ตอนที่ 85 หนังสือข้อตกลงการหย่า

ต๭นที่ 85 หนังสือข้อตกลงการหย่า นภสรเห็นว่าปองพลไม่คิดที่จะออกมาช่วยเธอ ทั้งยังส่งเสียงเรียก“เร็วๆหน่อยสิ!” จากนั้นเธอพยายามรวบรวมแรงที่มีอยู่ยกกระเป๋าเดินทางวางบนกระโปรงหลังรถ ขณะที่รอเธอขึ้นมานั่งบนรถ เล่นเอาเธอเหงื่อท่วม พอเธอเข้านั่งประจำที่ยังไม่ทันได้รัดเข็มขัดนิรภัย ปองพลก็สตาร์ทรถขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างของนภสรโน้มไปข้างหน้าหน้าผากเธอกระแทกกับกระจกหน้ารถ หน้าผากเดิมที่เป็นสีขาวค่อยๆแดงขึ้น ปองพลไม่ได้หันมามองสักนิดเดียว แต่เริ่มลดความเร็วลง นภสรรัดเข็มขัดดีแล้วเธอก็ลูบหน้าผากของเธอที่ปวดอยู่นิดๆ แม้ว่าปองพลจะไม่พูดอะไรแต่รับรู้ได้ว่าเขากำลังโมโห โมโหอะไรอีก? หรือว่าจะเป็นเรื่องที่นาลีพูดเมื่อกี้? แต่ว่าครั้งนั้นเธอออกมาจากบ้านเขานี่ นภสรหันหน้าไปชมวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เธอเม้มปากพลางคิดว่าไม่มีเหตุผลที่ต้องตามเกมส์จิตวิทยาของเขาไปทำไม! ระหว่างทางทั้งสองยังคงไม่พูดถึงเรื่องที่ wonder world รถจอดอย่างเร่งรีบ ปองพลลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน ขณะที่ลงจากรถเขาปิดประตูกระแทกเสียงดังจนนภสรตกใจ เขากำลังโกรธอะไรหรือเปล่า? นภสรมองตามหลังเขาที่กำลังเดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังโมโหแต่เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน รอเธอขนกระเป๋าเดินทางออกมาและเดินลากเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ ก็ได้ยินปองพลพูดด้วยเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ “เนื้อไม่มีน้ำแล้ว” นภสรได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปเอาน้ำมาเติมให้เนื้อก่อนจึงลากกระเป๋าเดินทางขึ้นชั้นบนอย่างลำบาก แม้ดูเหมือนว่าจะไม่มีของอะไรมากมาย เป็นของใช้เกือบทั้งหมดแต่พอยัดรวมกันจึงหนักเป็นพิเศษ เธอเดินขึ้นไปได้ครึ่งทาง ก็เห็นปองพลยืนอยู่ตรงหน้าบันไดชั้นสองกำลังมองมาที่เธอ ผู้ชายคนนี้! เห็นเธอถือของเหนื่อยขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะมาช่วยทั้งที่เมื่อก่อนเธอคิดว่าเขาเป็นใส่ใจเสียอีก! นภสรสูดหายใจลึกและใจเธอรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้น นภสรก้มหน้าแล้วสะบัดมือก็พบว่ามือเธอกำลังแดงก่ำ “โฮ่ง...” เสียงพึมพำของเจ้าหมาน้อยอยู่ทางด้านหลังเธอ นภสรหันกลับไปเห็นเนื้อที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กำลังปีนขึ้นบันไดตามหลังเธอมาแล้วกลิ้งลงไปสองขั้นบันได อย่างไรก็ตามมันก็ยังคงพยายามปีนขึ้นมาอย่างไม่ลดละ ตัวกลมๆของมันดูน่าตลก เธอยังไม่ทันหัวเราะเสร็จก็ต้องหยุดหัวเราะเพราะอยู่ๆปองพลก็เดินลงมาข้างล่าง อุ้มเนื้อขึ้นไปข้างบน ใบหน้าผิดหวังของนภสรมองไปยังปองพล เขาเลือกที่จะอุ้มหมาและไม่ยอมช่วยเธอถือกระเป๋า นภสรได้แต่คิดว่านี่คงเป็นเวรกรรมของเธอในชาตินี้ วันที่เขาขอคำตอบจากเธอ เธอขอเขาเลี้ยงหมาสักตัวแต่ตอนนี้เขากลับปฏิบัติกับหมาดีกว่าเธอเสียอีก นภสรกัดฟันแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสอง ใบหน้าซีดขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะออกแรงไปมาก ปองพลนั่งยองๆเล่นกับเนื้ออยู่ตรงหน้าบันไดอย่างสนุก อยู่ๆนภสรก็รู้สึกอิจฉาเนื้อขึ้นมา เธอยกเท้าขึ้นเตะกล่องกระเป๋าแล้วตะโกนไปทางปองพล “นี่คุณ...” ปองพลหันหน้ากลับมา “มีอะไร?” “คุณ...” พอพูดถึงตรงนี้ เธอกลับพูดต่อไม่ออก “ถ้าไม่มีอะไรผมจะไปห้องทำงานแล้วนะ” ปองพลผลักเนื้อไปทางบันไดไปแล้วปล่อยมันก็ลงไปเอง เขาปรบมือแล้วลุกขึ้นยืน ดวงตาสีเข้มคู่นั้นจ้องนภสรอย่างท้าทาย นภสรกระพริบตาแล้วมองไปยังด้านข้างและพูดกับเขาเบาๆ “คุณช่วยฉันยกกระเป๋าหน่อยสิ” “พูดอะไรนะ ไม่ได้ยิน” ปองพลยกคิ้ว ร่างสูงยืนนิ่งมองเธออย่างเฉยเมย นภสรหันหลังกลับ ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา แต่ทว่านัยน์ตาคู่นั้นไม่ว่าจะมองเมื่อไหร่ก็ดูล้ำลึกไม่เหมือนใครมองมาหาเธอตรงๆ ราวกับเป็นมีมนต์สะกด ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาจำต้องตอบรับเธอทุกครั้ง “คุณช่วยฉันยกกระเป๋าสักครู่นึงได้ไหม...” นภสรทำเสียงอ่อนที่ดูจะไม่เป็นตัวเอง ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก เธอหันหน้าไปทางด้านข้างแล้วพูดต่อ “กระเป๋ามันหนักไปหน่อย” ดวงตาของปองพลเลื่อนไปมองมือเธอที่กำลังถือของ มองเธอที่มีท่าทางแปลกๆ เขาหัวเราะขึ้นอย่างไม่มีเสียง แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาเดินลงมาไม่กี่ก้าว ใช้แรงเพียงนิดเดียวในการยกกระเป๋าของเธอขึ้นไป นภสรถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะตอนแรกเธอกังวลว่าปองพลจะไม่ยอมสนใจเธอ …… ปองพลถือกระเป๋าของเธอวางไว้ห้องของเธอ เขาพูดแล้วมองไปรอบๆ “ผมไปห้องทำงานก่อนนะ คุณจัดการของพวกนี้ให้เรียบร้อยแล้วตามผมไปด้วย” พอพูดเสร็จก็เดินออกไป หลังจากที่นภสรนำของออกมาจัดเรียบร้อยแล้วก็ลงไปหาเขาที่ห้องทำงาน ห้องทำงานกับห้องเขาเป็นโทนสีมืดเหมือนกัน พอนภสรเดินเข้าไปก็รู้สึกเหมือนจิตตกนิดๆ ปองพลนั่งอยู่โต๊ะทำงานด้านหลัง ในมือยื่นเอกสารให้เธอดูอย่างละเอียด นภสรเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นข้างบนมีตัวอักษรที่เป็นรหัสลับซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร ปองพลพูดขึ้นมา “เชิญนั่ง” นภสรลากเก้าอี้แล้วนั่งอยู่ตรงข้ามเขา ตลอดเวลาเขาไม่แม้แต่จะมองมาหาเธอ กำลังจะพูดออกมา ปองพลก็ยื่นเอกสารในมือส่งมาให้เธอข้างหน้า พูดด้วยสีหน้าเงียบสงบ “อ่านดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อ” “เซ็นชื่อ?” คำเพียงสองคำทำให้ใจนภสรหนักอึ้ง นภสรมองเขาด้วยความสงสัย ก้มมองดูเอกสาร “หนังสือข้อตกลงการหย่า” ขณะที่เห็นตัวอักษรใหญ่ๆ สมองของเธอก็ไม่รู้ว่าเวลานี้ต้องทำอะไร ในที่สุดปองพลก็ยอมหย่ากับเธอแล้ว ใจของเธอเกิดความสับสนขึ้นมา “คุณลองอ่านให้ละเอียดอีกรอบ ถ้าไม่มีอะไรคัดค้านก็เซ็นชื่อก่อนได้เลย” ปองพลเหมือนดูออกถึงความสับสน เขาวางปากกาไว้ข้างหน้าเธอ สายตาจ้องไปที่กระดูกนิ้วมือของเขาดูเรียงตัวอย่างสวยงาม เธอก็รู้สึกตัวและพูดอย่างลนลาน “ฉันขอแย้ง ข้อนี้ต้องเปลี่ยน” อันที่จริงแล้วในเนื้อหามีอะไรบ้างเธอก็ยังอ่านไม่ครบ แค่รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการจะหย่ากับเธอลึกๆในใจก็รู้สึกแปลๆขึ้นมา ไม่อยากเซ็นเลย ความคิดนี้ยังคงเต็มอยู่ในหัวใจเธอที่อยู่ลึกๆสู้กันจนแทบบ้า ไม่อยากหย่า ไม่อยากเซ็นชื่อ เธอผลักเอกสารข้อตกลงไปข้างหน้า “คุณไปแก้มาใหม่ ฉันยังไม่พอใจ” “ได้” ปองพลพยักหน้า เขาอธิบายอย่างอารมณ์ดี “ข้อตกลงยังสามารถต่อรองได้ ไม่ต้องรีบร้อน ผมแค่อยากจะให้คุณอ่านดูก่อนเพราะไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดเรื่องที่ผมช่วยคุณเมื่อวันก่อนเป็นว่ามีจุดประสงค์อื่น เรื่องระหว่างเราสองเข้าใจตรงกันก็ดีแล้ว คุณว่าไช่ไหม?” “ใช่ๆ” นภสรหัวเราะเสียงแข็ง นัยน์ตาปองพลสั่นไหวเล็กน้อย เขาเก็บเอกสารข้อตกลงคืนมาด้วยน้ำเสียงห่างเหิน “ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ คุณนภสรเชิญ!”