ตอนที่ 77 คุณนภสรถูกจับ

ต๭นที่ 77 คุณนภสรถูกจับ “ฉันนึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าของฉันยังอยู่ในห้อง อยากจะไปหยิบเอามาก่อน” นภสรพิงประตูไว้ แล้วยืนชิดติดกันกับพิมลแขไว้ ทั้งๆที่ยังไม่เกิดอะไรขึ้น แต่บรรยากาศภายในห้องกลับทำให้คนรู้สึกตื่นตระหนก รู้สึกถึงภัยกำลังคุกคาม พิมลแขหวาดกลัวพูดพึมพำข้างหูนภสร “เฮ้ย ผู้จัดการแผนกจะทำอะไรกัน ไม่ใช่ว่าเธอจะชอบผู้หญิงแล้วมาชอบเธอพอดีนะ” “เป็นไปไม่ได้” นภสรกลอกตาใส่พิมลแข มันเวลาไหนกันแล้วยังมาคิดเรื่องไร้สาระอีก “ถ้าอย่างนั้นเธอจะทำอะไร ปกติเห็นหน้าเธอยังกับแป้งทั้งผอมมีแต่หนังหุ้มกระดูกก็รู้สึกว่าน่ากลัวอยู่แล้ว ตอนนี้พอดูยิ่งน่ากลัวมากกว่าเดิม” พิมลแขพูดอยู่ก็ขยับๆเขาไปชิดนภสรอีก ผู้จัดการแผนกเดินมาอยู่ต่อหน้า เธอยื่นมือมาดึงนภสร “นี่มันสีหน้าแบบไหนกัน เรียกเธอมาคุยเรื่องงานเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้จะกินเธอสักหน่อย” มือของผู้จัดการแผนกเย็นยะเยือกนภสรรู้สึกว่าเหมือนมีงูเลื้อยขึ้นมาที่มือเธอ รู้สึกสะอิดสะเอียนรังเกียจอย่างมาก เธอรีบหดมือกลับ “ฉันเดินเอง” ประตูห้องในสถานบันเทิงล้วนไม่ได้ล็อค ตอนนี้ประตูเปิดไม่ได้เห็นชัดว่ามีคนล็อกจากข้างนอก ขังเธอกับพิมลแขไว้ข้างใน แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คุยเรื่องงานอย่างเดียวแน่ๆ ผู้จัดการแผนกเห็นสถานการณ์แล้วจึงไม่บังคับ ใบหน้าขาวเหมือนหนังหัวมองไปที่นภสรชั่วครู่ แล้วหันตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟา “จะเข้าไปจริงๆหรอ” พิมลแขเห็นนภสรขยับตัวไปข้างหน้าจึงรีบถามขึ้น “นภสร ผู้หญิงคนนี้ดูก็รู้ว่ามีเจตนาไม่ดี รีบโทรไปหาบอสปองพล ไม่อย่างนั้นจบเห่กันแน่” นภสรชะงัก ปองพลยังอยู่ที่ club beautiful night ก็จริง แต่โทรศัพท์ของเธอดันอยู่ในห้องกินเลี้ยง เพียงแค่เธอระวังตัว น่าจะสามารถโทรออกไปได้ เพียงแค่นี้ ใจของเธอก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด เพียงแค่โทรให้ปองพลมาช่วยปองพลไม่มีทางอยู่เฉยๆโดยไม่สนใจเธอได้ “รีบสิ” พิมลแขอยู่ด้านหลังเธอเร่งเธอ นภสรเม้มริมฝีปาก วันนั้นที่เธอกับปองพลคุยกันจนแตกหัก ตอนนี้ถ้าเธอไปหาเขามันก็ดูขายหน้าป่าว ถูกเขาปิดกระจกใส่ ก่อนหน้านี้ในห้องน้ำผู้ชาย ท่าทางเย็นชาอย่างนั้นสิ่งเหล่านี้ก็เพียงพอพิสูจน์แล้วว่าเขานั้นไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเธอเท่านั้น ผู้จัดการแผนกเห็นเธอยังไม่เข้ามา สีหน้าจึงเย็นชาขึ้นอีก “รีๆรอๆอยู่ได้ดูน่ารำคาญจริงๆ” พอพูดจบ ผู้ชายอีกสองคนต่างก็เดินมาทางนภสร ในหัวนภสรคิดขึ้นมาได้ว่า “ผู้จัดการ นรมนเป็นคนสั่งให้คุณทำใช่ไหม” “นิ่งอยู่ทำไม ยังไม่ลงมืออีก” ผู้จัดการแผนกตะคอกใส่พวกเขา ผู้ชายสองคนนั้นรีบเข้ามาล็อคตัวนภสรไว้ ก่อนหน้านี้ที่นภสรเตะต่อยธนวรรธได้โดยเขาตอบโต้ไม่ได้ เป็นเพราะว่าขาอีกข้างของธนวรรธใช้การไม่ได้ และเธอยังซุ่มดักตีเขา ดังนั้นจึงสำเร็จได้ แต่ตอนนี้ ผู้ชายร่างกายกำยำสองคนล็อคตัวเธอไว้ เธอไม่มีแรงสู้ตอบโต้เลยแม้แต่นิด พิมลแขเห็นสถานการณ์จึงยกกระเป๋าถือในมือพุ่งทุบใส่เข้าไป “พวกแกทำอะไร ปล่อยเธอนะ” “หุบปาก” ผู้จัดการแผนกเดินเข้ามา มือตบลงที่หน้าพิมลแข “ถ้าเธอไม่ส่งเสียง ไม่พูดอะไร วันนี้ฉันจะปล่อยเธอ เดิมเป้าหมายของพวกเรามีแค่นภสร ไม่งั้น .....” ผู้จัดการแผนกส่งสายตาที่โหดเหี้ยมใส่เธอ พิมลแขจับที่แก้มตัวเอง ดวงตาสองเบิกกว้าง “นังแม่มด แกกล้าตบฉัน” พูดจบ พิมลแขก็ทิ้งกระเป๋าไป มือข้างหนึ่งดึงผมอีกข้างข่วนที่ใบหน้าของผู้จัดการแผนกอย่างรุนแรง “อ๊ะ ปล่อยฉันนะ นังบ้าพิมลแข ปล่อยมือ” อาจจะเป็นเพราะผู้จัดการแผนกผอมเกินไปดูเหมือนจะสูงกว่าพิมลแขแต่ว่าถูกพิมลแขทั้งดึงทั้งข่วนไม่กี่ครั้งก็ล้มลง พิมลแขนั่งอยู่บนตัวเธอ แล้วตบลงที่หน้าหลายครั้ง “แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน แม่ของฉันยังไม่เคยตีฉันเลย” “พวกนายจะทำอะไร” เสียงแหลมที่ดังมาจากอีกด้าน พิมลแขรีบหันหน้าไป ก็เห็นผู้ชายสองคนคนหนึ่งกดตัวนภสรไว้อีกมือหนึ่งถือเข็มฉีดยากำลังเตรียมจะฉีดใส่ที่แขนของนภสร ……นั่นมัน พิมลแขตื่นตระหนก “พวกนายหยุดนะ” เธอลุกขึ้นจะเข้าไปช่วยแต่กลับถูกผู้จัดการแผนกรัดตัวไว้ ผู้จัดการแผนกทำใบหน้าบิดเบี้ยวแล้วดึงพิมลแขไว้ “ฉันไม่ยอมให้เธอเข้าไป ไม่มีใครมาขัดขวางเงินห้าสิบล้านฉันได้” ผู้จัดการที่เมื่อกี้เห็นชัดว่าถูกคว่ำได้แล้วตอนนี้กลับมีพลังขึ้นมาพยายามกดตัวพิมลแขไว้ไม่ปล่อย นภสรไม่หยุดที่จะใช้ขาทั้งสองข้างเตะ ดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น แต่กลับไม่มีประโยชน์เลย ตัวช่วงบนของเธอถูกผู้ชายกดไว้แน่น ผู้ชายอักคนค่อยๆเอาเข็มฉีดยาแทงเข้าที่แขนตรงเส้นเลือดดำของเธอ นภสรที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยกลัวมาก่อนเวลานี้สายตาเกิดตื่นตระหนกหวาดกลัว เธอสามารถเดาได้ว่ามันคืออะไร แต่เธอกลับขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย วินาทต่อมา ประตูทุกประตูถูกเปิดออก “ตำรวจ” สายตาของคนข้างในมองไปทางประตู …… ปองพลพิงที่พนักพิงเก้าอี้ สีหน้าไร้ความรู้สึกฟังพงศกรรายงานเรื่องใหญ่เล็กภายใน club beautiful nightในสองสามเดือนที่ผ่านมา ท้ายสุด พงศกรถามเขา “ท่านประธาน ท่านคิดว่าไวน์ล็อตนั้นจะเซ็นกับร้านไหน ผมคิดว่าราคามันพอๆกัน ถ้ายังไงน่าจะรอไปอีกสักระยะ” ปองพลไม่ได้ตอบคำถามทันที เงียบไปสักพักจึงพูดขึ้นช้าๆ “เพื่อนของนายวันนี้มาทำอะไรที่ club beautiful night” เพื่อนคนนั้น พงศกรเข้าใจว่าคนที่ท่านประธานพูดถึงคือพิมลแข “วันนี้แผนกของเธอมากินเลี้ยง” พงศกรพูดเสร็จ ใบหน้าแสดงขึ้นมาว่าเข้าใจ ปองพลพูด“เลือกไวน์แดงกล่องหนึ่งแล้วเอาไปส่งให้ห้องนั้น” หลังจากนั้นก็พูดเสริมขึ้นมาอีก “นายไปส่งด้วยตัวเองนะ” พงศกร“……” ดังนั้น เมื่อสักครู่ที่เขาพูดไปมากมาย ท่าประธานกลับกำลังคิดเรื่องคุณนภสรโดยตลอด มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก อาทิตย์นี้ก็เป็นทั้งอาทิตย์ พงศกรรับคำสั่งหันตัวเดินออกไปจัดการ ปองพลนึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่นภสรพยายามจะหลบหน้าเขา สีหน้าของเขาจึงเคียดขึ้งขึ้น ปล่อยเธอไปหนึ่งอาทิตย์ เธอกลับใช้ชีวิตอย่างอิสระ ออกมาเที่ยวตามโอกาส ท่าทางดูไม่ทุกข์ร้อนใดๆ เขาจะไม่ยอมให้เธอสมใจ จะเข้าไปวุ่นวายในชีวิตเธอให้ได้ ปองพลร้องเสียง “หึ” ออกมาเรียบเย็นในลำคอ คิดว่าจะสามารถทำให้นภสรไม่สงบสุขได้ คิ้วที่ย่นขึ้นก็คลายลง ผ่านไปไม่นาน พงศกรก็กลับมา พงสกรผลักประตูเข้ามาสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านประธาน” ปองพลเงยหน้ามองพงศกร “มีอะไร” “พงศกรลังเลชั่วครู่จึงพูดขึ้น “คุณนภสรถูกจับไป” ใบหน้าพงศกรเคร่งเครียด ลุกขึ้นยืน ดวงตาดำมืด น้ำเสียงเรียบเย็นผิดปกติ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” พงศกรมองพิจารณาปองพลอย่างถี่ถ้วน ดูไม่ออกว่าปองพลอยู่อารมณ์ไหน “ฉีดยาเสพติดต่อหน้าผู้คน”