ตอนที่ 42 ที่แท้ทั้งหมดล้วนโกหกทั้งเพ

ต๭นที่ 42 ที่แท้ทั้งหมดล้วนโกหกทั้งเพ ปองพลนั่งอยู่ในนั้นอย่างเหนื่อยหน่ายท่วงท่าสวยสง่างามราวกับภาพวาด ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาคีบบุหรี่ไว้ ชั่วขณะหนึ่งนภสรมองหน้าเขาไม่ชัดเจน สายตาของนภสรย้ายไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างเธอ ถามปากสั่น “คุณพงศกรคุณเรียกเขาว่ายังไงนะ” ใบหน้าของพงศกรค้างไปเล็กน้อยดูลำบากใจหันไปมองปองพล ปองพลยังคงอยู่ในท่าเหมือนตอนที่นภสรเข้ามาอยู่แม้กระทั่งนิ้วมือก็ไม่กระดิก พงศกรมองไปที่เขา นภสรก็มองไปที่เขา พงศกรดับบุหรี่ที่ดูดอยู่นานลง ค่อยๆยืนขึ้นจัดระเบียบเสื้อสูทให้เข้าที่หลังจากนั้นถึงเงยหน้ามองนภสร สายตาจ้องมองลึกเงียบงัน “กลับบ้านไปแล้วไม่ใช่หรือทำไมถึงกลับมาอีก” เสียงของเขายังคงน่าฟังเหมือนน้ำไหลรินแต่กลับแฝงความเยียบเย็น เผชิญหน้ากับปองพลที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอพูดอะไรไม่ออกสักคำตื่นตระหนก ถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว “แต่งงานแล้วควรจะอยู่บ้านคุณไม่ใช่หรือ ผมไม่มีบ้านอยู่ที่เมืองเมฆ” “นี่เป็นรถของเพื่อนผม” “ไวน์ขวดนั้นคุณปองพลจัดการแล้ว” รายละเอียดเรื่องที่เธอมองข้ามไปเหล่านั้นตอนนี้ลองคิดขึ้นมาถึงรู้ว่ามันส่อพิรุธมากมาย ก็แค่เพราะว่าเขาช่วยไล่นักข่าว ก็แค่เพราะว่าในตอนที่เธอไม่มีทางออกเขาขอเธอแต่งงานเธอจึงเลือกที่จะเชื่อเขาอีกทั้งไม่เคยสงสัยมาก่อน ปองพลเห็นนภสรไม่พูดอะไรจึงเดินเข้ามาหาเธอ “ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” นภสรตะโกนใส่หน้าปองพล “อย่าเข้ามานะ” ปองพลไม่เดินเข้าไปหาเธอตามที่คาด “คุณคือเจ้าของclub beautiful nightหรอ” “ใช่แล้ว” ปองพลตอบตามตรง “คุณปองพล เสร็จธุระแล้วหรือยังครับ นาฬิกาของคุณนภสร....” โยธินเลขาของปองพลเดินเข้ามาแล้วพูดไปด้วยเท้าพึ่งเหยียบเข้ามาแค่หนึ่งข้างก็เห็นนภสรยืนอยู่ไม่ไกล ตกใจจนต้องออกไปดูหมายเลขห้องที่ด้านนอกถึงเดินเข้ามาอีก “อยู่กันครบเลย” โยธินลูบๆจมูกความดังของเสียงเบาลง พอได้ยินคำยืนยันจากปองพล นภสรรู้ว่ามีส่วนหนึ่งในใจของเธอแตกออกเป็นเสี่ยงๆในทันที เธอคิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่กลัวว่านทจรจะทำอะไรเขาตอนนี้คิดแล้วช่างตลกสิ้นดี ตลกอย่างที่สุด “เพราะอะไร คำสามคำนี้ติดอยู่ในลำคอและถูกเธอกลืนมันลงไป” เจ้าของclub beautiful nightที่อยู่หลังม่าน สิ้นเปลืองแรงวางแผนการเพื่อที่จะเข้ามาใกล้ชิดผู้หญิงชื่อเสียงไม่ดีที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศมันคือเป้าหมายของเขาแน่นอน ที่แท้ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องโกหก อ่อนโยนและทะนุถนอมดูแลเอาใจใส่ไม่ขาดตกบกพร่องอยากจะแต่งงานกับเธอล้วนเป็นเรื่องโกหก นภสรยืดหลังตรง คางเชิดขึ้น ดวงตาเย็นชามองไปที่ปองพลหันมาเปิดประตูแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วแม้กระทั่งนาฬิกายังลืมเอาไปด้วย ไม่มีใครวิ่งตามมา ดีมาก นภสรเดินมาถึงประตูลิฟต์กดชั้นที่แผงกดลิฟต์อย่างแรงแต่ลิฟต์ยังคงไม่เปิดออกจึงเงยหน้าขึ้นเห็นลิฟต์ยังคงอยู่ที่ชั้นสิบเจ็ด “ปึง” เธอเตะเข้าที่ประตูลิฟต์อย่างแรง แต่เพราะเตะแรงจนเกินไปทำให้เท้าเจ็บจนต้องกัดฟัน เธอเดินอ้อมไปอีกด้านเพื่อจะเดินลงบันได ออกจาก club beautiful nightได้จึงโบกมือเรียกรถพอขึ้นไปนั่งรู้สึกสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสมองขาวโพลน พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ นอกหน้าต่างนั้นไม่ใช่ถนนที่ดูคึกคักแต่เป็นตรอกที่ดูมืดครึ้ม “คุณคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน” นภสรถามคนขับรถพร้อมทั้งคลำหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า น้ำเสียงของคนขับรถดูแปลกประหลาดชอบกล “ไม่ผิดแน่ ตรงนี้แหละ” พูดจบคนขับรถจึงยิ้มออกมา ใจของนภสรเต้นกระหน่ำระวังภัยรีบค้นหาโทรศัพท์เปิดสมุดบันทึกผู้ติดต่อออกแล้วสุ่มกดโทรออกโดยไม่รู้ว่าโทรไปที่เบอร์ไหน ช่วงเวลาต่อมาประตูรถถูกเปิดออกโทรศัพท์มือถือถูกแย่งออกจากมือแล้วเธอจึงถูกลากออกไปข้างนอกรถ เธออ้าปากอยากจะร้องให้คนมาช่วยแต่คนที่ลากเธอออกมานั้นได้เตรียมเทบกาวมาปิดไว้ที่ปากเธอ พร้อมทั้งมัดมือมัดเท้าเธออย่างว่องไวไม่มีจังหวะให้เธอต่อสู้เลยเห็นได้ชัดว่าทำอยู่เป็นประจำ ตามด้วยโยนเธอเข้าไปในรถอีกคันหนึ่งแม้กระทั่งตายังถูกปิดไว้ ใจของนภสรเย็นเยียบลามไปถึงมือและเท้า “ปึง” ประตูรถถูกปิดลงที่หูได้ยินเสียงผู้ชายที่พยายามกดให้เสียงต่ำลง “นำคนไปส่ง พี่จะออกไปหาความสุขสักสองสามคืน” เสียงอีกเสียงที่ดูไม่ชอบมาพากลดังขึ้น “ผมว่าคนนี้ดูหน้าตาก็ไม่เลวนะ” เสียง“พลั่ก”ดังขึ้นเสียงที่พูดก่อนหน้านี้ดังขึ้นอีกครั้ง “นี่มันไม่มีส่วนของแก ได้เงินแล้วค่อยว่ากัน” “ได้เงิน....” ใครเอาเงินให้พวกเขามาจับฉัน นภสรขยับตัวร้องเสียง “อืออา” เพื่อจะดึงความสนใจอยากพวกเขาตอนนี้เธอไม่สามารถขยับและพูดได้เลยแม้แต่นิดอยากจะหนีนั่นก็เป็นเรื่องที่ทำไม่ได้แน่นอน ผู้ชายคนนั้นตะคอกใส่เธอ “เสียงดังทำไม ใกล้จะถึงแล้ว” จากนั้นยังใช้มือตีเข้าที่สะโพกของเธอ นภสรตัวแข็งค้างไม่กล้ากระดุกกระดิกอีก รถขับโยกคลอนไปมาไม่รู้ว่าขับมาไกลแค่ไหนแล้วถึงจะหยุดลงเธอถูกคนหิ้วเดินออกมาระยะหนึ่งถึงถูกโยนออกไป ที่ด้านล่างตัวเธอรู้สึกอ่อนนุ่มเหมือนเป็นเตียงนอน ดวงตาของเธอยังคงถูกปิดตาไว้ด้วยผ้าสีดำมองไม่เห็นว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วยังพูดไม่ได้มือกับเท้าก็ขยับไม่ได้ด้วย ถ้าตอนนี้มีคนเข้ามาจะทำอะไรเธอ เธอก็ไม่มีแรงไปต่อสู้อย่างแน่นอน นภสรตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาเล็กน้อยมีเหงื่อผุดออกมาหน้าผาก คนที่หิ้วเธอมาออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกว่าในห้องมีเธอแค่คนเดียว เธอลองกลิ้งไปมาที่บนเตียง หลังจากกลิ้งไปถึงริมเตียงบริเวณส่วนเอวหยุดได้ทีแล้วใช้ผ้าห่มพันเข้าลองตรวจสอบดูที่พื้น พยายามใช้แรงสุดความสามารถถึงทำให้ยืนอยู่บนพื้นได้ ที่พื้นปูด้วยพรมนุ่มมาก นุ่มและสบายประมาณนั้นน่าจะเป็นพรมแกะอีกทั้งคุณภาพดีมาก พูดได้ว่าคนที่จับเธอมาจะต้องเป็นคนรวยแน่นอน คิดย้อนกลับไปชื่อที่พรวดขึ้นมาในใจที่คิดได้คือธนวรรธ พอคิดได้จึงได้ยินเสียงเดินอยู่ที่นอกห้อง ตามด้วยเสียงพูดประจบ “คุณธนวรรธ เชิญข้างในครับ” นภสรได้ยินเสียงนี้ตัวค้างอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับ “ธนวรรธ” เสียงตอบรับดังออกมา ประตูห้องจึงถูกเปิดออก นภสรรู้สึกตัวทันทีหันหัวไปใช้หูฟัง “จุ๊ๆ”เสียงเดาะลิ้น นี่ทำอะไรทั้งมัดทั้งผูกไว้ถ้าของเสียหายมีเรื่องแน่ “ครับ” ผ้าที่ผูกปิดที่ตาถูกแกะออก ปากที่ติดด้วยเทปกาวถูกดึงออก นภสรหลับหลับตาไว้พอลืมตาขึ้นตาถึงปรับกับแสงที่สว่างเข้ามาได้ นภสรมองเห็นธนวรรธยืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกติดตามที่ยืนอยู่รอบๆสองสามคน นภสรกัดฟันอย่างโกรธแค้น “ธนวรรธ” “กำลังฟังอยู่ ไม่ต้องพูดเสียงดังขนาดนั้น คุณนภสรรูปร่างหน้าตาดี ขนาดโกรธยังสวยขนาดนี้ทำให้ใจของผมคันๆขึ้นมาซะแล้ว” สายตาของธนวรรธมองไปสำรวจที่ตัวของนภสรอย่างไร้มารยาทสายตานั้นดูเหมือนอยากจะสำเร็จโทษเธอใจจะขาด -โปรดติดตามตอนต่อไป 28/11/2019-