ตอนที่ 75 โลกมันกลม

ต๭นที่ 75 โลกมันกลม นภสรจอดรถเสร็จจึงเดินเข้าไปตรงส่วนสำหรับคนต้องนอนโรงพยาบาล โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่ครั้งก่อนเธอเคยมารักษา ฉะนั้นเธอจึงรู้จักที่นี่ดี นภสรเดินไปถึงเคาเตอร์พยาบาล “ขอโทษนะคะ ที่นี่มีคนป่วยชื่อธมกรหรือเปล่าคะ” “มีค่ะ คุณเป็นญาติของเขาหรือเปล่า” พยาบาลสาวมองนภสรแวบหนึ่ง สายตาปรากฏแววประหลาดใจ “ใช่แล้ว” นภสรพยักหน้า พยาบาลชี้บอกทาง “นับย้อนขึ้นมาอยู่ห้องคนไข้ที่สองตึกนั้น” “ขอบคุณ” นภสรเดินตามทางที่พยาบาลบอก เดินไปถึงหน้าประตู เธอกำลังจะเคาะประตู ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออกมีผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงหนึ่งคนเดินออกมา พอชนนนเห็นนภสร สายตาก็เย็นชาขึ้น “เธอมาทำอะไร” คนที่ยืนอยู่ข้างชนนนกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน “นภสร ไม่เจอกันไม่กี่ปี โตเป็นสาวแล้ว” นภสรได้ยินประโยคนี้ รู้สึกจุกในลำคอ แต่ใบหน้าปรากฏรอบยิ้ม หลายปีไม่ได้เจอกันคุณอากัมพลยังดูไม่แก่เลย กัมพลยิ้มยิ้ม “รีบไปหาคุณปู่เถอะ อายังมีธุระคงต้องกลับก่อน” นภสรพยักหน้า ผลักประตูเข้า พอประตูเปิดออก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆถึงเดินเข้าไปข้างในต่อ ถ้าตั้งแต่ที่พ่อติดคุกนอกจากพิมลแขที่เป็นห่วงเธอแล้วยังมีอีกคนหนึ่ง คนนี้เป็นใครไปไม่ได้คือกัมพลนั่นเอง พ่อของนทจรคือกัมพลฟังแล้วอาจดูแปลกใจและคาดคิดไม่ถึง กัมพลเป็นคนมีชื่อเสียงในเมืองเมฆาติดอันดับหนึ่งแม่กระทั่งนทจรลูกชายของเขาชื่อก็จัดว่าอยู่ในระดับดี เพราะสาเหตุแบบนี้ ตอนเด็กเธอจึงยิ่งชอบบ้านตุงคนากร อาจจะเพราะความมีเมตตาของกัมพลดังนั้นเขาจึงไม่ถือสาที่พ่อของเธอติดคุก แต่ว่ากลับไม่สามารถให้เธอเป็นลูกสะใภ้ได้ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้ว …… นภสรรวมสติตัวเองให้ปกติแล้วเดินเข้าไปข้างใน ธมกรพิงที่หัวเตียง บนจมูกมีแว่นค้างไว้ ในมือถือหนังสือหนึ่งเล่มดูที่หน้าปกแล้วก็ดูไม่ออกว่าคือหนังสืออะไร “คุณปู่” นภสรเรียกธมกร เดินเข้าไป แล้วเอาผลไม้ที่หิ้วมาวางไว้อีกด้าน ธมกรเงยหน้าขึ้นมอง พูดโดยท่าทางสบายๆ “มาแล้วหรอ” “ค่ะ” นภสรมองดูรอบๆแล้วเลื่อนสายตามาหยุดที่ธมกร “สุขภาพเป็นยังไงบ้างคะ” “ไม่เป็นอะไร” ธมกรวางหนังสือในมือลง ถอดแว่นตาออก ถ้าฉันเป็นอะไรไป ไชยกาลจะทำยังไง” “ก็มีคุณอานมิดากับพี่นรมนอยู่นี่คะ พวกเขาต่างก็เป็นคนเก่ง”นภสรหยิบมีดมาปอกผลไม้ เธอต้องหาเรื่องอะไรทำไปพลางๆไม่อย่างนั้นถ้ามัวลืมตาพูดเหลวไหลไปตลอด ไม่แน่ว่าอาจจะเหลวไหลจริงๆ ธมกรเหลือบตามองแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร นภสรรู้สึกได้ว่าความจริงธมกรไม่ได้ไว้วางใจมอบไชยกาลให้นมิดาดูแลเลย คนไชยกาลแต่ละคน ต่างก็มีแผนการทั้งนั้น แรกเริ่มนภสรกับธมกรก็ไม่ได้มีความผูกพันใดๆต่อ เธอปลอกแอปเปิ้ลเสร็จก็ออกไป ตอนที่เธอมาถึงที่จอดรถกลับเห็นกัมพลกับ ทั้งสองคนเหมือนกำลังโต้เถียงอะไรกัน สีหน้าดูไม่ค่อยดี นภสรก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนมีอะไรกวนใจจึงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้อีกนิดอยากฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน อาจจะเป็นเพราะระยะห่างไกลเกินไปเธอจึงได้ยินแค่ขื่อชื่อหนึ่ง “คมน์” คมน์หรอ เป็นคนที่เธอไม่รู้จัก ทั้งสองคนโต้เถียงกันสักพัก จึงต่างแยกย้ายกันออกไป นภสรกลับเข้ามานั่งในรถตัวเอง ในหัวยังคงคิดถึงท่าทางโต้เถียงกันของกัมพลกับชนนน เพราะว่านรมนกับนทจรหมั้นกันแล้ว ดังนั้นบ้านตุงคนาครกับไชยกาลจึงไปมาหาสู่สนิทกัน แต่ว่าเมื่อสักครู่เห็นท่าทางระหว่างทั้งสอนคนแล้วเห็นชัดเจนว่ามีปัญหากัน …… กัมพลกับชนนน นภสรรู้สึกว่ามันแปลกแต่กับคิดไม่ออกว่าแปลกตรงไหน รอจนเธอขับรถออกไปแล้ว รถเบนลีย์สีดำจึงขับออกมาจากอีกด้าน พงศกรมองดูปองพลผ่านกระจกหลังแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าปองพลขรึมขึ้นอย่างน่ากลัว เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา ผ่านไปสักพัก เขาจึงได้ยินน้ำเสียงเย็นชาเยียบเย็นของปองพล “ไปสืบมา” …… ตอนเย็นวันศุกร์ ที่บริษัทมีงานเลี้ยงแผนก เดิมทีนภสรไม่สนใจ พิมแขกับวิ่งมาอย่างสนอกสนใจ “ไปเถอะ จัดงานที่ club beautiful night บริษัทจ่ายให้ club beautiful night งั้นหรอ “ไม่มีอะไรน่าสนใจ” นภสรตอบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “ โอ้ย ไปเถอะ เธอกับบอสปองพลเลิกกัน ฉันยังอยากพูดคุยแลกเปลี่ยนกับโอบป้าพงศกรอยู่นะ” พิมลแขพูดทำท่าทางเพ้อฝัน นภสรรู้สึกขนลึกผลักพิมลแขออกไปห่างๆ หลังจากนั้นจึงพยักหน้า “ไปไปไป” “เย้ๆ” พิมลแขทำท่าชูสองนิ้ว แล้ววิ่งตัวลอยออกไป นภสรส่ายหัวแล้วหลุดยิ้มให้พิมลแขที่มาเร็วอย่างกับ ไป club beautiful night จะได้เจอเขาไหมนะ อาจจะ ได้เจอมั้ง …… ตอนเย็น นภสรกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หลังจากนั้นจึงไปรับพิมลแข ตอนที่ทั้งสองคนไปถึง club beautiful nightคนส่วนมากก็มาถึงกันแล้ว นภสรกับพิมลแขเดินเข้าไป มีคนส่งเสียงทักทายเธอ พิมลแขเป็นคนอัธยาศัยดี จึงทำให้ตอนอยู่ที่บริษัทนภสรจึงดูอัธยาศัยดีขึ้นมาเล็กน้อย นภสรมองไปรอบๆเห็นว่านรมนไม่อยู่ นภสรถามพิมลแข “นรมนล่ะ” “เธอไม่มา” พิมลแขหันมากระซิบ “ฉันไม่ได้โง่นะ ถ้านรมนมาฉันไม่ชวนเธอมาหรอก” นภสร “……” เหอะๆ ฉลาด งานเลี้ยงนอกจากกินแล้วดื่มมันก็ไม่มีเรื่องอื่น กินไปได้ครึ่งทาง พิมลแขก็แจ้นไปหาพงศกร แน่นอนว่านภสรไม่ไป เธอดื่มเหล้านิดหน่อย เดินออกมาจากห้องว่าจะไปห้องน้ำ พึ่งจะออกมา ประตูห้องข้างๆจึงเปิดออกมีเงาคนที่ดูคุ้นๆเดินออกมา ธนวรรธ โลกมันกลมจริงๆ เธอเดินถอยเข้าไปทางห้องนิดหน่อย แล้วแอบอยู่ แง้มประตูดู หลังจากนั้น ก็เห็นธนวรรธเดินขาเป๋ข้างหนึ่งผ่านไป เธอนึกถึงครั้งที่แล้วที่ปองพลเคยพูด หักขาข้างหนึ่งของธนวรรธ ดูเขาแล้วข้างที่เป๋ดูหนักเอาการ ปืนนัดนั้นน่าจะยิงเข้าที่หัวเข่าของธนวรรธ นภสรหยิบขวดเปล่าที่ใกล้ๆมาขวดหนึ่ง แล้วเดินตาม ความแค้นกองสุมอก มันไม่ง่ายเลยที่เจอเห็นเขาอยู่คนเดียว ถ้าไม่ทำเรื่องอะไรสักหน่อยให้ตัวเองมีความสุข มันก็ดูจะไม่ยุติธรรม ธนวรรธก้าวเข้าไปในห้องน้ำนภสรก็ก้าวตามเข้าไปเล็งที่หัวของเขาแล้วยกขวดเหล้าทุบลงไปไม่ได้แรงมากเพราะว่าขวดเหล้าไม่ได้แตก แล้วถีบไปที่ก้นเขาติดๆ ธนวรรธจึงล้มลงไปที่พื้น “แม่งมึงเอ้ย ใครมาดักตีหะวะ” นภสรหยียบที่หลังของเขา ไม่ได้ตีหัวเขาต่อแต่ตีไปมั่วทั่วทั้งแขนไหล่หลัง “ใครน่ะ” นภสรไม่ส่งเสียงสักนิด เธอไม่มีทางยอมให้ธรวรรธรู้ว่าเธอเป็นใคร ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำห้องหนึ่งข้างๆก็เปิดออกมา นภสรตกใจโยนขวดทิ้งเตรียมวิ่งหนี แต่พอมองหน้าชัดแล้วว่าเป็นใคร จึงยืนค้างอยู่ที่เดิม ปองพลเดินออกมาจากห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ข้างๆพอดีกับดีกับธนวรรธที่หยัดตัวขึ้นมาเจอหน้าพอดี ธนวรรธเห็นหน้าปองพลชัดเจน สีหน้าเขาจึงดูโกรธแค้นอย่างที่สุด “แกอีกแล้วหรอ กูกำลังหงุดหงิดจะไปคิดบัญชีกับแกอยู่พอดี