ตอนที่ 86 หวังว่าเธอจะไม่ได้รับความเจ็บปวด

ต๭นที่ 86 หวังว่าเธอจะไม่ได้รับความเจ็บปวด คุณนภสร เชิญ! นภสรกัดริมฝีปากพูดเหมือนหงุดหงิด “เชิญท่านประธานปองพลทำธุระเถอะค่ะ ดิฉันขอตัวก่อน” มือของปองพลยังคงถือเอกสารไว้ จากนั้นค่อยๆคลายออก ท่านประธานงั้นหรอ เฮอะ! นภสรลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปข้างนอก เธอกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่เกิดหน้าอพาร์ทเมนต์ของเธอ คำพูดที่เขาเคยพูดต่อหน้าเพื่อนข้างห้องของเธอ เธอหันหน้าไปพูดกับปองพล “ท่านประธานปองพลเป็นคนจิตใจกว้างขวางที่สุดเท่าที่ดิฉันเห็นมา แม้จะถูกภรรยาสวมเขาก็ไม่รู้สึกอะไร” ปองพลหันไปจ้องตาเธอและพูดด้วยเสียงขรึม “คุณก็ลองสวมเขาให้ผมดูสิ” เขารู้ดีว่าไม่ควรเชื่อคำพูดของผู้หญิงข้างห้องคนนั้น แม้ในใจเธอจะรู้สึกยินดีแปลกๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย “แต่เรากำลังจะหย่ากันเร็วๆนี้” “ก่อนที่จะทำใบหย่าเสร็จ เรายังเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย” สายตาของปองพลล็อกตัวเธอไว้แน่น สายตาล้ำลึกราวกับน้ำวนเหมือนกำลังดูดวิญญาณเธอทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา นภสรลืมตาขึ้นแล้วผลักประตูออกไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะช่วยเขาปิดประตู หลังจากรอได้ยินฝีเท้าเธอค่อยๆเดินจากไป ปองพลกำเอกสารข้อตกลงการหย่าไว้แล้วโยนทิ้งในถังขยะ เขายื่นมือนวดขมับแล้วยกโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โยธิน แกเอาชื่อใส่บัญชีดำแล้วหรือยัง” อีกด้านหนึ่งโยธินได้ยินเสียงโมโหของเขาก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว “ทำไมล่ะ? นภสรมีท่าทีต่อคำพูดของนายอย่างไรบ้าง” ปองพลพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น “เรียกพี่สะใภ้” “โอเคๆได้ๆ พี่สะใภ้” สีหน้าของเขาดีขึ้นเล็กน้อย แต่พอพูดถึงนภสรสีหน้าของเขาก็มืดลงอีกครั้ง “เธอให้ฉันเปลี่ยนแปลงข้อตกลง! เธอต้องการจะเซ็นมันจริงๆ!” ยังดีที่เธอพอใจกับข้อตกลง ถ้าหากเธอกล้าเซ็นมันต่อหน้าเขาจริงๆล่ะก็ เขาจะจัดการเธอให้หนัก “เธอยังไม่ได้เซ็นหรอกหรอ? เธอไม่คัดค้านข้อตกลงตรงไหนล่ะ? นี่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการเซ็นใบหย่า แต่เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง จึงไม่ต้องการเสียหน้า เธอถึงหาแก้ตัวไงล่ะ!” หลังจากโยธินพูดจบ ก็พูดย้ำอีกครั้ง “นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ!” ปองพลคิดอยู่สักครู่ก็รู้สึกว่าคำพูดของโยธินก็มีเหตุผล ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะพูดเยาะเย้ยเขา “นายอยู่ท่ามกลางดอกไม้มานาน นายต้องระวังอย่าให้พลาด” “ให้ฉันโยธินคนนี้สอนก็นายได้นะ!”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยและพูดขึ้นอีกครั้ง “นี่เรียกว่ากลยุทธ์ถอยเพื่อรุก หากเธอต้องการกำจัดความสัมพันธ์กับนายจริงๆแน่นอนว่าเธอต้องรีบเซ็นให้มันจบไป แต่ผู้หญิงปากจะไม่ตรงกับใจ ตอนนี้พวกนายกำลังอยู่ในบ้านเดียวกัน ฉันคิดได้อีกวิธีหนึ่ง ทำให้เธอท้องซะ...” พอฟังมาถึงตรงนี้ “ควับ” เสียงปองพลวางโทรศัพท์ไป ฟังคำพูดติดเรตของโยธินได้เพียงครึ่งเดียวก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อทั้งหมด …… นภสรเดินออกมาจากห้องทำงานของปองพลก็เดินตรงไปที่ห้องนอน เธอถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มจัดการของของเธอที่วางอยู่บนเตียงนอน เธอต้องหย่ากับเขาจริงๆหรือ เธอรู้ว่าหลังจากที่เธอพูดแบบนั้นกับเขาไป ทำไมปองพลถึงยังทำกับเธอด้วยความคิดแบบนี้ นภสรพลิกตัวและสงบใจที่กำลังยุ่งเหยิง เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นพอดี เบอร์แปลก แต่ปรากฏเป็นที่อยู่ที่นี่ “สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ?”　นภสรรับสายด้วยความสงสัย สายอีกด้านหนึ่งก็ตอบแบบอดยิ้มไม่ได้ “ฉันเอง จริม” “พี่จริม!” นภสรลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างตื่นเต้น ดวงตาเปียกชื้นกระพริบด้วยความดีใจ “พี่รู้เบอร์โทรศัพท์ของฉันได้อย่างไร” “ลืมไปแล้วหรอ? หลังจากเธอกลับมาจากต่างประเทศฉันเคยส่งอีเมลถามเธอ” เสียงของจริมดังขึ้นอีกครั้ง “เธอว่างไหม? ตอนเที่ยงออกไปดื่มชากันไหม” “ว่างแน่นอน!” “ฉันไปรับเธอเอง” “ได้เลย!” หลังจากวางสายไป นภสรก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปที่ประตู ขณะเดินผ่านทางห้องทำงานของปองพล เธอหยุดชะงักแล้วเดินออกไป เธอชะโงกดูเนื้อสักพักแล้วก็เดินออกไป …… ที่พักของจริมอยู่ห่างจาก wonder world ไม่ไกลมากนัก เขาขับรถมาเซราติมาถึงอย่างรวดเร็ว “ขึ้นรถ” เขาพูดกับนภสรแล้วเขาเปิดประตูรถ นภสรขึ้นรถแล้วยิ้ม พอเปิดปากก็ระดมถามเขา “พี่มาถึงเมื่อไหร่ ไม่ได้ยินข่าวเลย หลบได้แม้ทั่งฉันด้วยหรอ” จริมฟังเธอพูดอย่างโมโหก็หัวเราะออกมา “ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อวาน ไม่ทันได้ติดต่อกับเธอ เธอจะเชื่อไหม?” นภสรขมวดคิ้วมองเขา “พี่คิดว่าฉันจะเชื่อไหม?” จริมหัวเราะ “หาร้านนั่งสักที่ แล้วเราค่อยไปเดินเล่น” นภสรหันหน้ามองไปยังจริม เธอยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปมากภายไม่กี่ปีมานี้ จริมเป็นพี่ชายข้างบ้านเธอตั้งแต่เธอยังเด็กๆ พ่อของเธอรู้จักกันมานาน เธออยู่ด้วยกันกับพ่อแต่ตอนนั้นพ่อของเธอมักจะยุ่งอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะพยายามเอาใจใส่ แต่ก็ไม่สามารถดูแลเธอได้ตลอด เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอจำไม่ได้ว่าเธอคุ้นเคยกับคุณป้าข้างบ้านได้อย่างไร ทำให้เธอสนิทกับลูกชายของคุณป้าไปด้วย ต่อมาพ่อของเธอถูกจำคุก จริมเป็นคนเดียวที่เชื่อในคนของเธอ หลังจากเธอกลับมาที่บ้านไชยกาลจริมก็มาพบเธอ แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ต่างประเทศแต่ก็ยังติดต่อกันไม่ขาด ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อนข้างลึกซึ้ง …… ทั้งสองหาที่นั่งในร้านกาแฟ พูดคุยเรื่องราวที่เจอในช่วงที่ผ่านมา คุยกันได้สักพักก็เลยช่วงบ่ายแล้ว นภสรนึกถึงเรื่องปีนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะออกไปอยู่ต่างประเทศ จริมยังคงอยู่ต่างประเทศ ไม่น่าจะรู้เรื่อง เธอขี้เกียจจะยกเรื่องเก่ามาพูดซ้ำเพราะต้องอธิบายหลายเรื่อง “ฉันถูกพ่อตามกลับมา ตอนแรกฉันอยู่ออสเตรเลียทำโปรเจคยังไม่เสร็จ” พอพูดถึงเรื่องพ่อของตัวเอง จริมก็ทำตัวไม่ถูก “ตามพี่กลับมาทำไม?” นภสรจิบกาแฟแล้วถามต่อ “อาจจะเป็นเพราะเขากังวลว่าฉันอยู่เมืองนอกจะแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงล่ะมั้ง” เขาพูดพลางหัวเราะ จากนั้นเขาก็ถามเธอต่อ “มาคุยเรื่องเมื่อวานกันดีกว่า เธอกับปองพลมีความสัมพันธ์เป็นอย่างไร” เขาจำได้ว่าปองพลพูดว่า “ภรรยา” “ฉันกับเขา พวกเรา...” พอพูดถึงปองพล นภสรก็ก้มลงพอนึกแล้วเธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แม้ว่าเธอจะรู้จักจริมมาตั้งแต่ยังเล็กๆ แต่สำหรับเธอแล้วจริมกับพิมลแขไม่เหมือนกัน เธอยังไม่อยากบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยุ่งหลังจากตอนที่เธอกลับมาจากต่างประเทศให้เขารู้ จริมมองสีหน้าเธอที่กำลังลำบากใจ เขาเข้าใจและไม่ซักไซร้ต่อ เขาพูดเตือนสติเธอ “ตัวตนของปองพล เธอรู้ไช่ไหม?” “ฉันรู้ ประธานบริษัท　L.K” เสียงของนภสรเบาลงเล็กน้อย ดวงตาลึกของจริมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ก่อนที่ฉันไปอยู่ต่างประเทศ ฉันเคยเป็นหมอที่คลินิกของเขา ได้ยินเรื่องของเขามาบ้าง เขาเริ่มทำธุรกิจตั้งแต่อายุ 14 ปี และใช้เวลาเพียง 13 ปีในกลายเป็นผู้มีอิทธิพลด้านการเงินในยุโรป เขาร่ำรวยมหาศาล มีความสามารถ เทียบไม่ได้กับคนทั่วไป ” “อ้อ...” พอเธอฟังดังนั้นก็เหมือนวิญญาณออกจากร่าง เธอไม่เคยรู้เรื่องด้านนี้ของเขาเลย “เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันจะพูดอะไร คุณปองพลไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าเธอกับเขาจะมีความสัมพันธ์แบบไหน ฉันหวังว่าเธอจะไม่ได้รับความเจ็บปวด” เขารู้เรื่องของปองพลก่อนที่จะกลับจากต่างประเทศมาได้สักระยะ เขารู้ว่าคนแบบนภสรไม่ใช่คนทำตัวตามสบายไร้ขอบเขตแบบนั้น ยิ่งไปกว่านั้นปองพลยังเรียกเธอว่า “ภรรยา” ตัวตนของปองพล นั่นทำให้จริมยิ่งสงสัยจุดประสงค์ของเขา