ตอนที่ 90 อีกหน่อยคุณไม่ขึ้นขี่คอผมเลยล่ะ

ต๭นที่ 90 อีกหน่อยคุณไม่ขึ้นขี่คอผมเลยล่ะ หลังจากที่โยธินกับจริมออกมา ภายในห้องอาหารก็ค่อยๆเงียบลง แม้ว่าปองพลไม่ได้พูดอะไรออกมา และเขาก็ไม่ได้ทำท่าทีอะไร แต่มีความรู้สึกบางอย่างยังคงอยู่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ นภสรที่กำลังบีบกระเป๋าที่อยู่ในมือแน่น เธอต้องการพูดถึงเหตุการณ์เจ้าปัญหาที่เธอเพิ่งเห็นก่อนหน้าออกมา อยู่ๆก็ทำให้เธอนึกถึงหนังสือข้อตกลงการหย่าที่เขายื่นให้เธอวันก่อน ดูเหมือนเขาจะตัดสินใจต้องการหย่ากับเธอจริงๆ เขาต้องการหย่ากับเธอ เขาอยากไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แล้วกับเธอล่ะคือความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่? เธอไม่มีเหตุผลหรือฐานะอะไรที่จะต้องถามเขา นภสรใช้ความคิดไตร่ตรองเพียงไม่นาน ก็เดินออกไป แต่มือของเธอก็ถูกผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังคว้าเอาไว้ “ไปไหน?” คำพูดที่หล่นมาจากปาก และแรงที่ใช้จับมือเพียงเล็กน้อยก็พาร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอด นภสรพยายามกระแทกเข้ากับหน้าอกของเขา แต่รูปร่างของเขาค่อนข้างดี เธอพบว่าหน้าอกที่รัดแน่นยิ่งแข็งราวกับหิน จึงทำให้จมูกเธอเจ็บเล็กน้อย กระเป๋าที่ถืออยู่ในมือหล่นลงบนพื้นเธอกอดเสื้อเขาแน่นอย่างไม่รู้ตัว เขาถือโอกาสนี้วางแขนถือไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก อุณหภูมิในตัวเขาเริ่มร้อนขึ้นผ่านชั้นเสื้อผ้า นภสรรู้สึกเหมือนกับไฟที่แผดเผา ภาพที่เขากำลังกอดจูบผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง ใบหน้าของนภสรเปลี่ยนไป หลังจากเป็นอิสระในครั้งที่สองก็ไม่มีโอกาสได้สลัดให้หลุดอีก เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ปล่อยฉัน” แม้ว่าปองพลได้ยินเธอพูดว่าอะไร เขาก็ถามกลับไป “มือของผมสกปรกยังไง?” เขาจำประโยคที่เธอเพิ่งพูดเมื่อกี้ได้ว่าอย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวเธอ “มือของคุณมันสกปรก!” นภสรพูดเน้นแล้วยังคงมองหน้าเขา ปองพลได้ยินคำพูดนั้นก็ยกคิ้วขึ้นแล้วย้ายมือที่เดิมวางอยู่บนเอวของเธอก็เลื่อนลงมาวางไปบนสะโพกของเธอ นิ้วมือทั้งห้าของเขารัดสะโพกของเธอแน่นและบีบลงไปอย่างหนักมือ นภสรรู้สึกเยือกแข็งไปทั้งตัวพร้อมทั้งได้ยินเสียงของเขาพูด “ตอนนี้มือสกปรกของผมอยู่ตรงไหนนะ?” “ไร้ยางอาย!” นภสรพยายามดิ้นยังไงก็ไม่หลุด ทั้งยังไม่มีแรงต้านเขาได้เลย ใบหน้าแดงก่ำของเธอกำลังตกอยู่ในสายตาเขา ยิ่งดึงดูดเขาได้มากกว่าเดิม ดวงตาลึกทั้งสองข้างของเขาอยู่ๆก็เลื่อนลงมาจูบที่ริมฝีปากของเธอ นภสรเบิกตาโพล่ง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หน้าด้านได้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ก็จูบกับผู้หญิงอีกคนและตอนนี้ก็มาทำแบบนี้กับเธออีก นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกัน? นภสรเปิดริมฝีปากของเธอหวังจะกัดไปที่ปากเขาแรงๆเพื่อให้ถอยออกไป แต่ปองพลกลับนิ่งสักพักและจูบเธออย่างรุกล้ำและหนักหน่วงยิ่งขึ้น จูบครั้งนี้ก็สิ้นสุดลง นภสรไม่ลังเลที่จะยื่นมือไปตบหน้าเขา “เพี้ยะ!” เสียงในห้องอาหารดังขึ้นอย่างคมชัด จากนั้นก็เงียบลง นภสรนึกถึงครั้งนั้นหลังจากที่เธอตบหน้าเขา เขามีปฏิกิริยาตอบกลับมา เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อยแล้วถอยหลังออกไปสองก้าว แม้ว่าในใจลึกๆของเธออ่อนไหว แต่ใบหน้าแสร้งเป็นสงบและจ้องไปที่เขา “ครั้งที่สอง” ปองพลสัมผัสบนใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งถูกเธอตบ ดวงตาดำลึกยังคงจ้องมองมาที่เธอ นภสรกำมือแน่น เห็นชัดๆว่าเขาทำไม่ถูกกับเธอก่อน เธอตบหน้าเขาทำไมเธอถึงผิดล่ะ พอคิดได้ดังนี้นภสรก็เชิดคางขึ้นและมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ปองพลมองหน้าคนที่เพิ่งตบคนอื่นแล้วยังทำหน้าแบบนี้ก็เกือบหลุดหัวเราะออกมา “ผมรู้จักคุณดี ถ้าให้ตบหน้าผมอีกรอบ อีกหน่อยคุณไม่ขึ้นขี่คอผมเลยล่ะ? “คุณไม่ต้องห่วง ตราบไดที่คุณอยู่ห่างๆฉันหน่อย แม้ว่าคุณขอให้ฉันตบ ฉันก็ยังเกลียดมือสกปรกนั่นของคุณ ” นภสรยิ้มเสียงเย็น และสิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เห็นชัดๆว่าเขาทำอะไรผิด แต่เขากลับทำหน้าเหมือนตัวเองเป็นคนมีเหตุมีผล ใบหน้าปองพลดูหดหู่ เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ น้ำเสียงของเขาก็แสดงออกถึงความหดหู่ราวกับสีหน้า “และถ้าตอนที่เรามีอะไรกันล่ะ จะไม่สกปรกยิ่งกว่าหรอ?” “คุณ....” ในเรื่องความสัมพันธ์ชายหญิง นภสรยังถือว่าใหม่ดพราะเธอเคยผ่านจุดนั้นแค่เพียงครั้งเดียว และตัวเธอเองก็ไม่ใช่คนที่ตื่นตัวในเรื่องแบบนี้ เธอไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อเป็นการตอบโต้คำพูดของเขา ปองพลก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไปแบบนี้ เธอเดินถอยหลังออกมา เขาก็เดินตามเข้ามาติดๆ จนแผ่นหลังของเธอแนบกับผนังไม่สามารถถอยต่อได้ เขาก้มหน้า จมูกของเขาห่างออกไปไม่ถึงคืบ “ตอบผมสิ” นภสรเม้มปากไม่ยอมพูด เขาทำมันได้อย่างไรหลังจากเขาจูบผู้หญิงคนนั้นเสร็จ ยังมีหน้ามาจูบและพูดเรื่องแบบนี้กับเธอ นภสรยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ เธอกัดริมฝีปากแล้วตะโกนใส่เขา “คุณปองพล ทำไมคุณถึงเป็นคนที่ชอบรังแกคนอื่นแบบนี้!” เขาเป็นคนรังแก? จะให้รู้สึกอย่างไร เดิมทีคนที่รังแกเขาคือเธอไม่ไช่หรอ? จะให้ตอบเธอยังไง เธอให้เขาเลี้ยงหมาไว้ตัวหนึ่ง ทำหนังสือหย่าให้เธอ เธอก็ไม่คัดค้านเลยสักนิดแถมยังอ่านมันอย่างละเอียดและให้เขาหาคนมาแก้ข้อตกลงใหม่ ทำเหมือนกับว่าอยากรีบหย่ากับเขาเร็วๆ ตอนนี้ก็เหมือนกัน เธอออกไปกินข้าวกับผู้ชายโดยไม่อธิบายกับเขาสักคำ ยังบอกว่าเขารังแกเธออย่างงั้นหรอ? “คุณไปหัดต่อปากต่อคำมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ปองพลยื่นแขนเท้าผนังข้างเธอดวงตาจับจ้องไปที่เธอ นัยน์ตาค่อยๆอ่อนลง มือของเขาอยู่ข้างหลังเธอ เธอรู้สึกเหมือนเธอถูกเขากอด หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นและแสบๆตรงจมูก “คนที่ต่อปากต่อคำเห็นชัดๆว่าเป็นคุณ” “ผมจะทำอย่างไรกับ...”ปองพลไม่ทันพูดจบก็ถูกดวงตาระยิบระยับเหมือนมีหยดคริสตัลอยู่ภายในนั้นสะกดหัวใจของเขาที่กำลังครุกรุ่นเงียบสงบลงในขณะนั้น ปองพลถอนหายใจแล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ “ผมไปต่อปากต่อคำกับคุณเมื่อไหร่? คุณตบผมก่อนแล้วยังจะร้องไห้แล้วมาโทษผม?” “ก็ต้องโทษคุณอยู่แล้ว จูบอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้วยังมากอดฉัน สกปรก สกปรกที่สุด!” นภสรพูดคำว่า “สกปรก” ถึงสองรอบติด พร้อมทั้งยื่นมือเช็ดตรงหัวตาที่เขาเพิ่งเช็ดให้สองสามครั้ง ด้วยความรังเกียจ ปองพลนิ่งชะงัก เธอเห็นแล้ว? นภสรใช้มือถูอย่างแรง ทำให้หัวตาที่เธอถูเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ตาทั้งสองข้างของเธอกลายเป็นสีแดงเหมือนกระต่ายน้อย ปองพลจับมือเธอแล้วจูบเธออีกครั้ง เขายิ้มเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสับสน “ผมจูบกับผู้หญิงคนนั้นทำให้แล้วทำให้คุณเจ็บปวดงั้นหรอ? ทำให้คุณร้องไห้จนหน้าแดงเลยงั้นสิ?” หลังจากพูดเสร็จ เขาก้มลงจูบบนตาเธอ นภสรเงยหน้าขึ้น ทั้งยังไม่ดึงมือกลับ เธอยังคงร้องไห้เห็นได้ชัดว่าเธอยอมแพ้แล้ว ปองพลรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้า พอเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้ก็รู้สึกน่ามอง เธอน่ารัก? แต่เขาก็ทนดูไม่ได้จึงอธิบาย “ในเมื่อคุณเห็นแล้ว ทำไมไม่ดูต่ออีกสักหน่อย ดูว่าผมทำไมถึงผลักเธอออกไป” ในที่สุดนภสรก็หันหน้าไปมองเขา แต่เงยหน้ามองเขาอย่างรวดเร็วเหมือนไม่เชื่อที่เขาพูด ปองพลไม่ได้โกรธอะไร เขาประคองใบหน้าเธอ พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ไม่เชื่อหรอ? ถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่ก็ลองดูว่าผมยังสะอาดอยู่ไหม”