ตอนที่ 82 เพิกเฉย

ต๭นที่ 82 เพิกเฉย นภสรที่ถูกเขาจูบเริ่มมีอาการวิงเวียน มือบางเดิมที่พยายามผลักออกอย่างไร้เรี่ยวแรงกลับวางพักไว้บนไหล่ของเขา จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องของเนื้อที่เดินมาในห้องโถง ทำให้นภสรถูกดึงจากภวังค์สายน้ำแห่งความอ่อนโยนนี้ไปได้ เธอจึงรีบผลักปองพลออก แต่ลืมไปว่าตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ตรงบันได หลังจากผลักเขาออกตัวเธอก็ยืนเซเหมือนจะล้มเป็นครั้งที่สอง ได้แต่เอื้อมมือไปจับราวบันได ขณะที่ปองพลเห็นเธอกำลังเซล้ม มือยังคงจับราวบันได ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ได้เอื้อมมือไปรับเธอแต่อย่างได เขาก้มลงเก็บชุดชั้นในและเสื้อผ้าของเธอที่หล่นเมื่อครู่แล้วส่งมันให้เธอ “ของคุณ” ตอนนี้สีหน้าของปองพลที่ถูกเธอผลักออกกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขากำลังถือชุดชั้นในของเธอไว้ในมือใหญ่ด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก แต่นภสรกลับแดงตั้งแต่ใบหน้าถึงต้นคอ แม้ว่าเธอเป็นหญิงสาวที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ด้านความรักแบบจริงจังมาก่อน แต่สำหรับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้เธอกลับรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยน เสื้อผ้าและชุดชั้นในของเธอกำลังอยู่ในมือของผู้ชาย เธอจึงทำใจเย็นกับเรื่องนี้ไม่ได้ เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าและชุดชั้นในของเธอจากปองพล เธอกัดริมฝีปากและจ้องเขาสักครู่ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างลนลาน ปองพลใช้มือนวดไปที่ริมฝีปากของเขา สายตายังคงเป็นประกายมืด แต่งตัวแบบนั้นอยู่ต่อหน้าเขา จะไม่ให้ชอบได้อย่างไรล่ะ …… อาจเป็นเพราะเมื่อวานเธอนอนดึกเกินไป ทำให้วันนี้นภสรนอนตื่นสาย เธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้วันเสาร์ไม่ต้องไปทำงาน เธอเกาหัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เดินไปที่หน้ากระจกหมุนก๊อกน้ำน้ำเพื่อล้างหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นสังเกตเห็นตัวเองอยู่เสื้อเชิ้ตสีดำ ริมฝีปากบวมแดง นภสรตกใจเล็กน้อย และคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เธอจูบกับปองพลตรงบันได ใบหน้าของเธอถูกย้อมไปด้วยสีแดง แต่ภายในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโมโห ทำไมเมื่อคืนเธอไม่ตบเขาสักครั้งนะ พอคิดไปคิดมาก็รู้สึกนี่ไม่ถูกต้อง เขาคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้และช่วยชีวิตเธอตั้งหลายครั้ง พอคิดถึงจุดนี้ นภสรก็รู้สึกโมโหเขาน้อยลง ………… หลังจากเธอล้างหน้าเสร็จก็เดินลงมายังห้องโถงด้านล่าง มีเสียงฝีเท้าอยู่ด้านนอกประตูจึงออกไปดู เธอเห็นร่างปองพลที่กำลังสวมชุดทางการ เขาเดินเข้ามาและพกพาลมหนาวเข้ามาด้วย ช่วงนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง นภสรเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากลุกออกจากเตียง รู้สึกว่าอากาศภายในบ้านค่อนข้างอุ่นอยู่แล้ว แต่อยู่ๆเธอก็ถูกลมหนาวพัดเข้ามาปะทะทำให้ร่างเธอสั่นเทา ปองพลเมื่อเห็นดังนั้นได้แต่ขมวดคิ้วแล้วรีบปิดประตู อากาศภายในบ้านอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ นภสรยืนอยู่ตรงบันไดพลางมองมาที่เขา ดูเหมือนสีหน้าที่ปรากฏบนหน้าเธอเห็นได้ว่าเธอเพิ่งลุกออกจากเตียง “เพิ่งตื่นหรอ?” เขาถามด้วยความอ่อนโยน “อืม” แม้ว่าเธอเองจะไม่รู้สึกอะไรแต่พอถูกเขาถามแบบนี้ เธอก็ทำตัวไม่ถูก เธอมองดูเวลาตอนนี้ก็ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ในเวลานี้ประตูก็ถูกผลักอีกครั้ง โยธินกำลังถือของเข้ามา “ปองพล ทำไมนายถึงรีบปิดประตู ฉันถือของตั้งมากมาย!” หลังจากเขาเดินมาก็พบว่าปองพลยืนอยู่ตรงหน้าประตู พอมองไปข้างในก็พบกับนภสร โยธินยิ้มทักทายนภสร “อรุณสวัสดิ์พี่สะใภ้!” นภสรได้แต่เม้มปาก ตามองไปทางปองพล ครั้งที่แล้วพวกเขาตกลงอย่างชัดเจนแล้วแต่โยธินยังเรียกเธอว่าพี่สะใภ้.... เมื่อปองพลไม่มีท่าทีตอบสนองไดได คิดว่าเขาอาจจะไม่ได้สนใจอะไรจึงยิ้มทักทายโยธิน “อรุณสวัสดิ์” หลังจากนั้นโยธินกำลังถือถุงเล็กถุงใหญ่มาที่ห้องครัว ปองพลไม่ได้มองมาที่เธอ เขาหันกลับไปที่กรงหมาแล้วเติมอาหารให้มัน สายเกินไปแล้วสำหรับเมื่อวานตอนเย็น หลังจากที่ทุกอย่างจบลงกรงหมาก็ถูกวางไว้ในห้องโถงใหญ่นี้ นภสรที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้ยินเสียงปองพลเรียกเธอ “นภสร มานี่!” น้ำเสียงของเขาที่ฟังดูจริงจังและหนักแน่ นภสรที่ได้ยินนั้นจึงรีบเดินไปหา เธอเห็นก้อนสีเหลืองอยู่บนพื้นบริเวณภายในกรงสุนัขตั้งหนึ่งกอง นี่มัน...อึนี่นา ! นภสรเหยียดมุมปาก ปองพลคงไม่ขอให้เธอจัดการกับกองอึนี่หรอกนะ? “รบกวนคุณแล้วล่ะ” ปองพลยืนขึ้น ดวงตาลึกจ้องมองมาที่เธอแล้วหันไปทางห้องครัว น้ำเสียงเยือกเย็น ที่เดินห่างออกไป นภสรขยับปากแต่พูดอะไรออกมาไม่ได้ คนแบบปองพลยังคงหยิ่งยโส แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอเคยอยู่กับเขาหลายครั้ง เขาเหมือนกับสัตว์ร้ายสวมเสื้อผ้า แต่ภายในลึกๆของเขาก็ยังคงหยิ่งยโสและมีหลักการณ์ในแบบของเขา เมื่อเธอพูดถึงขนาดนั้น เขาก็ยอมรับแบบไม่มีเงื่อนไข เมื่อคืนก่อนที่ช่วยเธอไว้ เดาได้ว่าอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน Club beautiful night เขาในฐานะเจ้าของ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาเขาคงคิดบัญชีกับเธอแน่ ถ้าไม่อย่างนั้นถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกคลับก็ต้องถูกปิดปรับปรุง แล้วจูบนั้นล่ะ มันคงเป็นอุบัติเหตุเหมือนคืนที่อยู่คลับ …… ขณะที่โยธินกำลังเอาของออกจากถุง ปองพลก็เดินเข้ามา “หลีกทาง” เขาเดินเข้ามา แล้วแย่งงานในมือโยธินไปทำแทน เรื่องนภสรเมื่อวานนี้เขาขอให้โยธินมาช่วย ดังนั้นวันนี้เขาจึงให้โยธินมาทานเข้าที่บ้าน โยธินทำเสียงเดาะลิ้นแล้วเดินไปยืนข้างๆ มองหน้าสำรวจเขาขึ้นลง “นภสรเพิ่งจะตื่นนอนจากเตียง ดูท่าเมื่อคืนนายจะรุนแรงกับเธอล่ะสิ ทำไมความต้องของนายไม่รู้จักพอแบบนี้ ” ปองพลไม่สนใจเขา โยธินพูดขึ้นอีกครั้ง “หรือเป็นเพราะนายเริ่มเกมส์ช้าเกินไป ของชิ้นนั้นก็ไม่ได้เรื่อง เธอรังเกียจ...” “ไปให้พ้นน่า !” ปองพลที่กำลังถือมีดคัดเตอร์ตัดเทปกาว มือข้างหนึ่งที่กำลังถือมีดชี้ตรงมาข้างหน้า ใบมีดยาวเฉียดไล้ใบหูของโยธินข้างๆใบหน้า แล้วเสียบเข้าไปในตู้ไม้เก็บของที่อยู่ทางด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว โยธินชำเลืองมองไปข้างหลังแล้วกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ สีหน้าจริงจังและแข็งกร้าวมองไปยังปองพล “นี่นายเป็นเหมือนที่ฉันพูดหรือไง....” “แกอยากโดนอีกรอบหรอ? รับรองว่ารอบนี้จะไม่ออมแรงแบบเมื่อกี้” ปองพลหันหน้ามองมาที่เขา โยธินจึงรีบตอบประโยคหลังทันที “ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ล่ะ” แล้วเดินหนีไป …… เดิมนภสรมีพื้นฐานฐานะครอบครัวที่ดี แม้บ้านไชยกาลของเธอจะถูกหักหลังแต่ก็ไม่ถึงกับไม่มีกิน ที่บ้านของเธอไม่เคยมีเด็กเล็กเลย ดังนั้นสำหรับอึพวกนี้ เอาจริงๆแล้วเธอค่อนข้างช็อกเพราะแม้แต่เลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆเธอก็ไม่เคย นภสรยังคงนำทิชชู่เปียกเช็ดตรงก้นที่เลอะของเนื้อที่ยังคงตดออกมา จากนั้นเธอก็เปิดกรง “เนื้อ แกออกมาก่อน...” หลังจากรอเนื้อเดินออกมา นภสรจึงหยิบพลั่วช้อนกองอึขึ้นมาพลางใช้มือบีบจมูก สายตาเธอจับจ้องไปที่พลั่วตักอึเพื่อมองว่ามันลงถังขยะหรือยัง แต่ทันไดนั้นเนื้อก็วิ่งเข้ามาดมอยู่รอบๆ จากนั้นมันก็หันมามองนภสรและกระโจนเข้าหาเธอ ทำให้มือที่ถือพลั่วสั่นจนของที่อยู่บนพลั่วลอยมาอยู่บนตัวเธอ นภสรได้แต่ก้มมองลงมาพร้อมใบหน้าอันแสนเจ็บปวด เธอถือพลั่วไว้ปิดตาแน่นแล้วกรีดร้องออกมา “คุณปองพล ช่วยฉันด้วย !”