ตอนที่ 59 ชื่อคู่สมรสที่ปรากฏอยู่ในกรอบตรงนั้น เขียนชื่อของผมไว้

ต๭นที่ 59 ชื่อคู่สมรสที่ปรากฏอยู่ในกรอบตรงนั้น เขียนชื่อของผมไว้ สายตานรมนปรากฏร่องรอยว่ามีแผนการ เมื่อเงยหน้าขึ้นสีหน้าราบเรียบไม่แสดงอาการ เธอถามธมกร “คุณปู่คิดว่าทำไมประธานบริษัทＬ.Ｋถึงเจาะจงเลือกนภสรไปเจรจาความร่วมมือ” “เพียงแค่เซ็นสัญญาได้ เรื่องอื่นมันไม่สำคัญหรอก” เห็นได้ชัดว่าธมกรไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ นรมนไม่ยอมจึงพูดต่อ “คุณปู่ ถ้าสัญญานี้ไม่ได้เซ็นให้เสร็จในเร็ววัน มันก็จะทำให้สมการในตัวเลขเปลี่ยนไป” “หมายความว่ายังไง” ถึงตรงนี้ธมกรจึงหันหน้ามาทางนรมน “หนูคิดว่าประธานบริษัทＬ.Ｋน่าจะหวังในตัวนภสรอยู่” บางคำพูด แค่จุดประเด็นขึ้นมาทุกคนก็เข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร นรมนสังเกตเห็นสีหน้าของธมกร จึงพูดหยั่งเชิง “ถ้าประธานบริษัทＬ.Ｋมีเป้าหมายที่นภสรทำไมพวกเราไม่ทำตามน้ำ ทำให้สัญญาเซ็นได้โดยไว” หน้าตาของธมกรเคร่งขรึมเอนไปพิงข้างหลัง หรี่ตาลงเหมือนกำลังครุ่นคิดความน่าจะเป็นของแผนการ สายตานรมนเผยให้เห็นสัญญาณที่พยายามปิดบังรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าคุณปู่สนใจคำพูดของเธอ เพียงแค่เติมไฟเข้าไปอีกไม่แน่ว่าคุณปู่อาจจะเห็นด้วย “คุณปู่คะ ครั้งที่แล้วที่หนูไปร่วมงานเลี้ยงเห็นหลายบริษัทกำลังจ้องบริษัทＬ.Ｋอยู่” ธมกรยกมือโบกขึ้นบอกให้รู้ว่าไม่ต้องพูดอีก พยักหน้าน้อย “เรื่องนี้ยกให้เธอไปจัดการแล้วกัน” “ได้ค่ะ” นรมนก้มหัวลง สายตาปรากฏแววมาดร้าย” …… นภสรกับพิมลแขมาถึงบริษัท นภสรถึงพึ่งนึกได้ว่าเธอลืมกระเป๋า กุญแจบ้านและกระเป๋าเงินก็อยู่ในนั้น แค่คิดถึงว่าปองพลทำอะไรกับเธอบ้างที่ในห้องทำงานเขา เรื่องที่คิดว่าจะกลับไปเอากระเป๋าที่บริษัทＬ.Ｋจึงค่อยๆหายไป เธอกลัวว่าเธอจะอดไม่ได้ถือมีดเข้าไปหาเขา ทนจึงเลิกงานนภสรจึงตัดสินใจอย่างยากลำบาก เธอคิดว่าอย่างมากก็แค่เปลี่ยนประตูใหม่ แต่เมื่อออกมาจากตึกบริษัทนภสรจึงเจอเข้ากับพงศกร พอพงศกรเห็นเข้าจึงยิ้มส่งมาให้เธอ “คุณผู้....” “หุบปาก” นภสรถลึงตาเย็นชาจ้องพงศกร ลากเขาไปตรงบริเวณที่ไม่มีคน “มีเรื่องอะไร” “ท่านประธานให้เอากระเป๋ามาให้คุณผู้หญิง” พูดอยู่แล้วก็หันเดินกลับไปเอากระเป๋าในรถ มันคือกระเป๋าของนภสรจริงๆ “ขอบคุณ” นภสรรับกระเป๋ามา พูดขอบคุณเรียบๆหันตัวกลับแล้วเดินออกมา พงศกรมองที่เบื้องหลังของนภสร พงศกรนั้นสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเดินตามหลังเธอไปเพื่อที่จะให้ถูไถไปพร้อมกับความเร็วของนภสรได้ เขาจึงเดินก้าวช้าๆตาม “คุณผู้หญิง ผมไปส่งคุณกลับบ้านดีกว่าครับ” “ครั้งที่แล้วที่ฉันบอกคุณไป คุณจำไม่ได้หรือ คุณเชื่อไหมว่าฉันจะเอารูปกับเบอร์โทรศัพท์ของคุณไปติดไว้ที่ห้องน้ำสาธารณะแล้วเขียนลงไปด้วยว่า ประกาศหาคู่” พงศกรหยุดเดินทันที ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเอาจริงเอาจังอย่างที่สุด “คุณนภสร เดินดีๆนะครับ” นภสรร้องเชอะๆเบาๆ สอดตัวเข้าไปในรถแล้วขับรถกลับบ้าน …… พอเดินเข้ามาในห้อง เธอรู้ว่ามีอะไรแปลกๆ เหมือนกับว่ามีคนเข้ามาในห้อง สีหน้าของนภสรระแวดระวัง ถอดรองเท้าส้นสูงเดินย่องเบาๆหลังจากนั้นถือรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งไว้ในมือ เธอปิดประตูแต่ไม่ได้ปิดสนิทมาก เธอเลียบๆไปตามผนังเข้าไปข้างใน เดินไปถึงมุมเปลี่ยนรองเท้า มองไปรอบๆพบว่าไม่มีใคร หรือว่าเธอจะคิดมากไป ไม่ใช่สิ ยังมีห้องน้ำที่ไม่ได้ดู เธอจึงเดินไปหยิบมีดที่ห้องครัวแล้วเดินไปทางห้องน้ำ เมื่อเธอพึ่งจะเดินถึงห้องน้ำ ประตูห้องน้ำจึงถูกเปิดออกมาจากข้างในพอดี เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างในห้องน้ำแล้วแต่นภสรก็ยังคงไม่มีทีท่าจะวางมีดในมือลง “เข้ามาในยังไง” ปองพลชายตามองมีดแวววาวในมือของเธอ แล้วยืนกอดอกพิงที่กรอบประตูห้องน้ำ น้ำเสียงไม่บ่งบอกอารมณ์ “คุณปั้มกุญแจห้องฉันหรือ” ระหว่างทางตอนที่เธอกลับมาเธอน่าจะเรียกช่างมาเปลี่ยนประตู ปองพลก้มหัวลงมองนภสร “กุญแจบ้านมันก็ต้องปั้มไว้แน่นอนสิ ไม่อย่างนั้นจะกลับบ้านได้ไง” “คุณปองพล คุณน่าจะเข้าใจอะไรผิด ที่นี่คือบ้านของฉันไม่ใช่บ้านของคุณ” นภสรชายตามองเขา หันตัวเดินเอามีดไปเก็บในห้องครัว ปองพลไม่สนใจเดินตามเธอไป “คุณผู้หญิง คุณมีสติหน่อยนะทะเบียนบ้านของขึ้น” เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้นภสรจึงได้กลิ่นครีมอาบน้ำที่คุ้นเคย นั่นมันเป็นครีมอาบน้ำที่เธอไปเดินซื้อกับพิมลแขเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายสุดๆไปเลย นภสรมองสบตาเข้าปองพลโดยไม่ยอมอ่อนข้อให้เลยแม้แม้แต่น้อย “คุณคิดว่า ถ้าฉันฟ้องร้องว่าคุณหลอกฉันแต่งงานจะเป็นยังไง” นี่เป็นสงครามการแข่งขันที่พอฟัดพอเหวี่ยงอารมณ์ร้อนไม่ยอมลดละกัน นภสรเข้าใจว่าการเจอกับปองพลเป็นเรื่องดีที่เกินความคาดหมาย ไม่ได้คิดว่ามันเป็นอุบายทั้งเพ ตอนเริ่มต้นมันคือการปิดบังซ่อนเร้น ในที่สุดสีหน้าของปองพลจึงมีร่องรอยเปลี่ยนแปลงค่อยๆเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา เงียบไปเป็นเวลานาน เขาจึงเปิดปากพูดช้าๆ “ตกลง ผมรับปากคุณ” นภสรคิดว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นสงครามแบบนี้ต่อไปอีกนาน แต่คิดไม่ถึงว่าปองพลจะตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมา เธอถอยหลังออกไปครึ่งก้าว หลังพิงที่โต๊ะ “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ไปเลย” สีหน้าบนใบหน้าของปองพลกลับมาเงียบขรึมดังเดิม “เรื่องนี้ต้องดูตารางเวลาของผมก่อน” …… ในห้องครัวมีหม้อตุ๋นเล็กๆอยู่ มีอาหารสองสามอย่างวางอยู่บนโต๊ะซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นอาหารที่นภสรชอบกิน เธอชะงักไป ยกอาหารที่อยู่บนโต๊ะอาหารไปทิ้งในถังขยะรวมทั้งน้ำซุปในหม้อที่อยู่ในครัวก็เทลงไปในท่อ ปองพลเป็นคนทำอาหารเหล่านี้ทั้งหมด เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าปองพลคิดอะไรอยู่ หลังจากที่เธอรู้เรื่องสถานะที่แท้จริงของเขา เขานั้นไม่อธิบายเลยแม้แต่น้อยแล้วยังทำตัวราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ในชีวิตของเธอหนึ่งก็คือหนึ่ง สองคือสอง ไม่ว่าเรื่องอะไรมันต้องมีเหตุผลเสมอ จัดการดำเนินเรื่องหย่าให้เรียบร้อยแล้วค่อยเซ็นความร่วมมือ ต่อไปไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก …… สองสามวันต่อมานภสรไม่ได้ไปหาปองพลเซ็นความร่วมมือที่บริษัทＬ.Ｋ เธอพยายามหางานทำอยู่ในบริษัท เลิกงานกลับบ้าน สั่งอาหารจากข้างนอกมากินตอนมื้อเย็นกินเสร็จดูทีวีหลังจากนั้นก็นอน นี่มันถึงกลับไปเป็นชีวิตที่เธอใช้เมื่อตอนกลับมาจากต่างประเทศ ทวงหุ้นของพ่อกลับมามีที่ยืนมั่นคงในบริษัทไชยกาลหลังจากนั้นไปสืบหาว่าพ่อถูกขังไว้ที่ไหน วันเวลาที่ใช้อยู่บริษัทเพิ่มมากขึ้นนอกจากพิมลแขแล้วเธอก็ไม่ค่อยจะคุยกับใคร เวลาเธอทำงานทำอย่างตั้งใจอ่อนน้อมถ่อมตน ความคิดของคนในบริษัทที่มีต่อเธอจึงค่อยๆเปลี่ยนไป “คนจากบริษัทＬ.Ｋแจ้งมาว่า วันนี้ตอนบ่ายให้ไปคุยเรื่องความร่วมมือ เตรียมเอกสารไปให้พร้อมดูแล้วน่าจะคุยให้เสร็จครั้งเดียวเลย” พิมลแขวางสาย จึงเขยิบเข้าไปที่ข้างๆนภสรแล้วบอกรายละเอียดที่ถูกแจ้งมา “อืม ถ้าอย่างนั้นเธอเตรียมตัวให้พร้อมก็พอ” สมาธิทั้งหมดของนภสรตอนนี้อยู่ที่คอมพิวเตอร์หมดเธอพูดไปด้วยนิ้วเคาะที่แป้นคีย์บอร์ดไปด้วยโดยไม่ได้หันมามองพิมลแข “ฉันว่านะ...” พิมลแขสัมผัสได้ว่านภสรดูท่าทางแปลกๆแต่ไม่รู้ว่าแปลกที่ตรงไหนจึงหยิบแก้วน้ำของนภสรไป “ฉันไปเติมน้ำให้นะ” พูดจบจึงถือแก้วของนภสรไปที่ห้องน้ำชา พิมลแขวางแกน้ำไปรองตรงตู้กดน้ำช่วงที่กำลังรอเธอจึงหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความพลันมีเพื่อนร่วมงานสาวเดินเข้ามา เพื่อนร่วมงานสาวคนนั้นเอาแก้วของตัวเองไปไว้อีกด้านอาศัยช่วงที่พิมลแขเผลอมัวแต่มองโทรศัพท์จึงนำเอาเม็ดยาหย่อนลงไปในแก้วน้ำเม็ดยาจึงละลายไม่เห็นร่องรอย