ตอนที่ 70 นภสร ทำไมเธอจึงเปลี่ยนจนแข็งขนาดนี้

ต๭นที่ 70 นภสร ทำไมเธอจึงเปลี่ยนจนแข็งขนาดนี้ สองคนที่ตั้งใจจะเข้าไปพยุงถูกปองพลผลักออกเกือบล้มลงบนพื้น สายตาของเขาสอดส่ายไปทั่วสักพัก ทันใดนั้นจึงจ้องไปที่นภสร พูดน้ำเสียงยานคาง “ที่รัก.....” นภสรประหลาดใจ หันมามองพนักงานสองคนที่ยืนมองตาค้างเล็กน้อยสองคน น้ำเสียงเชิงขอโทษ “ขอโทษนะคะ เขาดื่มมากไปหน่อย นี่มันอาการเมาจากการดื่มเหล้า” คนที่เดินตามนภสรออกมายังมีพนักงานผู้หญิง เธอพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉา “คุณผู้หญิง สามีของคุณเมาแล้วยังนึกถึงแต่คุณ ไม่ยอมให้ใครโดนตัว คุณก็อย่าไปโกรธเขาเลยค่ะ พาเขากลับบ้านเถอะ” พนักงานผู้หญิงเข้าใจว่านภสรกับปองพลสองสามีภรรยาทะเลาะกัน นภสรจึงโมโหไม่ยอมให้ปองพลกลับไปนอนบ้าน น่าเสียดาย สามีดีๆล้วนเป็นสามีคนอื่นไปหมด นภสรเห็นท่าทางดูอิจฉาของสาวน้อยคนนั้นจึงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอกับปองพลเป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็มีเรื่องที่ไม่โอเคเกิดขึ้นเล็กน้อยแต่ว่ามันต่างกับเรื่องสามีภรรยาคู่ปกติทั่วไป “รบกวนพวกคุณแล้ว” สำหรับคนที่ไม่รู้จักแน่นอนว่านภสรไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายให้ฟัง สาวน้อยยังคงดูกระตือรือร้น ช่วยเธอเช็คเอ้าท์แล้วเอาเงินสดมาคืน “ดึกมาแล้ว รีบกลับบ้านเถอะค่ะ ดื่มเหล่ามากขนาดนี้คงทรมานมาก” พูดเสร็จก็ขยิบตาส่งให้เธอ นภสรหลุดยิ้มพูด “ขอบคุณค่ะ” พนักงานทั้งสองคนก็กลับไปหมดแล้ว นภสรหันมามองหน้าตาดูไม่มีสติของปองพลที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ กำลังเตรียมจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นปองพลเดินโคลงเคลงไปมาลงจากรถ นภสรเห็นเขาเดินเหมือนจะล้มอยู่ตลอดเวลาจึงเดินเข้าไปประคอง แต่ปองพลโบกไปมาให้เธอไปอยู่อีกด้าน แล้วเดินซวนเซไปข้างหน้า จากนั้นจึงไปหยุดอยู่ที่เสาไฟฟ้าข้างทาง กางมือสองข้างออกกอดไปที่เสาไฟฟ้า ปากก็ตะโกนเรียก “ที่รัก นภสร.....” นภสรมองที่ปองพลอย่างตกใจ อ้าปากพะงาบเรียกเขา “คุณปอง คุณปองพล” “อืม” นำเสียงของปองพลยานคางเล็กน้อย เพราะว่าเขาเมา คำพูดก็ดูช้าลงมาก เขาโอบเสาไฟฟ้าสักพักแล้วพูดน้ำเสียงงงงวย “นภสร ทำไมเธอถึงเปลี่ยนเป็นใจแข็งขนาดนี้” พูดจบ ยังเอื้อมมือไปที่เสาไฟฟ้าลูบไปลูบมา นภสรนั้นอยากจะอัดคลิปไว้จริงๆเผื่อเอาไว้แบล็คเมลปองพลตอนที่เขาหายเมา แต่ว่า เขากอดเสาไฟฟ้าแล้วเรียกชื่อเธอ คิดไปคิดมาก็เลยช่างมันเถอะ จากที่เธอรู้จักปองพลดี ถ้าเธออัดวิดีโดไว้ ปองพลคนหน้าไม่อายต้องพูดแบบนี้แน่นอนว่า “คุณดูสิ ผมเมาแล้วก็เห็นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้เป็นคุณไปหมด” นภสรเดินเข้าไป ใช้พลังสุดความสามารถถึงดึงปองพลออกจากเสาไฟฟ้าได้ พอปองพลถูกดึงออกมาเสร็จจึงหงุดหงิดพูดเสียงดัง “เธอทำอะไร ฉันจะเอา ที่รักของฉัน ที่รัก” “ถ้ายังไม่ขึ้นรถอีก ที่รักของคุณจะไม่ต้องการคุณแล้วนะ” นภสรทำหน้าทมึงทึงขู่ปองพล คิดไม่ถึงว่าประโยคนี้จะได้ผลทันที พอพูดจบ ปองพลก็เดินสะเปะสปะกลับไปบนรถ นภสรถอนหายใจยาว …… เธอไม่มีกุญแจของคอนโดปองพลจึงจำเป็นต้องพาปองพลกลับมาที่บ้าน พอเข้ามาในห้องนภสรก็ปิดประตู ปองพลก็โผล่เข้ามาใส่ “ที่รัก ที่รัก” นภสรไม่อยากถกเถียงกับคนเมา จึงให้เขาเกาะไว้ที่ตัวแล้วลากเขาไปที่ห้องอาบน้ำ เปิดน้ำเย็นราดลงบนตัวปองพล ดื่มเมาแล้วยังจะมาทำให้เธอเดือดร้อนอีก เธอไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ห้องของนภสรไม่ได้เปิดฮีทเตอร์ ตอนนี้ยังเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ถูกน้ำเย็นราดลงบนตัวแน่นอนมันต้องหนาวไปถึงหัวใจ ปองพลพิงที่ผนังผมสีดำเปียกลู่ลง ดวงตาหรี่มองนภสรน้ำเสียงดูน่าสงสาร “ที่รัก หนาวมาก” มือของนภสรชะงัก ปองพลยื่นมือมาปัดฝักบัวออก ดึงนภสรเข้ามาแล้วจูบเธอ ไม่รู้ว่าคนเมาทำไมแรงเยอะขนาดนี้ นภสรขันขืนไม่ได้จึงปล่อยให้เขาจูบ ผ่านไปสักพักผู้ชายที่เกาะเธอไว้จู่ๆก็ไถลลงไป นภสรสังเกตเห็นไว จึงจับเขาไว้ แต่พอก้มหน้าลงไปมองจึงเห็นว่าเขาหลับไปแล้ว “นอนทั้งอย่างนี้เลยหรอ” เสื้อผ้าที่เขาใส่เปียกหมด แล้วยังไม่สามารถที่จะให้เขานอนบนเตียงทั้งอย่างนี้ได้ นภสรออกแรงลากเขาไปถึงข้างเตียง ตอนที่เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าเขาดูลังเลนิดนึง แต่ก็กัดฟันแล้วถอดเสื้อผ้าให้เขา ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าเขาออกเขาจะต้องเป็นหวัดแน่นอน นภสรพูดปลุกปลอบตัวเองอย่างนี้ ไม่ว่าจะทั้งด้านความรู้สึกหรือเหตุและผล เธอก็ไม่สามารถทิ้งเขาโดยไม่สนใจไม่ได้ ตอนถอดเสื้อก็พอได้ แต่ตอนถอดกางเกงนภสรเริ่มรู้สึกเสียใจทีหลัง ที่เมื่อสักครู่ทำไมเธอต้องพาเขาไปในห้องน้ำจนเขาเปียกไปหมด ถูกน้ำเย็นราดใส่ก็ยังไม่เห็นเขาตื่นขึ้นมา …… เช้าวันต่อมา นภสรรู้สึกตัวขึ้นมารู้สึกว่าที่ข้างๆดูอบอุ่นล้อมรอบไว้ เหมือนกำลังอยู่ในเตาอบ เธอพลิกตัวลืมตาขึ้นเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง ทั้งๆที่เมื่อวานเธอหอบผ้าห่มไปนอนที่โซฟา เธอลุกขึ้นมานั่งฉับพลัน ก็เห็นปองพลนอนอยู่ข้างๆเธอ ปองพลยังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าดูแดงมีเลือดฝาดผิดปกติ นภสรตกใจยื่นมือไปอังที่หน้าผากถึงรู้ว่ามันร้อนจนน่าตกใจ “คุณปองพล” เธอเขย่าๆที่ไหล่ของเขา ปองพลค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ มองเห็นนภสร ริมฝีปากโค้งขึ้น “สวัสดีตอนเช้า” นภสรเห็นใบหน้าของเขาเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จึงอดไม่ได้ระเบิดออกมา “สวัสดีตอนเช้าบ้าบออะไร คุณเป็นไข้นะ” ปองพลได้ยินที่นภสรพูดจึงยื่นมือคลำๆที่หน้าผากตัวเอง “เหมือนจะเป็นไข้จริงๆ” จากนั้นเขาจึงขยับตัวพยายามลุกขึ้นมานั่ง “ลุกได้เเล้ว ไปโรงพยาบาลกัน” นภสรกระโดดลงจากเตียงจะไปหยิบชุดที่ตู้เสื้อผ้ามาเปลี่ยนแต่กลับเห็นสายตาลึกลับที่ไม่อาจคาดเดาได้ของปองพลกำลังมองเธออยู่ หลังจากนั้นจึงพ่นคำพูดออกมา “ไม่ไป” “ป่วยแล้วไม่ไปโรงพยาบาล คุณคิดอยากจะตายก่อกวนอยู่ที่บ้านฉันใช่ไหม” นภสรถลึงตาจ้องปองพล หาเสื้อโค้ทให้ตัวเองเตรียมจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ น้ำเสียงของปองพลลอยเข้ามา “แล้วของผมล่ะ” “ของคุณอะไร” ปองพลพิงที่หัวเตียง ผ้าห่มไหลลงมากองที่เอว ทำให้เห็นกล้ามหน้าอก นภสรนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาทันที เธอถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของเขาออก สีหน้าของเธอเปลี่ยนสลับสีไปมา “เสื้อผ้าของคุณเปียก” ดังนั้นเธอจึงถอดออก “อืม” ปองพลตอบรับ เหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ แล้วพูดอีก “ก็คุณเป็นคนทำให้เปียก” คำพูดที่พูดออกมาฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ความหมายของเขาคือ เธอจงใจทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียกหลังจากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าของเขาออกหมดงั้นหรอ นภสรหาคำพูดที่จะมาขัดแย้งเขาไม่ได้ “ปัง” เสียงประตูห้องน้ำปิดลง เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเห็นปองพลพิงที่หัวเตียงเขาหลับตาลง เมื่อกี้เขายังพูดจากวนประสาทเธอได้จึงเข้าใจว่าเขาไม่ได้ป่วยหนักจึงไม่ได้สนใจมาก เธอไปค้นหาโทรศัพท์ของปองพลแล้วโยนไปต่อหน้าเขา “โทรหาพงศกร บอกให้เขาเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ” เธอพูดจบประโยค แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ “คุณปองพล” เธอเดินเข้าไปเรียก แล้วเอามือไปคลำๆที่หน้าผากของเขาอีก มันร้อนมาก ปองพลแค่ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย สายตาเลื่อนลอยเห็นได้ชัดว่าไข้ขึ้นสูงจนไม่มีมีสติ