ตอนที่ 78 ยังไม่ออกมาอีกจะฉลองปีใหม่อยู่ข้างในหรอ

ต๭นที่ 78 ยังไม่ออกมาอีกจะฉลองปีใหม่อยู่ข้างในหรอ “ยาเสพติดหรอ” ปองพลหรี่ตามองพงศกร ใบหน้าดูเหมือนกำลังจะเกิดพายุ ทั้งตัวแผ่รังสีเยียบเย็นออกมา พงศกรตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ หลุบตาลงไม่กล้ามองสายตาของปองพล ติดตามปองพลมาหลายปี เขารู้ว่าปองพลอารมณ์ไม่คงที่แต่ตอนที่ดูน่ากลัวแบบนี้มันมีไม่กี่ครั้ง “เจ้าตัวถูกจับไปที่สถานีตำรวจแล้ว” พงศกรคิดๆแล้วพูดเพิ่ม “มีคนเห็นเหตุการณ์หลายคน” สายตาของปองพลมืดดำน่ากลัว พงศกรรอคำสั่งจากปองพล แต่ปองพลกลับหยิบสื้อโค้ทแล้วพุ่งออกไป พงศกรีบตามไปติดๆ …… นภสรนั่งอยู่ที่พื้น ใบหน้ามึนชา เธอรู้ว่านรมนจะลงมือขั้นต่อไปแน่ๆแต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่านรมนจะทำอะไรสิ้นคิดขนาดนี้โดยทำลายชีวิตของเธอทั้งชีวิต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวทั่วไปหรือว่าตระกูลชั้นสูงมีหน้ามีตา ไม่มีใครจะสามารถยอมรับคนที่แปดเปื้อนเกี่ยวกับยาเสพติดได้ ไม่มีใคร นภสรกอดตัวเองแน่น ไหนบอกว่าคนที่มีสารเสพติดอยู่ในตัวจะรู้สึกสบายปลอดโปร่งไงล่ะ แต่ทำไมตอนนี้เธอรู้สึกว่าทั่วทั้งตัวหนาวเหน็บ หนาวจนถึงกระดูก กว่าทุกอย่างมันจะเปลี่ยนมาดีขึ้นไม่ใช่ง่ายๆ แต่ว่า หลังจากครั้งนี้แล้วมันไม่เหลืออะไรเลย “นภสร นภสร” พิมลแขที่อยู่ด้านข้างเรียกชื่อของเธอ เรียกชื่อเธอติดต่อกันหลายครั้ง สติของนภสรจึงกลับมาฉับพลัน เธอรู้สึกว่าลิ้นของเธอแข็ง อ้าปากหลายครั้งถึงจะเปล่งเสียงเรียกเบาๆ “พิมลแข ขอโทษนะทำให้เธอเดือดร้อน” “เวลานี้แล้ว เธอจะพูดจาเหลวไหลอีก ตอนนี้เธอรู้สึกยังไง” ใจของพิมลแขก็หวาดกลัวอย่างมาก เธอเห็นคนนั้นใช้เข็มแทงเข้าไปที่แขนของนภสร เธอรู้จักกับนภสรมาหลายปี รู้ว่านภสรนั้นลำบากมาก คิดถึงว่านรมนเป็นคนทำทั้งหมดนี้เธอแทบอยากจะฆ่านังสารเลวนรมนนั้นให้ตาย “ไม่....ไม่รู้อะไร” นภสรส่ายหัว ตอนนี้นอกจากหนาวเธอก็ไม่รู้สึกใดๆ “พิมลแข ฉันจะถูกคุมตัว จากนั้นก็จะขาดการติดต่อกับคนข้างนอกใช่ไหม” นภสรถามพิมลแข เสียงทั้งเบาและเลื่อนลอย “นภสร เธออย่าพึ่งกังวล เธอมั่นใจไหมว่าถูกพวกมันฉีดเข้าไปแล้ว” ในเวลานั้นเธอกำลังชุลมุนตีกันกับผู้จัดการแผนกอยู่จึงเห็นไม่ชัดเจน หลังจากนั้นตำรวจก็มา “ฉีดเข้าไปแล้ว ฉันเห็น” นภสรใช้มือกอดตัวเองแน่น พิมลแขไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน เธอโตพอจะรู้ว่าเรื่องราวจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนไม่มีความสามารถที่จะพูดโน้มน้าว “เคร้ง” เสียงประตูเหล็กเปิด มีตำรวจเข้ามา “ผลตรวจฉี่ออกแล้ว เธอ เดินตามพวกเรามาลงบันทึกแล้วกลับได้” ตำรวจชี้ไปที่พิมลแข พิมลแขนิ่งไม่ขยับ นภสรผลักเธอ “รีบไป ฉันจะต้องไม่เป็นไร เรื่องในปีนั้นที่เกิดขึ้นฉันยังผ่านมาได้” “ครั้งนี้จะเหมือนกันได้ยังไง” พิมลแขกังวลจนร้องไห้ออกมา ถึงแม้ตำรวจจะบอกให้เธอไปลงบันทึกไว้แล้วไปได้ มันก็หมายถึง นภสรถูกฉีดยาเข้าไปแล้วจริงๆ นภสรที่เครียดมาตลอดหลังจากเห็นพิมลแขร้องไห้ น้ำตาที่คลออยู่หน่วยตาก็ล้นออกมา เธอหยัดตัวยืนขึ้น เช็ดน้ำตาที่กลิ้งอยู่บนใบหน้าลวกๆ ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นผลักพิมลแขออกไป “เชื่อฉัน” พิมลแขส่ายหน้า ยิ่งร้องยิ่งดัง ตำรวจตะคอกอย่างทนไม่ได้ “เธอเงียบๆด้วย” สุดท้ายพิมลแขจึงต้องออกไป นภสรรู้สึกว่ายิ่งหนาว …… พิมลแขเดินร้องไห้ออกมาก็เห็นโยธินกับปองพลที่รีบเข้ามา ทั้งตัวของปองพลสวมชุดสูทสีดำดูเย็นชาไม่แยแสแต่เมื่อเห็นพิมลแขสายตาของเขาจึงดูแสดงความรู้สึก “นภสรล่ะ” “ผลตรวจฉี่ออกมาแล้ว นภสรเธอ...” พิมลแขร้องไห้หายใจแทบไม่ทัน หลังจากนั้นก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดเวลา พูดมาถึงตรงนี้ ผู้ชายทั้งสองคนก็เข้าใจความหมายทั้งหมด สีหน้าของปองพลมืดลงและหม่นหมอง หว่างคิ้วขมวดแน่น หันไปมองโยธิน “นายพาคุณพิมลแขออกไปก่อน” พูดจบก็เดินก้าวยาวเข้าไปข้างใน สีหน้าของโยธินก็ดูไม่สู้ดีเลย ถึงแม้ว่าปกติแล้วเขากับพิมลแขจะดีกันไม่ถึงสามวินาทีแต่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังคงทำหน้าที่สุภาพบุรุษที่ดี เขาพาพิมลแขไปนั่งในรถของเขา “คุณนั่งตรงนี้ก่อน ผมควรจะต้องเข้าไปถึงจะดี” “นภสรจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” พิมลแขเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสองดวงแดงเหมือนตากระต่ายดูท่าทางทำให้คนสงสาร โยธินเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอ ไม่รู้ผีตนใดบันดาลให้เขาเอื้อมมือไปลูบเบาๆที่บนหัวของเธอ “อืม คุณนภสรจะต้องไม่เป็นอะไร” พูดจบ เห็นท่าทางของพิมลแขดูไม่เชื่อ จึงพูดเพิ่มอีก “ผมมีแบล็กอยู่ข้างหลัง” หลังจากนั้น พิมลแขจึงไม่ร้องไห้ ทำท่าทางจริงจังขอบคุณเขา “ขอบคุณค่ะ” เขาทะเลาะกับพิมลแขจนชิน จู่ๆพิมลแขขอบคุณเขาดูทางการๆ เขารู้สึกว่าไม่ค่อยชินดูเงอะงะไปหมด ดวงตาของพิมลแขที่ผ่านการร้องไห้ยังมีประกายน้ำตา แล้วมองตรงไปที่โยธิน ทำให้หูของเขาร้อนแปลกๆ ไม่พูดอะไรอีกแล้วหันตัวเดินเข้าไปในสถานีตำรวจ …… นภสรพิงผนัง เธอคาดการณ์ได้ว่ามีอะไรที่รอเธออยู่ แต่ว่า เธอรู้สึกไม่ยินยอม ถ้าครั้งนี้ ทำให้ชีวิตเธอพังไปจริง นรมนก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข ทำลายชีวิตคนอื่น นรมนยังวาดฝันจะอยู่อย่างมีความสุขหรอ ไม่มีทาง ความคิดทั้งหมดผุดขึ้นมา สุดท้าย ในหัวก็ปรากฏภาพใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ปองพล “นภสร ออกมาได้แล้ว มีคนมารับ” ประตูเหล็กเปิดออกอีกครั้ง มีตำรวจเดินเข้ามา “อะไรนะ” นภสรยืนขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ตำรวจไม่ได้สนใจว่าเธอจะมีสีหน้ายังไง เปิดประตูเสร็จแล้วก็ออกไป เงาสูงใหญ่ปรากฏที่หน้าประตู ทั้งตัวสวมใส่สีทำให้มองดูลึกลับและเย็นชา ปองพลเห็นเธอยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จึงเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงเย็นชา “ยังไม่ออกมาอีกอยากจะฉลองปีใหม่ในนั้นหรอ” นภสรพยายามออกแรงกระพริบตาสองสามที รู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าคือปองพลจริงๆ วันนั้น เธอพูดกับเขาแบบนั้นเธอเข้าใจว่าเขาจะไม่สนใจไยดีเธออีกแล้ว “นภสร” น้ำเสียงของปองพลแสดงชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์ เขาก้าวขายาวๆเข้ามา สายตามองไปรอบๆหลังจากนั้นจึงหันมาหยุดลงที่ตัวนภสร สีหน้าไม่มีความรู้สึก “นับวันยิ่งมีความสามารถขึ้นเรื่อยๆ สถานที่แบบนี้ผมยังมาครั้งแรก คุณนี่กลับทำให้ตัวเองเข้ามาอยู่ข้างในได้” นภสรกัดริมฝีปาก ไม่ส่งเสียง ให้เขาพูดให้เธอตามอำเภอใจ ปองพลเห็นเธอไม่ยอมพูดจาจึงรู้สึกว่าไม่สนุกแล้ว ดึงมือเธอเดินออกไปข้างนอก เขาเดินอย่างรีบร้อน เหมือนกับอยากจะออกจากสถานที่นี้จนแทบจะรอไม่ไหว นภสรก้มลงมองมือที่จับประสานกัน จังหวะหัวใจเต้นถี่และแรงขึ้นฉับพลัน