ตอนที่ 58 สีชมพู

ต๭นที่ 58 สีชมพู นภสรสำลัก หายใจฮึดฮัด พยายามรวบรวมเสียงแหบแห้งพูดออกมา “คุณปองพลพูดถูกต้อง มีหลายที่ที่ดิฉันต้องเรียนรู้อีกมาก” ปองพลหรี่ตามองนภสร เห็นเธอฝืนยิ้ม คิดพิจารณาในใจ “โกรธหรือ” ดูแล้วไม่ควรพูดความจริงกับผู้หญิงทั้งหมด พิมลแขที่อยู่ข้างเห็นท่าทางทั้งสองคนดูมีลับลมคมในกัน จึงพูดออกมาอัตโนมัติ “ขอโทษนะคะคุณปองพล ดิฉันปวดเข้าห้องน้ำขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่คุณกับนภสรคุยกันไปก่อนนะคะ...” พูดจบจึงหอบเอาเอกสารแล้วลุกขึ้นออกไป นภสรยิ้มไม่เป็นธรรมชาติออกมาจ้องไปที่เบื้องหลังของพิมลแข ออกมาจากบ้านนี้ไม่ได้ติดเอาไอคิวออกมาด้วยเลย ถ้าไปห้องน้ำจริงๆแล้วจะเอาเอกสารไปด้วยทำไม ตั้งแต่ที่กินชาบูที่บ้านวันนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับปองพล ในเมื่อตัดสินใจไม่คิดมาก เรื่องงานคุยเรียบร้อยแล้วแน่นอนว่าเธอไม่ควรจะคุยเป็นการส่วนตัวกับปองพลได้ เธอจึงยืนขึ้น “คุณปองพล ถ้าอย่างนั้นฉัน...” ออกไปก่อนนะคะ ประโยคหลังนั้นปองพลไม่ให้โอกาสให้เธอได้พูดเขาพูดตัดบทแทรกขึ้นมา “คุณก็จะไปเข้าห้องน้ำหรือ” “ใช่สิ ผู้หญิงก็มีเรื่องด่วนๆกันอยู่สองสามอย่าง” “ถ้าอย่างนั้นผมก็ด่วนด้วย ไปด้วยกันป่ะ” ใช่เด็กอนุบาลสักหน่อยถึงจะต้องเดินจูงมือกันไปเข้าห้องน้ำ เห็นใบหน้าช็อคของนภสร ดวงตาของปองพลจึงปรากฏแววยิ้ม “ทำไม ไม่ไปแล้วหรือ” “ฉันต้องไปก่อน ที่บริษัทยังมีเรื่องต้องทำ” ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปองพลมันตัดกันไม่ขาดสักที ทำให้เธอรู้สึกใจร้อนไม่เป็นสุข ทันใดนั้นปองพลจึงยืนขึ้น เดินอ้อมในห้องทำงานมายืนอยู่ต่อหน้าเธอ “หลอกผมหรือ คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือว่างานของคุณมีแค่มาเจรจาความร่วมมือกับผม” เขาพูดไปด้วยแล้วขยับเข้ามาใกล้เธอด้วย มือของนภสรชนที่โต๊ะ เห็นปองพลเข้ามาใกล้เรื่อยๆจึงอยากจะผลักเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลังออกไปแต่กลับถูกปองพลแย่งไปก่อน ปองพลเอื้อมมือไปยกเก้าอี้ขึ้นมาวางที่ด้านข้างดูใจเย็นมั่นคง วางเก้าอี้ลงโดยไม่เกิดเสียงเลย จนกระทั่งนภสรรู้สึกตัวปองพลนั้นได้โอบล้อมที่เอวเธอไว้แล้วฝ่ามือใหญ่ลูบเบาไปที่เอวของเธออย่างหลงใหลไม่ยอมปล่อย ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมากจมูกคมๆของนภสรรับรู้ได้ถึงกลิ่นกายสะอาดสดชื่นของเขาที่วนอยู่รอบๆ “กรุณาให้เกียรติดิฉันด้วย แยกแยะสถานะของตัวเองให้ชัดเจน ฉันเพียงแค่มาเจรจาความร่วมมือ” น้ำเสียงของนภสรหมดความอดทน มือของปองพลอ้อยอิ่งอยู่ที่เอวของนภสร มือหนึ่งข้างของเขาสามารถหักเอวของเธอได้เอวบางทำให้เขาชอบมากและวางมือไม่ลง ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเขาจึงยิ้มน้อยๆแม้กระทั่งคำพูดยังแฝงด้วยเสียงหัวเราะ “สถานะหรือ คุณพูดมาสิ ผมอยู่ในสถานะไหน” ในที่สุดเธอถูกบีบจนทำอะไรไม่ถูกตะโกนใส่เขา “คุณปองพล” “โกรธหรือ” ปองพลใจดีเอามือรองเอวของเธอไว้อยู่ทำให้เธอไม่ต้องเอนตัวจนเหนื่อยมากแต่ก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยเธอไป “จูบผมหน่อย ถ้าจูบผมแล้วผมจะปล่อยคุณ” “ฝันไปเถอะ” ดวงตาของนภสรฉายแววฉลาด วันนี้เธอใส่รองเท้าส้นสูง เธอยิ้มใส่ปองพลกว้างๆเท้าค่อยๆเตรียมจะยกเหยียบที่เท้าของปองพล แต่ผลที่ได้เหมือนปองพลจะคาดการณ์ไว้แล้ว เขาจึงหลบได้ถูกจังหวะพอดีโดยไม่พูดอะไร แล้วยังเอามือจับที่ขาเล็กๆของเธอไว้ “อ๊ะ” นภสรตกใจเล็กน้อยร้องเสียงหลง มือทั้งสองข้างยันตัวไว้ที่บนโต๊ะ ใบหน้าขาวๆโกรธจนกลายเป็นสีแดง “เอามือออกไป” ตัวของเธอเอนลงบนโต๊ะ มือข้างหนึ่งของปองพลล็อคที่เอวของเธอไว้ ท่าทางนี้มันล่อแหลมจริงๆ ใบหน้าปองพลดูเคร่งขรึมแล้วพูด “คุณไม่อยากจูบ ผมก็ไม่บังคับคุณแต่ว่าคุณจะเหยียบเท้าผมแบบนี้มันผิดกฎนะครับ ตอนนี้ไม่ใช่จูบอย่างเดียวแล้วจะแก้ไขได้แล้ว” อยู่ในท่าแบบนี้ทำให้เธอขวยเขินและกระดากอาย แต่ก็ขยับตัวไม่ได้ ตอนนี้เธอยากจะกัดเขาให้ตายอย่างมาก เหมือนกับปองพลยังรู้สึกว่าแค่นี้ยังไม่พอ เขาขยับไปข้างหลังเล็กน้อยเอนตัวขึ้นดวงตาหลุบต่ำลง ดูเหมือนมีเป้าหมายมองเรียบๆไปตามขาขาวๆของเธอ “ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยขาของฉันอีกละก็ ฉันฆ่าคุณแน่นอนคนบ้า คนเลว” ตอนนี้นภสรอายจนแทบอยากตายให้ได้ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอยอมตามใจจูบเขานิดเดียวก็คงจะจบไปแล้ว แต่ว่า ถ้าเขาพูดอะไรแล้วเธอทำตามนั่นมันก็ไม่ใช่นภสรสิ เหมือนกับปองพลจะดูท่าทางโวยวายหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนพอแล้ว ทันใดนั้นจึงปล่อยเธอ แล้วพูดนัยๆว่า “สีชมพู” นภสรรีบกระวีกระวาดจัดเสื้อผ้า ลืมแม้กระทั่งกระเป๋าแล้วผลักประตูวิ่งออกไปข้างนอกเหมือนกับกลัวว่าเขาจะวิ่งตามมาอย่างไงอย่างนั้น “ปัง” เสียงประตูดังรุนแรงตามมา แล้วยังอดไม่ได้ที่จะเตะประตูแรงๆ เธอเดินย่ำแรงๆเดินกาวยาวด้วยส้นสูงสูงแปดนิ้วไปที่ห้องรับรอง “อ้าว มาแล้วหรอ” พิมลแขร้องตอบรับแล้วรีบวิ่งเข้ามาหา เห็นท่าทางของนภสรเหมือนอยากจะฆ่าคน พิมลแขจึงถาม “เป็นอะไร พวกเธอตีกันหรือ” นภสรหันหน้ามาพูดท่าท่างน่ากลัว “ตีหรือ มันเบาไป ฉันจะฆ่าเขา” “……” พิมลแขทำหน้ากลัวแล้วเขยิบๆไปอีกด้าน ตอนนี้นภสรไม่เหลือมาดอะไรเลย เอามือเท้าสะเอวหายใจเข้าออกหลายครั้งหลังจากนั้นจึงพิงที่ผนังลิฟต์ ตอนนี้พิมลแขจึงกล้าเข้ามาใกล้ สายตามองไปที่บนไหล่ของนภสร “สายเสื้อโผล่ออกมาแหนะ” นภสรก้มหน้ามอง คอปกเสื้อสีขาว ข้างในเปิดออกเผยให้เห็นสายเสื้อสีชมพู จู่ๆ คำพูดที่ปองพลพูดจึงปรากฏวาบขึ้นมาในสมอง สีชมพู ชุดชั้นในของเธอทั้งหมดต่างก็มาเป็นสีชมพู ใบหน้าของนภสรจากแดงจนกลายเป็นเขียวจากเขียวกลายเป็นม่วงไปแล้ว “นายปองพล ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ๆ” …… นรมนเก็บความโกรธไว้แล้วกลับมาที่บริษัทไชยกาล แต่ว่ายังคงแสร้งยิ้มและพยักหน้าให้พนักงานที่เดินผ่านไปมา เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน ปิดประตู เธอจึงกวาดเอาของอยู่บนโต๊ะทำงานเขวี้ยงทิ้ง เธอโมโหมาก นึกไม่ถึงว่าเธอจะถูกทำให้ขายหน้ามากต่อหน้านภสร เธอจะต้องเอาคืนแน่นอน ดวงตาปรากฏความคิดชั่วร้าย พอดีกลับมีคนมาเคาะประตู “หัวหน้านรมน” นรมนจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าตาตัวเองให้เรียบร้อย ถึงเดินไปเปิดประตู เธอเปิดประตูแค่ครึ่งเดียวเพื่อไม่ให้คนข้างนอกเห็นสภาพเละเทะที่อยู่ภายในห้อง นรมนจับผมไปทัดที่ข้างหู น้ำเสียงนุ่มนวล “มีธุระอะไรหรือเปล่า” “ท่านประธานบอกว่าถ้าหัวหน้ากลับมาแล้วให้ไปหาที่ห้องด้วยค่ะ” “ตกลง ฉันรู้แล้ว แล้วจะเข้าไปเลย” นรมนยิ้มสู้ รอให้คนที่อยู่ข้างนอกจนเดินไปไกลสายตาแล้ว จึงปิดประตูจัดเก็บโต๊ะทำงานคร่าวๆแล้วถึงไปหาธมกรที่ห้องทำงาน แค่เธอดินข้าไปในห้อง ธมกรก็โยนคำถามมา “ได้เจอประธานบริษัทＬ.Ｋหรือเปล่า” “เจอแล้วค่ะหน้าตาเหมือนอย่างที่นภสรบอกไว้ ยังหนุ่มมาก” นรมนเดินยิ้มเข้าไปหา ธมกรเงยหน้ามองนรมน “แล้วทำไมเธอถึงกลับมาเร็ว” “คุณปู่ มีอยู่เรื่องหนึ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดไหม” สีหน้าของนรมนเหมือนลำบากใจ ธมกรไม่ชอบคนที่นรมนทำท่าอึกๆอักๆ “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ” -โปรดติดตามตอนต่อไป 22/12/2019-