ตอนที่ 80 ขาดคนช่วยเลี้ยงหมา

ต๭นที่ 80 ขาดคนช่วยเลี้ยงหมา ตอนที่นภสรเดินตามหลังปองพลเข้ามา เธอเห็นในมือปองพลมีอาหารหมาสองสามชิ้นเตรียมป้อนเจ้าหนิวโร่ว ร่างกายสูงชะลูดนั่งย่อเข้าอยู่หน้ากรง บนตัวสวมชุดสูท ท่าทางหลุบตามองลูกหมากินอาหาร ทำให้นภสรรู้สึกอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาอย่างประหลาด พงศกรเดินตามข้างหลัง “ท่านประธาน คุณหมอจริมกำลังเดินทางมาครับ น่าจะใกล้ถึงแล้ว ทางด้านclub beautiful night ยังมีเรื่องต้องจัดการ ผมจะเข้าไปก่อน” “อืม” ปองพลตอบรับ อาหารหมาในมือชิ้นสุดท้ายถูกเจ้าหนิวโร่วกินเข้าไป ปองพลยืนขึ้นแล้วเดินไปล้างมือที่ด้านข้าง นภสรมองที่เบื้องหลังของปองพล ใบหน้าปรากฏร่อยรอยกระวนกระวาย หลังจากที่ออกมาจากสถานีตำรวจ เขาไม่ได้พูดกับเธอสักคำ นภสรก้มหัวมองเจ้าหนิวโร่ว หมาของคนอื่นดูคึกคักร่าเริง แต่เจ้าหนิวโร่วไม่ได้เป็นอย่างนั้น กินอาหารหมาที่ปองพลให้เสร็จ มันก็นอนหมอบลงไป ขาหน้าทั้งยืดออกมาปากยาวของมันไว้ตามลงมา ขาหลังทั้งสองข้างงอเข้าหากัน ดูๆแล้วรู้สึกน่ารัก “หนิวโร่ว” นภสรนั่งย่อตัวลง เรียกชื่อมันเบาๆ น่าจะเป็นเพราะเลี้ยงมาได้ไม่กี่วันดังนั้นมันจึงยังไม่คุ้นชื่อตัวเอง เหลือบตามองเธออย่างเกียจคร้าน แม้กระทั่งหางก็ไม่แกว่ง เมื่อปองพลเดินเข้ามา ก็เห็นนภสรกำลังเล่นกับเจ้าหนิวโร่ว แต่ว่าหนิวโร่วไม่ค่อยจะสนใจเธอ ปองพลเดินเข้ามาด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ย่อตัวลงอยู่ข่างๆเธอ ยื่นมือไปลูบเจ้าหนิวโร่ว น้ำเสียงไพเราะทะลุถึงแก้วหูเธอ “หนิวโร่ว” หนิวโร่วมีปฏิกิริยาตอบสนองไม่เหมือนกับตอนที่เธอเรียก แค่ได้ยินปองพลเรียกมัน มันก็รีบลุกขึ้นเข้ามาหาหาวแกว่งไปแกว่งมา ดูร่าเริง ใช้หัวถูไถที่มือของปองพลอย่างออดอ้อน ปองพลกระตุกคิ้วขึ้น รู้สึกแปลกใจ เจ้าหนิงโร่วที่สองสามวันนี้ไม่ค่อยจะสนใจเขาทำไมอยู่ๆถึงดูกระตือรือร้นขนาดนี้ เพราะว่าเมื่อกี้เขาให้ของกินมันใช่ไหม ปองพลคิดแล้วกระตุกมุมปาก หันไปมองนภสร รอยยิ้มแบบนั้นมันแฝงแววเยาะเย้ย “ที่คุณพูดมันจริง เลี้ยงหมาสักตัวมันดีมาก” “……”เลี้ยงหมามันดีมาก แล้วไปช่วยเธอมาทำไม แต่คำพูดนั้นได้แต่กดมันไว้ในใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร “เรื่องวันนี้ ขอบคุณมากนะคะ” นภสรแส้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น สายตาเยาะเย้ย หลุบตาลง ใบหน้าแสดงออกมาว่าขอบคุณจากใจจริง ปองพลหดมือที่แกล้งเจ้าหนิวโร่วอยู่กลับมา ลุกขึ้นยืน “ถ้าอยากจะขอบคุณผมจริงๆ ก็อยู่ที่นี่” “อะไรนะ อยู่ที่นี่” ใบหน้านภสรปรากฏประกายอึดอัดใจ ความหมายของเขาคือ... แต่ว่าประโยคต่อมาของปองพล ทำลายความคิดของเธอแตกสลายไป ปกติผมงานยุ่ง พงศกรก็ดูแล club beautiful night ดูแลเจ้าหนิวโร่วตลอดไม่ได้ ตอนนี้ผมกำลังขาดคนช่วยเลี้ยงหมา ปองพลมองนภสรขึ้นลงด้วยหางตา สายตาอย่างนั้นเหมือนแต่ก่อนที่กำลังตั้งใจคุยเรื่องความร่วมมือ ราวกับมันเป็นเรื่องงานเรื่องการแลกเปลี่ยน ไม่รู้ว่าทำไม นภสรเห็นเขาเป็นแบบนี้จึงรู้สึกเจ็บปวดเหมือนใจปั่นป่วน ครั้งที่แล้ว เธอมาที่วิลล่านี้เขาบอกขาดคุณผู้หญิง แต่ครั้งนี้ที่เขาช่วยชีวิตเธอ เขาดันมาบอกว่าเขาขาดคนช่วยเลี้ยงหมา นภสรค่อยๆเอื้อมมือมากดที่หน้าอก นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรอกหรอ ไม่ต้องการให้วุ่นวายพัวพัน เพียงต้องการความสัมพันธ์ธรรมดาง่ายๆ เห็นว่านภสรไม่พูดอะไรเลยเป็นเวลานาน คิ้วของเขาจึงขมวดขึ้น “เรื่องนี้ทำให้คุณลำบากใจหรอ” “ไม่ ไม่ลำบากใจค่ะ” นภสรรีบส่ายหน้ายิ้มออกมา “ฉันทำได้” ปองพลเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของนภสร ยิ่งดูยิ่งรู้สึกสะดุดตา เมื่อสักครู่เขากลับอยากฟังคำปฏิเสธจากปากเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะยิ้มตอบตกลง เขารู้สึกยินดีกับคำตอบเป็นอย่างมาก พอดีกับเสียงฝีเท้าดังเข้ามา ปองพลเขม่นตามอง คุณหมอจริมน่าจะมาถึงแล้ว “คุณปองพล” น้ำเสียงดูน่าดึงดูดดังขึ้นที่หน้าประตู พร้อมกันกับเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ปองพลเงยหน้ามองออกไป นภสรยืนขึ้นตามปองพล แล้วเดินตามหลังปองพลมา เมื่อกี้เธอเหมือนได้ยินคนเรียกปองพล น้ำเสียงดูคุ้นหู “ไม่ได้เจอกันนาน” น้ำเสียงที่ฟังแล้วดูดึงดูดใจดังขึ้นอีก นภสรชัดเจนแล้วว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป มันคุ้นหูจริงๆ เธอจึงเดินก้าวยาวๆเข้าไปอยู่ด้านหน้าปองพล ก็เห็นผู้ชายถือกล่องปฐมพยาบาล ผู้ชายคนนั้นเตี้ยกว่าปองพลเล็กน้อย องค์ประกอบบนใบหน้ามองแล้วดูอ่อนโยนไม่เหมือนกับปองพลที่ดูเย็นชาที่เห็นก็รู้ทันทีว่าขี้โมโห ใบหน้าของนภสรรู้สึกแปลกประหลาดใจ “พี่จริม” สายตาของจริมหันมามองที่นภสรอย่างแปลกประหลาดใจ ตื่นเต้น สุดท้ายกลายเป็นดีอกดีใจ “นภสร” “ฉันเอง” นภสรวิ่งเหยาะๆเข้าไปดึงมือเขาขึ้นมา “พี่กลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่มีข่าวเลย” พอพูดจบ เธอรู้สึกว่ามีสายตาบางอย่างมองมาที่เธอ เธอหันหัวกลับไปทางปองพล สีหน้าของเขาเยือกเย็นจนน่าตกใจ ปองพลคลี่ริมฝีปากออก พูดน้ำเสียงเย็นชา “เข้ามา” สายตาแปลกประหลาดใจของจริมมองพิจารณาทั้งสองคนไปมา นภสรย่นๆจมูกขึ้น “เขาขี้หงุดหงิด ไว้ว่างๆพวกเราค่อยคุยกัน” ใจของปองพลสนใจแต่นภสร ได้ยินชัดเจนที่เธอคุยกับหมอจริม สีหน้ายิ่งเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม เขาขี้โมโหหรอ แล้วใครกันแน่ที่คอยเอาแต่ปฏิเสธเขากัน ยังบอกให้เขาไปเลี้ยงหมาอีก เธอยิ้มให้หมอจริมยังเบิกบาน เธอรู้จักกับหมอจริมได้ยังไง จิตใจวุ่นวายไม่สงบ สีหน้าของปองพลดูแย่ถึงที่สุด แต่จำเป็นต้องกดความไม่พอใจเก็บไว้ เงยหน้ามองนภสรครู่หนึ่ง “ตรวจร่างกายเธอให้ละเอียด เธอถูกฉีดสารเสพติดเข้าไปในตัว” จริมได้ยิน สีหน้าจึงกลายเป็นเคร่งขรึมขึ้น นภสรยิ้มด้วยความลำบากใจ จริมไม่พูดมาก วางกระเป๋าปฐมพยาบาลลงแล้วเริ่มตรวจ ขึ้นตอนทั้งหมดอยู่ในสายตาของปองพลที่จ้องเขม็งมองทั้งสองคนไม่ยอมหันไปที่อื่นเลย เหมือนกับกำลังควบคุมนักโทษที่ทำผิดกฎหมาย จริมถูกจ้องเขม็งจนรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนมียอดเขาอยู่ด้านหลัง เขาย่นคิ้วขึ้น เงยหน้ามองปองพล “คุณปองพลทำท่าทางแบบนี้เป็นเวลานาน มันจะทำให้เป็นตะคริว” ปองพลกระตุกคิ้วขึ้น น้ำเสียงไม่บ่งบอกอารมณ์ “ผมชอบแบบนี้” จริมได้ยินเขาพูดอย่างนี้ จึงได้แต่ถอนสายตากลับตรวจให้นภสรต่อไป นภสรรู้สึกแปลกประหลาดใจ ในเมื่อปองพลเป็นคนเรียกหมอจริมเพื่อมาตรวจให้เธอ แต่ว่าทำไมเขาทำท่าทางไม่ค่อยดีใส่หมอ หลังจากตรวจเสร็จ หว่างคิ้วของหมอจริมผ่อนคลายออก “ยาที่ถูกฉีดเข้าไปมีปริมาณไม่มาก ไม่ทำให้ติด ภายในหนึ่งอาทิตย์อาการจะออก ถ้าผ่านมันไปได้ก็จะดีขึ้น” หลังจากนั้นสายตาของเขาจึงมองไปที่ข้อมือของนภสร ดวงตาอ่อนโยน แล้วยิ้มน้อยๆ “ยังใส่นาฬิกาเรือนนี้อยู่หรอ มันเก่ามากเกินไป ไว้ครั้งหน้าพี่จะซื้อเรือนใหม่ให้”