ตอนที่ 66 ตอนนี้ผมไม่อยากพูด แต่อยากทำ

ต๭นที่ 66 ตอนนี้ผมไม่อยากพูด แต่อยากทำ เห็นนภสรเดินเชื่องช้าไม่เข้ามาสักที ความอดทนของปองพลจึงหมด เขาเดินก้าวยาวๆเข้าไปหา ดึงแขนเจอแล้วเดินทางที่รถจอดอยู่ “คุณทำอะไร” นภสรสลัดแขนออกจากเขาหลายครั้ง แต่สะบัดไม่หลุด ปองพลไม่พูดพร่ำทำเพลงกดเธอเข้าไปในรถ แล้วตัวเองเดินไปขึ้นรถอีกด้าน ถึงพูดขึ้น “ไปหาที่กินข้าวกัน” นภสรหันส่งสัญญาณมองไป club beautiful night “ที่นี่กินข้าวไม่ได้รึไง คุณจะไปกินที่ไหน” ปองพลเงียบไม่พูดจาสองสามวินาที “อาหารข้างนอกไม่สะอาด” นภสร “……” ไม่เคยพบเจอมาก่อนว่าเขาจะบอกว่าห้องอาหารข้างในclub beautiful nightที่เขาเปิดจะไม่สะอาด ปองพลเห็นภสรไม่พูด จึงพูดกำชับ “เข็มขัดนิรภัย” นภสรจึงรู้สึกตัวคาดเข็มขัดนิรภัย แต่หลังจากนั้นจึงนึกได้ทันทีว่ามันไม่ถูก “รอก่อน...คุณอยากกินข้าวแล้วจะพาฉันไปด้วยทำไม แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่club beautiful night” แปลกคน เขาจะกินข้าวทำไมต้องพาเธอไปด้วย เมื่อสักครู่เธอกินข้าวเสร็จแล้วจึงออกมา ดวงตาทั้งสองข้างของปองพลมองไปที่ข้างหน้า จึงตอบแค่คำถามอันหลัง ริมฝีปากคลายออกพูดสองคำ “พงศกร” หลังจากนั้นไม่ว่านภสรจะทำอะไรอีก ปองพลล้วนไม่สนใจเธออีก” …… ครึ่งชั่วโมงผ่านไปในที่สุดรถจึงจอดลง นภสรเปิดประตูรถก่อนแล้วมามองดูวิวกลางคืนของเมืองเมฆ หันตัวกลับมา ที่ข้างหลังเธอคือคอนโดโอ่อ่าหรูหรา ใบหน้าของนภสรปรากฏรอยตกใจ “wonder worldหรอ” wonder worldเป็นคอนโดที่หรูหราที่สุดในเมืองเมฆ สัญลักษณ์ของคอนโดwonder world คือสะอาด รักษาความลับ ธรรมชาติ สะดวกสบาย “อืม” ปองพลตอบรับ “มานี่” นภสรมีความรู้สึกไว้ต่อคำว่า “มานี่” สองคำนี้ จึงถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว “ไหนคุณบอกว่าจะไปหาที่กินข้าว” ปองพลฉีกมุมปากแล้วพูด “ผมยังบอกว่าอาหารข้างนอกไม่สะอาด” ดังนั้น เขาจึงอยากจะกลับมาทำอาหารที่บ้าน นภสรไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ปองพลเห็นว่านภสรรู้สึกไม่พอใจ จึงไม่ทำเหมือนก่อนหน้านี้ที่ลากเธอเข้าไป พูดเรียบๆว่า “พอลงจากเครื่องผมก็ตรงไปหาคุณ ตอนอยู่บนเครื่องไม่ได้กินอะไรเลย” …… สุดท้าย นภสรจึงเดินเข้าไปในคอนโดกับปองพล คอนโดทั้งใหญ่ทั้งโล่ง “คุณไม่ต้องการคนใช้หรอ” นภสรอยากถามคำถามนี้มาตั้งนานแล้ว บ้านไชยกาลมีคนอยู่แค่ไม่กี่คน ยังมีคนใช้สิบกว่าคน แล้วดูจากครอบครัวของปองพลซื้อคอนโดห้องหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้อยู่แต่ก็ควรจะมีคนคอยดูแลห้อง “คนใช้จะช่วยอะไรผมได้” ปองพลถอดเสื้อโค้ทออก หยิบเนื้อสดกับผักออกมาจากตู้เย็น “เสื้อผ้าก็มีร้านที่เข้ามารับเอาไปซักโดยเฉพาะ ปกติแล้วก็ยุ่งตลอดเวลาที่อยู่บ้านก็มีไม่มาก” ทันใดนั้น เขาจึงเงยหน้ามองที่นภสร นภสรถูกมองแบบนั้นจึงรู้สึกทำตัวไม่ถูก เพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่ดูไม่คอยเป็นตัวของตัวเองเธอจึงจับๆที่ผมไม่พูดอะไร “คอนโดไม่ได้ขาดคนใช้ ขาดแค่คุณผู้หญิง” ปองพูดพูดเรียบๆจบ จึงหันตัวนำเนื้อไปวางในจาน เริ่มล้างผัก ทิ้งให้นภสรยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงนั้น เธอย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องในคืนวันพฤหัสบดี พวกเขาสองคนนั่งที่ริมถนนง่ายๆ เขาค่อยๆอธิบายเรื่องที่เจาะจงให้เธอไปเจรจาสัญญา ปองพลเป็นผู้ชายที่มีแต่แผนการ เริ่มแรกสุดที่เข้ามาใกล้ชิดเธอช่วยเธอไล่นักข่าว ตอบตกลงแต่งงานกับเธอ ทำอาหารเช้าให้เธอทุกวัน ทุกๆเรื่องที่เขาทำให้เป็นเรื่องที่เธอต้องการอย่างยิ่ง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอพบว่าเขาเป็นเจ้าของ club beautiful night เกรงว่าถึงตอนนี้ก็ยังจะถูกเขาปิดบังสถานะที่แท้จริงของเขาไว้อย่างดีทำให้เธอไม่รู้เรื่องใดๆของเขาเลย ถึงแม้มือของปองพลกำลังหั่นผักอยู่แต่หูของเขายังคอยฟังเสียงของคนที่อยู่ข้างหลังเขาอยู่ นภสรเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ความหมายของเขาคือ นภสรคงเข้าใจดี …… จนกระทั่งปองพลทำอาหารเสร็จนภสรก็ยังไม่พูดอะไร เขาตักข้าวสองถ้วย เอาไปวางต่อหน้านภสรหนึ่งถ้วย เขาพึ่งนั่งลงก็ได้ยินนภสรบอกว่า “ฉันกินมาแล้ว” “คุณกินไม่อิ่ม” “กระเพราะของฉันยาวไปถึงตัวคุณหรือไง ฉันกินไม่อิ่มคุณก็รู้” ปองพลคีบอาหารไปใส่ถ้วยของนภสร “กินข้าวโต๊ะเดียวกันกับบ้านไชยกาลคุณไม่มีความอยากอาหารหรอก ” คำพูดติดอยู่ที่ปากของนภสรเตรียมจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่พูด ในใจตรงที่อ่อนนุ่ม ถูกปองพลพูดถูกจุดหลังจากนั้นจึงหายไปช้าๆ。 เหมือนกับว่าเขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาพูดประโยคนี้นภสรจะไม่โต้แย้ง เขาจึงตักแกงให้เธอหนึ่งชามค่อยๆเลื่อนถ้วยแกงไปวางต่อหน้าเธอ “กินเถอะ” นภสรก้มหน้ากินข้าว ไม่พูดอะไรอีก ปองพลเงยหน้าขึ้นมาดูนภสรชั่วแวบหนึ่ง สายตามีแววยิ้มกระจายออกมา หลังจากกินข้าวเสร็จ อารมณ์ของนภสรจึงสงบขึ้น มือสองข้างผลักถ้วยออก มองที่ปองพล “กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน ท่านประธานปองพล” เธอเรียกเขา “ท่านประธานปองพล” เพราะอยากจะบอกเขาว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาคือผู้ร่วมงานกัน ส่วนเรื่องอื่นตอนนี้งดไว้ก่อน ปองพลชำเลืองตามองนภสร เก็บจานไปที่ห้องครัวเอาไปวางในเครื่องล้างจาน นภสรเดินตามมาด้านหลัง “คุณคงไม่ใช่จะให้ฉันกลับเองหรอกใช่ไหม รถของฉันยังอยู่ที่club beautiful night” อีกทั้งคอนโดยังตั้งอยู่บนยอดเขาตอนนี้ห้าทุ่มแล้วอย่าว่าแต่เรียกรถเลยข้างนอกแม้แต่ผีก็ไม่มี ปองพลยังคงไม่พูดอะไรเขาเปิดก็อกน้ำล้างมือช้าๆแล้วเช็ดมือที่ผ้าขนหนูจนแห้ง ท่าทางของเขาเชื่อช้า “คุณ....อ๊ะ......” ตัวของนภสรถูกอุ้มขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกตัวต่อมาจึงเอามือโอบไปที่คอของปองพลไว้ ปองพลอุ้มเธอเดินขึ้นไปข้างบน เข้าไปในห้องนอน “คุณปองพลคุณจะทำอะไร” ปองพลยันประตูให้เปิดออก เดินก้าวยาวๆเข้าไปโยนเธอลงบนเตียง แล้วดึงเนคไทด์ไปด้วยตอบคำถามก่อนหน้านี้ที่นภสรถามไปด้วย เขาพูดทีละคำ “จัดการคุณ” หัวของเธออยู่ที่บนเตียง นภสรที่ยังรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยคิดว่าตัวเองต้องฟังผิดแน่นอน ปองพลจะพูดประโยคแบบนี้ได้ยังไงกัน เธอพลิกตัวจะลงจากเตียง ปองพลที่คอยมองท่าทีเธอไว้ตลอด กดตัวเธอนอนลงไป เขาดึงแค่เนคไทด์ออก ยังไม่ได้ถอดเสื้อเชิ้ต เพียงปลดกระดุมสามสี่เม็ดทำให้เห็นกล้ามเนื้อของเขาชัดเจน ท่าทางตอนนี้ของปองพลเซ็กซี่เป็นบ้าเลย สายตาของนภสรย้ายขึ้นไปมองดวงตาสีนิลลึกล้ำของปองพล สายตาของเขาเกิดประกายคมจ้าเหมือนกับเสือดาวที่นอนจำศิลอยู่ในป่าเป็นเวลานาน เห็นเหยื่อที่พอใจขึ้นมาเตรียมพร้อมที่จะกระโจนพุ่งเข้าใส่ นภสรกลัวท่าทางอย่างนี้ของเขา น้ำเสียงจึงดูสั่น “คุณปองพลคุณอย่าทำอย่างนี้ มีอะไรก็คุยกันดีๆ” “เมื่อกี้ผมคุยกับคุณดีๆ แต่คุณไม่ฟัง” ปองพลเอียงหัวเข้าชิดหูของเธอ ริมฝีปากทิ้งความร้านไว้ตามแนวหูอ่อนนุ่มของนภสรไว้ หัวใจของนภสรแทบจะกระโดออกมา กำลังของปองพลช่างมีพลังน่ากลัวจริงๆ หลังจากการดิ้นรนของเธอที่ไม่มีประโยชน์ จึงพูดน้ำเสียวเหมือนขอร้อง “ฉันฟัง คุณมีอะไรจะพูดตอนนี้ก็พูด....” “สายไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่ต้องการพูด แต่ผมอยากทำ”