ตอนที่ 89 อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน

ต๭นที่ 89 อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน ปองพลขมวดคิ้วแล้วถามย้ำอีกครั้ง “ผู้ชาย?” พงศกรขมวดคิ้วตามแล้วมองไปที่เจ้านายที่กำลังหม่นหมองแล้วตอบ “ใช่ครับ” ปองพลหรี่ตาลงอย่างอันตราย ไม่ต้องให้เดาว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็น จริม อย่างไม่ต้องสงสัย ดื่มกาแฟยังไม่พอ ยังจะกินข้าวด้วยกันอีก? ขณะนี้ในหัวของโยธินมีความรู้สึกสลึมสลือนิดหน่อย ก็หันไปถามพงศกร “ใช่จริมหรือเปล่า?” พงศกรมองเขาด้วยสายตาสงสัยเพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน “ก็คุณหมอจริมที่เคยดูอาการให้คุณปองพลครั้งก่อนไง” โยธินขมวดคิ้วแล้วพูดเพื่อเตือนความทรงจำเขา “คุณหมอคนนั้นกับ...” พงศกรไม่ทันพูดจบ ปองพลก็ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก โยธินเห็นปองพลเดินออกไปข้างนอก ด้วยเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้น “เร็ว ไปกันเถอะ” “.... ....” พงศกรยืนนิ่งเงียบสักพัก ก็รีบตามออกไป ………… จริมยื่นเมนูรายการอาหารไปตรงหน้านภสร “นภสร?” นภสรเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าอันแสนว่างเปล่า “อะไรคะ?” “คิดอะไรอยู่ ฉันเรียกเธอตั้งหลายรอบแล้วไม่ตอบ อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเจ็บปวดกับค่าอาหารวันนี้” จริมพูดแล้วยิ้มให้เธอ “ไม่...ไม่ใช่สักหน่อย” นภสรรับเมนูรายการอาหารมา เธอเลือกมาสองอย่างและเตรียมเรียกพนักงานเข้ามาสั่งอาหาร ยังไม่ทันได้เรียกพนักงาน ประตูห้องก็ถูกเปิด คนที่เข้ามาไม่ใช่พนักงาน เธอหันหน้าเจอปองพลที่เพิ่งจะเข้ามาพอดี พงศกรยังไม่ได้เดินตามเข้ามาทันที แต่มีโยธินที่เดินตามมาข้างหลังปองพล ทั้งสองคนเดินเข้ามาด้วยกัน นภสรเห็นปองพลที่เดินเข้ามาทำให้สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที เธอเอาแต่กำมือแน่นอยู่ใต้โต๊ะอาหาร ปองพลวางใบหน้าสงบแล้วเดินไปนั่งข้างๆนภสรมือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะ หลังจากนั้นก็วางไว้บนไหล่เธอ เผยรอยยิ้มบนคิ้ว “เชิญคุณหมอจริมมาทานข้าว ทำไมไม่เรียกผมล่ะ? เมื่อวานคุณหมออุตส่าห์ช่วยมาดูอาการให้ เราควรจะขอบคุณเขา” เขายิ้มอย่างดูดี ไม่ต้องเอ่ยว่าขณะนี้เขายังเจตนาส่งยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นราวกับสามารถทำให้หิมะละลายได้ นภสรคิดถึงเหตุการณ์ที่เจอก่อนหน้า เธอยิ้มกลับด้วยสายตาเย็นชา พร้อมทั้งโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่สามารถฟังกันได้แค่สองคน “อย่าเอามือสกปรกของคุณมาโดนตัวฉัน” เมื่อได้ยินดังนั้นรอยยิ้มบนหน้าของปองพลก็นิ่งไปสักพัก แต่ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็วเขาถอยออกมาเล็กน้อยและเพิ่มเสียงขึ้น “เอาล่ะ ผมเข้าใจว่าคุณกับคุณหมอจริมไม่ได้เจอกันมานาน จึงอยากจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆกัน” พอพูดเสร็จไม่รอให้นภสรได้ตอบ เขาก็หันหน้าไปทางจริม “เรื่องเมื่อวานผมต้องขอบคุณคุณหมอมากครับ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่วางใจ” จริมยิ้มและพูดอย่างเป็นทางการ “ไม่เป็นไรครับคุณปองพล” เขาสังเกตเห็นว่าหลังจากที่ปองพลเข้ามาสีหน้าของนภสรดูไม่ค่อยดี แต่เธอก็ไม่พูดอะไรเขาจึงไม่อยากพูดอะไรมาก บรรยากาศแปลกๆ นภสรย้ายเก้าอี้ของเธอเพราะอยากอยู่ให้ห่างจากปองพล เธอไม่เข้าใจว่าอยู่ๆปองพลถึงเข้ามาที่นี่ได้ แต่ตอนนี้ยิ่งรับไม่ได้ที่เขาสัมผัสเธอหลายต่อหลายครั้ง เธอย้ายไปทางไหน ปองพลก็ย้ายตามไป จริมกับโยธินหันไปมองเธอ เธอจึงได้แต่อธิบาย “นั่งตรงนี้ดีหน่อย ที่ตรงนั้นอึดอัดไปหน่อย” ปองพลชำเลืองตามองเธอและยิ้ม ขายาวๆที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะก็เตะโยธินไปหนึ่งที โยธินหันหน้ามองเขาเพื่อรับสัญญาณ แต่กลับพบว่าปองพลกำลังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร จึงเข้าใจความหมายที่เขาสื่อได้ทันที เขาส่งเสียงในลำคอ แล้วถามจริม “ขอบคุณคุณหมอจริมที่ช่วยคุณปองพลไว้ตอนนั้น ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณหมอกับพี่สะใภ้รู้จักกันมาก่อน” โยธินเน้นคำพูดว่า “พี่สะใภ้” ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของจริมชะงัก หลังจากที่ยกเรื่องครั้งนั้นที่เขาเคยช่วยปองพลขึ้นมาพูด ใบหน้าอธิบายยากของจริมก็พูดขึ้น “ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ สิ่งสำคัญคือพลังใจอันน่าทึ่งของคุณปองพล” ในขณะนั้นปองพลประสบเหตุการณ์จลาจลที่ต่างประเทศและได้รับบาดแผลกระสุน ก็ได้พบกับจริมที่เป็นอาสาสมัคร เขาถูกผ่าตัดโดยไม่ใช้ยาชา ด้วยเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้จริมได้รู้จักกับปองพล โยธินฟังแล้วถามอีกครั้ง “ไม่คิดว่าคุณหมอจริมจะเป็นคนเมืองเมฆ แล้วไม่ทราบว่าคุณกับพี่สะใภ้รู้จักกันได้ยังไงครับ” โยธินพยายามตะล่อมถามแบบอ้อมๆ แต่จริมก็ไม่ยอมตอบเขาในตอนแรก เขาจึงถามไปแบบตรงๆ จริมมองนภสรแล้วพูด “พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันเมื่อตอนเด็กๆ” เมื่อโยธินได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองปองพลเงียบๆด้วยความหมาย พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกัน ชายหญิงที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่ต้องเดาเลยว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองมีความลึกซึ้งเพียงได เห็นได้ชัดว่าปองพลก็คิดเช่นเดียวกัน ใบหน้าเขานิ่งเล็กลงแต่ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ก็ขยับคิ้วและหันไปพูดกับจริม “นภสรเป็นคนมีเพื่อนน้อย ในเมื่อคุณหมอจริมกลับมาแล้วจะไปหาสู่กันก็เห็นเป็นอะไร” จริมไม่คิดว่าปองพลจะพูดมาในทำนองนี้เพราะนับตั้งแต่ปองพลเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูไม่ค่อยดี แล้วอยู่ดีดีก็เปลี่ยนทีท่าอย่างง่ายๆ ? แม้ว่าเห็นปองพลมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป แต่โยธินกลับไม่เป็นอย่างนั้น เขามองไปยังปองพล ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบ “นั่นก็แน่นอนอยู่แล้ว” …… ในที่สุดก็อาหารมื้อนี้ก็สิ้นสุดลงด้วยบรรยากาศอันแสนพิลึก พอทานข้าวเสร็จ นภสรก็ออกไปเช็กบิล พนักงานบอกเธอว่า “คุณผู้หญิงคะ บิลห้องอาหารของคุณชำระเรียบร้อยแล้วค่ะ” “ถ้าอย่างงั้นก็จ่ายอีกครั้ง” ขณะที่ปองพลเดินเข้ามา เธอก็เข้าใจแล้วว่าเขาไม่ยอมให้เธอจ่ายเงินอย่างแน่นอนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ? ยังไงเธอก็จะจ่ายของเธอเอง นภสรดึงเงินของเธอออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์โดยไม่สนว่าพนักงานรับเงินจะเรียกเธออย่างไร เธอหันตัวเดินไปห้องอาหาร ....... ในห้องอาหาร พอนภสรเดินเข้าไปข้างใน ผู้ชายสามคนยังคงนั่งอยู่ข้างในแต่ก็ได้โยธินเป็นตัวกลางคอยปรับบรรยากาศ จริมเห็นนภสรเดินเข้าก็รีบพูดขึ้น “นี่ก็สายมามากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะ วันหลังค่อยติดต่อกันใหม่” ในระหว่างทานอาหาร นภสรไม่ได้มองไปที่ปองพลเลย ระหว่างทั้งสองคนมีเรื่องที่ต้องจัดการ เขาเป็นรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรยิ่งต้องรีบไป นภสรได้ยินว่าเขาะไปจึงถือกระเป๋าของตัวเอง “เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเอง” จริมไม่ทันได้ออกปากปฏิเสธเธอก็เห็นปองพลลุกขึ้น “คุณกับผมไปส่งด้วยกันเถอะ” “ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่ว่าครั้งหน้าเราจะไม่เจอกันอีกแล้ว” จริมหัวเราะพลางพูดปฏิเสธ โยธินที่กำลังยืนดูอยู่ในขณะนั้น “ให้ผมไปส่งคุณหมอจริมเถอะครับ ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าร่างกายผมมีปัญหานิดหน่อย อยากจะคุยกับคุณหมออยู่พอดีเลย” นภสรพูดและยิ้มเย็นชา “ก็ดูแล้วก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรนี่ ทำไมไม่คุยส่วนตัวล่ะ?” ก่อนหน้าเธอเห็นชัดเจนว่าโยธินโอบกอดผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆปองพล ผู้ชายสองคนนี้มีอะไรดี พอโยธินได้ยินเธอที่พูดอย่างมีอารมณ์ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติก็ยังไม่อยากพูดอะไรออกมา แต่ทางด้านปองพลก็กำลังพยายามใช้สายตาขู่ เขาจึงพาจริมออกไปก่อน ในห้องจึงเหลือเพียงแค่คนสองคน