ตอนที่ 37 เห็นมั้ยล่ะ เธอคิดถึงฉันจริงๆด้วย

ต๭นที่ 37 เห็นมั้ยล่ะ เธอคิดถึงฉันจริงๆด้วย ท่านประธานปองพลของพวกเรา? เธอรู้สึกไม่เข้าใจกับสิ่งที่พนักงานคนนี้กำลังทำ ท่านประธานปองพลของพวกหล่อน เมื่อคืนยังนอนเตียงเดียวกับฉันอยู่เลยย่ะ! นภสรมองพิจารณาพนักงานต้อนรับคนนั้นอีกครั้ง เธอดูอ่อนโยน ผิวพรรณก็จัดว่าดี น่าจะพึ่งเรียนจบมาใหม่ๆ นภสรฉีกยิ้มไปอย่างสุภาพ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ขอโทษนะคะ ฉันมีธุระกับเขาจริงๆ รบกวนคุณช่วยตามเขาให้ที บอกไปว่านภสรมาหา จะได้มั้ยคะ?” บอกได้แค่เพียงว่าผู้หญิงสวยๆที่ไม่วางมาด ก็ยังคงสามารถชนะใจผู้อื่นได้อยู่เหมือนกัน แม้ว่าพนักงานต้อนรับคนนี้จะดูไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่นัก แต่เธอก็ยังรู้จักแยกแยะ แล้วเธอก็เห็นว่าท่าทางของนภสรดูไม่โอเค เธอก็จึงทำได้แค่เก็บอาการที่ไม่พอใจนั้นเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวจะลองถามให้นะคะ” พนักงานต้อนรับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อช่วยเธอถาม นภสรยืนรอคำตอบจากพนักงานคนนั้นอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ พนักงานรีบวางหูโทรศัพท์ลง “ท่านประธานปองพลตอนนี้ติดประชุมอยู่ค่ะ” นภสรได้ยินแบบนั้นแล้ว เธอก็กระพริบตาปริบๆ “เขางานยุ่งทุกวันเหรอคะ? อยู่ในบริษัทตลอดเลยหรือเปล่า?” เมื่อพูดถึงปองพล นัยน์ตาของพนักงานคนนี้ก็ฉายประกายแพรวพราว “เร็วๆนี้พึ่งเริ่มโครงการใหม่ จึงต้องประชุมตลอดตั้งแต่เช้ายันค่ำ แถมท่านประธานปองพลยังเป็น......” ทันใดนั้น เอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มพูดมากเกินไปแล้วเธอก็เงียบลง จริงๆแล้วนภสรเองก็ไม่ได้ตั้งใจมาตามหาปองพลตั้งแต่แรก เพียงแค่ต้องการยืนยันว่าเขาอยู่ในบริษัทจริงๆก็พอ “ขอบคุณค่ะ ถ้าเขางานยุ่งจริงๆก็โอเค ขอโทษที่รบกวนนะคะ” นภสรพูดยิ้มๆจนจบ แล้วเธอก็เตรียมเดินออกไป ในจังหวะเดียวกันนั้น ที่ประตูทางเข้าก็มีร่างของชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสีน้ำเงินเดินเข้ามา หน้าตาดูดีและสดใส ทำให้คนที่ได้พบเห็นเกิดความรู้สึกดี “สวัสดีค่ะท่านประธานโยธิน!” นภสรหันมองไปตามเสียงนั้น ชายหนุ่มวัยใสคนนั้นมองมาที่เธอพอดี สายตาของชายคนนั้นจ้องมองไปยังใบหน้าที่ดูสดใสของเธอ เขาอึ้งไปสองวิ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิงท่านนี้คือ?” “เธอชื่อนภ......” พนักงานต้อนรับรีบพูดแทรกขึ้นมา แต่เหมือนว่าเธอจะรู้ตัวว่าน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนจะรีบเปลี่ยนคำพูด “คุณนภสรมาหาผู้จัดการปองพลนะคะ แต่ว่าผู้จัดการปองพลติดประชุมอยู่” “มาหาปองพล?” สายตาของเขาประกายถึงความรู้สึกสนใจ เขาหันหน้ามาหานภสรด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “สวัสดีครับ ผมโยธินนะครับ” ดูก็รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีโดยไม่ต้องสงสัย และจากคำเรียกของพนักงานต้อนรับเมื่อสักครู่แล้ว ก็พอจะมั่นใจได้บ้างแล้วว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้ “สวัสดีค่ะ ฉันนภสรค่ะ” นภสรกำลังชื่นชมกับชายหนุ่มที่น่าสนใจตรงหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่มีความจริงใจ โยธินล้วงมือข้างนึงเข้ากระเป๋ากางเกง ท่าทางง่ายๆนั้นก็ถูกเขาทำออกมาได้อย่างสง่างาม “ผมเองก็กำลังจะไปหาปองพลพอดี ไปด้วยกันสิครับ” “ไม่ดีกว่าค่ะ ถ้าเขายุ่งอยู่ก็......” “ไม่หรอกครับ มีผู้หญิงสวยๆแบบนี้มาหาเขา ต่อให้ยุ่งแค่ไหนเขาก็ต้องหาเวลามาได้อยู่แล้วล่ะครับ” โยธินพูดอยู่ ก็เกิดหัวเราะขึ้นมา แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า นภสรจึงทำได้เพียงแค่เดินตามเขาไป เขารู้สึกว่าโยธินน่าจะไม่ใช่เจ้าของบริษัทนี้ แต่ก็ดูจะมีความคุ้นเคยกับที่นี่มากไปหน่อย ทั้งสองคนยืนอยู่ในลิฟท์ สายตาของนภสรจับจ้องไปที่ตัวเลขที่แดงที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย การที่ติดอยู่ในลิฟท์กับชายแปลกหน้ามันทำให้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แล้วอีกเรื่องคือ อีกเดี๋ยวหากเขาได้เจอปองพล แล้วเขาควรจะพูดอะไรบ้างล่ะ? ในตอนแรก เธอตามมาที่บริษัทเพียงเพื่อต้องการยืนยันว่าปองพลอยู่ที่บริษัท แต่เมื่อใจเย็นลง เธอก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองใจร้อนเกินไปหน่อย เมื่อเดินลงจากลิฟท์ นภสรก็เดินตามหลังโยธินโดยเว้นระยะห่างเพียงก้าวเดียว แล้วเดินตามไปอย่างช้าๆ มีคนคอยทักทายโยธินตลอดทาง “สวัสดีครับ/ค่ะท่านประธานโยธิน!” นภสรรู้สึกได้ถึงความเป็นกันเองของบริษัทแห่งนี้ ไม่เหมือนช่วงไม่กี่วันที่เธอทำงานในบริษัทไชยกาลแบบนั้น รู้สึกว่าทุกอย่างมันดูกดดันน่าอึดอัดไปหมด จู่ๆโยธินก็หันกลับมาบอกกับเธอ “ห้องทำงานของโยธินอยู่ข้างหน้านั่นแหละครับ ตอนนี้เขากำลังติดประชุมอยู่ คุณไปนั่งรอที่ห้องทำงานเขาก่อนนะครับ” “คุณโยธินคะ คุณจะให้ฉันเข้าไปในห้องทำงานเขาแบบนี้เลยเหรอคะ......” โยธินเผยยิ้มอย่างมีเลศนัย “ผมจำได้ว่าครั้งก่อนที่ปองพลหาช่างไปปรับปรุงห้อง ได้ยินเขาพูดถึงชื่อคุณผู้หญิงที่ชื่อนภสร ผมก็เลยคิดว่า น่าจะเป็นคุณ ไม่ผิดแน่นอนครับ” “......” อยู่ๆหน้าของนภสรก็แดงก่ำขึ้นมา มันก็เป็นตอนที่ปองพลย้ายเข้าไปอยู่กับเธอได้เพียงสองวัน อาศัยช่วงที่เธอไม่อยู่บ้าน แอบเข้าไปทุบกำแพงกั้นห้องออกจนหมด ให้กลายเป็นห้องเดียวกัน บีบให้เธอต้องนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา แม้ว่าโยธินจะพูดอ้อมๆ แต่นภสรก็พอจะฟังออกว่า ความสัมพันธ์ของเขาและปองพลนั้นดีพอสมควร มีพนักงานเดินผ่านมาพอดี เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของนภสร ก็ทักขึ้นมาอย่างเสียมารยาทว่า “ท่านประธานโยธิน เปลี่ยนแฟนใหม่แล้วเหรอครับ?” โยธินฟังแล้วก็ไม่รู้สึกโกรธอะไร เขาตอบกลับไปด้วยท่าทางใจดี “ฉันก็อยากมีแฟนสวยๆแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่ได้มีบุญขนาดนั้น เธอเป็นคนของท่านประธานปองพลตั้งหากล่ะ......” เมื่อพนักงานคนนั้นได้ยินแบบนั้น ก็ถึงกับอ้าปากค้างแล้วมองไปที่นภสร ทำหน้าเหมือนเจอสิ่งแปลกใหม่ จากนั้นก็โน้มตัวทำความเคารพเธออย่างเป็นทางการ แล้วพูดขึ้นเสียงดัง “สวัสดีครับคุณนาย!” นภสรกระตุกปากเล็กน้อย ทำไมฟังดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า “สวัสดีหัวหน้า” ยังไงอย่างงั้น? พูดจบเขาก็หันไปพูดกับโยธิน “ท่านประธานโยธินครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากนั้น ก็ทำเหมือนกับว่ามีผีวิ่งตามหลัง วิ่งหนีจากไปด้วยความเร็วสูง “เขา......เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” นภสรมองโยธินด้วยสายตาที่งุนงง โยธินยิ้มอย่างมีเลศนัย ใช้มือดันประตูออก “นี่เป็นห้องทำงานของปองพลครับ คุณเข้าไปนั่งรอเขาก่อน อยากดื่มอะไรก็สั่งเลขาได้เลยนะครับ” นภสรอึ้งไปเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นตัวหนังสือที่ติดอยู่ตรงประตูว่า “ห้องทำงานรองประธาน” โยธินพูดจบก็เดินจากไป นภสรจึงแบกหน้าเดินเข้าไปในห้องๆนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ห้องทำงานถูกตกแต่งไปด้วยสีโทนเย็น ดูเรียบง่าย ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ และก็ไม่ได้หรูหราอะไร นภสรมองไปรอบๆอย่างสนใจ ไม่กล้ายุ่งหรือแตะของในห้อง “ก๊อก ก๊อก” ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น นภสรจึงทำได้แค่ตะโกนออกไปว่า “เชิญค่ะ” ผู้หญิงที่เดินเข้ามานั้นดูลักษณะเหมือนเป็นเลขา เธอเดินถือแก้วกาแฟตรงมาที่นภสร “คุณนายคะ กาแฟค่ะ” นภสรเตรียมจะพูดขอบคุณ แต่เธอก็ต้องสะดุ้งกับคำเรียกนั้น “เมื่อกี๊คุณ เรียกฉันว่าอะไรนะคะ?” “คุณนายสวยจริงๆด้วยค่ะ” เลขายิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เธอดูมีบุคลิกภาพที่ดี เธอคิดว่านภสรรู้สึกเกรงใจ “อีกสักครู่ท่านประธานก็จะกลับเข้ามาแล้วล่ะค่ะ รบกวนรอสักครู่นะคะ” พูดจบ เธอก็เดินกลับออกไป “เอ่อ......” นภสรเอ่ยขึ้นมาอย่างทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ คุณนาย...... เธอยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าจริงๆแล้วเธอไม่ควรเข้ามาที่นี่ ยังไม่ทันที่นภสรจะได้ดื่มกาแฟ ปองพลก็เดินเข้ามาพอดี ในมือของเขาถือซองเอกสารเข้ามาจำนวนหนึ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย เหมือนรีบวิ่งกลับมาจากที่ไหนสักแห่ง เขาผลักประตูห้องทำงานเข้ามาเห็นนภสรที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาชะงักเล็กน้อย แสยะยิ้มเล็กน้อย สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังจะบอกว่า เห็นมั้ยล่ะ เธอคิดถึงฉันจริงๆด้วย