ตอนที่ 84 เธอสวมเขาให้คุณ

ต๭นที่ 84 เธอสวมเขาให้คุณ! ปองพลจ้องเธอสองวิกลืนแตงกวาที่อยู่ในปากลงไปแล้วทำงานในที่ค้างอยู่ในมือต่อ นภสรยืนอยู่หน้าอ่างล้างจาน เธอวางมือห่างจากแผ่นหลังของเขาเล็กน้อยอย่างระวัง เธอมักจะรู้สึกว่าปลายนิ้วของเธอเหมือนมีไฟฟ้าสถิต ทำให้เธอตื่นตกใจได้ง่ายๆ เธอกำลังจะเดินออกไป เสียงของปองพลก็ถามขึ้นอีกครั้ง “หิวหรอ?” เธอหันหน้ามองเห็นศีรษะของปองพลยุ่งอยู่กับการหั่นเนื้อ ภายในห้องครัวเต็มไปด้วยควันไฟ แต่ร่างของเขาที่ปรากฏกลับดูสง่างาม นภสรไม่พูดอะไร “อาหารเช้าของคุณวางอยู่บนโต๊ะ คุณเอามาอุ่นกินรองท้องก่อนก็ได้” ปองพลพูดพลางหยิบชิ้นเนื้อวางบนจาน นิ้วยาวที่กำลังถือมีดทำครัววางแนบขนานกับเขียงแล่ไปทางข้างหน้า แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งดันแผ่นเนื้อเข้าไป แผ่นเนื้อที่วางบนเขียงถูกจัดการอย่างประณีตจากนั้นก็ถูกวางไว้บนจาน การเคลื่อนไหวทั้งหมดดูประณีตและเชี่ยวชาญ ทำให้นภสรนึกถึงตอนที่เธอเธอดูรายการอาหารที่ออกอากาศทางโทรทัศน์ ฝีมือการใช้มีดของเชฟคนนั้นทำให้เธออยากเรียนทำอาหารดูบ้าง “มือของผมยังไม่ว่าง คุณเอาไปอุ่นเองนะ” ปองพลมองเธอที่กำลังยืนนิ่ง คิดว่าเธอคงไม่อยากลงมือทำเอง จึงพูดขึ้นมาเตือนเธอให้รู้สึกตัว นภสรเอาแต่ส่ายหัวปฏิเสธ “ฉันยังไม่หิวมาก ฉันรอให้คุณทำเสร็จก่อนแล้วค่อยทาน” ปองพลเหลือบมองเธอที่กำลังล้างผักวางไว้ให้ วัตถุดิบในการทำถูกจัดวางแยกไว้ “ออกไปเถอะ ผมทำใกล้จะเสร็จแล้ว” นภสรหมุนตัวเดินออกไป …… หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย โยธินก็กลับไป ปองพลออกไปส่งนภสรเก็บเสื้อผ้าที่อพาร์ทเมนต์ หลังจากรถจอดอย่างเร่งรีบ นภสรหันไปหาเขา “ฉันขึ้นไปคนเดียวก็ได้ คุณรออยู่ที่นี่แหละ” “ไปด้วยกันเนี่ยแหละ” ปองพลเปิดประตูเพื่อลงจากรถ เขาเดินไปยืนอยู่ตรงหน้านภสร คำพูดปฏิเสธของนภสรติดอยู่เพียงลำคอไม่สามารถพูดออกมาได้ ได้เพียงแค่เดินตามหลังเขาขึ้นไปข้างบน อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าปองพลไม่ได้มีความคิดแบบนั้นกับเธอ ดังนั้นตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าปองพลเธอก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้น ด้วยการกระทำและคำพูดทำให้เธอเริ่มเข้าใจโดยไม่รู้ตัว สองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเดินออกจากลิฟต์ตามกันไป นาลีกำลังเดินเข้ามาหา ดูเหมือนว่าเธอจะออกไปข้างนอก เธอมองคนที่เดินนำหน้านภสร เธอเตรียมจะพูดเบาๆสองประโยคก็เห็นนภสรอยู่ข้างหลังปองพล พอคิดว่าคำพูดของปองพลครั้งที่แล้วไม่ปราณีเธอแม้แต่น้อย สีหน้าของนาลีก็เริ่มไม่น่ามอง เธอนึกถึงเมื่อไม่กี่วันก่อนนภสรสวมเสื้อผ้าแปลกๆกลับมาตอนกลางดึกก็วนเข้ามาในใจ “ไปไหนมา เพิ่งกลับหรอ?” นาลีทักทายนภสร จากนั้นก็แสร้งมองไปที่ปองพลอย่างประหลาดใจ “สามีของเธอก็กลับมาด้วยหรอ?” นภสรและปองพลไม่ได้สนใจหล่อน แต่ดูเหมือนนาลีจะไม่รู้สึกอะไรยังพูดต่อว่า “สามีเธอกลับมาด้วยก็ดีแล้ว เพราะถ้ากลับมาคนเดียว ตอนดึกๆ กลัวว่าไม่มีใครมาคอยเปิดประตูรินน้ำให้ ไม่เหมือนพวกเราคนโสด กลางดึกก็ไม่ได้ออกไปไหน...” นภสรขมวดคิ้ว เธอรู้ว่านาลีกำลังพูดถึงเรื่องคราวแล้ว เธอไม่สนใจว่านาลีจะพูดอะไร เธอหันไปมองปองพลที่มีสีหน้าสงบจึงวางใจได้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อยู่ๆก็กลัวเขาคิดมาก ปองพลไม่แม้แต่จะมองไปที่นาลีสักแวบเดียว เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วจับมือนภสรพาเธอออกไป นาลีรู้สึกว่าตัวเองพูดอยู่นาน แต่ทั้งสองคนก็ไม่สนใจคำพูดของเธอ ใบหน้าของเธอแสดงออกมาอย่างน่าเกลียด เธอเดินหมุนตัวออกไปและพูดเสียงดังด้วยความรู้สึกคับแค้นใจ “เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ภรรยาของคุณสวมชุดผู้ชายกลับมาจากข้างนอกตอนดึกๆ เธอกำลังสวมเขาให้คุณอยู่!” พอพูดเสร็จเธอยกคางขึ้นเพราะคิดว่าตัวเองสามารถดึงเกมส์ไว้ได้ รอให้ปองพลสะบัดมือนภสรแล้วรอให้เขาสองคนทะเลาะกัน ปองพลได้ยินดังนั้น เท้าของเขาก็หยุดชะงัก เมื่อสองอาทิตย์ก่อน? วันนั้นเป็นวันที่เขาพาเธอไป wonder world ครั้งแรก? นภสรไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงอยากจะอธิบายออกไป แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ ปองพลหันกลับมามองนาลี ด้วยรอยยิ้มจางๆ “เธอจะสวมเขาให้ผมก็ไม่เห็นเป็นอะไร เพราะอย่างน้อยตอนนี้คนที่ยืนข้างเธอคือผม” พอพูดเสร็จ ก็หันมายิ้มกับนภสรอย่างอบอุ่น นภสรตกตะลึงในรอยยิ้มของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกถึงเย็นๆมาจากด้านหลัง นาลีได้ฟังคำพูดของปองพล สายตาก็เต็มไปด้วยน่าความเหลือเชื่อพร้อมทั้งชี้ไปทางปองพล “คุณ...” หลังจากยืนเอ้อระเหยอยู่นาน ก็บีบออกมาได้เพียงสองคำ “โรคจิต!” ลิฟต์อีกตัวขึ้นมาพอดี นาลีก็ย่ำเท้าหนักๆเข้าไปในลิฟต์ ปองพลลากนภสรมาที่หน้าประตูอพาร์ทเมนต์ เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ได้สติก็บีบไปที่นิ้วของเธอ “เปิดประตูได้แล้ว” “อ่อ... ” นภสรได้สติกลับมาเธอปล่อยมือปองพลเพื่อหากุญแจในกระเป๋า ไม่ได้กลับบ้านมาหนึ่งคืน นภสรก็รู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง “เก็บของได้แล้ว” พอเดินเข้าไป หลังจากปองพลพูดกับเธอเสร็จก็นั่งลงบนโซฟา นภสรจึงรีบหาน้ำให้เขา แล้วหันไปเก็บของ แต่ก็อดไม่ได้ชะโงกหัวมองปองพล ในหัวมีเต็มไปด้วยคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ ——เธอจะสวมเขาให้ผมก็ไม่เห็นเป็นอะไร เพราะอย่างน้อยตอนนี้คนที่ยืนข้างเธอคือผม... เธอดูอย่างไรก็รู้สึกว่าปองพลก็ไม่ใช่คนใจกว้างอะไรขนาดนั้น โดนสวมเขาก็ไม่เป็นไรอย่างงั้นหรอ ? นภสรเก็บเฉพาะของใช้และเสื้อผ้าที่จำเป็น แล้วออกไปยังห้องโถง “ไปเถอะ” ปองพลหันไปมองเธอ สายตามองไปที่กระเป๋าเดินทางในมือเธอพลางขมวดคิ้ว “ของมีแค่นี้หรอ?” “นี่ก็พอแล้ว ฉันเห็นว่าช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์คุณมีเวลาว่างเยอะ...” นภสรมองไปที่เขาพร้อมน้ำเสียงที่ต่ำลง ความจริงแล้วเธอย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเลี้ยงหมาเท่านั้น ถ้าเอาของไปเยอะก็ดูจะไม่เหมาะ แต่เขาเป็นผู้มีพระคุณของเธอ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ต้องทำตาม ปองพลมองไปที่เธอ ไม่พูดอะไรมากก็เดินเข้ามาถือกระเป๋าเดินทางเดินออกไปทางประตู “ไม่หนักหรอก ฉันถือเองได้” นภสรรีบเดินไปเอาของมา ปองพลไม่พูดอะไรมาก เขาก้าวขายาวๆเดินออกไปข้างนอก ยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น นภสรที่เดินตามหลังถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆวิ่งตามไปถึงจะตามเขาทัน กระเป๋าเดินทางค่อนข้างใหญ่ถูกยัดด้วยของมากมายเวลาลากลงไปก็ไม่รู้สึกหนักอะไรมากแต่เมื่อเธอยกกระเป๋าเดินทางเพื่อใส่กระโปรงหลังรถกลับยากเย็นเหลือเกิน หนักเกินไป ปองพลก็เพิ่งจะนั่งอยู่ในรถ ให้เขาช่วยดีไหม? แต่เธอก็เพิ่งจะพูดไปเองว่าไม่หนัก ปองพลที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับรถกำลังแอบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง เห็นสีหน้าอันน่าอับอายของเธอที่ไม่ยอมมาขอให้เขาช่วย เขามองใบหน้าซีดเซียวด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย เนื่องจากว่าเธอไม่มาขอความช่วยเหลือจากเขา เรื่องอะไรเขาจะลงไปช่วยทั้งยังตะโกนตามหลัง “เร็วๆหน่อยสิ!”