ตอนที่ 76 มันถึงกับต้องไม่พูดสักคำหรอ

ต๭นที่ 76 มันถึงกับต้องไม่พูดสักคำหรอ ขาข้างที่ธนวรรธถูกยิงมันอ่อนเปรี้ยงไม่มีแรงเลย เหมือนกับขาที่เสียไปไม่มีประโยชน์ ฉะนั้นเขาจึงถูกนภสรคว่ำได้แล้วยังถูกเตะอย่างบ้าระห่ำก็ยังลุกขึ้นมาไม่ได้ เขามองเห็นตัวหายนะที่ทำให้ขาเขาเสียไปข้างหนึ่งแน่นอนว่าต้องโกรธแค้นจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ ปองพลเหลือบมองธนวรรธแวบหนึ่ง เห็นชัดว่าธนวรรธไม่ได้อยู่ในสายตาเขาแม้แต่น้อย กลับกันเขาหันไปมองนภสร สายตามองพิจารณาขึ้นลงที่ตัวเธอ “ตีพอหรือยัง” นภสรได้ยิน จึงกระโดดออกเหมือนถูกไฟช็อต หลังจากนั้นจึงพยักหน้า ท่าทางแบบนั้นดูไม่มีสติ เห็นเธอไม่พูดอะไร ปองพลจึงเดินไปที่อ่างล้างมือ “ทำต่อไป” หลังจากนั้นจึงเดินหันตัวกลับจะออกไป นภสรรีบวิ่งออกไปข้างนอก เธอไม่อยากจะให้ธนวรรธหันมาเจอเธอแล้วมาหาเรื่องเธอนะ ทั้งสองคนเดินตามกันติดๆออกมาจากห้องน้ำ ปองพลตัวสูงขายาวจังหวะก้าวก็ยาวกว่าแน่นอนว่าทำให้เดินเร็ว นภสรทั้งระแวดระวังมองที่ข้างหลังทั้งวิ่งเหยาะตามหลังเขามาติดๆ ปองพลได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่องเบาๆอยู่ข้างหลัง เท้าจึงก้าวช้าลงเล็กน้อย …… นภสรไม่รู้ว่าทำไมปองพลจึงเดินช้าลง เดินเข้าไปในห้อง เธอหวนกลับไปนึกถึงภาพครั้งที่แล้วที่บังเอิญเจอเขาบนถนนที่เขาปิดกระจกใส่เธอ เดิมอยากจะหันหน้าไปทักทายเขา รีบเดินก้าวยาวขึ้นไปข้างหน้าผลักประตูห้องแล้วเดินตรงเข้าไป การเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างกะทันหัน คิ้วขมวดเห็นชัดว่าไม่สบอารมณ์ ไม่ได้เจอหน้ากันหนึ่งอาทิตย์ถึงแม้จะไม่สนิทใกล้ชิดกันอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน มันถึงกับไม่พูดกันสักคำขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้เจอกันหนึ่งอาทิตย์ แต่ก็ยังหันหลังกลับไปดูแวบหนึ่ง เห็นว่าธนวรรธไม่ได้เดินตามมาจึงเดินไปข้างหน้าต่อ ถึงชั้นห้องทำงานของเขา ก็เห็นพงศกรกำลังคุยกับพิมลแขอย่างออกรสออกชาติ ปองพลเดินเข้าไป “หนิวโร่วล่ะ” พงศกรใช้มือชี้ไป“ตรงนี้ไง” พงศกรหิ้วกรงขึ้นมา หมาพันธุ์บอร์เดอร์คอลลี่ที่อยู่ในกรงกลิ้งไปกลิ้งมา “ว้ายเมื่อกี้ฉันไม่เห็นว่าตรงนี้มีหมาอยู่” พิมลแขทำน้ำเสียงตื่นเต้น ในดวงตาเหมือนดวงดาว ผู้หญิงล้วนชอบสัตว์น้อยๆที่ขนปุกปุย ปองพลมองบอร์เดอร์คอลลี่สักพักแล้วถามพิมลแข “คุณคิดว่ามันเหมือนใคร” “เอ๊ะ” พิมลแขงงไปชั่วแวบ เพราะคิดไม่นึกว่านอกจากเรื่องงานบอสปองพลจะคุยกับเธอ จากนั้นเธอก็พูดถามออกมา “เหมือนใคร” ปองพลได้ยินแล้วคิ้วจึงขมวด หันตัวเดินออกมา รอจนกระทั่งปองพลเข้าไปในห้องทำงาน พงศกรจึงกระซิบที่หูของเธอ “เหมือนคุณนภสร” “ห๊ะ” พิมลแขยังไม่เข้าใจที่พงศกรพูด พงศกรก็ไม่ได้อธิบายอีก ปองพลเข้ามาในห้อง แล้วก็คิดแต่เรื่องเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่นภสรไม่พูดกับเขาสักคำแล้วตรงเข้าไปในห้อง ในใจยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์ จึงปัดเอกสารออกนิดนึงแล้วโทรศัพท์เรียกพงศกร “เข้ามาหน่อยสิ” พงศกรได้รับสายปองพลจึงจำใจต้องเข้ามา ส่วนพิมลแขที่อยู่ด้านข้างยืนแปลกใจเห็นพงศกรรับสาย “เขามีธุระทำไมเมื่อกี้ไม่พูด ทำไมถึงต้องโทรมาบอกให้คุณเข้าไป” พงศกรกระตุกมุมปาก เขาคิดว่า ท่านประธานกำลังอิจฉาที่มีสาวสวยมาคุยกับเขาก่อน อีกอย่างถ้าเขาจำไม่ผิด ท่านประธานไม่ได้เจอหน้าคุณนภสรเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วและก็ไม่ได้พูดถึงคุณนภสรอีกเลย ไม่รู้ว่าทั้งสองทะเลาะอะไรกัน พงศกรเข้าไปในห้องทำงานของปองพล พิมลแขจึงกลับไปห้องที่จัดเลี้ยง …… ภายในห้อง นภสรเอนพิงที่โซฟาอย่างเกียจคร้านดื่มเหล้าหนึ่งแก้ว ดูเบื่อหน่ายไม่มีอารมณ์ มีผู้ชายสองสามคนจ้องเธอกระตือรือร้นเหมือนกับอยากจะเข้ามาชวนคุย ถึงแม้ชื่อเสียงของนภสรจะไม่ดี แต่ผลงานในช่วงระยะเวลาที่อยู่ในบริษัททุกคนทราบกันดี มันไม่เหมือนกับเรื่องที่เล่าต่อกันมา อีกทั้งรูปร่างหน้าตาเธอก็สวยแถมยังเป็นหลานสาวของประธานกรรมการบริษัท เวาลานี้นั้นพิมลแขก็เข้ามาพอดี “คุยกับพงศกรเป็นยังไงบ้าง วิ่งไปหาเขาที่นั่นบ่อยๆชอบเขาหรอ” นภสรเปลี่ยนท่าทางเอียงหัวไปมองพิมลแข เป็นอย่างที่คิดไว้เห็นใบหน้าของพิมลแขดูเหมือนสาวน้อยมีความรัก พิมลแขเอามือจับแก้มเขินอายพูดอู้อี้ “ฉันรู้สึกว่าพงศกรก็ชอบฉัน” นภสรได้ยินจึงหัวเราะออกมา “เธอว่าคุณพงศกรชอบเธอ ถ้าอย่างนั้นเธอไม่พูดล่ะว่าคุณโยธินก็ชอบเธอ” “อี๋ คนไม่ได้เรื่องแบบนั้น ฉันไม่เสียดายที่เขาไม่ชอบฉันหรอก” พิมลแขถลึงตาใส่นภสร ท่าทางเหมือนอยากจะมีเรื่อง เวลาเดียวกันประตูห้องถูกเปิดออก มีคนเข้ามา นภสรมองรู้สึกคุ้นๆ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนก ผู้ช่วยเดินตรงเข้ามายืนต่อหน้านภสร “คุณนภสร เมื่อสักครู่คนจากบริษัทLKโทรมาหาผู้จัดการ บอกว่าโครงการในความร่วมมือเกิดปัญหานิดหน่อย ผู้จัดการอยู่ห้อง 7027 แขกจากบริษัทLKกำลังรอคุณอยู่ที่นั่น” นภสรได้ยินสีหน้ารู้สึกว่ามันผิดปกติ “โครงการมีปัญหา คนทางนั้นจะต้องโทรหาผู้รับผิดชอบก่อนไม่ใช่หรอ” ก็หมายถึงเธอไม่ได้รับสายโดยตรงทำไมถึงโทรไปหาผู้จัดการได้ “เรื่องมันกะทันหันเร่งด่วน ไปแล้วค่อยอธิบายแล้วกัน” น้ำเสียงของผู้ช่วยฟังแล้วดูไม่มีไรผิดปกติ น้ำเสียงยังมีความร้อนใจอยู่ด้วย ผู้จัดการแผนกเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ปกติทั่วไปเป็นคนเข้มงวด ถ้าเป็นผู้จัดการแผนกจริงๆเธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริง ช่วงสองอาทิตย์มานี้ เธอทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อโครงการที่ทำความร่วมมือกับบริษัทLK เธอไม่อยากให้โครงการนี้ผิดพลาดแม้แต่น้อย พิมลที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้น “งั้นฉันไปด้วย” ใจของนภสรยังรู้สึกหวาดระแวง มองพิจารณาผู้ช่วยสองสามทีเห็นว่าสายตาดูไม่มีพิรุธ เธอถูกนรมนทำร้ายหลายครั้งเธอยังจำได้ดี พิมลแขที่ยืนข้างๆนภสรดึงๆที่แขนเสื้อนภสร “เข้าไปดูก่อน” “ถ้าอย่างนั้นคุณนภสรพวกเราเข้าไปกันตอนนี้เลย” ผู้ช่วยพูดจบก็เดินนำหน้าไป พอถึงหน้าประตูห้อง7027 ผู้ช่วยก็ผลักเปิดประตูห้อง นภสรกับพิมลแขเบียดๆกันมองเข้าไปข้างใน เห็นหลังของผู้จัดการแผนกพอดี ผู้จัดการนั่งหันหน้ามาทางประตูส่วนนภสรกับพิมลแขยืนหันหลังให้ประตู ดังนั้นพอผู้จัดการเงยหน้าขึ้นก็เห็นทั้งสองคน แล้วโบกมือให้ ใจของนภสรผ่อนคลายขึ้น ที่แท้เป็นผู้จัดการจริงๆ เธอกับพิมลแขเดินเข้าไปโดยไม่คิดอะไรมาก หลังจากนั้นประตูห้องที่อยู่ด้านหลังจึงถูกปิดดัง “ปัง” นภสรกับพิมลแขตกใจเสียงประตูปิด ผู้จัดการแผนกอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ยิ้มส่งมาให้นภสรโดยตลอด คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอหันกลับมามองเธอ มันไม่ใช่คนที่มาจากบริษัทLKที่มาคุยเรื่องโครงการเลยสักนิด หัวใจนภสรหนักอึ้ง หันตัวจะไปเปิดประตู แต่พบว่าประตูถูกปิดตาย เปิดไม่ออกเลย “คุณนภสร เข้ามานั่งก่อนไปยืนอยู่ที่หน้าประตูทำไม” ผู้จัดการแผนกค่อยๆยืนขึ้นเดินเข้ามาหานภสรกับพิมลแข