ตอนที่ 62 เขาสนใจไชยกาลมาก่อนหน้านี้แล้ว

ต๭นที่ 62 เขาสนใจไชยกาลมาก่อนหน้านี้แล้ว พงศกรมองไปที่ปองพล หน้าตาจริงจัง “ท่านประธาน ผมไม่รู้ว่าคุณนภสรจะมาด้วย” ถ้านภสรเชื่อคำพูดของทั้งสองคนนี้ก็บ้าแล้ว ปองพลไม่มองนภสรเลยสักนิด พูดเสียงเรียบๆ “ไม่เป็นไร” พงศกรรีบรินน้ำให้ปองพลอย่างเอาใจใส่ “นภสร รีบมานั่ง อยากกินอะไรก็สั่ง พวกเรายังไม่มีใครสั่งอาหารเลยเพราะรอเธออยู่” พิมลแขดึงให้นภสรนั่งลง พูดเอาใจแล้วยื่นเมนูอาหารให้นภสร นภสรมองพิมลแขเรียบนิ่ง พิมลแขยังคงยิ้มไม่ทุกข์ร้อนใดๆ หลังจากนั้นพิมลแขจึงรินน้ำให้เธอแล้วยิ้มให้เธอด้วยเพื่อที่จะทำให้นภสรไม่ระเบิดความโมโหออกมมา พงศกรที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา “สั่งอะไรก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกผม พวกผมกินได้หมดทุกอย่าง” “กินได้หมดทุกอย่างหรอ” นภสรเงยหน้าขึ้นมามองพงศกร สายตากวาดมองไปที่ปองพลโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งตัวเขาสวมสูทราคาแพง นั่งอยู่ที่แบบนี้มันดูไม่เข้ากันเอาซะเลย สีหน้าเย็นชาเหมือนปกติทั่วไปเหมือนเคยชิน โชคดีที่เขาไม่เคยปรากฏตัวออกสื่อมาก่อน จึงไม่มีคนรู้จักเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่ว่าเมื่อเทียบกับลูกค้าคนอื่นที่อยู่รอบๆแล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าโต๊ะพวกเขาดูเป็นที่สนใจคนรอบๆ พงศกรพยักหน้า “ผมกับท่านประธานกินอะไรก็ได้ ไม่เรื่องมากครับ” นภสรพยักๆหน้า ให้เธอสั่งอาหารครั้งนี้ นภสรนึกไปถึงตอนกินชาบู ปองพลไม่ได้แตะของที่มีพริกติดอยู่เลย แต่ก่อนที่ทำอาหารอยู่ที่บ้านเขาก็ใส่พริกน้อย เธอจึงเรียกพ้อค้ามาแล้วบอกรายการชื่ออาหารที่ต้องการสั่งรวดเดียว “หม้อไฟแห้งเสฉวนหนึ่งที่ ปลาย่างหนึ่งที่ เนื้อหมาล่าหนึ่งที่....” นภสรเปิดเมนูพลิกไปมาแล้วสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง “เอาแค่นี้แหละ ขอบคุณค่ะ” พ่อค้าจดรายการอาหารแล้วเดินออกมา นภสรเงยหน้าขึ้นมาเห็นสีหน้าแปลกๆของพงศกร ดูท่าเธอน่าจะเดาถูก ปองพลไม่ค่อยกินรสเผ็ด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าพวกเขาทำไมถึงมารวมตัวกันได้ แต่ว่าเธอรู้ที่ปองพลตามมาด้วยนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน เธอมองไปที่ปองพล พูดจาเหมาะเจาะพอดี “คืนนี้คุณปองพลต้องบินไม่ใช่หรือคะ” “บินตอนตีหนึ่ง กินข้าวเย็นเสร็จค่อยไปก็ยังทันอยู่” น้ำเสียงของปองพลทุ้มต่ำสบายๆดังออกมาคนที่ได้ยินฟังแล้วรู้สึกรื่นหู แต่ว่านภสรได้ยินแล้วรู้สึกไม่รื่นหูเลยแม้แต่น้อย เธอดื่มน้ำแล้วไม่พูดอะไรอีก ผ่านไปไม่นาน อาหารก็ทยอยมาส่งเรื่อยๆ สีสันอาหารรสจัดจ้าน แค่เห็นก็รู้ว่าต้องทั้งชาทั้งเผ็ดแน่นอน นภสรจงใจสั่งอาหารที่มีรถเผ็ดทั้งหมด คิดในใจว่าใครใช้ให้พวกเขาวางอุบายกับเธอก่อน ถึงแม้ว่าพงศกรจะเป็นคนต่างชาติแต่เขาใช้ชีวิตอบู่ในจีนมาหลายปีจึงกินเผ็ดได้ พิมลแขกับนภสรยิ่งไม่ต้องพูดพวกเธอกินเผ็ดได้เช่นกัน มีแค่ปองพลที่ใช้ชีวิตอบู่ต่างประเทศสิบกว่าปี หรี่ตามองไปที่โต๊ะบนอาหาร หลังจากนั้น ภายใต้สายตาตกใจของนภสรกับพงศกร ปองพลหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินอาหารโดยไม่มีอาการผิดปกติ นภสรประหลาดใจเล็กน้อย หรือว่าสิ่งที่เธอคิดคาดเดาจะผิด ความจริงแล้วปองพลอาจจะกินรสเผ็ดได้ รอจนกระทั่งกินใกล้จะเสร็จ ทันใดนั้นพิมลแขก็ยืนขึ้นบอกว่าจะไปซื้อชานมพงศกรก็ลุกขึ้นทันที “ผมจะไปเป็นเพื่อนพิมลแข” หลังจากนั้น บนโต๊ะอาหารจึงเหลือแค่นภสรกับปองพลสองคน นภสรสนใจกินอย่างเดียวทำเหมือนปองพลไม่มีตัวตน แต่ปองพลกลับเรียกชื่อเธอ “นภสร” นภสรเงยหน้ามองเขา ปองพลจึงพูดต่อ “มันมีเหตุผลบางอย่างที่ผมไม่สามารถปรากฏตัวออกสื่อได้และก็ไม่อยากแสดงตัวต่อหน้าธมกร แต่ว่าบริษัทＬ．Ｋเข้ามาในจีนได้ไม่นานจึงต้องการหาบริษัทที่มีประสิทธิภาพเพื่อทำความร่วมมือด้วย” นภสรเคี้ยวอาหารช้าลง เขามาพูดเรื่องเหล่านี้กับเธอในตอนนี้เพื่ออะไร “ดังนั้น คุณจึงจงใจเลือกฉัน ไม่ ไม่ยอมเจอนรมน เพราะว่าพวกเขาเคยเจอคุณ คุณไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าคุณเป็นประธานบริษัทบริษัทＬ．Ｋ” ไม่ใช่เพราะเพื่อช่วยนภสรเอาหุ้นกลับมาแต่เป็นเพราะเขาสนใจไชยกาลมาก่อนหน้านี้แล้ว การไม่เปิดเผยตัวตน แล้วยังไม่ทำให้บริษัทＬ．Ｋดูเป็นฝ่ายรุกแล้วเสียโอกาสดีๆไป เขาจึงสร้างสถานการณ์ขึ้นมาให้ธมกรเข้าใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาร่วมมือกับไชยกาลแต่เป็นเพราะเขารู้สึกพิเศษต่อนภสรจึงเจาะจงเลือกนภสรไปเจรจาความร่วมมือ นภสรพูดเรียบๆ “เพราะอะไรถึงเลือกไชยกาล” หรือว่า แท้ที่จริงแล้วเป้าหมายตั้งแต่แรกของเขานั่นไม่มีไรมาก เพียงแค่อยากร่วมมือกับไชยการ นภสรรู้สึกว่าความคิดนี้ไม่น่าเป็นไปได้ เพื่อเป้าหมายที่ง่ายๆขนาดนี้แต่กลับพยายามลงทุนลงแรงสุดความสามารถเพื่อมามุดอยู่ในคอนโดเล็กๆกับเธอ เหตุผลนี้มันดูไม่เข้าท่าเลยจริงๆ คำตอบของปองพลง่ายมาก “ไชยกาลเหมาะสม” ปองพลเป็นนักธุรกิจ คำพูดของนักธุรกิจเธอเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง พิมลแขกับพงศกรกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาสองคนถือชานมมาคนละแก้วแถมยังหิ้วชานมอีกสองแก้วกลับมาด้วย “คุณนภสร แก้วนี้ของคุณครับ” พงศกรส่งชานมให้นภสรหนึ่งแก้ว แล้วนำอีกหนึ่งแก้วที่มีหลอดเสียบไว้แล้วไปวางต่อหน้าปองพล ปองพลส่งสายตาเย็นชาทิ่มออกไป พงศกรรีบหดมือกลับมาอย่างอัตโนมัติ พูดพึมพำ “ถึงแม้ว่ากลิ่นจะแรงไปแต่รสชาติดีนะครับ” สายตาของปองพลเย็นชามากยิ่งขึ้น พงศกรจึงรีบหุบปากทันที ทันใดนั้นนภสรเกิดความรู้สึกสงสารพงศกรขึ้นมา …… เพราะว่าอีกไม่นานปองพลจะต้องไปสนามบิน หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเขาจึงต่างก็แยกย้ายกันไป ภายในรถ ปองพลนั่งอยู่เบาะหลังดวงตาปรือ หลังมือข้างหนึ่งวางไว้บนหน้าผากดูแล้วเหมือนไม่ค่อยสบาย พงศกรขับรถ มองจากกระจกหลังเห็นปองพลไม่พูดอะไร ตอนที่ผ่านร้านขายยาเขาจึงจอดรถแล้วเปิดประตูเดินลงไป ผ่านไปไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำร้อนหนึ่งแก้วกับยาหนึ่งกล่อง เขานำน้ำร้อนในมือกับยาส่งให้ปองพล หัวคิ้วขมวดขึ้น ปองพลมองเขาแวบหนึ่งจึงรับของไป เขากลืนยาลงไปสองเม็ดแล้วจึงพูดขึ้น “ขอบใจ” “เชอะ” พงศกรร้องเชอะออกมา โดยไม่สนใจปองพล คนเป็นโรงกระเพาะยังกินเผ็ดขนาดนั้นติดตามปองพลมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เขารู้ธาตุแท้ของปองพล นั่นก็คือรนหาที่ตายเอง …… นภสรขับรถไปส่งพิมลแขกลับบ้าน ถึงที่หน้าบ้านของพิมลแข พิมลแขจึงยิ้มตาหยีพูด ถ้างั้นฉันลงจากรถนะ” นภสรเหลือบตาไปมองแวบหนึ่ง “รีบลงไปเร็วๆ” หลังจากที่พิมลแขลงจากรถเธอยังโค้งตัวเข้ามาที่หน้าต่างรถพูดน้ำเสียงออดอ้อน “พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ” นภสรรู้สึกขนลุกและสั่นไปทั้งตัว เธอยิ้มแล้วมองพิมลแข ทันใดนั้นสายตาของนภสรก็มองเลยไปที่ด้านหลังของพิมลแข “พิมลแข ข้างหลังเธอ.....” พิมลแขใจสั่น “มีอะไรหรอ” พิมลแคนั้นเชื่อเรื่องผีสางเทวดา นภสรเห็นท่าทางตกใจกลัวของพิมลแขจนหน้าเปลี่ยนสี เธอจึงยิ้มออกมาอย่างเบิกบานใจ “แกล้งเธอเล่น ฉันกลับก่อนล่ะ” แค่เท้าเหยียบลงเบาๆ รถก็เคลื่อนตัวออกไป เหลือพิมลแขที่โมโหหาที่ลงไม่ได้ไว้ข้างหลัง …… รุ่งขึ้นเป็นวันศุกร์ เป็นวันที่บริษัทกำลังสรุปประชุมพอดี นภสรผลักประตูเข้ามาในบริษัทรอจนถึงเวลาเริ่มประชุมเธอจึงเดินเข้าไปในห้องประชุม ตอนที่เธอเข้าไปในห้องประชุม นรมนก็มาถึงพอดีเหมือนกัน ใบหน้าของนภสรชะงักไป สายตาเคลือบแววเย็นชา แค่เห็นนภสรเดินเข้ามา นรมนก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ออกว่าทำไมยิ้มออกมา “นภสรมาแล้วหรอ”