ตอนที่ 87 เธอกับจริมอยู่ด้วยกัน

ต๭นที่ 87 เธอกับจริมอยู่ด้วยกัน? นภสรพยักหน้า ในสมองกลับนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นได้ ปองพลเป็นคนร้ายกาจขนาดนั้นแต่ว่าทำไมเขายังรักษาความบริสุทธิ์มาได้ตอนอายุ27ปี เธอพบว่าเมื่อเทียบกับตำนานการก่อตั้งบริษัท L.K.แล้ว เธอก็รู้สึกสนใจขึ้นมาไม่น้อย นภสรรู้สึกว่าในใจของเธอกำลังว้าวุ่นพลางก้มหัวลง “ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันแยกแยะได้” จริมเห็นเธอพูดแบบนี้ก็ไม่ถามอะไรมาก นภสรเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอคิดเองได้ เขาทำได้แค่เตือนเธอเท่านั้นไม่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเธอให้ไปซ้ายไปขวาได้ …… ในขณะที่โยธินกำลังจอดรถเพื่อพาหญิงสาวคนหนึ่งเข้าไปนั่งร้านกาแฟก็เห็นนภสรและจริมนั่งอยู่ริมหน้า เขารีบเดินถอยออกมา ผู้หญิงที่เขาควงมาด้วยมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “โยธิน เป็นอะไร?” “ที่รัก คุณอย่าเพิ่งพูด” โยธินยื่นมือมาประคองใบหน้าเธออย่างเอาใจ จากนั้นเขาหันหน้าไปมองคนทางนั้น หญิงสาวไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร “โยธิน ฉันเมื่อยขาจะแย่แล้ว เรารีบเข้าไปนั่งกันถอะ” “เธอก็ไปนั่งเองสิ อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉัน” พอโยธินพูดจบ เขาก็แยกตัวออกมาให้หญิงสาวคนนั้นเดินเข้าไปคนเดียว เขาหาที่นั่งซ่อนตัวเพื่อไม่ให้นภสรเจอเขาได้ง่ายแล้วสั่งกาแฟแก้วหนึ่ง แต่ทว่าปัญหาของที่นั่งที่ไกลออกไปทำให้เขาเห็นเพียงแค่พวกเขาสองคนคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แต่กลับไม่รู้ว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน โยธินจิบกาแฟและรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว จากที่เขารู้จักนภสรมา นอกจากพิมลแขแล้วก็ไม่เคยเห็นเธอคุยกับใครด้วยท่าทางมีความสุขแบบนี้มาก่อนและยิ่งไปกว่านั้นคนคนนั้นเป็นผู้ชาย คนที่ชื่อจริมคือหมอที่เขาเคยตามหา ทำไมถึงสนิทกันเร็วขนาดนี้? โยธินสังเกตการณ์ได้ครู่หนึ่งก็รีบกลับเข้าไปในรถด้วยใจจดจ่อ เขายกโทรศัพท์เพื่อโทรหาปองพล …… ปองพลยังคงจัดการเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ขณะที่ลงมาข้างล่างก็พบว่าในห้องโถงเงียบผิดปกติ แม้แต่เนื้อก็หนีไปนอนบนในที่ของมัน “นภสร ?” เขาเรียกชื่อของเธอออกมา ไม่มีเสียงตอบจึงเดินขึ้นไปเคาะประตูห้องเธอที่ชั้นบนและผลักเข้าไปก็ไม่พบคนอยู่ในห้อง เขาก้าวเท้าเร็วเข้าไปด้วยความใจหาย ก็พบว่ากระเป๋าเดินทางและของๆของเธอยังอยู่ เขาถอนหายใจยาว หมุนตัวออกไป เขาถือโทรศัพท์เตรียมจะโทรหาเธอ ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่าก็วางโทรศัพท์ลง โทรศัพท์ที่เพิ่งวางก็ดังขึ้น ดวงตาสว่างวาบรีบถือโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นสายของโยธิน ใจจริงอยากตัดสายทิ้งแต่ก็คิดไปคิดมาจึงกดรับสายไป น้ำเสียงของเขาดูเหมือนกำลังตื่นตะหนก “ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย” ไม่ว่าเขาจะกำลังโมโหอะไร ยังไงก็จะถามเรื่องนี้ให้ได้ “พี่สะใภ้กับหมอจริมมีความสัมพันธ์แบบไหน?” พอปองพลได้ยินดังนั้นสีหน้าขรึมขึ้นทันที เขาคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่จริมมาตรวจอาการนภสร และนภสรพูดคุยกับเขาด้วยท่าทางมีความสุข ยังมีานาฬิกาเรือนนั้นอีเรือน แม้ว่ามันจะเก่าแต่เธอก็รักมันมาก ทั้งหมดนี้ก็เห็นได้ชัดว่านภสรและจริมมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ปองพลบีบโทรศัพท์แน่น พูดต่อด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “เธอกับจริมกำลังอยู่ด้วยกันงั้นหรอ” “ใช่แล้ว” โยธินตอบอย่างรวดเร็วและยังถามต่อ “นายรู้ได้ยังไง?” พอพูดจบ เขาก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของปองพลดูไม่ค่อยดีนัก เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรโทรไปบอกเรื่องนี้กับปองพล แต่เขาก็ไม่มีเวลากลับมานั่งเสียใจเพราะได้ยินเสียงคาดคั้นจากปองพลดังขึ้นมาอีกครั้ง “ที่อยู่” …… ปองพลมาถึงอย่างรวดเร็ว โยธินอยู่แต่ในรถเพื่อรอเขา เสียงโมโหของเขาในประโยคสุดท้ายทำให้เขาไม่กล้าเข้าไปก่อน ปองพลเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งในรถของโยธิน เขาลดกระจกหน้าลงเล็กน้อย สายตามุ่งไปยังที่นั่งริมหน้าต่างในร้านกาแฟที่มีคู่ชายหญิงกำลังนั่งคุยกันอยู่ “รู้สึกว่าจะรู้จักกันมาก่อน” โยธินหันไปมองหน้าปองพลและไม่กล้าพูดต่อ ปองพลมองดูอยู่สักครู่ ก็พูดออกมาว่า “ไป Club beautiful night” “อะไรนะ?” โยธินคิดว่าเมื่อปองพลมาถึงที่นี่เขาจะได้เห็นฉากนองเลือด แต่คิดไม่ถึงว่าปองพลจะมองแค่ครู่เดียวแล้วกลับไป “นั่นนภสร นายจะไม่...” โยธินถามเพื่อความแน่ใจ “ฉันบอกไปก็ไปสิ หูหนวก?” ปองพลหันมาทางเขา สีหน้าเหมือนเคลือบไปด้วยน้ำแข็ง “ได้ๆ คุณอยากจะไปงั้นพวกเราไปกันเถอะ” ทำไมช่างเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ ยังดีที่เขาสามารถทนกับปองพลมาได้หลายปี ปองพลลงมาจากรถ และเดินเข้าไปในคลับ โยธินกำลังเปิดประตูลงจากรถและเดินตามหลังเขาไป …… ตอนที่นภสรออกมา เวลาก็สายมากแล้ว เธอคุยกับจริมในร้านกาแฟแค่แป๊บเดียวก็ถึงช่วงเวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว นภสรยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา “สายมากแล้ว ให้ฉันเลี้ยงข้าวพี่นะ” จริมได้ยินแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับไป สายตาเขามองไปยังนาฬิกาที่อยู่ข้อมือเธอ นภสรก็ก้มลงดูตาม นาฬิกาเรือนนี้เป็นของขวัญที่เขาส่งให้เธอตอนที่เธอบรรลุนิติภาวะ น้อยมากที่คนจะรู้และจำวันเกิดเธอได้ คนที่ส่งของขวัญให้เธอมีน้อยมากหรือพูดได้ว่าไม่มีเลย ดังนั้นนาฬิกาเรือนนี้เป็นของที่เขาส่งให้เธอ เธอรักและทะนุถนอมมันอย่างดี “นี่ใส่มันมาสี่ห้าปีแล้วมั้ง วันเกิดเธอปีนี้ไว้ฉันซื้อเรือนใหม่ให้” เพราะรู้ว่าแม่ของนภสรเสียชีวิตตอนคลอดเธอ เดิมทีเธอไม่เคยจัดงานฉลองวันเกิดเลย แม้ว่าจริมรู้วันเกิดเธอแต่ก็ส่งของขวัญให้เธอน้อยมาก “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใส่มันมานานหลายปีฉันใส่จนชินแล้ว ไปเถอะ ฉันจะพาพี่ไปเลี้ยงข้าวที่　club beautiful night” นภสรยิ้ม “ได้ยินว่าที่นั่นแพง?” จริมขมวดคิ้ว เขายังไม่รู้ว่าเบื้องหลังเจ้าของ　club beautiful night คือปองพล แต่ว่านภสรไม่อยากพูดถึง เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอกับปองพลก็ไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์นั้น “นั่นก็เดาได้ไม่ยาก เพิ่งกลับมาก็รู้จัก club beautiful night แล้ว ถึงมันจะแพงแค่ไหนก็ไม่ลำบากเงินพี่หรอกน่า” นภสรพูดพลางเอาโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า จริมเห็นเธอพูดขนาดนั้นก็หัวเราะ และไม่พูดต่อเดินเข้าไปในคลับกับเธอ …… เมื่อปองพลและโยธินมาถึงคลับก็ตรงไปเปิดห้องห้องหนึ่ง “เล่นไพ่สักตาสิ” ปองพลจุดบุหรี่แล้วเอนตัวนั่งไม่พูดต่อ โยธินเกือบคิดว่าตัวเองฟังผิด “เล่นไพ่? นายอยากเล่นหรอ?” “อืม” ปองพลส่งเสียงตอบแล้วปล่อยควันบุหรี่ออกมา ควันบุหรี่ลอยราวกับหมอกทำให้มองเห็นใบหน้าเขารางๆ โยธินยิ่งนานก็ยิ่งสับสนในอารมณ์ของเขา เขาโทรศัพท์เรียกคนเข้ามา เขาเล่นไพ่ไปด้วยกินข้าวไปด้วยอีกทั้งยังเรียกผู้หญิงเข้ามาอีกสองสามคน เดิมทีเขาอยากถามปองพลว่าต้องการหรือไม่ ได้แต่คิดแล้วคิดอีกก็ลืมมันไปเอง ปองพลรักษาความบริสุทธิ์ตัวเองอย่างดี เมื่อก่อนอาจจะเป็นยุ่งอยู่กับงานในบริษัทและไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย เขากำลังเตรียมจะเรียกผู้หญิงคนนั้นที่ออกมา ก็ได้ยินเสียงปองพลชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น “เธอมานี่ !”