ตอนที่ 51 คุณปองพลช่วยรักษามารยาทด้วยค่ะ

ต๭นที่ 51 คุณปองพลช่วยรักษามารยาทด้วยค่ะ ใบหน้าพิมลแขเต็มไปด้วยความสงสัย พร้อมส่งเสียง “เอ๊ะ” เสียงดูคุ้นๆหูนะ นภสรไม่พูดอะไร เธอผลักพิมลแขเพื่อที่จะเดินออกไป แต่เห็นได้ชัดว่าพิมลแขไม่เข้าใจว่าทำไมนภสรจะต้องออกไปข้างนอก พิมลแขอยากเห็นหน้าประธานบริษัทＬ.Ｋที่ไม่เคยออกสื่อมาก่อนว่าหน้าตารูปร่างเป็นอย่างไร พิมลแขจับที่แขนเสื้อของนภสรไว้ไม่ยอมออกไป ทำน้ำเสียงดูโอเวอร์ “มีอะไรกัน อย่าผลักสิ ให้ฉันเจอหน้าเขาก่อนน้ำเสียงเขาเพราะน่าฟังมาก แค่ฉันได้ยินเสียงก็เหมือนจะทำให้หลงรักเขาได้เลย” ในขณะที่ทั้งสองกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ ประธานบริษัทＬ.Ｋ ได้เดินมาอยู่ที่ด้านหลังพวกเธอแล้ว “คุณผู้หญิงบ้านนุชนิยมจะมาพูดคุยเจรจาเรื่องธุรกิจกันไม่ใช่หรือไง แล้วพอบอกว่าจะไป ก็จะไปเฉยๆแบบนี้ได้ไงกัน” “แม่เจ้าโว้ย ฉันหลงรักเสียงของเขาจริงๆ” ตอนที่พิมลแขเงยหน้าไปมองว่าประธานบริษัทＬ.Ｋรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร เธอกลับตกใจจนเกือบจะทำเอกสารที่อยู่ในมือหล่นลง ถึงแม้จะเจอปองพลแค่ครั้งเดียว อีกทั้งเวลานั้นสถานการณ์ตอนก็ดูคับขันแต่รูปร่างหน้าตาของเขาโดดเด่นไม่เหมือนคนอื่นเลย เธอจึงจำรูปร่างหน้าตาของปองพลได้ง่าย เธอมองไปที่ปองพลแล้วมองนภสรอีก คำพูดติดๆขัดๆเล็กน้อย “เขา เขา เขา....เขาเป็นสามีจนๆของเธอไม่ใช่หรือ” ตำแหน่งที่ปองพลยืนอยู่ห่างจากข้างหลังพวกเธอหนึ่งเมตร ใบหน้ามีรอยยิ้มพูดน้ำเสียงมีมารยาทว่า “คุณพิมลแขก่อนที่พวกเราจะมาเจรจาเรื่องงาน ผมมีเรื่องส่วนตัวอยากคุยกับคุณผู้หญิงของผมสักครู่ คุณพิมลแขคงไม่ถือสานะครับ” “ไม่ค่ะ ไม่ถือสาเลยสักนิด” พิมลแขยิ้มแห้งๆพูดเสร็จแล้ว พิมลแขตัดสินใจยื้อนภสรไว้ไม่ปล่อยให้เธอหนี แล้วพูดที่ข้างหูนภสรเบาๆว่า “สามีจนๆของเธอกลายเป็นคนที่มีเงินและประสบความสำเร็จในชีวิตมากขนาดนี้ ส่วนนทจรนั้นดูแย่ไปเลยเธอ ต้องรีบหน่อยนะรู้ไหม ถึงแม้ว่าจะหย่ากัน เธอก็จะได้ส่วนแบ่งค่าเลี้ยงดูก้อนใหญ่เลยนะ สู้ๆ” “สู้กับผีน่ะสิ” นภสรพึงจะมีโอกาสพูดก็ถูกพิมลแขผลักเธอเข้าไปในห้องอย่างแรง ไม่สนว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง แล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว ทำเหมือนกลัวว่าเธอจะมีทางหนีรอดชีวิตออกไปจากตรงนี้ได้ ตกลงกันดิบดีว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป แล้วนี่มาขายกันดื้อๆแบบนี้ได้อย่างไร นภสรเดินเซก้าวสองก้าว จากนั้นจึงยืนได้ที่มั่นคง หันกลับมาชนเข้ากับกำแพงมนุษย์ที่ขวางทางด้านหน้า ปองพลยกมืออ้อมไปที่หลังของนภสร กระตุกเบาๆดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดเขาน้ำเสียงหยอกล้อ “วิ่งเข้าสู่มาสู่อ้อมกอดแบบนี้มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า” นภสรได้แค่คิดในใจ “……” อยากจะตีเขาให้ตายจริงๆ หลังจากที่ทั้งโกรธและเกลียดแล้ว ตอนนี้ในใจเธอมันเต็มไปด้วยความสงสัยงงงวยไปหมด เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้และรับไม่ได้กับที่สถานะของปองพลที่เปลี่ยนแปลงไปกะทันหัน เธอยังคงไม่ได้ขยับตัวออกมาจากอ้อมกอดของปองพล มือของปองพลกระชับแน่นประคองเธอไว้ในอ้อมแขนท่าทางดูอ่อนโยนเหมือนกับแต่ก่อน เขาพูดว่า “ยังโกรธผมอยู่หรือ” “ไม่ได้โกรธ” นภสรถูกดึงสติให้กลับมาสู่ปัจจุบัน ขยับออกมาจากอ้อมกอดของปองพลถอยห่างออกไปสองก้าวก้มหน้าลงไม่มองเขา ปองพลหดมือกลับ ตาทอแสงมองที่นภสร “ผมก็คิดว่าน่าจะไม่โกรธ มิฉะนั้นคงไม่มาหาผมก่อน” “คิดไปเองหรือเปล่าที่ฉันมาที่นี่ มันเป็นเพราะอะไรคุณเองน่าจะรู้ดี” เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ นักการเงินผู้ยิ่งใหญ่ที่เล่ากันมาจะเป็นคนไร้เหตุผลหน้าไม่อายแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนเพื่อล่อให้เธอมาที่บริษัทＬ.Ｋเมื่อได้ยินปองพลพูดอย่างนั้นราวกับว่าเป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายเข้ามาหาเขาก่อน “ถ้าอย่างนั้นเหตุผลที่ผมหลอกล่อให้คุณเป็นฝ่ายเข้ามาหาผมเอง คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร” ปองพลเดินเข้ามาประชิดนภสร ตาของเขาเป็นประกาย สายตาของเขาดูเหมือนกำลังคุกคามเธอ นภสรถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าปรากฏรอยหวาดกลัวเล็กน้อยแต่เธอก็สามารถเรียกสติกลับมาสงบได้เหมือนเดิมในทันใด ดูจากรูปการณ์แล้ว “ขอโทษนะคะ คุณเป็นถึงประธานบริษัทบริษัทＬ.Ｋเรื่องที่คุณคิดอยู่ ดิฉันไม่สามารถคาดเดาได้และทายไม่ถูก ถ้าวันนี้คุณไม่อยากจะคุยเรื่องงาน เอาไว้คุยกันวันหลังก็ได้ค่ะ” ปองพลขมวดขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจที่เธอทำตัวห่างเหินกับเขา เขาขมวดหัวคิ้วเพ่งมองนภสร ไม่กี่วินาทีก็หันกลับไปยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง “ถ้าเกิดว่าวันหลังผมไม่อยากเจรจาแล้วล่ะ” นภสรชะงักไป “ถ้าอย่างนั้นก็วันหลังของวันหลังอีกค่ะ” “คุณคิดว่าถ้าการเจรจาทำความร่วมมือกับบริษัทＬ.Ｋในครั้งนี้ไม่สำเร็จ คนอย่างธมกรจะพยายามบังคับเอาหุ้นกลับคืนไปหรือเปล่านะ” ปองพลหันหลังให้เธอ รูปร่างเพรียวสูงชะลูด ยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างขนาดใหญ่ดูโดดเด่นอย่างมาก นภสรกัดริมฝีปากคำตอบเห็นได้ชัดเจนว่าธมกรจะต้องหาวิธีการเอาหุ้นกลับคืนไปแน่นอน แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนชอบคิดวางแผนเอาแต่ผลประโยชน์เท่านั้นอยู่แล้ว นภสรมองที่เบื้องหลังรูปร่างสูงชะลูดของปองพลขณะที่ในใจรู้สึกผิดหวังมาก ในที่สุดเธอจึงหลุดปากถามคำถามที่อยากถามมาตลอด “คุณปองพล คุณจะไม่อธิบายอะไรเลยหน่อยหรือ” เห็นได้ชัดว่าคนที่รูปร่างสูงใหญ่ที่หันหลังให้เธอตัวของเขาแข็งชะงักไป นภสรรู้สึกเจ็บปวดมุมปากตึงๆที่แท้แล้วปองพลเขาไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ปองพลค่อยๆหันกลับมาหลุบตาลง ทำให้เธอดูไม่ออกว่าสายตาของเขาแสดงความรู้สึกอย่างไร องค์ประกอบบนหน้าตาของเขาเหมือนกับได้รับการเสริมแต่งมาดีทุกอย่างที่อยู่บนใบหน้าดูลงตัวไม่มากไม่น้อยไป รูปลักษณ์ภายนอกหล่อเหลาฐานะมหาเศรษฐีเพราะอะไรเขาถึงเจาะจงเข้ามาใกล้ชิดกับเธอ ก่อนหน้านี้ที่นภสรยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของปองพล เธอพยายามบอกกับตัวเองว่าปองพลเป็นผู้ชายจนๆที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ ไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องวีไอพีนั้นได้ยังไง ไม่รู้ว่าถูกตาต้องใจ ใครหลังจากนั้นจึงถูกวางยาทั้งสองคนจึงหลับนอนด้วยกันโดยไม่รู้เรื่องราวอะไรแล้วก็แต่งงานกันกะทันหันตามน้ำไป แต่ว่า เธอมาคิดๆดูแล้วว่าปองพลเป็นเจ้าของกิจการ club beautiful nightที่อยู่หลังม่านอีกทั้งเป็นประธานบริษัทＬ.Ｋ คำที่คอยบอกตัวเองเหล่านั้นมันจึงไม่สามารถใช้ได้ ปองพลมองที่นภสรที่กำลังมองพิจารณาเขาอยู่ ผ่านไปสักพักเขาจึงพูดเสียงเบาๆ “สำหรับเรื่องที่ผ่านมามันเหมือนเป็นการหลอกลวงคุณ อธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์แต่ว่าเมื่อใช้ใจมาพิจารณาผมไม่ดีพอสำหรับคุณหรือ” เมื่อนภสรได้ยิน มุมปากแสดงอาการเหมือนเย้าหยอก “ที่ผ่านมาที่คุณทำดีกับฉันทั้งหมดก็แค่อยากชดเชยเรื่องที่ผ่านมาใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณไปเลี้ยงหมาสักตัวทำดีกับมัน มันก็จะซื่อสัตย์ต่อคุณไปตลอดชีวิตสิ” “คุณ” ปองพลเม้มริมฝีปากจ้องไปที่นภสร “ฝีปากแหลมคม” เธอมักจะทำให้เขาโมโห แม้กระทั่งพงศกรยังพูดออกมาเลยว่าอารมณ์ของเขาตอนนี้นับวันยิ่งไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ “คนโกหกหน้าตาย” นภสรไม่มีท่าทางยอมเลยแม้แต่นิดเชิดคางขึ้นแล้วถลึงตาจ้องกลับไป ท่าทางอวดดีอย่างนั้นทำให้เขาหมดความอดทน ใบหน้าเขาไม่แสดงออกอะไรใช้ปลายนิ้วทำท่าทางสั่งเธอ “มานี่สิ” “คุยเรื่องงานหรือ” ถ้าไม่คุยเรื่องงานเธอก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับเขา สีหน้าของปองพลดูจริงจังตอบ “อืม” นภสรเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเดินเข้าไปหาเขา แต่เธอลืมไปว่านิสัยของปองพลคือคนโกหกหน้าตาย เธอเดินไปยืนอยู่ต่อหน้าเขา ปองพลจึงดึงเธอเข้าไปกอดแล้วกลิ้งล้มลงไปที่โซฟาหนังด้านข้างอยู่ในซ้อนกันผู้ชายอยู่ข้างบนผู้หญิงอยู่ข้างล่าง ด้วยท่าทางแบบนี้ทำให้นภสรรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย นภสรตื่นตกใจมือคว้าจับไปที่คอเสื้อสูทของปองพลแน่น ขนตากระพริบขึ้นลงรวดเร็วน้ำเสียงตื่นตระหนก “คุณปองพล กรุณาให้เกียรติดิฉันด้วยค่ะ” “คุณจะให้ผมให้ผมให้เกียรติอะไร พวกเราเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายอยากจะทำอะไรทำไมจะทำไม่ได้” ปองพลขยับเข้าไปชิดใบหูของนภสรแล้วจูบเบาๆที่ติ่งหูของเธอ นภสรเหมือนถูกไฟช็อตสั่นไปทั้งตัวทันใดนั้นเธอจึงนึกถึงวันนั้นก่อนที่เธอจะเป็นลมไปรีบถามปองพลอย่างรีบร้อนขึ้น “วันนั้น คุณทำอะไรกับธนวรรธ.......” “ยังไม่ตาย แค่ทำให้ขาใช้การไม่ได้ไปหนึ่งข้าง” พูดจบน้ำเสียงของปองพลดูเคร่งขรึมน่ากลัวขึ้น “อยู่หน้าผมแล้วยังคิดถึงผู้ชายคนอื่นหรือ”