ตอนที่ 83 รักษาความบริสุทธิ์

ต๭นที่ 83 รักษาความบริสุทธิ์ ชายสองคนที่อยู่ในห้องครัวพอได้ยินเสียงของนภสรก็ตะลึงอยู่สักพัก ปองพลวางของที่อยู่ในมือลงแล้ววิ่งออกไปดู พอไปถึงห้องโถง ก็เห็นนภสรกำลังนั่งยองๆในมือจับพลั่ว เธอปิดตาแน่นด้วยสีหน้ากำลังร้องไห้ เนื้อเห็นปองพลออกมาแล้ว ก็เดินไปดมๆที่เท้าของเขา ปองพลเมื่อเห็นเธอ เขาได้แต่ขมวดคิ้วแล้วนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ “นภสร” “เสื้อผ้าของฉัน...” นภสรลืมตามองเขา พูดเพียงแค่สามคำ ก็รีบหลับตาลงและใบหน้าเศร้าสร้อย สายตาของปองพลเลื่อนมองดูเสื้อผ้าของเธอ ก็เห็นรอยเปื้อนนั้น ยังคงมีร่องรอยอึของเจ้าหมาน้อยติดอยู่ หลังจากที่เธอพยายามสะบัดออกก็ยิ่งทำให้เปื้อน จากนั้นเศษอึก็ไหลลง รอยเปื้อนเล็กๆจึงก่อตัวขึ้น โยธินที่อยู่ข้างหลังเดินเข้ามาเห็นฉากนี้ ก็หัวเราะเสียงดังลั่น “ฮาฮาฮาฮา นภสร เธอทำยังไงถึงได้เอาขี้หมาใส่บนตัวอย่างนั้นล่ะ” เขาหัวเราะแล้ววิ่งไปเอาโทรศัพท์มือถือ “ไม่ได้ๆ ฉันจะต้องถ่ายรูปเป็นที่ระลึกสักหน่อยแล้ว” พอพูดเสร็จก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเธอ ปองพลพอเห็นนภสรทำหน้าแบบนั้นอยู่ด้านข้าง แม้ว่าจะทนไม่ไหวแต่สุดท้ายพอได้เห็นฉากใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และเตะไล่โยธิน “เข้าไปในครัวได้แล้ว” พอพูดเสร็จก็ใช้สายตาอย่างคุกคาม โยธินจึงทำหน้าขอความเห็นอกเห็นใจจากนภสร แต่แน่นอนว่าไร้การตอบสนองจากอีกฝ่าย รอจนโยธินออกไป ปองพลพูดกับเธอ “ลุกขึ้นมา” นภสรลืมตาแล้วค่อยๆลุกขึ้น พอคิดว่ายังมีสิ่งนั้นติดอยู่บนตัวเธอ เธออยากจะบ้าตาย ปองพลนำกระดาษทิชชู่แผ่นหนาหยิบเอาสิ่งนั้นออกจากเสื้อผ้าบนตัวเธอ แล้วดึงพลั่วออกจากมือเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเงียบสงบ “ซุ่มซ่าม” นภสรพูดเสียงเบา “ก็คนมันไม่ถนัดงานแบบนี้นี่” เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ผิดพลาดครั้งแรกถือเป็นเรื่องธรรมดา ปองพลมองหน้าเธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขานั่งยองๆเพื่อเก็บข้าวของ แต่นภสรกลับผลักตัวออกไป “ฉันมาแล้ว !” เธอก้มตัวลงเบียดเขาออกไปด้านข้าง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วทำความสะอาดพื้นและพลั่วจนสะอาด นำไม้ถูพื้นมาเช็ดแล้วเช็ดอีก จากนั้นเธอก็ถือกรงไปทางประตูเพื่อจัดแบ่งพื้นที่ให้เนื้อ ปองพลคอยดูความเคลื่อนไหวของเธออย่างตั้งใจ เขาขมวดคิ้วและเตรียมตัวจะเข้าห้องครัวแต่ไม่รู้ว่าโยธินมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ นภสรยังคงอยู่ในห้องกับเนื้อไม่ออกมา โยธินจึงพูดกับเขา “ฉันยังไม่เคยเห็นลูกสาวเศรษฐีคนไหนเก็บอึได้แบบนี้” ปองพลไม่พูดอะไร โยธินพูดอีกครั้ง “เมื่อวานกลางดึกนายรีบไปช่วยเธอออกมาเพื่อให้เธอกลับมาช่วยนายเก็บอึเนี่ยนะ?” ทั้งสองเดินเข้าห้องครัว สุดท้ายปองพลก็พูดออกมา “นายเข้าใจว่าไงล่ะ?” “แน่นอนว่าฉันไม่เข้าใจ” โยธินหัวเราอย่างไม่ใส่ใจ “สำหรับผู้ชายที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ตอนอายุ 27 ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” หลังจากเสียงของหล่นเมื่อครู่ ก็ได้ยินเสียงอายๆอยู่ตรงประตู “คนนั้น...” ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ก็เห็นนภสรยืนอายๆอยู่ตรงประตู สีหน้าของปองพลเป็นสีดำ ริมฝีปากนิ่งเงียบแสร้งทำเป็นสงบ “มีอะไร?” นภสรรู้สึกบรรยากาศไม่ชอบมาพากลเธออยากจะบินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด สายตามองไปที่ร่างของปองพลพูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ “ฉันไม่มีเสื้อผ้า...” เธอได้ยินอะไรหรือเปล่า? อายุ 27 เพิ่งเสียความบริสุทธิ์? ในทะเบียนสมรสก็ระบุว่าปองพลอายุ 27 ปี เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ปีนี้ ? หรือว่าเธอ? พอคิดได้ถึงตรงนี้ใบหน้าของนภสรเริ่มเห่อร้อน นี่เธอคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย! “ไปหาเสื้อผ้าในห้องผมมาใส่ก่อนสักชุด ช่วงบ่ายผมจะไปส่งเธอเก็บเสื้อผ้ากลับมา” ปองพลพูดจบ เธอจึงหมุนตัวเดินไปแต่ยังคงเก็บเรื่องนี้ไว้ในกำมือ นภสรวิ่งหนีไป มีเพียงโยธินที่ยืนรออยู่ข้างใน จะพูดอะไรก็ไม่ได้ จะไม่พูดอะไรก็ไม่ได้ สายตาอันแหลมคมของเขามองเห็นสีหน้าปองพลที่ยังดูสงบเสงี่ยม นั่นหมายความว่าเขายังโชคดีที่คิดว่าปองพลยังไม่คิดบัญชีกับเขา ปองพลหันมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “โยธิน บัญชีดำของคลับเพิ่มชื่อแกไปด้วยหนึ่งคน” “พี่ใหญ่ พวกเราเป็นพี่น้องกันมาหลายปี อย่าทำแบบนี้เลยนะ...” …… นภสรรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องของปองพล เธอตรงเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่ใจของเธอก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สิ่งที่โยธินพูดไปนั้นเป็นเรื่องจริงไหมนะ? ปองพลทำไมถึงรักษาความบริสุทธิ์มาจนขนาดนี้? นภสรได้แต่คิด โยธินรู้จักกับปองพลมานานหลายปี และย่อมมีความรู้สึกอันดีต่อกัน แน่นอนว่าเขารู้เรื่องราวทุกอย่างเป็นอย่างดี ราวกับมีแสงไฟในใจเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองได้ค้นพบอะไรบางอย่าง ไม่น่าแปลกอะไร เพราะตอนที่เธอบอกว่าเธอจะแต่งงานกับปองพล เขาก็ตอบรับอย่างไม่ลังเล ซึ่งไม่น่าจะเป็นเพราะรักษาความบริสุทธิ์? แต่ยังยืดเวลาทำเรื่องหย่ากับเธอ นภสรใช้เวลาคิดอยู่นาน ก็หาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สวมแล้วลงไปข้างล่าง ในห้องโถงใหญ่ โยธินที่ถูกปองพลไล่ออกมาจากห้องครัวก็นั่งอยู่ตรงโซฟากำลังกัดแอปเปิล นภสรเดินไปเรียก “โยธิน” โยธินยังคงโศกเศร้าที่ชื่อของตัวเองเข้าไปอยู่ในบัญชีดำ “อย่าเพิ่งมาคุยกับฉัน ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี” นภสรไม่รู้ว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร เธอไม่สามารถควบคุมความสงสัยในใจได้ จึงเดินเลียบเคียงเข้าไปถามเขาด้วยความสงสัย “ที่คุณพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไหม?” โยธินกัดแอปเปิลอีกคำอย่างดุเดือดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แล้วหันหน้าไปมองเธอ “ถ้าที่สิ่งที่ฉันพูดไม่ใช่เรื่องจริง เขาคงไม่ลากฉันเข้าบัญชีดำหรอก” นภสรมองท่าทีโยธินก็หัวเราะออกมา “ก็สมควรหรอก” ใครให้เขาหัวเราะเยาะเธอก่อนล่ะ นภสรโยนแอปเปิลที่อยู่ในมือทิ้ง เขาปิดหน้าแล้วถอนหายใจ “คนไร้หัวใจ” พอนภสรได้ยินคำตอบยืนยันจากเขา ใจเธอพองโตด้วยความปลื้มใจและลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัว ในห้องครัวเต็มไปด้วยวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหาร ปองพลถอดเสื้อโค้ทออก ร่างสูงเหยียดตรงดูอบอุ่นเมื่อดูเข้ามาในห้องครัวใหญ่ เขารู้สึกตัวว่ามีคนอยู่ด้านหลัง ได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้แล้วว่าใคร เมื่อคิดถึงคำพูดที่โยธินเพิ่งพูดไป ใบหน้าที่กำลังเป็นสีดำก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่ามีคนเข้ามา นภสรวางมือไว้บนกรอบประตู มองมาสักพักแล้วเอ่ยปาก “ให้ฉันช่วยอะไรไหม?” ปองพลหันกลับไปมองเธอ เธอยืนตรงกรอบประตู บนตัวของเธอสวมเสื้อเชิ้ตของเขา แม้ว่าเธอสอดมันเข้าที่เอวแต่ยังใหญ่อยู่ดี ใบหน้าแสดงออกถึงความไร้เดียงสาราวกับเด็กสาวข้างบ้าน แต่ว่าเด็กสาวข้างบ้านคนนี้ดูจะน่าเย้ายวนเกินไป ดวงตาที่เปียกชื้นคู่นั้นมองมาที่เขา ยิ่งทำให้หัวใจของเขากระตุก “เข้ามาสิ” นภสรเดินเข้ามาช่วยเขาล้างผัก เธอยังไม่ได้ทานข้าวเช้าก็เลยรู้สึกหิว มองเห็นแตงกวาที่เขาหั่นจึงยื่นมือหยิบเข้าปากหนึ่งชิ้น แต่กลับโดนปองพลจับได้พอดี ใบหน้านภสรกระด้างเล็กน้อย เพียงแวบเดียวเธอจึงรีบหยิบขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้นเข้าไปในปากเขา “ทั้งหวานทั้งกรอบ สดใหม่ คุณลองชิมดูสิ” หลังจากยื่นมือออกไป เธอรู้สึกว่าการกระทำของเธอเมื่อครู่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะ เมื่อนึกขึ้นได้เธอกำลังจะดึงมือกลับ แต่ปองพลกลับก้มหัวลงแล้วกินมันเข้าไป ริมฝีปากอุ่นๆตวัดไปโดนนิ้วของเธอ ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือไม่ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนนิ้วของเธอถูกเลียจึงดึงกลับมาเหมือนโดนไฟช๊อต ปองพลเคี้ยวได้สองสามคำ “หวานจริงๆด้วยสิ”