ตอนที่ 35 เธอจูบฉันก่อนสิ แล้วฉันจะให้เธอ

ต๭นที่ 35 เธอจูบฉันก่อนสิ แล้วฉันจะให้เธอ ระหว่างทางกลับบ้าน ทั้งคู่ไม่เอ่ยปากพูดอะไรกันเลย นภสรนั่งพิงหน้าต่างรถ ไฟข้างทางลอดเข้ามาภายในรถ สาดส่องไปที่ใบหน้าขาวผุดผ่องของเธอ เธอดูเหนื่อยล้าอ่อนเพลียไปทั้งร่าง ปองพลหันไปมองเธอแวบนึง แต่ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่เพียงตั้งใจขับรถต่อไป เมื่อมาถึงใต้อพาร์ทเม้นท์ ทั้งคู่ก็เดินลงรถมา จนเมื่อเข้าไปถึงในห้อง นภสรก็เดินไปนั่งลงบนโซฟา เหมือนร่างไร้วิญญาณ ปองพลเห็นการกระทำทุกอย่างของเธออยู่ในสายตา เมื่อเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อออกมา ก็ยังเห็นเธอนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาไปขยับเขยื้อน เขาจึงเดินไปนั่งลงตรงหน้าเธอ “อาหารค่ำยังไม่ได้กินกันมาเลย เธออยากกินอะไร?” เสียงของเขาเบาและอ่อนโยน ราวกับว่าไม่มีวันที่เขาจะโกรธอะไรได้เลย นภสรเงยหน้ามองเขา สายตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความตะลึงและทำอะไรไม่ถูก “ฉันอยากกินเนื้อผัดพริกหยวก แบบที่เผ็ดมากๆอ่ะ” “ตอนนี้เธอยังกินของรสจัดไม่ได้นะ” เขายื่นมือไปจับผ้าพันแผลบนหัวของเธอ “เพราะบนหัวของเธอยังมีแผลอยู่ เธอต้องรอให้แผลหายก่อนถึงจะกินได้” “อ๋อ งั้นฉันกินอะไรก็ได้หมดเลย” นภสรชันเข่าขึ้นมา เอาคางวางไว้บนเข่า รูปร่างผอมบางนั้นห่อเป็นก้อนเล็ก ปองพลฉุกคิดเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ยื่นมือออกไปดึงเธอให้ลุกขึ้น “ฉันจะไปทำกับข้าว เธอมาช่วยฉันหน่อย เราสองคนจะได้กินข้าวกันไวๆ” นภสรพยักหน้า “ได้สิ” ทั้งสองคนเดินเข้าห้องครัวไป ปองพลบอกให้นภสรหยิบผักให้ เธอก็หยิบผักให้ บอกให้เธอหยิบชามเธอก็หยิบชาม เธอทำตามที่เขาบอกหรือสั่งทุกอย่าง ปองพลมองท่าทีที่กำลังเหม่อลอยของเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เอาชามให้ฉันใบนึง ล้างให้สะอาด แล้วใช้ผ้าเช็ดให้สะอาด” “อื้ม” นภสรรับคำ เขย่งเท้าขึ้นหยิบชามที่อยู่บนชั้นวาง ปองพลหั่นแครอทเสร็จหนึ่งหัว ก็หันไปเห็นถึงท่าทีเขย่งเท้าหยิบชามอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเดินไปประกบหลังเธอ ยื่นแขนยาวๆขึ้นไปหยิบชามออกมาหนึ่งใบ จากนั้นก็ยื่นให้เธอ “ล้างให้สะอาดแล้วเอามาให้ฉัน” นภสรพยักหน้า แล้วกำลังจะยื่นมือรับชามที่เขายื่นมาให้ไว้ แต่ปองพลก็ขยับข้อมือหลบ สายตาแสดงออกว่าต้องการจะแกล้งเธอ “เธอจูบฉันก่อนสิ แล้วฉันจะให้เธอ” “นาย......” นภสรเหวอไปเล็กน้อย จากนั้นก็หรี่ตาลงต่ำ ก่อนจะยกเท้าแล้วเหยียบไปที่เท้าของเขาเต็มแรง “ได้ ฉันจะจูบนาย” ปองพลเจ็บปวดจนร้องซี๊ดออกมาเบาๆ ก่อนจะวางชามนั้นลงข้างหลัง อีกมือก็ยื่นออกไปชันไว้ที่ตู้เก็บชาม เอียงหัวแล้วยื่นหน้าเข้าไปกัดริมฝีปากของเธอ ...... ปองพลทำกับข้าวไว้สองอย่าง เป็นแบบจืดๆ แต่ใช้เวลาในการทำค่อนข้างนาน ทั้งสองคนนั่งเผชิญหน้าเข้าหากัน ปองพลรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ เขาทานอาหารตรงตามเวลาเป็นประจำเสมอ วันนี้ค่อนข้างดึกมากแล้ว “ลองชิมอันนี้ดูสิ” ปองพลคีบแครอทใส่ถ้วยข้าวของนภสร นภสรคีบมันเข้าปากโดยไม่ได้มอง จากนั้นก็ทำเสียง “แหวะ” ก่อนจะคายมันออกมา ถลึงตามองไปที่ปองพล “นายคีบแครอทมาให้ฉันทำไมเนี่ย!” เธอเกลียดแครอทที่สุด ปองพลส่ายหัว “กินแครอทช่วยบำรุงสายตานี่นา” “สายตาฉันดีอยู่แล้วย่ะ” นภสรเบะปาก ก่อนจะกินข้าวต่อ เพียงแต่ว่ารอบนี้เธอกินได้เร็วขึ้น และกินได้เยอะขึ้น เมื่อกินข้าวเสร็จ ปองพลไม่ได้ให้เธอล้างจานชาม แต่ให้เธอไปอาบน้ำแทน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง นภสรอาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่ปองพลผิดไฟห้องครัวแล้วเดินออกมาพอดี อยู่ๆนภสรก็รู้สึกว่าการที่ทุบห้องเป็นห้องเดียวกันแบบนี้มันดูไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่ เธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ และเจ้าตัวการที่ทุบห้องของเธอตอนนี้ได้เดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ...... กลางดึก ปองพลถูกปลุกให้ตื่นเพราะเสียงร้องไห้ของนภสร ตอนแรกก็เป็นเพียงแค่เสียงกระซิกๆเบาๆ แต่หลังๆมาเริ่มเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ปองพลกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่ก็ชะงักมือไว้กลางคัน เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก “นภสร” เขาเอื้อมมือไปตบไหล่ของนภสร คนสองคนที่นอนร่วมเตียงเดียวกันมานานขนาดนี้ จริงๆแล้วก็เป็นเพียงแค่การนอนห่มผ้าแล้วหลับไปก็แค่นั้น ไม่ได้ทำอะไรกัน นอกจากคืนนั้นที่เขาตั้งใจจะแกล้งเธอ ให้เธอใช้มือช่วยเขาสำเร็จความใคร่ นภสรก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ปองพลจึงจำเป็นต้องใช้แรงผลักเธอเล็กน้อย แต่กลับไม่โดนแผลเธออย่างไม่ทันระวัง ทำให้เธอเจ็บจนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา นภสรเก็บหยุดเสียงร้องไห้เอาไว้ ในห้องที่มืดสนิท แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงสายตาคู่นึงที่กำลังเฝ้ามองเธออยู่ เธอดึงผ้าห่มขึ้น เธอขยับไปอยู่ในตำแหน่งที่จะไม่ต้องโดนแผลของตัวเอง “ขอโทษที่ทำให้นายตื่นนะ” ปองพลเปล่งเสียงที่เรียบเฉยขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด “นี่มันไม่เหมือนเธอเลยนะ เอะอะๆพูดขอโทษ อ้อนๆแอ้นๆเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ” นภสรที่โดนเขากล่าวหาว่าเธอเป็นเหมือนกระต่ายก็ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไร เงียบไปเหมือนกำลังจะหลับ ปองพลเปล่งเสียงขึ้นมาทำลายความเงียบ “นี่เธอไม่เชื่อใจฉันเหรอเนี่ย แล้วเธอมากับฉันทำไม?” “ฉันไม่ได้ไม่เชื่อใจนาย” เธอเพียงแค่ไม่เชื่อว่าปองพลจะสามารถสืบหาถึงที่อยู่เรือนจำของพ่อเธอได้ภายใต้การปกปิดของบ้านไชยกาล “แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลย” เขาพูดได้ตรงประเด็นกับสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของเธอ นภสรหมดหนทางปฏิเสธ ปองพลกำมือของตัวเองเบาๆ เพื่อรอคำตอบจากปากเธอ ภายใต้ความมืดมิด นภสรกัดปากตัวเองแน่น เรื่องเกี่ยวกับคุณพ่อของเธอ เธอไม่เคยพูดกับใครที่ไหนมาก่อน อาจจะเป็นความช่วงเวลากลางคืนมันทำให้คนรู้สึกโดดเดี่ยวเปราะบาง ดังนั้นเอจึงมีความปรารถนาที่จะได้ระบายมันออกมาให้ใครสักคนได้ฟัง นภสรเอ่ยพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “คุณพ่อของฉันเป็นคนอ่อนโยนมาก ฉันไม่เคยเชื่อว่าท่านจะทำเรื่องแบบนั้นได้ และท่านเองก็รักคุณแม่มากๆ แม้ว่าฉันจะไม่เคยได้พบเจอกับคุณแม่มาก่อนเลยก็ตาม” กเสียงเล็กๆ อันไพเราะนั้นเปล่งออกมาในยามค่ำคืน มันแฝงไปด้วยความอ่อนไหวเปราะบางอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ไม่รู้ว่าเป็นผลกระทบมาจากอารมณ์ความรู้สึกที่นภสรส่งมาให้ หรือเพรัวข้อที่พูดออกมานั้นมันหนักหนาสาหัสเกินไป ทำให้น้ำเสียงของปองพลนั้นอินกับอารมณ์ความรู้สึกของนภสรได้ขนาดนี้ “คุณพ่อของเธอทำเรื่องอะไรผิดเหรอ?” “ประมาทจนเป็นเหตุผู้อื่นถึงแก่ความตาย” เธอกล่าวมันออกมาด้วยประโยคสั้นๆ แต่ในความทรงจำของเธอนั้น คำกล่าวหาจากคนอื่นๆที่มีต่อพ่อของเธอนั้นมีมากมายกว่านั้น “พวกเขาบอกว่าคุณพ่อเกิดมีอารมณ์ อยากจะกระทำอนาจารคุณป้าคนนั้น แต่คุณป้าคนนั้นต่อสู้ขัดขืน ในขณะที่ทำการต่อสู้ขัดขืนกับคุณพ่อ เธอก็พลาดตกลงไปตาย......” นภสรชะงักเล็กน้อย ก็จะฝืนพูดต่อ “แต่ว่าคุณพ่อรักคุณแม่มากขนาดนั้น แถมเป็นคนบุคลิกอ่อนโยน เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น......” “ตอนนั้นเธออายุเท่าไหร่?” “เก้าขวบ” เป็นเพราะว่าเธออายุยังน้อย ก็เลยทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่จ้องมองพวกเขาส่งตัวพ่อเข้าห้องขัง ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้แล้ว เธอหวังเพียงแค่ให้พ่อของเธอสามารถออกมาใช้ชีวิตอยู่กับเธออีกครั้ง ส่วนเรื่องรื้อคดีนั้น เธอไม่เคยคิดเรื่องนั้นมาก่อนเลย ผ่านไปเนิ่นนาน ปองพลก็เปล่งเสียงออกมาอย่างเงียบๆ “ตอนนั้นเธออายุเพียงแค่เก้าขวบ แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่าการคาดเดาของเธอมันถูกต้องแล้ว?” นภสรตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันแน่ใจ” จากนั้น ทั้งคู่ก็ไม่เอ่ยพูดอะไรต่อ อาจจะเป็นเพราะเธอได้ระบายเรื่องราวที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในใจออกมาจนหมด นภสรสูดกลิ่นลมหายใจที่น่าดึงดูดของคนข้างๆ ไม่นานก็ผล็อยหลับไป ในตอนนั้นเอง ปองพลก็ลุกลงจากเตียง หยิบมือถือขึ้นมาแล้วเดินไปยังหน้าต่างที่ห่างจากเตียงนอนที่สุด ก่อนจะต่อสายออกไป “สืบหาเรื่องราวของนภสรใหม่อีกครั้ง ฉันสงสัยว่าเรื่องที่ผ่านมาก่อนหน้านี้จะมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลัง......”