ตอนที่ 39 ท่านประธานปองพลแต่งงานแล้ว

ต๭นที่ 39 ท่านประธานปองพลแต่งงานแล้ว แถมภรรยายังเป็นผู้หญิงอีก แต่สิ่งที่ นภสรไม่รู้นั้น คำว่า “คุณนาย” ถูกกระจายไปทั่วทั้งบริษัทตั้งนานแล้ว เมื่อมาถึงช่วงพักเที่ยง ปองพลพาเธอออกไปทานข้าวข้างนอก ก็บังเอิญไปได้ยินบทสนทนาของพนักงานสองคน “เห็นภรรยาของท่านประธานปองพลหรือยัง? โคตรสวยเลย” “ท่านประธานปองพลแต่งงานแล้วเหรอ?” “คงงั้นมั้ง ท่านประธานโยธินบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนของบ้านฉินจง” “ท่านประธานปองพลแต่งงานแล้ว? แถมภรรยายังเป็นผู้หญิงอีก! พระเจ้า ท่านประธานโยธินจะเสียใจแค่ไหนเนี่ย!” “หยุดพูดเถอะ ท่านประธานปองพลและภรรยาเดินมานู่นแล้ว......” “ท่านประธานปองพลสวัสดีครับ คุณนายสวัสดีครับ!” พนักงานทั้งสองคนพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน โค้งตัวเก้าสิบองศา เหมือนทหารทำความเคารพหัวหน้าทัพ “สวัสดีค่ะ!” นภสรรักษาความสง่าผ่าเผยเอาไว้ แต่ในใจนั้นรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา เธอได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว พูดต่อไปอีกสิ! เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ทำไมภรรยาของปองพลถึงจะเป็นผู้หญิงไม่ได้ แล้วอีกอย่าง โยธินจะเสียใจอะไรกัน! ปองพลเลิกคิ้วแล้วเดินเข้าไปหาพนักงานสองคนนั้น น้ำเสียงอ่อนโยน “กินข้าวกันหรือยัง?” พนักงานสองคนเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนในทันที เริ่มพูดตะกุกตะกัก “ยะ......ยังครับ” ปองพลฟังแล้วก็ฉีกยิ้มที่มุมปาก ดูๆไปแล้วก็เหมือนกับเป็นเจ้านายที่ใจดีคนนึง พูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม “งั้นก็รีบไปกินซะสิ เดี๋ยวก็หิวแย่หรอก” พนักงานทั้งสองได้ยินแบบนั้นแล้วก็รีบพยักหน้า “ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ......” จากนั้นก็วิ่งหายออกไป “เพล้ง!” นภสรหันไปดู ปรากฏว่าเป็นพนักงานทั้งสองคนนั้นวิ่งเร็วเกินไปจนไปชนเข้ากับประตูกระจก เธอเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บแทน แต่ทั้งสองคนนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิ่งต่ออย่างรวดเร็ว นภสร “......” เธอหันมองปองพลด้วยความรู้สึกสงสัย “พวกเขากลัวอะไรกัน?” “เหรอ?” ปองพลทำสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงเหมือนตั้งคำถาม เหมือนไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเธอ ไม่มีสิแปลก เธอไม่ได้ตาบอดสักหน่อย หากจะบอกว่าเธอตาบอดล่ะก็ งั้นเธอก็ขอยอมรับเรื่องนึงที่เธอรู้สึกว่าตาบอด นั่นก็คือ การที่เธอแต่งงานกับปองพลไงล่ะ เมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรกใน club beautiful night ความรู้สึกของเขาและเธอนั้นช่างลึกลับและดูห่างเหิน หลังจากแต่งงานกัน ก็ยังคงห่างเหินและลึกลับเหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะถกแขนเสื้อขึ้นเพื่อทำอาหารให้เธอทาน แต่เธอก็ไม่เคยได้กลิ่นควันอะไรออกมาเลย และที่สำคัญก็คือ ผู้ชายคนนี้คอยแต่จะแขวะเธอ ดูถูกเธออยู่เป็นประจำ ลามก! โรคจิต! ป่าเถื่อน! หน้าไม่อาย! แต่ว่ามันกลับไม่ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเขาเลย ...... ปองพลพาเธอมายังร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆบริษัท พึ่งนั่งลงได้ไม่นาน โยธินไม่รู้ว่าอยู่ๆโผล่มาจากไหน “ปองพล คุณนภสร พวกคุณก็มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอครับ มารวมโต๊ะกันดีมั้ยครับ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ” ในขณะที่พูด โยธินก็นั่งลง กวาดสายตามองทั้งคู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นภสรไม่รู้จะแสดงอาการยังไง ต่อให้เธอไม่โอเค แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขานั่งลงแล้ว ปองพลถลึงตาใส่เขา แล้วบอกเชิงออกคำสั่ง “กรุณาเรียกคุณนาย” “โถ่ว ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ ฉันเป็นเพื่อนกับปองพลมาสิบกว่าปี จะเรียกเธอว่านภสร เธอไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?” โยธินหันหน้ามาหานภสร ในตอนนั้นนภสรใช้มือประคองแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะเอาไว้ ไม่รู้ว่าควรจะแสดงท่าทียังไง “จะกินข้าวก็ช่วยพูดให้มันน้อยๆหน่อยได้มั้ย?” ปองพลโยนเมนูอาหารไปตรงหน้าเขา ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ว่า เหมือนว่าโยธินจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร รับเมนูไปแล้วเริ่มสั่งอาหาร ...... เมื่อทานข้าวเสร็จ นภสรก็รีบขอตัวกลับก่อน เธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่นานๆแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ช่วงเช้าที่เธอไปตามหาทนายความคนนั้น ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เธอจึงอยากจะกลับไปอีกรอบ เผื่อโชคจะเข้าข้างบ้าง ดังนั้น หลังจากที่ออกมาจากบริษัทนั้น เธอก็ตรงไปที่เมืองเก่าทันที แต่ว่า ตอนที่นภสรจะขอตัวกลับออกมานั้น ปองพลได้รั้งเธอให้อยู่ต่อ “จะไปไหนอ่ะ? ไม่รอให้ฉันเลิกงานแล้วกลับบ้านพร้อมกันเหรอ?” ปองพลยืนเผชิญหน้ากับเธอ มือสองข้างล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกง ขาข้างนึงพักไปข้างหน้าเล็กน้อย ขาเรียวยาว ท่าทีที่แสนธรรมดา แต่กลับดูสง่าน่ามอง นภสรรีบเบือนหน้าหนี “ไม่ดีกว่า ฉันจะกลับก่อน” ขณะนั้นเอง มีแท็กซี่ขับผ่านมาพอดี นภสรจึงโบกเรียกแท็กซี่เอาไว้แล้วขึ้นไปนั่ง ไม่รอให้ปองพลได้มีโอกาสขวางเธอ ปองพลยืนมองแท็กซี่ขับหายลับไป โยธินไม่รู้ว่าโผล่มาจากตรงไหน เขามองตามสายตาที่ปองพลมองออกไป ไม่เห็นมีอะไร ก่อนจะสะกิดไหล่เขา “คนเขากลับไปแล้ว ยังจะยืนมองอะไรอีก หึหึ!” ปองพลหันไปสบตาเขาด้วยท่าทีเย็นชา ก่อนจะเดินกลับเข้าบริษัทไป โยธินเดินตามมาจากด้านหลัง จากนั้นก็เริ่มพ่นคำพูดออกมารัวๆ “ฉันถามหน่อย นายคิดยังไงกับนภสรกันแน่เนี่ย ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยนะ ไม่เหมือนที่คนอื่นๆเขาว่ากัน......” “ก็สวยไง รูปร่างก็ดี......” ปองพลชะงักเท้า หันหน้าไปยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันรู้สึกว่าหลายวันนี้นายวุ่นวายเกินไปหน่อยนะ เรื่องที่ฉันต้องการจะสืบหามันไม่ได้หามาง่ายๆนะ บางทีฉันควรจะลาออกเพื่อไปโฟกัสกับการสืบหาเรื่องนี้” โยธินสีหน้าเปลี่ยน “อย่าสิ ไม่งั้นชั้นยกตำแหน่งประธานบริษัทให้นายก็ได้ นายอย่าลาออกเลยนะ......” ปองพลไม่สนใจเขา โยธินพูดขึ้นมาอีก “พูดจริงๆนะ นายรู้สึกชอบนภสรขึ้นมาแล้วใช่มั้ย?” คำตอบที่ได้จากปองพลคือแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป ...... นภสรกลับมาที่เมืองเก่าอีกครั้ง เธอหาตรอกชยมงคลจนเจอ เธอเดินถามคนในละแวกนั้นมาเรื่อยๆ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบที่นี่มีทนายที่ชื่อดิสรณ์อาศัยอยู่หรือเปล่าคะ? อายุประมาณห้าหกสิบปีค่ะ” นภสรเริ่มรู้สึกอ่อนแอ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก เธอจำมันไม่ได้จริงๆ “ไม่มีนะ” อีกครั้งแล้วกับการได้รับคำตอบที่น่าผิดหวัง เธอกล่าวขอบคุณ เดินออกมาจากตรอกแห่งนั้น เธอนั่งลงข้างทางอย่างหมดหวัง ยื่นมือไปเก็บใบไม้ที่ร่วงลงสู่พื้น ตอนนี้เธอดูหมดสภาพ ยังมีที่อื่นอีกมั้ยนะ สุดท้ายแล้วนภสรก็ไม่สามารถคิดหาวิธีทางอื่นๆออกมาได้ เธอจึงจำเป็นต้องกลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้าน เธออาบน้ำ แล้วก็มานอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา จากนั้นก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นภสรมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ มันขึ้นเป็นชื่อของปองพล เธอจึงกดรับสาย แต่ปรากฏว่าทางปลายสายนั้นมีแต่เสียงของคนแปลกหน้า “นภสร คืนนี้บริษัทมีงานเลี้ยง เธออยากจะมามั้ย?” นภสรครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเสียงของโยธิน นภสร? เขาเรียกมันได้อย่างสนิทสนมซะจริงๆ “ขอโทษทีนะ ฉันไม่ค่อยชอบออกบ้านตอนกลางคืนอ่ะ” เธอไม่ได้สนิทกับคนพวกนั้นสักหน่อย อยู่กับกลุ่มคนที่เธอไม่สนิทมันจะไปสนุกได้ยังไงกัน โยธินนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะตอบปฏิเสธในทันทีแบบนี้ เขาเอ่ยปากพูดอย่างลำบากใจ “ฉันรับปากกับพนักงานในบริษัทเอาไว้แล้วว่า จะต้องเชิญคุณมาร่วมงานด้วยให้ได้ หากว่าเธอไม่มาล่ะก็ ฉันจะต้องสวมบ็อกเซอร์วิ่งรอบเมืองเมฆเลยน่ะสิ” เมื่อพูดมาถึงตอนหลัง น้ำเสียงของเขาก็เริ่มเศร้ามากยิ่งขึ้น นภสรรู้สึกเหมือนมีฝูงนกมีบินรอบหัว สมองตื้อไปหมด นี่โยธินเป็นเพื่อนกับปองพลมาเป็นสิบๆปีได้ยังไงกันเนี่ย? และจู่ๆเธอก็นึกถึงขวดไวน์ที่เธอทำแตกใน club beautiful night คืนนั้น ปองพลจะต้องไปขอยืมมาจากโยธินแน่ๆ แม้ว่าปองพลจะเป็นถึงรองประธานบริษัท รายได้ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมาย แถมเขาเองก็พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เมื่อลองไตร่ตรองอยู่สักพัก นภสรก็ได้เพียงแค่ตอบตกลงไป “ได้สิ นายส่งโลเคชั่นมาให้ฉันก็แล้วกัน”