ตอนที่ 44 เสียงปืน

ต๭นที่ 44 เสียงปืน ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคนขับรถแท็กซี่คันนั้นได้ถูกพงศกรนำตัวมา พงศกรโยนคนขับรถไปอยู่ต่อหน้าปองพล “ท่านประธาน มันคือคนขับรถครับ” สีหน้าไร้ความรู้สึกของปองพลมองที่คนขับรถ คนขับรถถูกสายตาเยียบเย็นจ้องมองจนทำให้รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมา แต่เขาก็พยายามทำน้ำเสียงเข้าข่ม “แก...แกเป็นใคร จับฉันมาทำไม ฉันจะบอกให้ที่นี่น่ะเป็นสังคมมีขื่อมีแป...” “แกก็รู้นี่ว่าสังคมมีขื่อมีแป” ปองพลพูดอยู่แล้วยังใช้เท้าเตะเข้าไปที่ตัวของคนขับรถอย่างรุนแรง คนขับรถถูกเตะจนลอยไปติดผนัง รู้สึกเจ็บจนงองุ้มสภาพเหมือนกุ้ง แต่ก็สุดจะคาดเดาได้ว่าเท้าที่เตะลงไปครั้งนี้มันรุนแรงแค่ไหน พงศกรเข้าไปดูคนขับรถ ปองพลผลักคนขับรถออกเดินเข้าไปแล้วเอารูปของนภสรยื่นไปที่ด้านหน้ามัน “พาผู้หญิงคนนี้ไปไว้ที่ไหน พูดมา” “ไม่...ไม่รู้”คนขับรถดูภาพของนภสรแล้วดวงตาจึงเบิกกว้างตะลึงแต่เขาไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้ถูกพาไปที่ไหน “ไม่รู้หรือ” เท้าของปองพลเหยียบที่บนคอของคนขับรถดวงตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม “ฉันรับเงิน....แล้วจัดการ พวกเขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีคนคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง สามีไร้ประโยชน์....ไม่มีปัญหาหรอก” คนขับรถพูดคำพูดที่คนจ้างวานบอกมา พูดให้ปองพลฟังอย่างไม่มีตกหล่น ยิ่งปองพลได้ยินสีหน้ายิ่งเย็นชา ถ้าคนจับไปรู้ขนาดว่านภสรมีสามีแล้วต้องเป็นที่รู้จักกันแน่นอนมันต้องไม่ใช่เหตุบังเอิญ นภสรพึ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่นานถึงแม้ว่าจะมีปัญหาไม่ลงรอยกันกับธมกรแต่คนนอกก็ไม่รู้เรื่องนี้ นภสรยังขึ้นชื่อว่าเป็นคุณหนูรองของบ้านไชยกาลไม่มีใครกล้าทำชั่วอย่างออกหน้าออกตาโจ่งแจ้งแบบนี้ เมืองเมฆมีตระกูลใหญ่อยู่สามตระกูลคือบ้านไชยกาล บ้านตุงคนาคร และบ้านกระแสสินธุ์ “คำพูดที่พูดออกมาถูกกลืนเข้าไป” ปองพลพูดจบประโยคนี้แล้วก็รีบออกไปด้วยความรวดเร็ว พงศกรกับโยธินถูกทิ้งไว้โดยยังจับต้นชนปลายไม่ถูก …… ที่ห้องเพรสซิเด้นท์ ธนวรรธดื่มไวน์ไปทั้งหมดสองแก้วแล้วแต่นภสรที่ขดอยู่มุมเตียงก็ยังไม่เคลื่อนไหวใดๆ เขาหรี่ตามองนภสร ยาขวดนั้นเขาซื้อมาในราคาสูงมากได้ยินมาว่าผลลัพธ์ดีจนน่าตกใจแต่ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยว่าถูกคนขายยาให้หลอกเข้าแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น เวลาจวนจะถึงหนึ่งชั่วโมงแล้วทำไมนภสรยังไม่คลานเข้ามาขอร้องเขาอีก นภสรฝังตัวอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียงริมฝีปากถูกกัดจนแตก อุณหภูมิในร่างกายกลับยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆบางครั้งก็มีสติ บางครั้งก็เริ่มไม่มีสติ เธอไม่รู้ว่าจะสามารถทนได้นานแค่ไหนแต่เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้ ถ้าเธอถูกทำลายด้วยน้ำมือธนวรรธเธอยอมตายดีกว่า ธนวรรธเปิดปากเรียกเธอ “นภสร” รอมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงความอดทนของเขาจึงหมดไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนภสรดูท่าจะไม่มีทางยอมแพ้แล้วเขาก็ยังอยากจะสัมผัสความรู้สึกชื่นมื่นจากการถูกนภสรขอร้องไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มารอคอยแบบนี้ เขาอยากเห็นเธอมาขอร้อง ทั้งๆที่สามารถจะมีอะไรกันกับเธอได้ตั้งแต่แรกได้ทำไมไม่ทำ ทำไมต้องรอให้ถึงชั่วโมงกัน เขาโยนแก้วทิ้งแล้วปีนขึ้นเตียงไปดึงนภสร “ออกไปให้พ้นนะ...” นภสรสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพยายามหลบธนวรรธน้ำเสียงระโหยโรยแรง ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะต่อสู้ขัดขืนความป่าเถื่อนของธนวรรธได้เลย ธนวรรธยื่นมือไปดึงนภสรเข้ามาดึงขาของเธอให้ตรงทำให้ตัวเธอเอนลงไปกับเตียง ธนวรรธมองดูแก้มแดงสดและริมฝีปากที่เปื้อนเลือดทำให้เกิดความปรารถนาอย่างรุนแรงขึ้นมา เขานั่งลงบนขาของเธอทำให้เธอไม่สามารถขดตัวเป็นก้อนได้อีกยกมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของเธอเบาๆ “แม่เจ้าโว้ย ใครให้เธอรูปร่างหน้าตาน่าดึงดูดขนาดนี้ ก่อนหน้านี้นอนกับผู้ชายมาแล้วกี่คนกัน” ถูกตบครั้งนี้ทำให้นภสรมีสติขึ้นมาช่วงสั้นๆ ดวงตาของเธอมองเห็นชัดเจนชั่วครู่ยื่นมือออกไปบีบคอของธนวรรธน้ำเสียงไม่มีแรง “ธนวรรธ...” พอธนวรรธได้ยินเสียงแหบแห้งของนภสรทำให้ตัวของเขาสั่นไหวไปหมดมือข้างหนึ่งจับนวดคลึงที่หน้าอกของนภสรอย่างรุนแรง “ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้วสิ แกล้งทำเป็นสาวบริสุทธิ์ไม่เคยไปได้” ธนวรรธพูดอยู่แล้วก็โน้มตัวลงไปจะจูบนภสร แต่เมื่อแค่อีกสองมิลลิเมตรปากของเขาใกล้จะโดนปากของเธอทันใดนั้นมีเสียงร้องเจ็บปวดขึ้นมา “โอ๊ย” นภสรใช้พยายามใช้มือออกแรงประคองให้ตัวเองนั่งได้มองเห็นธนวรรธกลิ้งไปมากลายเป็นก้อนอยู่ที่พื้น เธอสลัดตรงส่วนที่มือของธนวรรธจับอยู่บนตัวของเธอออกอย่างรู้สึกขยะแขยง มุมปากแสยะยิ้มโหดเหี้ยม “วันนี้ให้แกนอนตายที่นี่แล้วกัน” นภสรดึงผ้าออกจากบนตัวแล้วใช้ปลายนิ้วมือกดลงที่ขอบบาดแผลแล้วออกแรงกดเบาๆเลือดจึงไหลจากหัวลงมา มันเจ็บมากแต่ก็ทำให้เธอได้สติมากขึ้น “แก...กล้าหรือ” ธนวรรธยังไม่หายจากความเจ็บปวดที่เจาะเข้าไป นภสรไม่สนใจที่ธนวรรธพูดเลยสักนิด ดึงๆโคมไฟหัวเตียงแล้วทุบลงที่ตัวเขาตามด้วยขวดไวน์ที่ธนวรรธดื่มก่อนหน้านี้ เธอนำของทุกอย่างที่สามารถหาได้มาทุบลงที่ตัวธนวรรธทั้งหมด ท่าทางเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยสักนิด จนกระทั่งในที่สุดเธอใช้แรงจนหมด ด้านธนวรรธนั้นได้นอนหมอบเหมือนกองขยะที่ไร้ประโยชน์อยู่ที่พื้นไปแล้ว นภสรใช้มือเกาะผนังแล้วเดินออกไป เธอพึ่งจะเปิดประตูออกก็ได้ยินเสียงหัวเราะน่ารังเกียจดังมาจากด้านนอก ลูกน้องของธนวรรธยังรออยู่ที่ข้างนอกประตูนั่น เธอคงไม่มีวิธีทางออกไปได้แน่ๆ จึงปิดประตูลงอย่างเบาๆไม่ให้เกิดเสียง “จริงสิ” เธอโทรแจ้งตำรวจได้ เธอแหวกหาโทรศัพท์อยู่ที่ในตัวของธนวรรธพึ่งจะกดไปเลข “1”แค่เพียงเลขเดียว เธอก็ได้หยุดชะงักไป ถ้าแจ้งตำรวจแล้วมันได้ผล ธนวรรธคงไม่กล้าจับเธอมาอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ได้ แผลที่บนหัวยังมีเลือดไหลออกมาความเร่าร้อนที่อยู่ในตัวเหมือนกับไหลรวมออกมากับเลือดทำให้เธอมีสติขึ้นมาก เธอมัวแต่ถือโทรศัพท์ไว้ไม่ได้ระวังว่าธนวรรธที่อยู่ด้านหลังกำลังค่อยๆยืนขึ้น “สารเลว” ธนวรรธโถมตัวเข้าใส่โดยที่นภสรไม่ได้เตรียมตัวป้องกันอะไรไว้เลย โทรศัพท์มือตกลงพื้น บริเวณศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง ดวงตาของธนวรรธมีสีแดงสด กระชากเสื้อและกางเกงของนภสรอย่างโกรธแค้น “นภสร ถ้าวันนี้กูไม่ได้ฆ่ามึงให้ตายก็ไม่ต้องมาเรียกกูว่าเป็นคนจากบ้านกระแสสินธุ์เลย” ดวงตาของนภสรปรากฏประกายหวาดกลัวขึ้น แม้ว่าเธอเอามือชกและเท้าเตะออกไปก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว มือทั้งสองข้างของเธอถูกล็อคไว้อย่างแน่นหนา เขานั่งอยู่บนขาของเธอเธอจึงไม่สามารถขยับตัวได้เลยทำได้เพียงแค่ให้เขารุกรานได้ตามอำเภอใจ นภสรถลึงจ้องมองธนวรรธด้วยความโกรธแค้น “ถ้าแกกล้าแตะตัวฉัน ฉันก็กล้าฆ่าแก” “ฆ่าฉันได้หรือ” ธนวรรธดึงกางเกงของนภสรออกไม่ได้จึงกระชากกระดุมกางเกงเธอออกแล้วรูดซิบลง ตัวของนภสรแข็งค้างเหมือนก้อนหินทำได้แค่จ้องมองธนวรรธใช้มือถอดเข็มขัดของตัวเขาเองอยู่ เธอพยายามจะกระถดถอยออก สายตาของเธอถูกใบหน้าป่าเถื่อนของธนวรรธบดบังไว้เหมือนกับกำลังบอกเป็นนัยให้เธอรู้ว่าเธอหนีไม่รอดแน่ๆ “โอ้ย” “ปัง” เสียงที่ตามมาหลังจากเสียงร้องหวาดกลัวของนภสรคือเสียงประตูถูกกระแทกเข้ามา ธนวรรธที่กำลังจะจู่โจมใส่เธอชะงักไปหันไปมองทางประตูทันที เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ภายในห้อง สีหน้าที่เคร่งขรึมอยู่แล้วของปองพลแค่ชั่วครู่ยิ่งเปลี่ยนเป็นมืดทึมน่ากลัวอย่างที่สุด ธนวรรธจับที่เข็มขัดที่พึ่งถอดได้ครึ่งหนึ่งของตัวเองสีหน้าดูประหลาดใจ “พวกแกมาได้ยังไง คนของฉันล่ะ” “ตอนนี้ฉันจะส่งแกไปเจอพวกมันเอง” พูดแล้วปองพลจึงนำปืนออกมาแล้วเล็งไปที่ตรงหัวใจของธนวรรธ “ปัง” เสียงปืนดังก้องอยู่ภายในห้อง -โปรดติดตามตอนต่อไป 01/12/2019-