ตอนที่ 74 แล้วมันกินเนื้อวัวไหม

ต๭นที่ 74 แล้วมันกินเนื้อวัวไหม ในความรงจำของนมิดานั้นมันหยุดอยู่ที่สี่ปีก่อน เหตุการณ์ในตอนนั้นเขายังจำได้ถึงตอนนี้ นภสรคุกเขาอยู่ในลานบ้านของบ้านไชยกาล ขอร้องให้ธมกรเชื่อเธอว่าเธอไม่ได้ไปมั่วกับคนไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าแล้วก็ไม่ได้ทำแท้ง แต่ในเวลานั้นหลักฐานมันชัดเจน ธมกรเลือกที่จะไม่เชื่อเธอแล้วโยนการ์ดใบหนึ่งให้เธอแล้วส่งเธอไปสนามบิน ดังนั้น ในความทรงจำของนมิดา นภสรเป็นเป็นผู้หญิงที่ใครจะจับไปวางไว้ที่ตรงไหนก็ได้เท่านั้นเอง โง่เล็กน้อยบางครั้งก็มีความอดทนต่อสิ่งเลวร้ายที่เผชิญอย่างไม่สะทกสะท้าน คิดไม่ถึงว่านภสรไม่เพียงแต่ปฏิเสธคำขอร้องของเขา ยังเอาคำพูดของเขาพูดย้อนกลับมา นภสรพูดเสร็จ เห็นนมิดาไม่พูดอะไรจึงพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “ท่านผู้จัดการคิดว่ายังไงคะ” นมิดาไม่ยอมถูกนภสรย้อนกลับแบบนี้ได้ “นภสร ตอนนี้ไม่มีคนนอก ไม่จำเป็นต้องห่างเหินขนาดนั้น เรียกว่าคุณอาก็พอแล้ว” “คำพูดของผู้จัดการดิฉันคงรับไว้ไม่ได้ ในบริษัทแน่นอนว่าต้องทำตามระเบียบ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” นภสรพูดจบจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป พวกเขาคิดว่าเธอโง่จริงๆหรอ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆต่อธมกรมานานแล้ว เห็นเธอกำลังจะออกไป นมิดาจึงรีบเรียกเธอไว้ “นภสร” “ท่านผู้จัดการ ดิฉันจะต้องไปทำงาน ภายในบริษัทต่างก็รู้กันหมดว่าฉันทำให้เซ็นสัญญากับบริษัทLKได้ คนมากมายกำลังจ้องมองดิฉันอยู่ ถ้าไม่รีบทำให้มีผลงานมันก็จะทำให้บ้านไชยการขายหน้า ดิฉันจะขยันให้มากขึ้นค่ะ” นภสรไม่ยอมเปิดโอกาสให้นมิดาพูดอะไรอีกพูดจบจึงเดินออกไป พอมาถึงห้องทำงานเธอดื่มรวดเดียวหมดแก้วแต่เหมือนกับยังไม่หายโมโห มันไม่ง่ายเลยกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน เธอคิดว่าเธอควรจะไปหาธมกรสักหน่อย นภสรรู้ว่าโรงพยาบาลที่ดูแลสุขภาพและชีวิตของบ้านไชยกาลคือที่ไหน เข้าไปถามชื่อก็รู้แล้ว …… พงศกรออกมาจาก club beautiful nightก็ได้รับสายจากปองพล ปองพลพูดแบบไร้ความรู้สึก เสียงดังออกมาจากปลายสาย “เรื่องที่ให้ทำจัดการเรียบร้อยดีไหม” รู้สึกเสียวสนหลังแต่ก็พูดความจริงไป “กำลังเตรียมตัวไปทำครับ” “ถ้าอย่างนั้นนายขับรถมาที่บริษัท พวกเราไปพร้อมกัน” ปองพลพูดเสร็จก็วางสาย พงศกรถือโทรศัพท์ไว้ใบหน้าหน้ากลัดกลุ้ม ทำไมจู่ท่านประธานถึงอยากจะเลี้ยงหมา อีกด้านเมือปองพลวางสายแล้วจึงดูเอกสารอีกชั่วครู่ แล้วโทรศัพท์สองสามสายจัดการเรื่องการประชุมพรุ่งนี้ หลังจากนั้นจึงหยิบเสื้อโค้ทลงจากตึก เขากำหนดเวลาได้พอดี ตอนที่ลงมาพงศกรก็จอดรถพอดี นับตั้งแต่ที่ปองพลเอารถโรลสรอนย์ให้เขา เขาก็เอารถไปซ่อนไว้ที่โกดังของบ้านตัวเอง กลัวว่าเมื่อปองพลเห็นจะทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีแล้วตรงมาทุบรถ ตอนนี้รถคันที่เค้าขับมาคือรถเบนลีย์ “นัดร้านสัตว์เลี้ยงไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะไปดูหมา ถ้าท่านไปเองก็สามารถเลือกได้เองเลย” นับจากที่ท่านประธานกลับมาจากต่างประเทศ อารมณ์แต่ละวันไม่เคยเหมือนกัน ตอนนี้ก็คาดไม่ถึงว่าจะเลี้ยงหมา ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณนภสรทำอะไรกับท่านประธานกันแน่ เมื่อปองพลขึ้นรถมาเขาก็หลับตาลงไม่สนใจพงศกร โชคดีที่พงศกรนั้นชินแล้ว พอเข้าไปในร้ายขายสัตว์เลี้ยง คิ้วของปองพลก็ขมวดขึ้นเห็นได้ชัดว่าไม่คุ้นชิน พงศกรเป็นคนละเอียดช่างสังเกตเห็นว่าท่านประธานไม่คุ้นชิน “ท่านประธาน ถ้างั้นให้ผมเลือกหมาให้ดีกว่า เลี้ยงแบบไหนเลี้ยงเชื่องแล้วก็น่ารักไปหมด” ช“ไม่ต้อง” ปองพลปฏิเสธเขา แล้วก้าวเท้าเข้าไปข้างใน เจ้าของร้านขายสัตว์เลี้ยงไม่รู้จักปองพล รู้จักแค่พงศกร พอเห็นเขาจึงเอ่ยปากเรียก “คุณพงศกร” “ผมพาเพื่อนมาดูหมา” ต่อหน้าคนนอกพงศกรไม่ได้เรียกปองพลว่าท่านประธานเลยเห็นชัดเจนว่ามีความระมัดระวังอยู่เสมอ ใน club beautiful night คนแวะเวียนไปมามีจำนวนมาก แต่คนที่ออกหน้ามาจัดการเรื่องต่างๆทั้งหมดล้วนเป็นพงศกร ดังนั้นในเมืองเมฆจึงมีคนรู้จักพงศกรเยอะ “ตกลง เชิญข้างใน” เจ้าของร้านพาเขาทั้งสองคนเข้าไปในร้าน หลังจากนั้นจึ่งเอ่ยปากถามปองพล “คุณผู้ชายต้องการหมาลักษณะไหน ต้องการสายพันธ์ไหน ที่นี่ล้วนเป็นสายพันธ์แท้ทั้งหมด” ปองพลเงยหน้ามองเจ้าของร้าน “ต้องการความสวย” สายตาของเจ้าของร้านสว่างวาบขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องพันธุ์อัฟกัน ฮาวนด์ สวยจริงๆ พันธุ์แท้” พูดแล้วเจ้าของร้าก็พาเดินไปยืนข้างหน้ากรงหนึ่ง มองไปทางหมาพันธุ์อัฟกัน ฮาวด์ที่อยู่ในกรงแล้วพูดกับปองพล “คือตัวนี้เลยครับ” ปองพลมองที่ลูกตาใสแจ๋วของหมาเด็กที่นอนขอดตัวกลม คิ้วขมวดขึ้น “ต้องการหมาที่ขี้โมโห แล้วก็ฉลาด” เจ้าของร้าน“……” เจ้าของร้านจึงแนะนำพันธุ์บลูเทอเรียนให้แก่ปองพล ปองพลยังคงขมวดคิ้ว “ขี้เหร่เกินไป” พงศกรที่เดินตามหลังเขายิ่งได้ยินที่ท่านประธานพูดยิ่งรู้สึกว่าลักษณะที่บอกมาคุ้นๆ …… สวย ขี้โมโห ฉลาด หรือเป็นเพราะเขาคิดมากไปเอง เขารู้สึกว่าท่านประธานกำลังพูดถึงคุณนภสร เจ้าของร้านจึงชี้หมาอีกสองสามตัวให้ปองพลดู แต่ถูกปองพลปฏิเสธหมด สุดท้าย ปองพลจึงเดินไปหาดูเอง ไปหยุดอยู่ที่หมาเด็กหนึ่งตัวทั้งตัวมีแค่สีขาวดำ นอกจากขาสี่ข้างกับคอ ทั้งตัวของหมาตัวนี้ล้วนเป็นสีดำ ดวงตาของหมาเด็กสีดำมองมาที่ปองพลอยู่หนึ่งวินาที หลังจากนั้นก็ชำเลืองตาเย็นชาผ่านไป ปองพลกระตุกคิ้วขึ้น “เอาตัวนี้” เจ้าของร้านรีบเดินเข้ามา เห็นปองพลชี้ไปที่หมาพันธ์บอร์เดอร์คอลลี่ จึงรีบพูดขึ้นมา “หมาพันธ์บอร์เดอร์คอลลี่เป็นหมาพันธุ์ที่ฉลาดมากที่สุด” “อืม” ปองพลตอบรับ จู่ๆเหมือนคิดอะไรได้จึงกรอกตากลับมามองเจ้าของร้าน “แล้วมันกินเนื้อวัวไหม” “หมากินเนื้อสัตว์ กินเนื้อวัว” “ถ้าอย่างนั้นก็ดี” พูดจบ ก็เดินหันหลังกลับออกไป พงสกรเดินตามมาจ่ายเงินแล้วจูงหมากลับไป ………… นภสรติดอยู่บนถนนกำลังไปโรงพยาบาล พอดีตรงกับชั่วโมงเร่งด่วน ไม่ติดก็ไม่รู้จะทำยังไง รถเคลี่อนตัวช้าๆอย่างกับมดจนนภสรกำลังจะหมดความอดทน จึงหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง จึงเห็นรถสีดำคุ้นตาคันหนึ่งอยู่บนถนนอีกฝั่ง เป็นรถขอปองพล นภสรนึกไปถึงคำพูดเมื่อวานของพิมลแข จึงรีบหันหน้ากลับมา เริ่มรู้สึกนั่งไม่ติด ความจริงปองพลเห็นรถของนภสรมาตั้งแต่ไกลๆแล้ว เขาปรับกระจกสองชั้นรถขึ้นเขาสามารถมองเห็นนภสร แต่นภสรที่อยู่ข้างนอกมองไม่เห็นเขา ระยะห่างระหว่างรถสองคันไม่ไกลกัน เขามองเห็นว่าใบหน้าใสของนภสรดูหงุดหงิด ขี้โมโห เหมือนกับหมาตัวนั้นที่เขาพึ่งจะซื้อมา แรกเริ่มนภสรแค่หันหน้าไปเห็นปองพลโดยไม่ได้ตั้งใจแต่นึกไม่ถึงว่าเมื่อเขาเห็นเธอแล้วกลับปิดกระจก มันคือความหมายของเขาที่พูดวันนั้น ว่าไม่จำเป็นจะต้องเป็นเธอเท่านั้นใช่ไหม บนโลกใบนี้จะมีผู้ชายที่ไนที่จะมีความรักที่มั่นคง มีแค่ผู้หญิงที่หลอกตัวเอง นภสรเม้มริมฝีปาก สีหน้าหงุดหงิดถูกความผิดหวังเข้ามาแทนที่ รถที่อยู่บนถนนเริ่มวิ่งไปข้างหน้า เธอเหยียบคันเร่งขับไปข้างหน้า ปองพลค่อยๆลดกระจกลง มองไปทางที่นภสรขับรถไปแวบหนึ่ง ขับไปทางนั้นเหมือนจะเป็นทางไปโรงพยาบาล ไม่สบายหรอ เขาคิดในใจ