บทที่93 จับดูฉันก็รู้แล้ว

บ๗ที่93 จับดูฉันก็รู้แล้ว นภสรได้ยินที่เขาพูด ก็มีสติขึ้นมาทันที หดมือที่กอดอยู่รอบเอวเขากลับมา ตอบด้วยเสียงที่แฝงความกลัวนิดๆว่า “ไม่เอา..” ท่าทางที่น่าสงสารแบบนี้ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ปองพลเห็นแล้วใจก็เต้นอย่างน่ากลัว เขาพลิกตัวแล้วกดเธอลงไปจูบที่ปากเธอเป็นเวลาเนิ่นนานแล้วค่อยปล่อยออก ในตอนที่เขาจูบเธอ ทุกส่วนในร่างกายเธอสั่นระริก ทำเอานภสรตกใจจนร้องไห้ ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่นิดเดียว “คุณลงไปเลย ไม่เอาอีกรอบแล้ว.....” เธอดันเขาออกในขณะที่ตายังแดงอยู่ ร่างกายยังสั่นด้วยความกลัว ปองพลอยากจะทำอีกรอบอยู่แล้วอยากจะเห็นใบหน้าที่อ้อนวอนของเธอเหมือนกับแมวที่ถูกถอดเล็บออกไม่มีอาวุธใดๆไว้ต่อต้านอีกทำได้แค่ขอร้องอ้อนวอนเขา แต่ว่าเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาเขาก็ทำไม่ลง “โอเค ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ไม่ทำก็ไม่ทำ” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ร่างกายเขาก็ไม่ได้ขยับไปไหน นภสรกระพิบตาแล้วผลักเขาออกเบาๆ “งั้นคุณ...คุณ ออกไปสิ” แล้วเธอจะหลับได้ยังไงถ้าเขายังคาอยู่ข้างในแบบนี้ “ห้ามขยับ” ทันใดนั้นน้ำเสียงของปองพลก็เริ่มดุขึ้น “ถ้ายับอีกผมจะไม่เอาออกแล้วนะ คืนนี้ก็อย่าคิดว่าจะได้นอนเลย” คำพูดของเขาขู่นภสรได้สำเร็จ เธอกลัวจนหลับตาปี๋ไม่กล้าขยับออก ถึงแม้ว่าปองพลจะทับอยู่บนตัวเธอเหมือนภูเขาลูกใหญ่ก็ตาม แต่ว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ทำเธอเหนื่อยมากเพียงแค่หลับตาลงได้ไม่นานเธอก็เผลอหลับไป ปองพลฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอของเธอ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะหลับไปทั้งแบบนี้ได้ เขาเรียกเธอ “นภสร?” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เขาเรียกเธออีกครั้ง “สร?” แล้วก็เรียก “ที่รัก?” “ยัยตัวป่วน?” “ยัยบ้า?” แต่สาวน้อยที่อยู่ใต้ตัวเขาก็ไม่ตอบรับอะไร ดูเหมือนว่าจะทำให้เธอเหนื่อยมากสินะ ผ่านไปครู่เดียวถึงได้หลับสนิทแบบนี้ เรียกยังไงก็ไม่ตอบ ผู้ชายที่พึ่งจะเสร็จกิจไม่เต็มอิ่มง่ายๆแต่ก็มีเวลาอีกเยอะ ปองพลนิ่งสงบอยู่พักหนึ่ง ลุกขึ้นไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ แล้วก็อาบน้ำร้อนอีกรอบถือผ้าขนหนู เปิดผ้าห่มออกเพื่อเช็ดทำความสะอาดให้นภสร บนร่างของเธอเต็มไปด้วยรอยแดงๆขาวๆที่เขาฝากไว้ แล้วยังมีคราบของเหลวสีขาวอีก ปองพลจ้องมองอย่างตาลุกวาว เขาเม้มปากเน้นแล้วรีบทำความสะอาดร่างกายเธอให้เสร็จถึงจะปิดไฟแล้วกลับไปที่เตียงอีกรอบพาเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง ………… วันถัดไป นภสรตื่นขึ้นมาก่อน ในตอนที่ลืมตาขึ้นมองไปที่หน้าอกแข็งแรงที่อยู่ตรงหน้า เธองงไปสักครู่ขยับตัวไปมาถึงได้รู้ว่าเธอปวดร้าวไปทั้งตัว ภาพความทรงจำของเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัวเธอเป็นฉากเป็นฉาก ปองพลกดเธอกับประตูแล้วจูบ ฉีกเสื้อผ้าของเธอ แล้วหลังจากนั้นก็... แค่นึกถึงหน้าเธอก็แดงหมดแล้ว เธอถูกปองพลกอดไว้ในอ้อมกอดทั้งตัว เขาวางมือข้างหนึ่งไว้บนสะโพกของเธอมืออีกข้างอยู่ที่เอวของเธอ แล้วก็มือของเขายังแตะอยู่ที่หลังของเธอ ท่าทีของเขาครอบครองเธอเหมือนเป็นเจ้าของ นภสรอยากจะออกจากอ้อมกอดของเขา เธอกัดริมฝีด้วยความอับอายอยากจะเอามือของเขาที่อยู่บนสะโพกเธอออก แต่เพียงแค่เธอขยับเบาๆเขาก็ตื่นแล้ว ทันใดนั้นเธอก็สบเข้ากับดวงตาอันลึกล้ำของเขา มือของเธอบังเอิญว่าวางอยู่บนมือเขาพอดี ยังไม่ทันจะเอาออก ดวงตาของเขาลึกล้ำเกินไป ถึงแม้ว่าจะพึ่งตื่นแต่ก็มีความลังเลอยู่บ้าง ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ตื่นขึ้นมาเหมือนปกติ ดวงตาของเขาเหมือนกับมีบางอย่างกำลังหมุน ดึงดูดให้เธอจ้องมองอยู่แบบนั้น แล้วยังทำให้เธอลืมไปอีกว่ามือของตัวเองยังอยู่ที่มือของเขา ปองพลจ้องมองเธออยู่หลายวินาทีเธอที่สะลึมสะลือพึ่งตื่นทำให้เขารู้สึกมีความสุขเขาพูดช้าๆว่า “อรุณสวัสดิ์” “อรุณ….” “สวัสดิ์” ที่ต้องพูดต่อท้ายกลับถูกแทนที่ด้วยจูบที่ดูดดื่ม ปองพลที่ตัดสินใจว่าจะลิ้มรสของเธออยู่แล้วตั้งแต่แรกแต่ว่าความพยายามที่จะควบคุมตัวเองกลับพังทยายลงมือที่อยู่ตรงสะโพกของเธอก็เริ่มบีบรัดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งนิ่มทั้งอ่อนนุ่ม ทำเอาเขาวางมือไม่ลง จนกระทั่งมือของเขาถูกมือเธอบีบเขาถึงได้กลับมามีสติแล้วปล่อยเธอไป “เธอ…อย่าเช้ามาก็คิดจะ...” มีอารมณ์! เห็นปองพลสงบลงอย่างรวดเร็ว เธอก็คิดว่าไม่ค่อยเหมาะที่จะพูดคำสุดท้ายของประโยคออกมา ทันใดนั้นปองพลก็กดคลึงไปที่สะโพกของเธออีก ทำให้เธอยิ่งแนบชิดเขาเข้าไปใหญ่ ใบหน้าของเขาก็ยังคงสงบนิ่ง “การตอบสนองทางร่างกายเป็นอะไรที่ควบคุมไม่ได้หรอกนะ” “อ๊ะ!” นภสรที่ถูกบางอย่างบนร่างกายเขาทิ่ม เลยตกใจร้องออกมา ปองพลไม่ได้ทำอะไรต่อ แต่แค่จ้องตาเธอด้วยสายตาที่มีความนัยว่า “ฉันเห็นว่าร่างกายของเธอหายดีแล้ว เธอพูดอย่างเคืองๆว่า “เงียบนะ!” ทั้งสองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าพอมีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้นก็จะรู้ได้เลยทันที ตอนนี้เธอเลยรู้สึกอายอย่างมาก เขาก็แค่จูบทีหนึ่ง จับนิดๆหน่อยๆ เธอก็... ปองพลเอาแต่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร นภสรถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีนะที่เขาไม่ได้ทำอะไรต่อ ไม่งั้นเขาต้องรู้แน่ว่าเธอเป็นอะไร น่าอายเหลือเกิน เธอยังไม่ทันถอนให้ใจหมด ปองพลก็เข้ามาอีกรอบ มือข้างหนึ่งกุมไว้ที่หน้าอกอันอ่อนนุ่มตรงหน้าเธอไว้ ถามด้วยเสียงแหบพร่า “เธอแฉะแล้วไม่ใช่หรอ หน้าแดงขนาดนี้ แล้วยังจะหลบผมอีก” “ไม่ใช่สักหน่อย ออกไปนะ” นภสรหน้าตาตื่นตระหนกพร้อมดันเขาออก ปองพลไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอพูดอะไร ยื่นไปทางด้านล่างตัวแล้วพูดว่า “เดี๋ยวจับดูผมก็รู้แล้ว” นภสรใจเต้นอย่างอกสั่นขวัญแขวน ทำไมคนที่โดยปกติแล้วมักจะดูดีสุขุมอยู่เสมออย่างปองพลถึงได้...ลามกขนาดนี้! รู้สึกได้ว่ามือของเขายื่นไปทางนั้นจริงๆ นภสรตกใจจนขดตัวหนีไปทางด้านหลัง “อย่าเข้ามา” ตอนแรกปองพลก็ไม่ได้จะต่ออีกรอบแต่แค่เห็นท่าทางเธอแล้วอยากแกล้งเธอเล่นเท่านั้นเอง “งั้นเธอก็ตอบมาว่าใช่ไหม ไม่งั้นผมจะจับเอง” พอพูดจบเขาก็ตั้งใจคลึงที่เอวของเธอ นภสรกอดผ้าห่มไว้แน่น มองหน้าเขาด้วยน้ำตาคลอ เธอกำลังจะเอามือไปตีมือเขาออกแต่กลับถูกเขาดึงเข้าไปก้มหัวมองหน้าเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มกว่าปกติว่า “ร้องไห้ทำไมกัน ร่างกายก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ในใจกลับยังเป็นแค่เด็กน้อย นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าอายเสียหน่อย บอกผมมาหน่อยว่าใช่ไหม? หืม?” พูดจบเขาก็จูบเธอเบาๆหนึ่งที นภสรที่ไม่เคยได้ยินเสียงที่นุ่มนวลขนาดนี้ของเขามาก่อนก็เริ่มลังเล เธอเม้มปากแล้วผงกหัวเล็กน้อย พอปองพลเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา เขาจับใบหน้าเธอแล้วจูบเธออย่างดูดดื่ม นภสรไม่มีแรงขัดขืน ผ่านไปครู่เดียวเธอก็หอบหายใจแรงแล้ว แต่ปองพลเองก็ไม่ได้จะหยุดอยู่เพียงเท่านี้ เขาฝากรอยไว้ตามร่างกายของเธอ ร่องรอยเก่าของเมื่อคืนยังไม่หายเธอกลับถูกเพิ่มรอยใหม่เข้าไปอีก จนกระทั่งเขาจูบไปถึงบริเวณท้องน้อยแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าปองพลจะหยุด เธอจึงรีบพูดว่า “ปองพล คุณ หยุดนะ...” ปองพลกดมือเธอไว้ “ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”