บทที่91 เขาคิดถึงเธอมาก

บ๗ที่91 เขาคิดถึงเธอมาก นภสรตีมือเขาเสียงดัง“เพี๊ยะ”แล้วจ้องไปที่เขาถึงแม้ว่าปองพลมักจะดูดีน่าเคารพอยู่เสมอ แต่ว่านภสรก็เต็มใจที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดอย่างสุดหัวใจ ก็เหมือนกับครั้งที่แล้วที่นภสรถามหาคำอธิบายจากเขาแต่ปองพลบอกเพียงแค่ว่าตอนนี้ยังไม่สามารถบอกคุณได้ ทั้งๆที่สามารถหาคำอธิบายอะไรก็ได้มาหลอกเธอ แต่เขากลับตอบกลับมาอย่างซื่อสัตย์ คนอย่างเขาถ้าคิดจะหลอกผู้หญิงสักคนเนี่ยง่ายจะตายถ้าเขาอยากจะเล่นตุกติกกับเธอล่ะก็ เธอไม่มีทางชนะอยู่แล้ว ปองพลเห็นเธอไม่พูดไม่จาและไม่ผลักเขาแล้วเลยรู้ทันทีว่าเธอเชื่อคำพูดของเขาแล้ว เขาให้รางวัลเธอโดยการก้มลงไปจูบปากเธอหนึ่งทีแล้วดึงเธอออกไปข้างนอก “ไปไหนเนี่ย！” นภสรถูกบังคับให้ตามเขาไป ปองพลไม่แม้แต่จะหันหัวกลับมา “กลับบ้าน” “กระเป๋าของฉัน......” “ช่างมัน” “……” ………… นภสรถูกปองพลโยนเข้าไปในรถ ขับรถอย่างรวดเร็วตลอดทางกลับไปที่เมืองเมฆ ตอนที่ลงรถ นภสรยังคงบ่นพึมพำว่า “กระเป๋าของฉัน...” ปองพลปิดประตูรถ จับมือของเธอไว้แล้วเดินไปทางคฤหาสน์ “เข้าไปก่อนข้างนอกหนาว เดี๋ยวผมจะให้พงศกรไปเก็บแล้วขากลับค่อยให้เขาเอามาส่ง” ปองพลทั้งก้าวเท้าก้าวใหญ่แล้วยังรีบเดินอีก นภสรต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินถึงจะไล่ทันเขาได้ อดคิดไม่ได้ว่าเขารีบพาเธอกลับมาแบบนี้ไม่ใช่ว่าเพื่อจะยืนยันประโยคสุดท้ายที่เขาพูดหรอกนะ.... ในขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง รู้อีกทีทั้งสองคนก็มาถึงที่คฤหาสน์แล้ว ปองพลดึงเธอเข้ามาส่วนอีกมือปิดประตู ไฟยังไม่ทันได้เปิดก็กดเธอลงบนประตู ริมฝีปากที่ร้อนแรงของเขาปกคลุมไปทั่วริมฝีปากของนภสรจนทำให้เธอแทบหยุดลมหายใจ เขาดูดริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอพร้อมกับหยอกล้อกับริมฝีปากอย่างไม่ลดละ เขาใช้แรงดันลิ้นเข้าไปในปากของเธอ แขนข้างหนึ่งคล้องเอวเธอไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็จับที่สะโพกของเธอ ทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาบีบสะโพกเธอราวกับจะกลืนร่างเธอและเขาเป็นหนึ่งเดียว ร่ายกายของทั้งคู่แนบสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากเสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็แทบจะไม่มีสิ่งขวางกั้นอีกเลย ทั้งสองรู้สึกถึงอุณหภูมิของอีกฝ่าย ด้วยวิธีนี้ทำให้ร่างกายของทั้งสองฝ่ายแทบจะกลายเป็นคนเดียวกัน นภสรรู้สึกถึงอะไรแข็งๆกำลังดันตัวเธออยู่ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเอามือเล็กๆของเธอดันไว้ที่หน้าอกของเขาอยากให้เขาออกไปอีกหน่อย แต่กลับไม่ได้ผลเขาแข็งแรงจนน่าประหลาดใจอย่างกับโดนก้อนหินก้อนใหญ่กดทับไว้แล้วด้านหลังยังเป็นประตูอีก ดันก็ดันไม่ออก จะถอยออกไปก็ถอยไม่ได้ ทำได้แค่จำใจยอมรับการรุกรานจากผู้ชายคนนี้ ปองพลรู้สึกเหมือนกำลังกอดปุยฝ้ายอยู่ ทั้งหอมทั้งนุ่มทำให้เขายากที่จะควบคุมความปรารถนานี้ได้และอยากจะให้เธอหลอมละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขาปล่อยให้เธอได้รับกลิ่นที่ติดอยู่บนตัวเขา นภสรหายใจไม่ออกจนร้องออกมาว่า “อื๊อ...อือ” ปองพลจึงยอมขยับออกมาเล็กน้อยปล่อยริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระสักพัก แต่ว่าตอนที่เขาถอยออกไปยังมีคราบน้ำลายติดอยู่ที่มุมปาก หน้าของนภสรที่แดงอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธอยื่นมือออกไปเช็ดน้ำลายที่ติดอยู่บนปากโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำลายของเธอหรือเขาอยู่พักหนึ่งแต่กลับรู้สึกเร้าใจมากขึ้น ปองพลมองเธอผ่านความมืด ผ่านไปเพียงแค่วินาทีเดียวก็กดเธอลงไปอีกครั้ง รอบนี้เขากลับจู่โจมเธออย่างดุเดือด เขาจูบเธอราวกับจูบเท่าไหร่ก็ไม่พอ มือข้างหนึ่งก็ยื่นเข้าไปในชายเสื้อของเธอ ผิวอันบอบบางของเธอนั้นถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือหนาและใหญ่ของปองพล นภสรตัวสั่นเทิ้มและร้องออกมาว่า “อืออ....” มือปองพลที่ซุกอยู่ในร่างกายที่แข็งทื่อของนภสร มือใหญ่ของเขาเอื้อมไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว บีบชุดชั้นในสองที ส่วนมืออีกข้างก็คลึงอยู่ที่สะโพกของเธอ เมื่อกี้ตอนที่รู้สึกถึงอะไรแข็งๆมาโดนตัวเธอ เธอยังไม่ทันได้คิดอะไร แต่ตอนนี้พึ่งจะคิดได้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรหน้าของนภสรก็แดงขึ้นมา เธอเรียกชื่อเขาด้วยความตื่นตระหนก “ปอง...ปองพล” “หืม” ปองพลตอบด้วยเสียงแหบพร่าและผละออกมาจากเธอเล็กน้อย เขาหายใจหนักและเบาราวกับกำลังสะกดอารมณ์ของตนเองอยู่ หัวของนภสรโล่งไปหมด เรียกชื่อเขาแล้วก็ลืมว่าตัวเองจะพูดอะไร เธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าผากของปองพลปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เธอพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “พวกเราไปที่เตียงเถอะ....” ปองพลเงยหน้าขึ้นพร้อมกับแววตาอันดุดันของเขา ดวงตากลมโตที่ดูลึกลงไปจ้องมองเธอเหมือนไฟที่พร้อมจะแผดเผาได้ทุกเมื่อ นาทีต่อมานภสรก็ถูกปองพลอุ้มขึ้นมาทั้งตัว ภายในห้องที่มืดมิด ปองพลเหมือนกับว่าสามารถมองเห็นในที่มืดได้เพราะเขาเดินผ่านสิ่งกีดขวางได้ตลอดทางที่กลับไปยังห้องนอน เขาเตะประตูห้องนอนออกด้วยความรีบเร่งและไม่ทันได้ปิดประตู นภสรก็ถูกโยนลงบนเตียงแล้ว ส่วนปองพลก็ตามมาติดๆ ในห้องนอนทั้งมืดทั้งเงียบ ข้างหูของเธอได้ยินแต่เสียงหายใจอันหนักหน่วงของปองพล ในตอนที่เขาทับตัวเธอก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกแต่แกะกระดุมทีละเม็ดมันยุ่งยากเกินไปสำหรับเขาปองพลจึงใช้วิธีดึงออกเอา นภสรรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้ว่าทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันมาแล้วหนึ่งครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีอะไรกันแบบมีสติครบถ้วน ท่ามกลางความวุ่นวานนั้นเธอเผลอเอามือไปคว้าโดนบางสิ่งที่ร้อนแรงของเขา ปองพลสูดหายใจเฮือกใหญ่ มือใหญ่ของเขาดึงเสื้อผ้าบนตัวเธอออกจนเธอได้ยินเสียงของกระดุมที่หลุดออกมา ปองพลที่เธอรู้จักมักจะมั่นคงสงบนิ่งอยู่เสมอ เธอไม่เคยเห็นด้านที่เขารีบร้อนขนาดนี้มาก่อน เธอเรียกเขาอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อย “ปองพล...” เสียงของเธอทั้งสั่นทั้งนุ่ม แรงปรารถนาที่อยู่ภายในจิตใจของปองพลยิ่งปะทุมากขึ้น เขาก้มลงมาระบายความอยากบนทรวงอกของเธอ เขากัดเธอจนเธอสะดุ้งร้องออกมา ปองพลขยับขึ้นไปจูบปากเธออีกครั้งเพื่อปิดปากไม่ให้เธอส่งเสียง จับมือของเธอค่อยๆไล้ลงมาตามร่างกายของตัวเอง ในความมืดนั้นเธอมองไม่สายตาระยิบระยับของเขาที่กำลังบอกว่า “มันคิดถึงเธอมาก” มือของนภสรกดทับอยู่ที่ส่วนนั้นของปองพล เธออายจนอยากจะชักมือออก แต่เขาไม่ให้โอกาสเธอแม้แต่น้อยกลับกดมือของเธอให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เขาประกบปากเข้ากับปากของเธอพร้อมกับพูดว่า “จะไม่ช่วยปลดปล่อยมันหน่อยหรอ?” พูดไปเขาก็เอามือของเธอสไลด์ขึ้นและลง เหมือนกับคืนที่แล้วที่อยู่กันในอพาร์ทเมนต์เล็กๆนั้น มืออีกข้างของปองพลปลดกระดุมกางเกงของเธอตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนิ้วเรียวยาวของเขาก็สอดใส่เข้าไปในที่ที่เขาเคยอยู่เมื่อก่อนหน้านี้ “ปอง...ง” นภสรตัวแข็งทื่อ อยากจะเรียกชื่อเขาแต่ก็อายเกินกว่าจะเรียก ปองพลจูบเธอเบาๆ กัดเบาๆที่ปากของเธอ นิ้วมือของเขาดันลึกเข้าไปกว่าเดิม เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “อย่าเกร็ง ผ่อนคลายลงหน่อย เป็นแบบนี้ผมเข้าไม่ได้...”