ตอนที่ 53 พี่สะใภ้ พี่ใหญ่เตะผม

ต๭นที่ 53 พี่สะใภ้ พี่ใหญ่เตะผม นภสรเงียบไปสองวินาทีจึงปล่อยมือโดยไม่พูดอะไร เพราะว่าเธอรู้สึกว่าที่พิมลแขพูดออกมานั้นมีเหตุผล เธอไม่มีข้อโต้แย้งจะไปหักล้างเหตุผลของพิมลแขได้ เมื่อนภสรคลายมือออก พิมลแขจึงพุ่งเข้าใส่ส่งสัญญาณบอกว่าจะสู้กับโยธินให้ตายไปข้างหนึ่ง กระโดดไปอยู่ข้างหลังของปองพลแล้วโผล่หัวออกมาดูพิมลแข “ผมไม่ตีผู้หญิง เธออย่าเข้ามานะ” พิมลแสยะยิ้มซ่อนความเหี้ยมเกรียมไว้ “ดีมาก ฉันจะตีคุณ แต่คุณห้ามตอบโต้นะ” “เธอเป็นผู้หญิงอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” แต่ไหนแต่ไรมาโยธินไม่เคยเจอผู้หญิงที่ใช้กำลังและเถียงข้างๆคูๆแบบนี้มาก่อน นับว่าโชคดีที่อาคารห้องทำงานประธานบริษัทคนไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นต้องถูกคนหัวเราะเยาะแน่นอน ปองพลชำเลืองมองไปที่มือของโยธินที่จับไหล่ของเขาอยู่ ใบหน้าเรียบขรึม “ปล่อยมือ” โยธินรีบปล่อยมือออก เขารู้จักกับปองพลมาหลายปี คนๆนี้มีความผิดปกติแปลกๆหลายอย่าง ไม่ชอบให้คนมาแตะเนื้อต้องตัว นี่คือหนึ่งในความผิดปกติของปองพล พอโยธินปล่อยมือออก พิมลแขจึงไม่ต้องคำนึงอะไรอีก โยธินรีบวิ่งหนี “ยัยหน้าอกแบนอย่าตามมานะ ผมจะเลี้ยงข้าวคุณกับนภสรแทน พอใจไหม” “จริงหรือ” พิมลแขหยุดนิ่ง โยธินรีบพยักหน้าติดต่อกัน “จริงๆ” เมื่อพูดจบทันใดนั้นโยธินจึงอ้าปากกว้างยกขาขึ้นมากอดแล้วกระโดด ปองพลหดขายาวๆข้างที่เตะโยธินกลับมาอย่างเท่น้ำเสียงเรียบนิ่ง “เรียกว่าพี่สะใภ้สิ” โยธินกระโดดไปด้านหน้านภสร “พี่สะใภ้ พี่ใหญ่เตะขาผม” นภสรทำท่าทางไม่ได้ยินหันตัวเดินไปทางประตูลิฟต์ เป็นโรคจิตกันทั้งกลุ่มจริงๆ สุดท้ายเป็นพิมลแขคอยพยุงโยธินจากการถูกปองพลเตะจนเกือบพิการไปที่ห้องอาหาร …… สถานที่กินอาหารคือ club beautiful night ที่พิมลแขเป็นคนเลือก ทีแรกนภสรอยากจะเตือนพิมลแขว่าปองพลเป็นเจ้าของที่นี่ เป็นคนบริหารอยู่หลังม่าน แต่พิมลแขไม่ได้สนใจ ทำให้เมื่อเข้าไปใน club beautiful night เธอจึงเจอเข้ากับพงศกรและยังได้ยินปองพลกำชับพงศกรว่า “ไม่ต้องลดราคาให้โยธินนะ ราคาอาหารที่กำลังลดราคาก็ไม่ต้องลด ให้คิดราคาตามเดิม” พงศกรทำสีหน้าแปลกใจเมื่อมองนภสร สายตาจึงเกิดประกายสว่างขึ้นแล้วยิ้มออกมาด้วยความกระตือรือร้น หลังจากที่ผ่านเรื่องราวครั้งนั้นมาพงศกรเข้าใจหลักการอย่างแจ่มแจ้ง ถ้าเอาใจคุณผู้หญิงดีๆ ก็เหมือนกับจะทำให้ท่านประธานอารมณ์ดีด้วย “คุณพงศกรความจำไม่ดี” นภสรหมายถึงเรื่องวันนั้นที่เธอให้พงศกรเรียกเธอว่า “คุณนภสร” พงศกรรีบหุบยิ้มหันไปพยักหน้าให้ปองพล “ท่านประธาน ผมยังมีธุระต้องไปทำอยู่ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” “อืม” ปองพลตอบรับเบาๆ ปลายเสียงเบาเหมือนกับอารมณ์ดี บนโต๊ะอาหารก็ยังคงความวุ่นวาย เพราะว่าการแย่งอาหารกันทำให้พิมลแขกับโยธินเกือบจะทะเลาะกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเพราะการห้ามทัพของปองพล “การเดิมเกมส์เหมือนการวางยาเพื่อให้สงบสติอารมณ์” ทำให้ทั้งสองคนนั้นไม่ทะเลาะกันขึ้นมา หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งสี่คนต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทาง เมื่อปองพลกับพงศกรออกไปแล้วนภสรกับพิมลแขถึงเดินออกมาจากด้านหลัง นภสรรู้สึกประหลาดใจ ปกติแล้วนิสัยของพิมลแขจะดูบุ่มบ่ามไม่สนใจอะไรเล็กน้อย เพียงแต่ว่าเธอรู้ดีว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ นภสรถามพิมลแข “ทำไมถึงไปมีเรื่องขัดใจกับคุณโยธินได้” “เป็นเพราะเขามาหาเรื่องฉันก่อน เขาว่าฉันหน้าอกแบน” พิมลแขพูดแล้วก็บีบๆที่หน้าอกตัวตัวเองสีหน้าดูตั้งใจ “ทั้งๆที่หน้าอกฉันคัพดีขนาดเท่าซาลาเปาก็ว่าได้” มุมปากนภสรฉีกออก “พวกเธอสองคนเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกันจริงๆ” “แล้วเธอกับท่านประธานบริษัทＬ.Ｋล่ะ พวกเธอเกิดมาคืออะไร เขามีเงินรูปร่างหน้าตาหล่อ ถ้าหย่ากันยังจะได้ค่าเลี้ยงดูก้อนใหญ่” แขแบนิ้วออกมาร่ายแต่ละข้อ พูดจบถึงพึ่งเห็นว่าสีหน้าของนภสรดูแปลกๆ “ฉันจะหาโอกาสเหมาะๆหย่ากับเขา ส่วนเรื่องเกี่ยวกับค่าเลี้ยงดูอะไรพวกนั้นฉันไม่ต้องการ” “ทำไมล่ะ” พิมลแขย่นจมูก “ถ้าเป็นฉันนะ ถ้าไม่นอนกับเขาฟรีๆก็จะหย่ากับเขาแล้วเอาเงินค่าเลี้ยงดูก้อนใหญ่ไปเลย” “ฉันแต่งงานกับเขาตอนนั้นเป็นเพราะสถานการณ์มันบังคับ ช่วงเวลาที่ฉันใช้ชีวิตอยู่กับเขาตอนนั้นเขาดูแลเอาใจใส่เหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไป ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นเจ้าของของ club beautiful nightและยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นประธานบริษัทＬ.Ｋ ด้วยสถานะของเขาแบบนี้ไม่มีอะไรที่เขาต้องการแล้วไม่ได้แต่ว่าเพราะอะไรทำไมถึงเจาะจงมาหาฉัน” รอยยิ้มบนใบหน้าพิมลแขหายไป “เพราะอะไรล่ะ” “เธอคิดว่าเพราะอะไร” นภสรถามพิมลแขกลับ พิมลแขคิดๆ “ฉันคิดว่าคุณปองพลคงเจอแกมาก่อนหน้านี้แล้วแอบรักแก” “ใช่ ถ้าอย่างนั้นฉันลองสมมตินะ ถ้าเขาแอบรักฉัน ชอบฉันแล้วทำไมเขาไม่จีบฉันอย่างเปิดเผยทำไมถึงต้องเลือกมาอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้น.......” มีความสัมพันธ์กับเธอหลังจากนั้นก็เข้ามาอยู่ในชีวิตของเธอ ได้ยินที่นภสรพูดแบบนี้ พิมลแขก็หาเหตุผลที่จะมาวิเคราะห์แยกแยะไม่ได้แล้ว “มันเป็นเรื่องจริงที่ฉันซาบซึ้งมากในสิ่งที่เขาทำให้ และครั้งนี้ที่สามารถเอาหุ้นกลับมาได้เพราะโชคดีที่มีเขา สำหรับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันทำได้ยากมากแต่สำหรับเขาแล้วมันง่ายยิ่งกว่ากระดิกนิ้วเสียอีก” ใบหน้านภสรปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย “คนอย่างเขาใช้อำนาจและเงินช่วยคนหนึ่งคนมันคงไม่มีค่าอะไรเพราะว่าสิ่งที่เขามีมากที่สุดก็คือสิ่งเหล่านี้ แต่ว่าถ้าจะเปิดเผยความตั้งใจจริงให้เห็นคงเป็นเรื่องที่ยากมาก หลังจากที่พ่อของฉันติดคุกฉันอยู่ที่บ้านไชยกาลอย่างยากลำบากไม่ว่าเรื่องอะไรเธอจะต้องพึ่งตัวเอง ฉันมีแค่ตัวฉัน ถ้าฉันก้าวขาเข้าไปแล้วฉันก็จะไม่สามารถกลับออกมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกตลอดไปตอนนี้ฉันจึงต้องยุติเรื่องที่จะทำให้บาดเจ็บไว้แค่นี้” ได้ยินเรื่องที่นภสรพูดออกมาเหล่านี้สีหน้าของพิมลแขจึงเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น “ตั้งแต่ที่เขาเริ่มเข้ามาใกล้ชิดกับฉัน เขาก็มีเจตนาที่ไม่ดี สถานะของเขา อายุของเขา วันเดือนปีเกิดของเขาทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาฉันล้วนไม่รู้....แต่ว่าเขาดีกับฉันคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวที่อยู่ในใจ ฉันยึดติดอยู่กับความดีที่เขาทำกับฉันวันนี้รู้ว่าเขาเป็นประธานบริษัทＬ.Ｋแล้วมันทำให้ฉันตัดใจได้โดยสิ้นเชิง” นภสรถอนหายใจยาวพิมลแขฟังอยู่ข้างๆเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีจึงตัดสินใจไม่พูดเลยดีกว่า เธอเป็นเพื่อนกับนภสรตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแต่ว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยสี่ปีนั้นไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นภสรที่เธอรู้จักนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เธอรูปร่างหน้าสวยงามแต่ว่าเป็นคนรักษาเนื้อรักษาตัว มีความระแวงระวังอยู่ทุกเวลาและไม่ไว้ใจใครง่ายๆ นภสรปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติดึงแขนพิมลแขเดินข้ามริมถนน “ไปกัน ไปหาที่ดื่มกาแฟสักแก้ว ฉันไม่กลับบริษัทแล้ว” “ไม่กลับบริษัทแล้วหรือ” พิมลแขถูกนภสรดึงให้เดินตามไป “จะกลับทำไม ผู้เฒ่านั้นต้องการแค่สัญญาความร่วมมือที่ลงนามเสร็จแล้วก็พอ เขาไม่สนหรอกว่าฉันจะอยู่หรือไม่อยู่ที่บริษัท” นภสรพูดแล้วดินไปโบกรถ เธอกับพิมลแขนั่งอยู่ร้านกาแฟในตลอดช่วงบ่าย นภสรถึงนั่งรถกลับบ้านในระหว่างทางเธอจึงแวะไปรับรถ ก่อนหน้านี้เธอเอารถไปซ่อมไม่มีเวลาไปรับกลับมาตอนนี้ต้องกลับไปทำงานแล้วถ้ามีรถก็คงจะสะดวกขึ้นเยอะ ขับรถมาถึงใต้ตึกแล้วเห็นรถเบนท์ลีย์จอดอยู่ริมถนน อพาร์ทเม้นของเธออยู่ในเขตอาศัยชนชั้นกลางมีกำลังขับรถเบนท์ลี่ย์ได้นั้นมีไม่มาก จนเมื่อเธอมาถึงที่หน้าประตูจึงรู้ว่าเจ้าของรถคันนั้นคือใคร “คุณมาทำอะไรที่นี่” ในมือของปองพลถือพวกอาหารดูแล้วน่าจะพึ่งมาถึง “คุณทำอาหารไม่เป็นโทรสั่งแต่อาหารข้างนอกมากินมันไม่ดี” น้ำเสียงของปองพลราบเรียบเหมือนดังก่อนราวกับว่าระหว่างเธอกับเขาไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน