ตอนที่ 68 การปฏิบัติต่อคนที่ต้องมาทำงานด้วยกัน

ต๭นที่ 68 การปฏิบัติต่อคนที่ต้องมาทำงานด้วยกัน ในที่สุดลิฟต์จึงมาถึงชั้นที่นภสรอยู่ ทั้งนภสรและนาลีเดินตามกันออกมากลับห้องใครห้องมัน พอเข้ามาข้างในสีหน้าเข้มแข็งของนภสรก็พังทลายลง ตั้งแต่ออกมาจากบ้านปองพลแม้แต่รองเท้าเธอก็ไม่ได้ใส่ ไม่รู้ระหว่างทางเหยียบอะไรไปบ้างตอนนี้รู้สึกเจ็บแสบขึ้นมาจี๊ดๆ เข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำ ออกมาหัวก็ล้มลงในที่นอน นอนครึ่งหลับครึ่งตื่นฝันเห็นเรื่องตอนที่ยังเด็กพลิกกลับไปกลับมาจนฟ้าสว่าง จึงฝืนหลับไปได้ เธอถูกกริ่งหน้าห้องปลุกให้ตื่น พลิกตัวแล้วหยัดตัวขึ้นเอาเสื้อมาคลุมแล้วไปเปิดประตู พอเปิดประตูก็เห็นพงศกรยืนยิ้มอยู่ต่อหน้า “คุณนภสร สวัสดีตอนเช้าครับ” แต่ไหนแต่ไรมาความรู้สึกของคนก็เปลี่ยนไปตามอารมณ์เพราะว่าพงศกรเป็นผู้ช่วยของปองพลดังนั้นก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงการถูกเหมารวมไปด้วยได้ แต่ว่าคนทำผิดและยอมรับผิดเธอจึงใจไม่แข็งพอที่จะตีเขา พูดโดยไร้ความรู้สึกๆไปว่า “สวัสดี” แล้วก็จะปิดประตู ขณะจะปิดประตูพงศกรจึงเอาถึงยัดเข้าไปตรงช่องว่างของประตูทั้งรวดเร็วและเหมาะเจาะเห็นชัดว่าเหมือนกับคาดการณ์ไว้แล้วว่านภสรจะทำแบบนี้ นภสรเงยหน้ามองพงศกร สายตาเริ่มจะโมโห พงศกรยิ้มๆออกมา “ท่านประธานยุ่งตลอดคืน พอฟ้าสว่างจึงไปเลือกที่ห้างให้คุณด้วยตัวเอง คุณดูก่อนสิ” ดูสิครับ ในสภาพที่เป็นพนักงานต่างชาติมันทำให้เขาลำบากจริงๆที่จะเรียนภาษาพูดจนบรรลุถึงขั้นยอดเยี่ยม นภสรมองไปที่แบรนด์ที่ติดอยู่ในถึงเป็นโลโก้ของชุดที่เธอใส่เมื่อวาน นั่นมันเป็นชุดที่เธอซื้อตอนที่เธอพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอคิดเล็กน้อยก็รู้ว่าข้างในมันมีอะไร “ขอบคุณคุณพงศกรที่มา” จู่ๆนภสรก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วเล็กบางจับที่ถุงแล้วผลักออกไปช้าๆ พงศกรที่เคยเห็นแต่ใบหน้านภสรที่เย็นชาไม่เคยเห็นเธอยิ้มอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อนจึงรู้สึกพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ หลังจากนั้น ประตูจึงปิดลง “คุณนภสร เปิดประตูครับ ก่อนที่ผมจะมาผมได้รับคำสั่งว่าถ้าผมไม่เอาของให้กับมือ ถ้ากลับไปผมลำบากแน่นอน” พงศกรเคาะประตูอยู่ข้างนอก น้ำเสียงโศกเศร้า ทำให้ท่านประธานมีความรัก คนที่โชคร้ายมักจะเป็นเขา นภสรยืนหลังพิงประตูฟังเสียงพงศกรพูด ฉีกยิ้มมุมปากร้ายๆ เธออารมณ์ไม่ดีงั้นทุกคนก็เดือดร้อนไปด้วยกันให้หมดเลย ………… สุดท้ายพงศกรจึงหิ้วของที่ยังไม่ได้เปิดแม้แต่น้อยกลับไปด้วย ปองพลยืนถืออาหารปลาอยู่หน้าตู้ปลาโปรยอาหารปลาลงไป ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาเดินเข้าด้านหลังก็รู้ทันทีว่าพงศกรกลับมา เดิมพงศกรอยากจะรอให้ปองพลพูดขึ้นมาก่อน แต่ปองพลเหมือนกับไม่รู้ว่าเขาเข้ามา มัวสนใจแต่ให้อาหารปลาไม่มองมาที่เขาสักนิด พงศกรจึงอดไม่ได้ก้มหัวลงหมดอาลัยตายอยากพูด “คุณนภสรไม่รับของ” ปองพลยังคงไม่หันกลับมา สายตามองไปที่หางปลาสีดำที่อยู่ในตู้ปลา น้ำเสียงเยือกเย็น “เธอเปิดประตูไหม” “เปิด” พงศกรไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆปองพลจึงถามคำนี้ แต่เขาก็ตอบไปตามความจริง ปองเอาอาหารปลาที่เหลืออยู่ในมือครึ่งหนึ่งวางกลับไปที่เดิม หันมาทางพงศกร “เธอพูดกับนายไหม” “พูดอยู่สองประโยค” สีหน้าของปองพลชะงักเล็กน้อย หลังจากนั้นจึงเดินไปล้างมือข้างๆ “อืม” พูดจบก็เดินไปที่หน้าโต๊ะทำงานเริ่มจัดการเคลียร์งาน ทิ้งให้พงศกรยืนอยู่ที่เดิมหน้าตางงงวยหนัก แค่นี้หรอ สิ่งที่เขาคิดไว้ว่าจะเจอล่ะ ทำไมไม่มี ท่านประธานอารมณ์ปรวนแปรเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลย พงศกรกลับมาจากที่ไปหานภสรอย่างไม่สบายจากนั้นต่อมาก็ออกมาจากห้องทำงานของปองพลอย่างงงงวย ปองพลที่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน ถึงแม้สายตาจะมองอยู่ที่เอกสารที่เปิดไว้แต่ใจนั้นกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เปิดประตูแถมยังพูดกับพงศกรมันดีกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้นิดหน่อยน่าจะ.....ไม่โกรธมาก …… หลังจากที่พงสกรมาเคาะรบกวน นภสรก็ไม่มีอาการง่วงนอน ล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวออกไปกินข้าว จึงได้รับสายจากพิมลแขโทรมานัดไปกินข้าวพอดี มาถึงที่ที่พิมลแขนัดไว้เห็นว่าพิมลแขสั่งอาหารไปแล้ว พิมลแขเห็นนภสรมาจึงเอาเมนูส่งให้เธอ ทำให้เธอเห็นสีหน้าของนภสรแย่มากจึงทำตาโตขึ้น ทำไมสีหน้าแย่ขนาดนั้น ใต้ตาดำมากยังไม่แต่งหน้าอีกเธอกลายเป็นคนไม่สนใจตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “มีอะไร ทำไมต้องแต่งหน้า” นอนไม่หลับทั้งคืนสติสัมปชัญญะของนภสรแย่มาก หยิบเอาเมนูมาสั่งอาหารง่ายๆสองอย่างแล้วพิงไปด้านหลังท่าทางหมดเรี่ยวแรง “เมื่อวานเธอไปทำอะไรมา” พิมลแขเหลือบมองนภสรอย่างจับพิรุธ “ไม่ได้ทำอะไร” นภสรถูกพิมลแขมองแบบนี้จึงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง พูดว่าไม่ได้ทำอะไร แต่นอกจากขั้นตอนสุดท้าย ก่อนหน้านั้นก็ทำไปหมดแล้ว พอคิดแบบนี้ เธอจึงรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา พิมลแขดูท่าทางนภสรที่ดูเหมือนวัวสันหลังหวะออกก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไร นภสรไม่สามารถเอาชนะการจี้ถามจากพิมลแขได้จึงพูดเรื่องเมื่อคืนให้ฟังนิดหน่อย พิมลแขฟังเสร็จจึงเลิกคิ้วสูงขึ้น “บรรยากาศเป็นใจ คอนโดหรูหรา ถอดเสื้อผ้าแล้ว เขาไปรับโทรศัพท์ เธอยังหนีออกมา” นภสรอธิบายให้พิมลแขฟัง “นี่มันไม่ใช่จุดสำคัญ” “ฉันรู้ จุดสำคัญคือพวกเธอทำไม่เสร็จ” นภสรเอามือกุมหน้ามาก ไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งที่เธอคิดในใจให้พิมลแขเข้าใจได้ยังไง …… วันจันทร์ นภสรมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้า เข้าร่วมประชุมเช้าเสร็จเธอจึงกลับห้องทำงานเริ่มเตรียมเอกสาร หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จเรื่องที่ต้องจัดการลำดับต่อไปยังมีอีกมากที่เธอต้องเรียนรู้ เวลานี้พิมลแขผลักประตูเข้ามาเอาเอกสารกองใหญ่ในมือมาวางต่อหน้านภสรพูดว่า “นี่คือเอกสารที่วันนี้ต้องใช้ เธอเอาไปดูก่อน” “โอเค เธอวางไว้ตรงนี้” นภสรเงยหน้ายิ้มให้พิมลแข พิมลแขเหมือนกับมีเรื่องอยากพูดยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน นภสรถามเธอ “ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม” “ทางบริษัทLKโทรศัพท์มาบอกว่าบ่ายนี้ให้เข้าไปคุยเรื่องงาน” นภสรได้ยินสายตาจึงเกิดประกายวาย พูดเหมือนไม่สนใจ “อืม ฉันรู้ละ” “เธอติดต่อไปที่คนรับผิดชอบที่นั่นด้วยนะ ยังไงก็เป็นการคุยกันเรื่องงานครั้งแรก โทรไปก่อนเพื่อแสดงความจริงใจสักหน่อย” พิมลแขพูดเสร็จก็เอาเบอร์โทรศัพท์ที่เธอจดมาวางไว้ต่อหน้านภสร นภสรงุนงงเล็กน้อย หยิบหมายเลขโทรศัพท์ขึ้นมาดู ยิ้มๆ “ฉันรู้ละ เธอไปทำงานเถอะ ต่อไปนี้คงจะยุ่งมาก” พิมลแขมองที่นภสรเห็นว่าไม่เป็นอะไรจึงหันตัวกลับเดินออกไป พอพิมลแขเดินออกไป นภสรมองดูที่หมายเลขโทรศัพท์รอยยิ้มจึงหายไปสีหน้าที่บนใบหน้าค่อยๆเยียบเย็นขึ้น ที่จริงการคุยงานตามปกติทั่วไปบอสใหญ่ของบริษัทไม่จำเป็นต้องออกหน้าเองไม่อย่างนั้นลูกน้องเหล่านั้นที่มีอยู่ก็ดูเลี้ยงไว้ฟรีๆ ถึงแม้ว่าเธอพยายามจะขีดเส้นแบ่งโลกเธอกับปองพลไว้ตลอดแต่ว่า หลังจากที่ปองพลจัดให้เธอกลายมาเป็นแค่คนที่ต้องทำงานร่วมกันใจของเธอกลับไม่ได้สบายใจขึ้น กลับรู้สึกว่ากลัดกลุ้มอัดแน่นอยู่โดยไม่สามารถอธิบายได้