ตอนที่ 73 ไม่มีเรื่องกังวลเลย

ต๭นที่ 73 ไม่มีเรื่องกังวลเลย ปองพลออกไปได้สักพัก แต่นภสรยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเป็นเวลานานโดยไม่ขยับตัว บนโต๊ะอาหารยังมีพวกอาหารวางอยู่ อากาศภายในห้องยังเหลือกลิ่นอายของปองพลอยู่ นภสรล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาพิมลแข “ออกไปกินเหล้ากัน” น้ำเสียงของพิมลแขดูไม่มีแรง “ประจำเดือนมา ต้องงดพวกของเย็น” นภสรวางสายแล้วเอาอาหารอยู่บนโต๊ะทั้งหมดหอบไปที่บ้านของพิมลแข เธอเอาอาหารเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ จากนั้นก็เอาอาหารวางเรียงรายที่บนโต๊ะ ส่งตะเกียบให้พิมลแข “ยังไม่กินข้าวใช่ไหม” “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอดีที่สุด ฉันเลิกงานกลับมาก็นอนลง อยากจะระเบิดตัวเอง ไม่ได้ไปกินข้าวที่ไหนเลย” พิมลแขหยิบตะเกียบอย่างเบิกบานใจ รอจนพิมลแขกินกำลังได้ที่นภสรจึงถามเสียงเบาๆ “อร่อยไหม” “อืม อร่อย ร้านไหนหรอ ต่อไปฉันจะได้ไปซื้อมากิน” พิมลแขพูดทั้งๆที่ในปากยังมีอาหาร นภสรยิ้มออกมา “กินเยอะๆ ต่อไปนี้ก็คงหากินไม่ได้แล้ว” “อะไรนะ” พิมลแขจ้องที่นภสรสร มันก็แค่อาหารไม่กี่อย่างเอง ทำไมโชคชะตาถึงทำแบบนี้ นภสรอธิบาย “อาหารนี้คุณปองพลทำ” “พรืด” พิมลแขพ่นน้ำที่พึ่งจะดื่มเข้าไปออกมา “บอสปองพลทำอาหารเป็นด้วย” โอ้พระเจ้ายังทำได้อร่อยอีกด้วย เธออย่าทำให้ฉันตกใจสิ นภสรมองค้อนใส่พิมลแข “วันนี้เธอลางานสาเหตุก็เพราะเขาหรอ” พิมลแขหรี่ตามอง สมองกำลังปะติดปะต่อเรื่องอย่างรวดเร็ว นภสรพยักหน้า สีหน้าท่าทางดูสับสน ไม่ได้ตอบคำถามพิมลแข พูดกับตัวเอง “เขาให้ฉันตอบคำถามเขา” พิมลแขไม่เข้าใจ “คำตอบอะไร” สายตาของนภสรสั่นไหว พิมลแขเข้าใจในทันที “ถ้าอย่างนั้นเธอพูดยังไง” พิมลแขมองนภสรอย่างสงสัย เธอรู้สึกว่านภสรไม่ตอบตกลงปองพลอย่างง่ายๆแน่นอน “ฉันให้เขาพูดจุดประสงค์เริ่มแรกที่เขาเข้ามาหาฉันคืออะไร เขาไม่พูด” “หลังจากนั้นล่ะ” “หลังจากนั้นฉันก็บอกให้เขาไปเลี้ยงหมาสักตัวสิ” ใบหน้าพิมลแขถึงกับตกตะลึง สายตาทั้งสองคนมองสบกันโดยไม่พูดอะไรชั่วครู่ พิมลแขวางตะเกียบลงอย่างไร้ความรู้สึก มองไปทางประตู ใบหน้าดูเกลียดชัง “เธอรีบออกไปเลย ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนที่ไร้หัวใจแบบเธอ แหวนเพชรเม็ดโตจากผู้ชายโสดเพอร์เฟคมาวางอยู่ตรงหน้า คิดไม่ถึงว่าเธอจะบอกให้เขาไปเลี้ยงหมา ถ้าฉันเป็นบอสปองพลฉันจะเปลี่ยนเธอให้เป็นหมาเลย” พอนภสรฟังประโยคนี้จึงถลึงตาใส่พิมลแข “เขากล้าหรอ” ใบหน้าของพิมลแขทำท่าทางดูถูกมองนภสร “เขาทำไมจะไม่กล้า ถ้าเพียงแต่เรื่องที่เขาต้องการ บ้านไชยกาลก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอกยิ่งไปกว่านั้นเธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง” นภสรนิ่งไม่พูดอะไร “ที่เธอพูดเรื่องนี้ อยากทำอะไรกันแน่” นภสรเล่าอธิบายเรื่องก่อนหน้านี้ที่ปองพลเจาะจงให้เธอเป็นคนรับผิดชอบเจรจาการเซ็นสัญญากับบริษัทLK พิมลแขฟังจบแล้ว นิ่งไปสักพักถึงพูดขึ้นมา “แผนการของบอสแยบยลจริงๆ มิน่าล่ะเธอสีหน้าเธอมันแฝงด้วยความรักแต่ก็ปฏิเสธคนเค้า” นภสรได้ยินที่พิมลแขพูดแล้วรีบพูดปฏิเสธ “สีหน้าฉันดู.....ตรงไหนเล่า” “เธอรักไม่รักบอสปองพล มีเธอเองที่รู้” พิมลแขพูดอยู่แล้วก็เขามือจิ้มๆที่ตรงตำแหน่งหัวใจ ………… ตอนกลางคืน นภสรนอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ สมองเต็มครุ่นคิดถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของพิมลแข จนกระทั่งหลังเที่ยงคืนเธอถึงหลับ พอหลับไปแล้วจึงฝันในความฝันเธอเห็นปองพลกลายเป็นหมา เธอทะลึ่งพรวดตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าท้องฟ้าสว่างแล้ว รีบลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็ว ไม่ได้กินแม้กระทั่งอาหารเช้าแล้วตรงไปบริษัทเลยทันที พอมาถึงประตูหน้าบริษัทก็เจอกับนรมน นรมนยิ้มให้นภสร “นภสร เมื่อคืนยุ่งเรื่องอะไรกัน คุณปู่อยู่ที่โรงพยาบาลเธอไม่รู้หรอ” “ธมกรอยู่โรงพยาบาลหรอ” นภสรคิดในใจ นภสรหันกลับมามองนรมน สีหน้าไร้ความรู้สึก “ในเมื่อคุณปู่อยู่โรงพยาบาล ทำไมเธอไม่ทำตัวกตัญญูอยู่ดูแลคุณปู่ล่ะ” สีหน้าของนรมนดูคาดไม่ถึงแต่ก็กลับคืนเป็นปกติอย่างเร็ว “คุณปู่ทำงานหนักจนเข้าโรงพยาบาล แน่นอนว่าฉันต้องอยู่ที่โรงพยาบาล ตั้งใจทำงานเพื่อช่วยแบ่งเบาคนแก่” “อ้อหรอ” นภสรเหลือบมองนรมน แล้วหันตัวกลับเดินไปที่หน้าประตูลิฟต์ นรมนเดินตามหลังเธอมา ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกัน …… เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานของตัวเอง นภสรทิ้งกระเป๋าโดยไม่ได้สนใจลง สายตาครุ่นคิดเรื่องที่นรมนพูดเมื่อสักครู่ หมายความว่ายังไง ธมกรนอนโรงพยาบาล บริษัทไม่มีคนคอยดูแลภาพรวมไม่ได้ นั่นก็หมายถึง นมิดาที่ดูแลสาขาในเครือของบริษัทจะกลับมา ถ้าเป็นแบบนี้ สถานการณ์จะต้องไม่ดีแน่ๆ ตอนที่ธมกรยังอยู่ที่บริษัทบางทีนรมนก็ยังเก็บอาการอยู่บ้าง ถ้าเป็นนมิดาพ่อของเธอมารับช่วงต่อ นรมนคงคงจะไม่สนใจอะไรเลย ใจนภสรเริ่มระแวดระวังขึ้น เป็นจริงอย่างที่คาดการณ์ไว้ เธออยู่ที่ห้องทำงานยังไม่นานเท่าไหร่พิมลแขก็มาเคาะที่ประตูแล้วเข้ามา “ผู้จัดการนมิดากลับมาแล้ว อยากเจอเธอตอนนี้” พิมลแขพูดเสร็จ สีหน้าปรากฏรอยกังวลเล็กน้อย นภสรยิ้มปลอบใจพิมลแข “ไม่เป็นอะไร” พูดจบ เธอจึงยืนขึ้นเดินไปที่ห้องทำงานของนมิดา เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเคาะประตูสองครั้ง จึงได้ยินของนมิดาดังออกมา “เข้ามา” นภสรผลักประตูเข้าไป ก็เห็นนมิดาก้มดูเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน “นภสรมาแล้วหรอ เข้ามานั่งสิ” เขาวางเอกสารในมือลง แล้วทำท่าทางบอกให้นภสรนั่งลง นภสรเดินเข้าไปแต่ไม่ได้นั่งลง “ผู้จัดการมีเรื่องอะไรก็พูดมาเลยค่ะ ดิฉันยังมีโครงการที่ต้องไปทำ มีเรื่องอีกหลายอย่างที่ต้องเตรียม” “เรื่องของงานที่จริงไม่ต้องรีบร้อนหรอก เมื่อวานพ่อของฉันอาการเก่ากำเริบเข้าโรงพยาบาล เรื่องนี้เธอรู้แล้วใช่ไหม” นมิดาพูดไปด้วยแล้วเขม็งมองสีหน้าของนภสรไปด้วย นภสรรู้จุดประสงค์ของนมิดาดี จึงแค่พยักหน้า “ตอนที่มาถึงบริษัทพี่นรมนพูดถึงอยู่” นมิดาพอใจท่าทางที่แสดงออกมาของนภสร จึงพูดต่อว่า “อายุมากแล้วก็เป็นแบบนี้แหละ พอเข้ามาบริษัทก็ไปไหนไม่ได้ งานในบริษัทมีเยอะฉันกับนรมนก็ไปไหนไม่ได้ เอาอย่างนี้เธอเอาโครงการที่อยู่ในมือส่งต่อให้นรมนก็ได้ แล้วไปดูแลปู่ที่โรงพยาบาลหน่อย ปู่หลานจะได้พูดคุยเชื่อมสัมพันธ์กัน” ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง นรมนอยากจะได้โครงการที่ทำร่วมมือกับบริษัทLkที่อยู่ในมือเธอ ดังนั้นจึงให้นมิดาออกหน้า นรมนคิดจริงๆหรอว่าหลังจากที่เธอทำเรื่องแบบนั้นแล้ว นภสรจะถูกพวกผู้ใหญ่ควบคุมได้ นภสรมองตรงไปที่นมิดา สายตาปรากฏแววเยาะเย้ย “แต่ไหนแต่ไรมาคุณปู่รักและเอ็นดูพี่นรมน ดิฉันคิดว่าให้พี่นรมนไปดูแลน่าจะดีกว่า คุณก็รู้ดีว่าฉันกับคุณปู่ไม่ลงรอยกัน ถ้าเขาเห็นหน้าฉันไม่แน่ว่าอาจจะโมโหจนอาการกำเริบได้” นภสรมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของนมิดา หลุบตาลงนิดๆ คิ้วเลิกขึ้นลงตามจังหวะการพูด “กว่าดิฉันจะได้สัญญาที่เซ็นแล้วจากบรัทLKมันไม่ใช่ง่ายๆถ้าฉันมีผลงานเร็วๆคุณปู่เห็นแล้วน่าจะดีใจมาก”