ตอนที่ 88 จูบฉัน

ต๭นที่ 88 จูบฉัน โยธินเพิ่งจะดื่มเหล้าไปแค่ครึ่งทางก็พ่นออกมา ผู้หญิงคนที่โยธินบอกให้ออกมา แต่พอได้ยินปองพลเรียกให้ไปหาเขา ใบหน้าเธอมองไปยังโยธินเหมือนลังเลเล็กน้อย โยธินวางแก้วเหล้าวางลง และขมวดคิ้ว “ให้เธอไปก็ไปสิ ยังยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ หรือว่าจะให้เปลี่ยนคน!” หญิงสาวได้ยินก็รีบเดินไป ปองพลมีใบหน้าเรียวยาว และดูไม่ธรรมดา เขามีความโดดเด่นที่สุดในกลุ่มติดอยู่ตรงที่ใบหน้าที่แสนเย็นชาของเขา ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไป อาจเป็นเพราะโดนรังสีบนตัวเขาทำให้เธอไม่กล้านั่งบนตักจึงเลือกนั่งข้างๆแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “คุณผู้ชายอยากดื่มอะไรคะ?” การปฏิบัติตัวแบบนี้กับแขกของสาวนั่งดริ้ง ถ้าวันหนึ่งเธอสามารถจับผู้ชายรวยได้ ก็เหมือนกับการปีนกิ่งไม้ถือว่าเป็นทักษะอย่างหนึ่ง แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นราวกับเทพบุตรก็เหมือนโชคสองชั้น หญิงสาวคิดจะใช้มารยาทำให้ปองพลโปรดปราน แต่พอมองไปใบหน้าแสนเย็นชาของเขาที่ไม่พูดและไม่สนใจเธอเลย แค่เพียงให้เธอมานั่งอยู่ข้างๆ ปองพลพยายามยับยั้งการจู่โจมของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆออกไป จนสูบบุหรี่หมดมวน การจู่โจมของเธอกลับยิ่งหนักขึ้น ก่อนหน้านี้เขาอยากประสบความสำเร็จจึงทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับงาน ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยข้อมูลเอกสารทุกอย่างที่เกี่ยวกับงาน คนรอบตัวของเขาล้วนแล้วแต่เป็นชาวตะวันตก สำหรับเรื่องการแสดงความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างเปิดเผยกับผู้หญิงนั้น เขาไม่เคยมีความสนใจเลย อาจเป็นเพราะเขามีความทรงจำที่ดีกับแม่ แม้จะใช้ชีวิตในต่างประเทศหลายปีเขารู้สึกชอบความอ่อนโยนของผู้หญิงตะวันออกมากกว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะปกป้องตัวเองเหมือนหยกอย่างที่คนอื่นคิดกัน แต่อาจเป็นเพราะเขายุ่งมาก หรือเป็นเพราะไม่ได้ชอบผู้หญิงตะวันตกก็เลยไม่เคยผ่านผู้หญิงคนไหนมาก่อน สำหรับเขาแล้วคนที่ประสบความสำเร็จจะต้องเป็นคนที่กล้าหาญ นอกจากสามารถควบคุมปัญหาอื่นๆทุกอย่างแล้วจะต้องสามารถควบคุมความปรารถนา ความต้องการของตัวเองได้ ดังนั้นเขาลองคิดจริงๆว่าถ้านอกจากนภสรแล้ว เขาก็ไม่มีความสนใจผู้หญิงคนอื่นเลย ทั้งรูปลักษณ์และนิสัยใจคอของนภสรล้วนแล้วแต่ดึงดูดใจเขาได้ สำหรับการแต่งงานก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่มนุษย์ทุกคนต้องประสบมา เลือกผู้หญิงที่สามารถดึงดูดเขาได้ นั่นถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิด แต่ผู้หญิงคนนี้กลับนอกลู่นอกทาง นับวันเขายิ่งจะหมดความอดทน เขาอยากพิสูจน์ตัวเองว่าเขาอยู่ได้หากไม่มีเธอ “จูบฉัน” เขาสูบบุหรี่ที่อยู่ในมือ ใบหน้าเขาดูเลื่อนลอย หญิงสาวตกใจเล็กน้อยคิดว่าตัวเองฟังผิด คนที่นั่งข้างๆกำลังโอบผู้หญิงคนนั้น เพลย์บอยอย่างโยธินได้ยินคำพูดของปองพล ขณะที่มือข้างหนึ่งเผลอหยิกผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนจนตกใจร้อง “โอ้ยย ...เจ็บ” โยธินไม่สนใจหล่อน ตอนนี้ใจของเขาถูกแย่งความสนใจไปยังสถานการณ์ของปองพลที่อยู่อีกด้าน ในที่สุดพี่ชายเขาคนนี้พร้อมจะออกศึกแล้ว อยากลิ้มรสผู้หญิงคนอื่น? “คุณโยธินคะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ” “ไปสิ” โยธินปล่อยผู้หญิงคนนั้นออกไป หันไปมองทางด้านของปองพล ปองพลเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมขยับตัว น้ำเสียงลึกพูดเร่ง ใบหน้าแสดงออกมาอย่างเหลืออด “เร็วหน่อย ถ้าไม่ได้ก็เปลี่ยนคน” ผู้หญิงพวกนี้ยิ่งมองก็ยิ่งรำคาญ หญิงสาวได้รับความโปรดปรานก็โน้มตัวไปหาเขา …… นภสรขอเลี้ยงข้าวจริม เธอไม่คิดงกแถมยังใจกว้างเปิดห้องวีไอพี ทั้งสองพูดคุยกันขณะที่บริกรพาไปยังห้องอาหาร พอเดินไปถึงหน้าประตูห้องที่ปิดไว้ ขณะผู้หญิงที่แต่งตัวเปิดเผยคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องพอดี เธอแนบตัวไปกับผนังข้างๆเพื่อหลีกทางก็บังเอิญมองเข้าไปข้างในห้อง ฉากข้างในทำเอาดวงตาเธอเบิกกว้าง ผู้หญิงในชุดเปิดเผยคนนั้นเห็นนภสรมองอยู่ เธอไม่พูดอะไรจึงรีบปิดประตูแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากปิดประตูสายตานภสรเหมือนถูกปิดกั้น แต่ขาของเธอยังคงยึดอยู่กับที่ก้าวไปไหนม่ได้ “นภสร?” จริมเห็นเธอเดินไปข้างหน้าได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นว่าเธอไม่เดินตามมา จึงเดินไปเรียกเธอแต่สายตาของเธอยังคงมองไปที่ประตูห้องนั้น ไม่รู้ว่ากำลังมองหาอะไร “ทำไมล่ะ ห้องนั้นมีอะไรหรือเปล่า?” จริมถามพลางมองไปที่ประตูแล้วดึงเธอเดินไปข้างหน้า นภสรถูกเขาลากไปข้างหน้าแล้วพูดอย่างเฉยเมย “ห้องนั้น...ไม่เห็นมีอะไรน่ามองเลย” แต่ว่า ฉากข้างในห้องนั้นกลับทำให้สมองเธอคิดไม่หยุด ปองพล คนที่รักษาความบริสุทธิ์แบบเขา ที่จริงแล้วกำลังจูบผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในอ้อมกอด ผู้หญิงคนนั้นแทบจะโน้มร่างอยู่บนตัวเขา ทั้งสองแนบตัวใกล้กันขนาดนั้น แถมมือของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอ เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นสวมเหมือนจะเป็นเสื้อผ้าสาวนั่งดริ้ง เธอมาที่คลับแห่งนี้หลายครั้งมักจะเห็นคนพาเธอห้องบ่อยๆ ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเสื้อผ้าที่พวกเธอกำลังสวมอยู่เป็นอย่างไร ปองพลกับสาวนั่งดริ้งคนนั้น ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยประติดประต่อเข้าด้วยกัน จนกระทั่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร ใบหน้าของนภสรดูเฉื่อยชาเล็กหน้อย ดวงตาคู่นั้นราวกับไร้วิญญาณทันไดนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมา …… หญิงสาววางร่างเธอเกือบทั้งร่างบนตัวของปองพล ในขณะที่เธอพยายามจะจูบริมฝีปากของปองพล ปองพลยื่นมือจับไหล่ของเธอแล้วผลักออก พละกำลังของเขามีมากทำให้ผลักหญิงสาวคนนั้นลงไปที่พื้นด้วยท่าที่น่าเกลียด ยากที่ผู้หญิงจะสามารถเข้ามานั่งดริ้งที่ club beautiful night แห่งนี้เพราะต้องมีหน้าตาไม่เลว แม้จะเจอแขกบางคนที่ไม่ชอบเธอ แต่ก็ไม่เคยเจอใครถึงขนาดที่ผลักลงพื้น นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกของเธอที่เจอผู้ชายเข้าใจยาก ไร้น้ำใจ ไร้ความเห็นอกเห็นใจได้ขนาดนี้ แม้สายตาจะไม่พอใจแต่ก็ได้แต่กัดปากนั่งคุกเข่าบนพื้น ทำท่าทางยั่วยวน กระโปรงของเธอเลิกสูงขึ้นพร้อมพูดเสียงอ่อย “คุณผู้ชาย...” ใบหน้าของปองพลถูกเคลือบชั้นด้วยน้ำแข็ง สีหน้าน่ากลัวทำให้คนหวดหวั่น เขาหยิบเสื้อคลุมของตัวเองขว้างไปที่พื้นด้วยใบหน้ารังเกียจ แววตาไม่แสดงความรู้สึกไดได เขาสบดคำพูดใส่ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้น “ออกไป!” ตาของหญิงสาวนั่งดริ้งแดงก่ำเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ถูกโยธินพาเดินออกไป เขาเฝ้ามองสถานการณ์อย่างระมัดระวัง เขาคิดว่าปองพลจะเปลี่ยนใจได้จริงๆ แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่ความคิดของตัวเองเท่านั้น “เอาล่ะๆ ใจเย็นก่อน ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้น ไม่คุ้มค่ากับความโกรธของนายหรอก” โยธินเห็นว่าเขาดูน่ากลัวจึงรีบเดินออกไปพร้อมแก้วเหล้า ปองพลหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม แต่ว่าหลังจากดื่มไปแล้วหนึ่งแก้ว สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดขึ้น ที่เขาโกรธไม่ได้เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น แต่เขาโกรธตัวเองที่พออยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้วในหัวเขาเต็มไปด้วยนภสร เหมือนเซลล์ทั่วร่างเขาลุกขึ้นมาต่อต้าน เมื่อเขารอให้ถึงเวลาตอบสนอง คนคนนั้นจะโดนผลักออกไป อาการแพนิคของเขาค่อนข้างน่ากลัวมากกว่าตอนอายุ 14 ขณะที่เขาต้องไปพบคนคนหนึ่งเพื่อเจรจาธุรกิจครั้งแรก ไม่ว่าเจรจาธุรกิจครั้งใดทั้งสองฝ่ายจะต้องเก็บไพ่ลับไว้ในมือ แม้ว่าสุดท้ายการเจรจาจะล้มเหลวก็ต้องหาลำไพ่ใหม่ต่อไป แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากไพ่ที่อยู่ในมือสามารถแลกบริษัทได้ทั้งบริษัท? คำตอบง่ายๆคือ จะสำเร็จหรือล้มเหลวไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา หากเขาต้องเสียนภสรไปจริงๆ นั่นแปลว่าจะแพ้หรือชนะเขาไม่สามารถตัดสินใจเองได้ โยธินมองใบหน้าเคร่งขรึมของเขา ก็เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ในขณะนั้นพงศกรผลักประตูและเดินเข้ามาในห้อง ปองพลที่กำลังใช้ความคิดนั่งอยู่เงียบๆก็มองเขาเดินเข้ามาแล้วถาม “มีเรื่องอะไร?” พงศกรคิดสักครู่แล้วพูด “คุณนภสร เธอมาทานข้าวที่นี่กับผู้ชายคนหนึ่ง เจ้านายทราบหรือยังครับ?”