ตอนที่ 72 แค่บังเอิญนอนด้วยกัน จึงเกิดความสนใจ

ต๭นที่ 72 แค่บังเอิญนอนด้วยกัน จึงเกิดความสนใจ เธอเดินทะลุผ่านไปทางห้องครัว ปองพลที่คาดผ้ากันเปื้อนมือหนึ่งถือตะหลิว อีกมือหนึ่งกำลังเปิดที่ดูดอากาศ เขาหันหลังให้นภสร ดูสูงใหญ่ทำให้คนรู้สึกถึงความปลอดภัย เหมือนกับจะรู้ว่ามีคนยืนอยู่เบื้องหลังเขาจึงหันมามองนภสรแว๊บหนึ่งแล้วหันกลับไปเปิดแก๊ส พูดถามออกมา “อาหารเย็นกินแบบรสจืดๆโอเคไหม” ท่าทางคล้ายกับว่าทั้งสองคนเป็นคู่สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน นภสรเม้มริมฝีปากเหมือนอยากพูดอะไร แล้วหันตัวเดินออกไปที่ห้องรับแขก สะบัดรองเท้าออก กอดเข่านั่งอยู่บนโซฟามือหนึ่งกดรีโหมดเปลี่ยนช่องไปมาสุดท้ายจึงเลือกดูการ์ตูน เธอทั้งไม่ได้มองและไม่ได้ฟังท่าทางการแสดงออกและการพากย์เสียงของตัวการ์ตูนในนั้นดูโอเวอร์เกินจริง ผ่านไปสักพัก เสียงที่อยู่ในครัวจึงเงียบลง “กินข้าวกัน” เสียงของปองพลดังมาจากด้านหลังเธอหลังจากนั้นจึงวางจานลงบนโต๊ะแล้วพูดเสียงใส นภสรหยัดตัวยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารโดยยังไม่เริ่มลงมือกินข้าว เธอยังไม่เริ่มลงมือเขาก็ไม่เริ่มเหมือนกัน ปองพลเหลือบตาขึ้นมองสบตาเข้ากับนภสรพูดขึ้น “ไม่ถูกปากหรอ” เขารู้ว่าปกติทั่วไปนภสรกินรสจัด วันนี้อาหารบนโต๊ะมันจืดจริงๆ นภสรเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พูดเย็นชา “คุณกินข้าวเถอะ ฉันไม่หิว กินเสร็จก็กลับไปเถอะ” สีหน้าท่าทางของปองพลดูขรึมขึ้นชั่วขณะจึงหายไป “คืนวันนั้น คนที่โทรหาผมคือพงศกรโทรเข้ามาเพราะว่ามีเรื่องสำคัญ” นภสรมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ ปองพลออกปากอธิบาย “เรื่องคืนนั้นที่บ้านพักที่ wonder world” เขาไม่พูดขึ้นมาก็ดีแล้วแต่พอเขาพูดขึ้นมา ท่าทีดูเธอแปลกๆ “ฉันจะออกไปซื้อของข้างนอก กินเสร็จแล้วก็กลับไป” นภสรพูดเสร็จจึงนึกเรื่องคืนนั้นที่เธอขับรถกลับมา ลุกขึ้นยืนยื่นกุญแจรถโรลสรอยส์ให้ปองพล ปองพลชำเลืองตามองนภสรแว๊บหนึ่ง ไม่ได้เอื้อมมือออกไปรับเพียงแค่มองตาของนภสร “นภสร ให้คำตอบผมด้วย” นภสรชะงัก คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามตรงขนาดนี้ สายตาของปองพลเฉียบคมมองไปที่นภสรท่าทางเหมือนกับจะจับเหยื่อให้ได้ “คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์อะไรที่พอถามแล้วฉันจะต้องตอบคำถาม” นภสรคลี่ยิ้มที่ทำให้คนหลงเสน่ห์ออกมา “ถ้าอย่างนั้น คุณปองพล ถ้าคุณพูดจุดประสงค์ที่คุณเข้ามาใกล้ชิดฉันออกมาตรงๆ บางที่ฉันอาจจะพิจารณา ถึงอย่างไร คนที่มีเงินอย่างคุณที่มาชอบฉันพอดีมันมีไม่มาก” ใบหน้าของปองพลดูมั่นใจและมุ่งมั่น ดูยั่วยุนภสร ในเมื่อเขาถามคำตอบเธอตรงๆ ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะเอาคำตอบจากเขาเหมือนกัน เขาอยากให้เรื่องที่เขาต้องการเป็นไปตามเขาทุกอย่าง ทั้งไม่อยากให้เธอถามเยอะ แถมยังอยากให้เธอเชื่อฟังและยอมทำตามเขา บนโลกใบนี้มันจะมีเรื่องดีๆแบบนั้นได้ยังไง คำพูดของนภสรทำอะไรปองพลไม่ได้ กลับกัน เขาพูดสีหน้าจริงจัง “มีเรื่องบางเรื่อง ถึงเวลาที่ควรบอกคุณผมก็จะบอกคุณ” เมื่อนภสรได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าจึงหายไป “ถ้าอย่างนั้นก็รอถึงตอนที่อธิบายได้ค่อยว่ากันแล้วกัน” “ผมว่านี่มันเป็นคนละเรื่องกัน” ปองพลขมวดคิ้วขึ้น “ไม่ว่าแต่ก่อนจะมีจุดประสงค์อะไร แต่ที่ผมแต่งงานกับคุณมันคือเรื่องที่ออกมาจากใจ ผมเชื่อว่าเรื่องเล็กๆนี้คุณน่าจะสัมผัสได้” “ถ้าคุณเลี้ยงหมาหนึ่งตัวตอนที่คุณซื้อมา มันก็จากใจจริงเหมือนกัน อีกทั้งมันไม่ต้องการคำอธิบายจากคุณ แล้วก็ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายดีจะตาย” นภสรพูดถากถางปองพล “เลี้ยงหมาดีจะตาย เพียงแค่คุณดีกับมัน มันก็ดีกับคุณอย่างสุดใจไม่สนใจไม่ต้องการถามอะไร” อารมณ์ของปองพลที่ไม่เปลี่ยนแปลงมาโดยตลอด เหมือนกับว่าตอนนี้ถูกทำให้โกรธแล้วน้ำเสียงเรียกชื่อเธอเย็นชา “นภสร” “ฉันได้ยิน ไม่ต้องเรียกดัง” สีหน้าท่าทางของนภสรดูเบื่อหน่าย ท่าทางดูไม่ตกใจอะไร ปองพลเห็นท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอะไรของนภสร สายตายิ่งเยียบเย็น ดวงตาเกิดประกายดำมืดพัดผ่าน “คุณคิดจริงๆหรอว่าต้องเป็นคุณเท่านั้น” “ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น คุณต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้เพียงแค่ฉันนอนกับคุณพอดี มันก็เลยจุดความน่าสนใจขึ้นมาเท่านั้นเอง ข้อนี้ฉันรู้ตัวเองดี” นภสรเชิดคางขึ้นหันไปมองเขาแปปหนึ่งหลังจากนั้นจึงหันไปอีกทาง “ดีมาก” ปองพลจ้องเขม็งไปที่นภสร “ดีมาก นภสร” เขาพูดคำว่า “ดีมาก” ติดกันสองครั้ง นภสรได้ยินให้เกิดความรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา ไม่รอให้นภสรพูดอะไรอีก ปองพลคว้าเอากุญแจรถโรลสรอยส์ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป นภสรนั่งอยู่เก้าอี้นิ่ง ที่จริงเธออยากจะเตือนปองพลว่าเขาสวมชุดนอนอยู่ …… ปองพลถือกุญแจออกมาไม่ได้ขึ้นแม้กระทั่งลิฟต์เดินตรงลงบันได เขานอนไป1วัน1คืนไข้ถึงจะลด เดิมร่างยิ่งอ่อนแอพอมาถึงใต้ตึกเขาจึงหอบหายใจถี่ ตลอดทางกลับwonder worldเขาขับรถเร็วอย่างกับพายุ พอลงจากรถจึงเห็นว่าตัวเองสวมชุดนอนกลับมา ใบหน้าของปองพลขรึมขึ้น “ปัง”เสียงเปิดประตูรถดังสะท้อนออกมาอย่างแรง เขามองรถแวบหนึ่ง สายตาเข้มขึ้นกว่าเดิมอีก รถคันนี้ผู้หญิงคนนั้นเคยขับ ปองพลเดินเข้าไปในวิลล่าแล้วโทรศัพท์หาพงศกร พงศกรกำลังแกล้งนักศึกษาฝึกงานที่มาใหม่อยู่ก็รับสายของพงศธร รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมท่านประธานถึงโทรมาเร็วขนาดนี้หรือว่าง้อคุณนภสรเสร็จอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนนี้อารมณ์ของท่านประธานคงสดใส ถ้าอย่างนั้นเขาก็สามารถลาพักผ่อนได้สองสามวัน ใครจะไปรู้พอรับสายประโยคที่ปองพลพูด “รีบกลับมาที่wonder world” ชั่ววินาทีความหวังอันสวยงามของเขาก็ถูกตีกลับคืนสู่รูปการเดิม เป็นจริงอย่างที่กล่าวไว้ ชีวิตจริงมันไม่เหมือนละคร …… ตอนที่พงศกรมาถึงวิลล่าปองพลได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่แล้ว ชุดสูทสีดำเข้ารูปรูปร่างสูงใหญ่ของปองพลที่การตัดเย็บประณีต ยิ่งทำให้เขาดูสูงศักดิ์เข้าใกล้ได้ยาก “ท่านประธาน พงศกรชำเลืองมองใบหน้าของปองพลอย่างระมัดระวัง” เห็นสีหน้าของปองพลดูแย่ขนาดนั้น คาดการณ์ด้วยสายตาแผนการน่าจะล้มเหลวไม่สามารถง้อคุณนภสรกลับมาได้ ปองพลจัดระเบียบแขนเสื้อของตัวเอง แล้วโยนกุญแจรถให้พงศกร พงศกรรับกุญแจรถมา ท่านประธานจะทำไรกันแน่ ปองพลเหลือบมองเย็นชาที่เขาแวบหนึ่ง “รีบขับรถออกไป ต่อไปนี้ฉันไม่อยากให้รถคันนี้อยู่ในสายตาฉันได้อีก” พงศกรกระพริบตา งั้นก็หมายถึง รถคันนี้เขาใช้เองได้สิ รถโรลสรอยด์รุ่นลิมิเต็ดคันนี้ที่เขาชอบมาก แต่ตอนนั้นเก็บเงินยังไม่มากพอ นึกไม่ถึงว่า ตอนนี้ท่านประธานจะยกให้เขา น่าจะคืนดีกันกับคุณนภสรแล้วแน่ๆ “ท่านประธาน” ท่านกับคุณนภสรเธอ.... พงศกรพูดได้ครึ่งหนึ่งก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องลดลงฉับพลัน ปองพลยิ้มเย็นชาน้ำเสียงน่ากลัวอย่างมาก “ต่อไปนี้ถ้านายพูดถึงนภสรอีก นานก็ไสหัวไสหัวไปแอฟริกาใต้เลย”