ตอนที่ 56 ไม่ใช่ไม้จิ้มฟัน

ต๭นที่ 56 ไม่ใช่ไม้จิ้มฟัน โยธินเห็นทุกคนไปออกันอยู่ในห้องครัวจึงวิ่งเข้าไปที่ครัว “กินข้าวได้หรือยัง” “ได้แล้ว ได้แล้ว...กินข้าวกัน” พิมลแขผลักโยธินออกมาที่ห้องอาหารทิ้งปองพลกับนภสรไว้ที่ในห้องครัว นภสรมองออกมาที่โต๊ะอาหารเห็นพิมลแขชูกำปั้นขึ้นแสดงท่าทางบอกให้เธอสู้ๆ “สู้ๆอะไร หย่าแล้วเรียกค่าเลี้ยงดูหรือ” นภสรเลิกมอง แล้วหันมาพูดเบาๆ “ไปกินข้าวกัน” เธอไม่ใช่คนหน้าหนาเมื่อวานพึ่งจะไล่คนเขาออกจากบ้านไปตอนนี้มาเจอกันอีกให้รู้สึกว่าอึดอัดใจอยู่ ปองพลเขาไม่ใช่คนจู้จี้เรื่องมากเพียงแต่สำหรับเธอแล้วมันยังไม่เพียงพอ ความรักจริงๆทั้งสองฝ่ายจะต้องตรงไปตรงมาและจริงใจต่อกันไม่มีความลับ ส่วนเขาเห็นชัดว่าเต็มไปด้วยความลับในช่วงที่ความรักไม่สามารถเป็นไปได้เธอจะต้องรีบยุติความสัมพันธ์เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด เธอหลุบตาลง ปองพลจึงมองไม่เห็นดวงตาของนภสร ทำให้เขาคาดเดาไม่ได้ว่านภสรกำลังคิดอะไรอยู่ เขาหันหลังกลับไปมองที่หน้าโต๊ะอาหารที่กำลังถกเถียงกันว่าจะต้มเนื้อก่อนหรือต้มผักก่อน โดยไม่ได้หันมาสนใจเขากับนภสรสองคนเลย เท้าเดินก้าวเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเอื้อมมือไปจับที่คางของนภสรอย่างเหมาะเหม็งยกคางเธอเชิดขึ้น นภสรรู้ว่าปองพลจะทำอะไรลืมตาโตขึ้นตกใจแต่สุดท้ายเธอก็ขัดขืนการจู่โจมของเขาไม่ได้ เขาจับที่คางของนภสรไว้ดูดดื่มริมฝีปากของเธอฟันและปากสัมผัสกันเสียงหายใจหอบพัลวัน จูบของเขาดูเรียกร้องเอาแต่ใจ บังคับให้เธอถอยไปด้านหลังสองก้าวถ้าไม่ใช่เพราะปองพลหยุดแล้วดึงเธอได้ทันเวลาเธอจะต้องล้มลงไปกองอยู่บนพื้นแล้ว “ไปกินเถอะ” สีหน้าของนภสรลนลานผลักเขาออก หันตัวเดินไปที่โต๊ะอาหาร พิมลแขหยิบตะเกียบเคาะไปที่มือของโยธิน “นายเป็นผู้ชายทั้งแท่งจะมาทำตัวเรื่องมากได้ไง เนื้อหม่าล่าเอาไปต้มที่น้ำซุปใสไม่ได้” “ผมชอบกินน้ำซุปใสที่มีเนื้อหม่าล่า” โยธินเอาเนื้อวัวที่เหลืออยู่ในจานเธอลงไปในหม้อซุปใส พิมลแขเหมือนกำลังจะพูดอะไร เมื่อเห็นนภสรกับปองพลเดินเข้ามา เธอจึงไปนั่งฝั่งตรงข้ามโยธินพูดเสียงพึมพำ “ไอ้จ้อนน้อย” คำพูดประโยคนี้ปองพลที่นั่งลงได้ยินพอดี สีหน้าของเขาดูแปลกใจมองไปที่โยธิน โยธินถูกจ้องจนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว “นายมองฉันทำไม” ปองพลมองพิจารณาโยธินไม่พูดจาสุดท้ายสายตาของเขาจึงไปหยุดอยู่ตรงตำแหน่งใต้เอวของโยธิน โยธินท่าทางระแวงระวัง “มีอะไรจะพูดก็พูดออกมา มองฉันแบบนี้ทำไม” “ไม่มีอะไร” สีหน้าของปองพลยังดูแปลกๆแต่ไม่ได้หันไปมองโยธินอีก นอกจากนภสรที่จะหยิบจับอะไรดังๆและพูดเสียงดัง อาหารมื้อนี้ก็ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ก่อนที่ปองพลจะกลับเขามองนภสรเนิ่นนานแฝงไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ทันใดนั้นนภสรจึงนึกออกว่าวันนี้ชาบูที่กินทั้งหมดล้วนคือของที่ปองพลซื้อมา …… โยธินเดินตามหลังปองพลเบียดเข้าไปนั่งในรถของเขา “เมื่อสักครู่นายมองฉันทำไม” โยธินนั่งลงที่ที่นั่งข้างคนขับพูดไปด้วยแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยไปด้วย ปองพลคิดเลยตัดสินใจว่าควรที่จะให้ความสำคัญในเรื่องสุขภาพของเพื่อนที่คบกันมานาน “นายกับคุณพิมลแขมีเรื่องอะไรกัน” “ยัยหน้าอกแบน ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่เถียงข้างๆคูๆขนาดนี้มาก่อน ประวัติการจีบหญิงของเขาหลายปีไม่มีครั้งไหนที่แผนเบี่ยงเบนความสนใจของเขาจะจีบผู้หญิงไม่ติด ”นึกไม่ถึงว่าแผนนี้จะใช้กับพิมลแขไม่ได้” “เรื่องบางเรื่องในฐานะที่เป็นผู้ชายควรจะรู้จักควบคุมอารมณ์” ปองพลขับรถอยู่สีหน้าราบเรียบ ในที่สุดโยธินก็ได้ยินปองพลพูดมองเขาอย่างหวาดกลัว “นายหมายความว่าอย่างไร” “ฉันคิดว่าคุณพิมลแขน่าจะไม่พอใจความสามารถในบางเรื่องของนาย” ปองพูดคลุมเครือพยายามอธิบายเรื่องที่ได้ยินพิมลแขพูดออกมา โยธินหน้าเข้มขึ้น รู้สึกว่าไม่รู้จะพูดยังไงกับปองพลดีต้นตอเรื่องนี้คือนภสรเป็นคนพูดขึ้น เพียงแต่ว่าความขัดแย้งของเขากับพิมลแขยิ่งหนักกว่าเดิม เห็นโยธินไม่พูดจาปองพลจึงเข้าใจว่าเขายอมรับแต่อายที่จะพูดออกมาปองพลจึงไม่ถามต่อ ปีนั้นเขาไปต่างประเทศตอนอายุสิบสี่ปีซึ่งรู้จักกับโยธินตั้งแต่นั้นมา มิตรภาพหลายปีทำให้เขารู้สึกว่าเขาน่าจะคิดพิจารณาเรื่องเพื่อนคนเดียวของเขาดูสักหน่อย “ฉันเลื่อนเรื่องตรวจสุขภาพไปไว้ช่วงบ่าย พวกเราไปด้วยกันแล้วกันนะ” โยธินตวัดตามองเย็นชา หันตัวมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างรู้สึกเศร้าใจ ไอ้จ้อนเขาไม่ใช่ไม้จิ้มฟันแต่เป็นแตงกว่าต่างหาก โยธินยังคิดต่อไป …… วันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ผ่านไปด้วยความรีบเร่ง วันเสาร์ผ่านไปด้วยการกินชาบู วันหยุดเสาร์อาทิตย์นภสรกับพิมลแขไปเดินช็อปปิ้งทั้งวัน เรื่องวุ่นวายใจทั้งหลานทิ้งไว้ข้างหลัง วันจันทร์ นภสรตื่นแต่เช้าไปทำงานที่บริษัท พอถึงบริษัทก็มีคนเข้ามาหาเธอ “คุณนภสร ท่านประธานบอกให้เข้าไปพบค่ะ” “รู้แล้ว ขอบคุณ ฉันจะรีบไป” พอคนนั้นเดินไปพิมลแขที่นั่งอยู่ข้างๆนภสรก็รีบขยับเข้ามาหา “ท่านประธานเรียกเธอให้เข้าไปพบทำไม ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรให้เธอลำบากใจอีกนะ” สบายใจได้เขาทำได้มากก็แค่ข่มขู่ฉัน เร่งรัดฉัน เขาไม่สามารถทำอะไรฉันได้ชั่วคราว” เกี่ยวกับนิสัยของธมกรนั้นนภสรรู้ดีว่าเป็นอย่างไร นภสรตบลงที่บ่าของพิมลแขบอกให้รู้ว่าไม่ต้องกังวล …… เมื่อเธอมาถึงที่ห้องทำงานของธมกร ในห้องทำงานไม่ได้มีเพียงแค่ธมกรยังมีนรมนอยู่ด้วย “นภสร” นรมนหันหน้ามาหาเธอยิ้มเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ นภสรยิ้มตอบกลับ “พี่นรมน” ”ธมกรเหมือนกับไม่เห็นท่าทีของทั้งสองคนที่แอบฟาดฟันกัน หันไปโบกมือให้นภสร “”นภสรเข้ามานี่ พูดรายงานเรื่องที่เธอไปเจรจาความร่วมมือกับบริษัทＬ.Ｋอย่างย่อให้ฟังสิ นภสรเดาได้ถูกว่าน่าจะเป็นเรื่องบริษัทＬ.Ｋจึงเดินเข้าไปแล้วรายงานอย่างย่อๆ อาทิตย์ที่แล้วเธอทำงานแค่วันเดียวพอมาถึงก็ตรงไปที่บริษัทＬ.Ｋคุยตั้งนานสองนานก็ยังคุยไม่ได้เรื่องอะไร เธอพูดสั้นๆรวบรัด ธมกรพยักหน้า เงียบสักพักจึงพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าถ้าไปเธอก็พานรมนไปด้วย นรมนมีประสบการณ์เยอะ ถ้ามีเรื่องที่ไม่เข้าใจนรมนก็จะสามารถช่วยเธอได้” เมื่อนภสรได้ยินจึงมองไปที่นรมน นี่คงอยากจะแย่งความดีความชอบจากเธอไป “ในเมื่อพี่นรมนอยากจะไป ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่กล้าจะปฏิเสธได้” นภสรพูดอย่างใจกว้างทำให้ธมกรรู้สึกพอใจ แต่นรมนกลับไม่พอใจ เดิมทีตั้งใจอยากจะให้นภสรเข้าใจว่าคุณปู่ไม่ไว้ใจให้นภสรไปทำงานถึงบอกให้เธอไปด้วย เพื่อเป็นการยั่วยุนภสรแล้วนภสรจะได้ไปโวยวายกับคุณปู่ คิดไม่ถึงว่านภสรจะพูดขึ้นมานรมนเองที่เป็นคนอยากไป “แต่ว่า ท่านประธานบริษัทＬ.Ｋนิสัยไม่ค่อยดี พี่นรมนต้องเตรียมใจไว้ด้วยนะ” ใบหน้านภสรเต็มไปด้วยรอยยิ้มหางเสียงดูเหมือนกำลังถามอยู่ในทีฟังแล้วเหมือนเป็นการเตือนนรมนด้วยความจริงใจ ธมกรก็พูดอย่างเห็นด้วย “จากที่เขาไม่เคยปรากฏหน้าต่อสู้มาหลายปีก็เป็นไปได้ว่านิสัยน่าจะแปลกๆ” “ท่านประธานบริษัทＬ.Ｋคนนั้นเป็นคนแบบไหน” นรมนถือโอกาสถาม คนๆนี้อายุน้อยและหล่อเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหล อีกทั้งผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกชอบพอพี่ นรมนได้ยินแล้วดวงตาจึงมีประกายสว่างวาบออกมา นภสรยิ้มอย่างไม่อาจคาดเดาได้ จากหลายครั้งที่เธอได้สัมผัสเธอรู้ว่าปองพลไม่ชอบคนอย่างนรมนแน่นอน แต่กลับหวังเล็กน้อยว่าอยากจะเห็นท่าทางของนรมนในตอนที่เจอปองพล -โปรดติดตามตอนต่อไป 19/12/2019-