วไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแมนทั้งแท่งแล้วหล่ะก็ เธอคงคิดจริงๆไปแล้วว่าผู้ชายคนนี้นี่สาวจริงๆ ได้ยินเสียงคนอยู่ด้านหลัง ปองพลก็พูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง “อาบเสร็จแล้ว” นภสรแอบชื่นชมกับการทำอะไรสองอย่างในเวลาเดียวของเขาจริงๆ เธอตอบไปอย่างเก้ๆกังๆ “อ่ะ อื้อ” แล้วก็หมุนตัวโดดไปที่เตียงแล้วก็เอาผ้าห่มห่อตัว หลังจากนั้นไม่นาน เสียงทีวีก็ดับไป แล้วก็ได้ยินเสียงน้ำดังมาจากในห้องน้ำ นภสรหลับตาลงแต่ก็ไม่ได้ง่วงเลยสักนิด พักเดียว เสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลง มีคนดึงผ้าห่มของเธอออก เธอก็กระชับมันเอาไว้แน่น แต่คนที่ดึงออกไปก็ดูจะดื้อรั้นทีเดียว ผ้าห่มของนภสรถูกดึงออกจนได้ เธอยังไม่มีอารมณ์ที่จะลุกนั่งขึ้นมา “ปองพล ฉันไม่..” พอเห็นไดร์เป่าผมอยู่ในมือเขา คำที่จะพูดออกมาเมื่อกี้ก็ถูกกลืนหายไป พอเห็นเธอไม่ตอบอะไร เขาจึงพูดขึ้นอีก “เป่าผมให้แห้งก่อนค่อยนอน” พอนภสรเห็นสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเลยหันหน้าหนีไป ปองพลไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธ เขาเสียบไดร์เป่าผม และตบไปที่ขอบเตียงก่อนจะพูดขึ้น “มานอนนี่สิ เอาผมพาดไว้ที่ข้างเตียง” นภสรมองเขาด้วยท่าทีที่อ่อนลง คำปฏิเสธเมื่อครู่ก็พลันมลายหายไป ทำได้เพียงแต่ทำตามที่เขาบอก เธอจึงเขยิบตัวไปนอนพาดผม มือใหญ่สยายผมของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน นั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ มือทั้งสองข้างก็เก้ๆ กังๆไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนเลยดึงผ้าห่มมาจับเอาไว้ ปองพลนั่งอยู่ตรงหัวเตียง หากว่าเธอมองไปด้านบนก็จะเห็นหน้าของปองพล นั่นทำให้นภสรรู้สึกไม่ค่อยชิน สายตาทั้งสองข้างสอดส่ายไปมาเพราะไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ตรงไหนดี รอจนผมแห้งสนิทแล้ว เธอก็เริ่มง่วงขึ้นมา เสียงไดร์เป่าผมดับลง เสียงหวี่ๆที่ข้างหูก็หายไป แต่ปองพลก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน นภสรเงยหน้าขึ้น ก็พอดีสบสายตานุ่มลึกของปองพลเข้าพอดี ใบหน้าของหญิงสาวเรื่อแดงขึ้นมา พอมองตามสายตาเขามา ก็พอดีเห็นว่าปกชุดนอนเธอเปิดออก พอกำลังจะเปิดปากด่าคน จู่ๆปองพลก็โน้มตัวลงมาใกล้ๆ แล้วพรมจูบลงที่หน้าผากของเธอ “นอนซะนะ” แล้วเธอก็ถูกทิ้งไว้คนเดียว หน้าผากที่โดนฝังจูบเมื่อครู่ร้อนราวกับโดนไฟเผา จนปองพลเก็บไดร์เอาไปไว้บนตั้งเตียงแล้ว ใบหน้าเธอก็ยังร้อนอยู่ เธอเห็นปองพลกำลังเอื้อมมือไปปิดไฟ ก็คิดว่าจริงๆแล้วเขากลัวความมืด เลยแกล้งทำเสียงผีพูดเย้าเขา “อย่าปิดไฟหัวเตียงหล่ะ” ปองพลชะงักลง แต่ก็ยังเอื้อมมือไปปิดไฟ ห้องมืดลงทำให้เธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขา ได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ของเขา “วันนั้นผมแค่ปรับตัวกับแสงไม่ได้อย่างกะทันหัน ถ้าไม่เปิดไฟคุณก็นอนไม่หลับอยู่ดี” ที่แท้เขาก็รู้ว่าเธอคิดยังไง ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเขาโกรธเธอที่เธอหัวเราะเยาะที่เขากลัวความมืด แต่ถ้าเขาพูดออกมาแบบนี้แล้ว แสดงว่าเขาไม่โกรธแล้วใช่มั้ยนะ นภสรถามเขาอย่างจริงจัง “ช่วงนี้คุณยุ่งหรอ?” การตอบสนองของคำถามของเธอคือความเงียบ นภสรรู้สึกพลากมากที่ถามคำถามนี้ออกไป ถ้าปองพลได้ยินสิ่งที่เธออยากจะถามจริงๆว่าทำไมเขาถึงกลับดึกขนาดนั้นคงขำเธอแย่ ผ่านไปสักกพัก ปองพลก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงครุมเครือ “เมื่อวานงานบริษัทยุ่งนิดหน่อย ตื่นมาก็ทำข้าวเช้าไม่ทัน กลับก็ดึก ฉันควรจะบอกคุณก่อน ไม่คิดเลยว่าคุณจะรอ” นภสรฟังจนประโยคสุดท้ายก็รู้สึกตงิดๆ “ใครรอคุณกันฮะ ฉันแค่นอนดูหนังแล้วหลับไปเฉยๆเอง” ดูเหมือนปองพลจะคิดไปแล้วว่าเธอรอเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อ่ะ วันหลังถ้าผมจะกลับดึกอีก ผมจะบอกคุณ คุณจะได้ไม่ต้องรอนะ” “……” นภสรพูดอะไรไม่ออกอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะรู้สึกแปลกหน่อยๆ แต่เธอก็สุขใจอยู่ลึกๆ …… นรมนไปต่างประเทศ นั่นทำให้นภสรทำงานในบริษัทได้อย่างราบรื่น ในระหว่างนั้นเธอต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของครั้ง แต่ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย แต่ว่า อาทิตย์หน้านรมนก็จะกลับมาแล้ว นถสรก็รู้ดีว่าความปลอดภัยของเธอได้ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว พอดีตรงกับวันศุกร์ ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ก็วิ่งด้อมๆมาหาเธอ “เลิกงานแล้วไปเที่ยวกัน” นภสรที่ยังคงยุ่งอยู่กับงานในมือ ถามเธอขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้า “ไม่เที่ยวไหนหล่ะ?” พิมลแขตอบยิ้มๆ “ไปแล้วก็รู้เองหล่ะน่า” พอหลังเลิกงาน นภสรก็ถูกพิมลแขลากให้ออกไปด้วย พอดีกับว่าช่วงนี้ปองพลงานยุ่งนิดหน่อย เขาเลยไม่มีเวลามารับเธอ สภาพอากาศในช่วงปลายฤดูร้อน ก็จะมืดไวกว่าปกติ พอพวกเธอลงรถท้องฟ้าก็มืดไปหมดแล้ว “ที่นี่ไงหล่ะ วันนี้เธอต้องมาสนุกเป็นเพื่อนฉัน” ทันทีที่พิมลแขลงจากรถเธอก็ลากนภสรเข้าไปยังบาร์ทันที ชื่อร้านเธอยังมองไม่ทันเลยด้วยซ้ำ พอเข้าไปด้านในก็พบว่าคนก็ไม่น้อยแล้ว พิมลแขสั่งไวน์ไปสองแก้ว ก่อนจะลากนภสรให้ออกไปเต้นตรงฟลอร์เต้นรำ นภสรไม่ใช่คนที่ชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ตอนอยู่เมืองนอกเธอก็ไปบาร์น้อยครั้งมาก อีกทั้งไวน์ของต่างประเทศกับที่นี่ก็ไม่เหมือนกัน เธอลังเลก่อนจะพูดขึ้น “แข..แข” พิมลแขก็รีบขัดจังหวะเธอขึ้นมาก่อน “ปกติก็ยุ่งอยู่กับงาน ผ่อนคลายสักหน่อยน่า อีกอย่าง เธอกับสามีเธอฉันว่าก็ไม่ได้อะไร ไม่ต้องทำตามกฎมากนักหรอกน่า” สุดท้ายนภสรก็ไม่ได้เข้าไปในฟลอร์เต้นรำ ก็เลยหาที่นั่งข้างๆนั่งลงจิบไวน์ พอนั่งลงเธอก็ได้ยินคนข้างๆเรียกคนอีกคนหนึ่งเสียงดัง “ธนวรรธ ทางนี้ๆ” นภสรชะงักกึก คงไม่ได้บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง แค่ออกมาเที่ยวก็จะเจอธนวรรธเลยงั้นหรอ? เธอเงยหน้าขึ้น และก็พอดีกับที่เห็นคนกลุ่มหนึ่งดินเข้ามาพร้อมกับธนวรรธ เสียงเพลงก็ดังเกินไปสำหรับเธอที่จะได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกัน นภสรครุ้นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะคิดว่าเธอควรจะเดินไปหาพิมลแข แต่พอเธอลุกขึ้นยืนก็พบว่าธนวรรธกำลังมองมาที่เธอ --โปรดติดตามตอนต่อไป 07/11/2019--