ตอนที่ 69 พวกนายออกไปให้พ้น ฉันต้องการแค่ที่รักของฉัน

ต๭นที่ 69 พวกนายออกไปให้พ้น ฉันต้องการแค่ที่รักของฉัน ครั้งนี้บริษัทLKให้คนอายุราวๆวัยกลางคนเป็นคนมาคุยงานต่างๆกับนภสร ทั้งตัวใส่เสื้อสูทสีดำเหมือนนักตรวจสอบดูๆทื่อๆและเข้มงวด นภสรเห็นท่าทางฝ่ายตรงข้ามเป็นแบบนี้จึงนั่งหลังตรงโดยอัตโนมัติ “สวัสดีค่ะคุณฐีรวัฒน์ ดิฉันนภสรค่ะ” นภสรอายุน้อยกว่าจึงต้องเป็นฝ่ายพูดแนะนำตัวก่อนเป็นธรรมดา คุณนภสร” คุณฐีรวัฒน์ยืนขึ้นยืนมือออกมาจับมือนภสรอย่างมีมารยาทแล้วปล่อยมือ หลังจากนั้นจึงเริ่มคุยงานกัน เป็นอย่างที่นภสรคิดไว้ฐีรวัฒน์เป็นคนเข้มงวดเอาจริงเอาจังใส่ใจทุกรายละเอียดอย่างมาก ดังนั้นการคุยงานตลอดช่วงบ่ายจึงมีความคืบหน้าน้อยจนน่าสงสาร ระหว่างทางกลับพิมลแขบ่นว่าไม่หยุด “ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงเป็นลุงวัยกลางคนที่ดูทื่อๆเข้มงวด คุยกับเขาเล่นเอาฉันเหนื่อย ยิ้มก็ไม่กล้ายิ้ม” “ฉันว่าออกจะดีมาก” นภสรกลับรู้สึกว่าไม่ใช่ปองพลมันก็ดีมาก อย่างน้อยอย่างน้อยเธอก็สามารถยอมรับการปฏิเสธความคิดเห็นจากฝ่ายตรงข้ามได้ และยังสามารถเรียนรู้ได้มากขึ้น ถ้าเป็นปองพลล่ะก็..... น่าจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมันซับซ้อน แต่ก่อนเขาแสดงเป็นคนยอมรับได้ในทุกบทบาทของเธอ ดังนั้นถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะมีเหตุผลเธอก็ไม่อยากจะยอมรับ …… เลิกงานแล้วเธอกับพิมลแขจึงหาที่ที่ไปนั่งกินอะไรกันง่ายๆนับว่าเป็นมื้อเย็นเลยละกัน เพราะความคืบหน้าของงานค่อนข้างช้า นภสรจึงรู้ว่าความสามารถของตัวเองไม่เพียงพอ เมื่อกลับมาถึงบ้านจึงนำเอกสารกลับมาอ่านต่อที่บ้านด้วย ดูเวลาใกล้จะสี่ทุ่มแล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เห็นสายที่โชว์อยู่เธอดูงงๆ ปองพลโทรเข้ามา เธอชะงักไป โยนโทรศัพท์ไปอีกด้านแล้วทำงานของตัวเองต่อ แต่ว่าเสียงโทรศัพท์เหมือนกำลังอยากเป็นอริกับเธอดังไม่หยุดไม่หย่อน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะปิดเครื่องจึงคิดขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำโครงการร่วมกับบริษัทLKอยู่ ในเมื่อเป็นคนร่วมงานกันธรรมดาเธอทำแบบนี้มันอาจจะดูน่าเกลียดเกินไป ไม่ใช่สิ ตอนนี้มันเวลาเลิกงาน สุดท้าย นภสรก็รับสาย พอรับสายก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่รู้จักดังมาตามสาย “คุณผู้หญิง ท่านประธานดื่มหนัก คุณช่วยมารับท่านประธานด้วยนะครับ” “ประธานโยธินล่ะ” “ประธานโยธินก็ดื่มหนักเหมือนกัน” หลังจากนั้นคนปลายสายก็บอกที่อยู่ให้เธอทราบแล้ววางสายไป นภสรยังงงๆไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรียกเธอว่า “คุณผู้หญิง” น่าจะเป็นจากบริษัทC.M ปองพลดูจะเหนื่อยจริงๆทั้งเป็นเจ้าของ club beautiful nightแล้วยังต้องดูแลบริษัทLKแถมยังต้องดูแลบริษัทC.Mไปพร้อมๆกันอีก นภสรต่อสายหาพงศกรโดยตรง “คุณนภสร น้องสาวของผมมาจากอเมริกา เธอเมาเครื่องตอนนี้อยู่โรงพยาบาลตอนนี้ผมไปไม่ได้จริงๆ” น้ำเสียงของพงศกรดูเป็นกังวล ไม่เหมือนโกหก นภสรจึงจำเป็นต้องขับรถไปรับปองพลตามที่อยู่ที่ผู้ชายคนนั้นบอก ที่อยู่เป็นร้านอาหารที่เธอไม่เคยไปมาก่อน เธอพึ่งจะลงจากรถเดินไปที่ข้างประตูก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทางเธอแล้วเรียกเธอ “คุณผู้หญิง” “สวัสดี” “ท่านประธานอยู่ในห้องวีไอพี” ผู้ชายคนนั้นนำทางนภสรเข้าไปข้างในแล้วพูดไปด้วย “วันนี้เป็นวันครบรอบของบริษัท จึงเชิญพนักงานของบริษัทมาฉลองกัน ทุกคนต่างก็มีความสุขจึงดื่มกันหนัก” ฟังดูแล้วเหมือนกำลังอธิบายให้เธอฟังถึงสาเหตุที่ปองพลดื่มจนเมา แต่ว่า นภสรไม่สนใจเรื่องนี้ แค่เธอเข้าไปข้างในก็มองเห็นคนข้างในสลบกันไปกว่าครึ่ง ยังมีอยู่สองสามคนที่ยกแก้วขึ้นดื่มแล้วก็มีบางคนดูดบุหรี่และพูดคุยกัน กลิ่นอาหารและกลิ่นบุหรี่ประสมปนเป คนที่สูดอากาศเข้าไปจึงรู้สึกไม่ดีนัก นภสรขมวดคิ้วขึ้นเดินตามเข้าไปข้างใน “ท่านประธาน คุณผู้หญิงมารับท่านแล้วครับ” คนที่พานภสรเข้ามาเดินไปอยู่หน้าปองพล เขย่าปองพลเบาๆ ปองพลนั่งพิงอยู่บนโซฟา สีหน้าสงบราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง เนคไทด์ถูกถอดออกมือข้างหนึ่งของเขาวางไว้ตรงส่วนท้อง ส่วนอีกข้างนวดๆที่ขมับ ตาปรือ หัวคิ้วขมวดน้อยๆ ดูแล้วน่าจะทรมานเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นพูดจบปองพลก็ยังไม่มีปฏิกิริยายาตอบสนอง นภสรเดินเข้าไปถาม “เขาดื่มไปแค่ไหน” “ไม่ทราบครับ รู้แต่ว่าพวกเราชนท่านเมื่อไหร่ท่านก็ไม่ปฏิเสธเลยสักครั้ง” “กี่คน” “ทุกคนครับ” นภสรเม้มริมฝีปาก รู้สึกอยากด่าคนขึ้นมาทันที ภายในห้องมีทั้งหมดสามสิบสี่สิบคน ถ้าชนทุกคนแบบนี้มันจะต้องดื่มเท่าไหร่ปองพลไม่ใช่คนแล้วจริงๆ ช่างเถอะ เดิมที่เขาก็ไม่ใช่คนปกติอยู่แล้ว นภสรไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง เดินเข้าไปเรียกเขา “คุณปองพล” ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นภสรเอื้อมมือไปตบที่แก้มเขาเบาๆ แต่กลับถูกมือของปองพลยื่นมาจับไว้พูดเสียงต่ำแหบแห้ง “อย่ากวนสิ....” ผู้ชายที่พานภสรเข้ามายืนดูด้านข้างเห็นอย่างนั้นจึงไอแห้งๆขึ้นมา “คุณผู้หญิง ผมช่วยคุณประคองท่านประธานไปที่รถนะครับ” “อืม รบกวนด้วย” นภสรหันไปพยักหน้าให้เขา เธอพยายามช่วยผู้ชายที่ทำงานที่เดียวกับปองพลคนนั้นประคองปองพลไปที่รถของเธออย่างสุดความสามารถ หลังจากเพื่อนร่วมงานผู้ชายของปองพลประคองเขาขึ้นรถแล้ว จึงเอาโทรศัพท์ส่งให้นภสร “นี่เป็นโทรศัพท์ของท่านประธานครับ” “ขอบคุณ” นภสรรับโทรศัพท์มาดูแวบหนึ่ง แล้วเตรียมจะโยนทิ้งไว้อีกด้าน แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ เปิดโทรศัพท์ออก เธอกดหาสมุดรายชื่อเห็นมีแค่เบอร์ติดต่อสามคน รายชื่อมีคำกำกับไว้ว่า ที่รัก พงศกร โยธิน สายล่าสุดคือ “ที่รัก” ปรากฏว่าพึ่งจะโทรตอนหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เบอร์ของโทรพึ่งจะถูกชายคนนั้นโทรเข้ามาหา นภสรเอาโทรศัพท์วางลงหันหัวกลับไปสายตาเอียงมองท่าทางทรมานของปองพล เธอจ้องปองพลสักพัก จึงโน้มตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยเธอ คาดเข็มขัดให้เขาเสร็จ กำลังจะขยับตัวออก มือสองข้างมาคล้องไว้ที่เอวของเธอ “นภสร......” นภสรประหลาดใจ เงยหน้ามองสบดวงตาของปองพลที่ดูเลอะเลื่อนลอย ดูแล้วเขาคงเมาจริงๆ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นเธอยังจำได้ชัดเจน แต่ว่ากลับไม่ได้โกรธขนาดนั้น แล้วก็ไม่ได้มีโทสะ พูดเบาๆออกมา “ปล่อยมือ ฉันจะขับรถ” ปองพลเหมือนกลับไม่ได้ยินที่นภสรพูด ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือยังเอามาคลอเคลียที่ซอกคอของเธอเหมือนกับลูกหมา รถจอดอยู่ที่ข้างถนนคนเดินผ่านไปมา พวกเขาสองคนมากอดกันที่นี่เหมือนกับอะไรก็ไม่รู้ น้ำเสียงของนภสรเย็นชาขึ้นเท่าตัว “คุณปองพล ถ้าคุณยังไม่ปล่อยมืออีกฉันจะโยนคุณออกไป” พอพูดจบ คิดไม่ถึงว่าปองพลจะปล่อยมืออย่างเกียจคร้านแล้วพิงลงตรงนั้น ดวงตาหรี่มองเธอ สายตาขมุกขมัวไม่ชัดเจน ดูไม่แล้วไม่เหมือนปองพลที่ดูน่ากลัวเหมือนปกติทั่วไป นภสรไม่ได้มองเขาอีก ขับรถไปจอดที่ประตูโรงแรมแห่งหนึ่ง เธอไม่ได้ตั้งใจจะพาเขากลับบ้าน “เปิดห้องหนึ่งห้อง รบกวนหาคนไปเอาคนที่อยู่ในรถไปส่งบนห้องด้วย” นภสรพาคนมาถึงที่รถ บอกให้พวกเขาเหล่านั้นพาปองพลขึ้นไปส่งข้างบน ใครจะไปนึกว่า แค่มือของพวกเขาเหล่านั้นสัมผัสปองพล จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมา ใช่มือผลักพวกเขาออก พูดเสียงดัง “พวกนายออกไปให้พ้น ฉันต้องการแค่ที่รักของฉัน”