บทที่95 นายหญิงต้องมีกุญแจบ้าน

บ๗ที่95 นายหญิงต้องมีกุญแจบ้าน บนโต๊ะอาหาร คนสองคนกำลังนั่งทานข้าวเช้าอย่างพร้อมหน้า หลังจากที่นภสรทานขนมปังเบคอนติดต่อกัน 3 ชั้น เธอก็ไปยื่นมือไปหยิบแซนด์วิชมาทานต่อ มันทำให้ปองพลเหลือบมองเธอ ในขณะที่เธอกำลังถือแซนด์วิชไว้ในมือ เธอรู้ไม่รู้ควรจะวางลงไปที่เดิมไหม หรือถือไว้เหมือนเดิมดี เพราะเธอรู้สึกว่าปองพลมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ปองพลเห็นเธอชะงักไป เขาพยายามที่จะไม่ยิ้ม จากนั้นเขาได้หยิบแซนด์วิชไปวางไว้ที่จานของเธอ นอกจากนั้นยังอุ่นนมมาให้เธออีกหนึ่งแก้ว พร้อมกับมาวางไว้ตรงหน้าเธอ “ทานเยอะๆหน่อยนะ” ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าสายตาที่ปองพลใช้มองเธอนั้นมันแปลกๆ แต่เธอคิดว่าอะไรที่ควรจะทานก็ควรทาน ไม่เห็นต้องลังเลเลย หลังจากที่เธอดื่มนมไปหนึ่งคำ เธอได้ยินปองพลพูดว่า “เมื่อคืนผมเป็นคนที่ขยับตลอดทั้งคืน ไม่คิดเลยนะว่ามันจะทำให้เธอเหนื่อยขนาดนี้” “แค้ก（ไอ）” นภสรสำลักนม เธอกล้าสาบานต่อฟ้าดินเลยว่าปองพลนั้นจงใจแกล้งเธอชัดๆ ปองพลเห็นว่าเธอนั้นได้สำลักนมจริงๆ เขาเลยเดินเข้าไปลูบหลังให้เธอ “แค่การทานอาหาร เธอยังไม่รู้จักระมัดระวังเลย” นภสรจ้องมองไปที่เขา ก็เพราะเขานั่นแหละที่เป็นคนให้เธอเป็นแบบนี้ หลังจากที่ทานข้าว นภสรก็ไปดูที่เนื้อวัวทันที พวกเขาได้พลอดรักกันต่อหน้าเนื้อวัว ในขณะที่เขาออกมานั้น ปองพลก็ไปอยู่ที่ห้องหนังสือแล้ว ในขณะนั้น ก็มีคนเปิดประตูเดินเข้ามาพอดี นภสรหันกลับไปดู พบว่าเป็นพงศกร หลังจากที่พงศกรเห็นนภสรแล้ว เขายิ้มจนตาทั้งสองของเขานั้นกลายเป็นเส้นตรงจนมองแถบไม่เห็นดวงตาของเขา “คุณนภสร อรุณสวัสดิ์ครับ”เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พงศกรช่วยปองพลหา แล้วเขาก็ได้มาที่นี่บ่อยๆ ปองพลเลยตัดสินใจให้กุญแจบ้านกับเขา “อรุณสวัสดิ์”นภสรโดนเขามองด้วยรอยยิ้มแปลกๆ “นี่คือกระเป๋าของคุณ คุณลืมไว้ที่ club beautiful night เมื่อคืนนี้” ในมือของพงศกรได้ถือเอกสารไว้ ส่วนมืออีกข้างของเขาได้ถือกระเป๋าของสุภาพสตรีไว้ พร้อมกับยื่นให้เธอ และนี่ก็เป็นกระเป๋าที่เธอได้ลืมไว้ใน club beautiful night เมื่อคืน “ขอบคุณมาก”นภสรได้กล่าวขอบคุณเขา พร้อมกับรับกระเป๋าไว้ พงศกรพยักหน้ารับ จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปหาปองพล นภสรเปิดดูกระเป๋าของตัวเอง เธอเจอมือถือของเธอ เธอเห็นข้อความที่เธอยังไม่ได้อ่านและสายที่ไม่ได้รับ ซึ่งเป็นข้อความจากจริมหมดเลย เธอเดินไปนั่งโซฟาที่อยู่ข้างๆเธอ แล้วเธอก็โทรกลับไปหาจริม คำพูดที่ปองพลได้พูดกับเธอเมื่อเช้านั้น เธอไม่ได้เอามาใส่ใจด้วยซ้ำไป เธอคิดเสียว่าอารมณ์ของเขานั้นแปรปรวน ……… พงศกรเดินขึ้นไปข้างบน ก่อนที่เขาจะเคาะประตูห้องหนังสือ หลังจากที่เขาได้รับเสียงตอบรับ เขาจึงเปิดประตูเดินเข้าไป “นายครับ นี่เป็นเอกสารที่นายให้ผมหามาให้ครับ นายลองดูนะครับ” พงศกรพูดไปด้วยพร้อมกับเอาเอกสารกองใหญ่มาวางไว้ตรงหน้าเขา ปองพลสุ่มหยิบเอกสารขึ้นมาหนึ่งฉบับ หลังจากที่อ่านไปไม่กี่บรรทัด เขาก็เงยหน้ามองไปที่พงศกรทันที “นายมีกุญแจบ้านพักของฉันหรอ?” พงศกรทำหน้าสงสัย ก่อนที่เขาจะพยักหน้าตอบรับ “ใช่ครับ มีครับ” “เอามา”ปองพลวางเอกสารในมือลงพร้อมกับพูดสองคำนั้นออกมา พงศกรชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง โยธินบอกมาเมื่อคืนนี้เจ้านายของเขาได้กลับมาพร้อมกับคุณนภสร เขาสังเกตสีหน้าของปองพล ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมา แต่ว่าพงศกรเป็นคนที่ทำงานกับเขามานาน ทำให้เขาสามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังมีความสุขหรือว่ากำลังโกรธ เขาก็สามารถมองออกอยู่บ้าง พงศกรหยิบกุญแจบ้านพักยื่นไปให้ปองพล “ยินดีกับท่านด้วยนะครับ ที่คิดอะไรได้อย่างนั้นครับ” ปองพลจ้องไปที่เขาพร้อมกับสีหน้าอย่างภาคภูมิใจ “ก็นี่มันบ้านของฉันอยู่แล้ว” “ครับ ที่ท่านพูดถูกต้องครับ” ช่วงก่อนใครก็ไม่รู้นะครับที่มองตาละห้อยจากระยะไกล แม้แต่สุนัขที่จะเลี้ยงเขายังต้องหาสุนัขที่มีนิสัยและรูปร่างคล้ายกับคุณนภสร แน่นอนว่าคำพูดนี้พงศกรได้แต่คิดอยู่ในใจ ปองพลไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สามารถรับรู้ได้ว่าเขานั้นอารมณ์ดีมาก พงศกรเปิดปากพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ “ท่านครับ ผมอยากพักผ่อนสัก 1 อาทิตย์ครับ” “อืม”ปองพลพยักหน้ารับ แต่สายตาของเขายังจดจ่ออยู่บนเอกสาร แม้แต่เงยหน้าขึ้นมาเขายังไม่ทำเลย พงศกรกรมองอย่างตกตะลึง ครั้งก่อนเข้าอ้อนวอนปองพลนานมาก ปองพลวางเงินไว้ตรงหน้าเขา เมื่อก่อนไม่เคยให้เขาได้พักอย่างที่ใจต้องการ ตอนนี้กลายไปเป็นคนใจกว้างตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? คุณนภสรชั่งน่าอัศจรรย์เสียจริง พงศกรตัดสินใจแล้วว่าจะเอาใจคุณนภสรเป็นพิเศษ ปองพลเห็นว่าเขายังไม่ได้ไปไหน เขาจึงวางเอกสารในมือลง แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “ยังไม่ไปอีกหรอ” “จะไปทันทีเลยครับ” หลังจากที่พงศกรพูดจบเขาก็ได้หันตัวเดินออกไป หลังจากที่ประตูปิดสนิท ปองพลหยิบกุญแจบ้านพักมาไว้ในอ้อมอก พร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็ได้ลุกขึ้นและเดินออกไปเช่นกัน ……… หลังจากที่พงศกรได้เดินออกมาจากห้องหนังสือ เขาแถบจะเหมือนกับกระโดดเดินลงมา หลังจากที่นภสรวางสาย เธอทำหน้าตกใจ หลังจากที่เห็นท่าทางของพงศกร พงศกรเดินมาตรงหน้าเธอ พร้อมกับจับมือของเธอ “คุณนภสรครับ คุณคือลัคกี้สตาร์ของผม ไม่สิ มากกว่าลัคกี้สตาร์เสียอีก สามปีที่ผ่านมาผมไม่เคยได้หยุดพักเลยครับ คุณรู้หรือเปล่า” “สามปี?”นภสรตกใจจนลืมชักมือกลับ “เจ้านายแบบนี้ นายยังจะทำงานกับเขาอีกหรอ?” “ฉันรู้สึกว่านายแทบจะไม่อยากพักผ่อนเลยนะครับ” เสียงของปองพลดังมาจากชั้นบน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น สายตาอันคมกริบของเขาจ้องมองไปที่มือของพงสกรและนภสรที่กุมมือกันไว้ ตอนนี้สติของนภสรได้กลับมาแล้ว เธอถอยหลังไปหลายก้าว เขามองไปที่ปองพลอย่างดีใจ “พักผ่อนครับ อยากพักผ่อนมากครับ ผมไปก่อนนะครับ เชิญพวกคุณคุยกันต่อเลยครับ” จบเพียงเท่านี้ เขารีบเดินจากไปทันที หลังจากที่พงศกรเดินออกไป ปองพลจึงเดินลงมาข้างล่างต่อ นภสรถามเขา “นี่นายไม่ให้พงศกรหยุดพักผ่อนตั้งสามปีเลยหรอ?” “เขาไม่ต้องการวันหยุดพักผ่อน” “นายนี่มันละเมิดสิทธิของพนักงานนะ” ใบหน้าของปองพลดูบึ้งตึง แต่เขายังไม่ได้โกรธนะ เขาพูดอธิบาย “เขาเป็นลูกคนเดียว หยุดพักไปเขาก็ไม่มีอะไรทำ” พงศกรเป็นลูกคนเดียว? นภสรดูตกตะลึง “ครั้งก่อน นายบอกว่าน้องสาวของเขา…..” ดวงตาของปองพลกระพริบทันที แต่เขาก็กลับไปสภาพเดิมทันที “นั่นไม่ใช่น้องสาวจริงๆของเขา” เรื่องนี้มันก็ผ่านมานานแล้วนะ เธอยังจำได้อีกหรอ ไม่รอให่นภสรได้พูดอะไรต่อ ปองพลพูดต่อทันที “ยื่นมือมา” “จะทำอะไร”ถึงแม้ว่านภสรจะถามคำถาม แต่เธอก็ยื่นมือออกมาแต่โดยดี ปองพลไม่ได้พูดอะไร เขายื่นกุญแจบ้านพักที่เขาได้กำไว้จนอุ่นไปวางไว้บนมือของเธอ นภสรเห็นสิ่งที่เขาให้คือกุญแจ เธอจ้องมองอย่างตกตะลึง ปองพลกุมมือของเธอไว้ แล้วพูดด้วยโทนเสียงต่ำอย่างเคร่งขรึม “เธอเป็นถึงนายหญิง จะไม่มีกุญแจบ้านได้ยังไง?” “นี่เป็นกุญแจของบ้านพักที่นี่หรอ?”ถึงแม้ว่าปากเธอจะถามคำถามนี้ออกไป แต่ในใจของเธอนั้นยังคิดถึงแต่คำที่เขาพูดว่า “เธอเป็นถึงนายหญิง” ความหมายของเขาคือไม่คิดที่จะหย่ากับเธอแล้วใช่ไหม? ในขณะที่ดวงตาของนภสรเต็มไปด้วยความหวัง ปองพลตอบรับเธอด้วยเสียงกระซิบ ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นไปข้างบน นภสรทำตามหัวใจของตัวเอง เธอวิ่งไปจับมือของเขาไว้ “ปองพล นี่นายชอบฉันมากๆเลยใช่ไหม?” ไม่อย่างนั้นเขาจะอ้อนวอนเธอครั้งแล้วครั้งเล่าทำไม ถึงแม้ว่าเธอพูดคำพูดที่ทำให้เขาโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอ เวลาที่เธอตีเขา เขาก็ยังยอมอดทนเธอ “เรื่องแบบนี้ ฉันไม่ชอบตอบด้วยคำพูด” ปองพลเงียบไปสองวินาที เขาหันกลับมามองที่เธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง “ฉันชอบแสดงออกทางกระทำ” นภสรมองเขาตาโต เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็ได้ยินคำพูดของปองพลต่อ “อย่างเช่น เรื่องเมื่อคืน” หลังจากที่พูดจบ เขาก็จับมือของเธอที่รั้งไม่ให้เขาไป ขึ้นมาฝั่งรอยจูบไว้บนมือของเธอ จากนั้นก็หันเดินกลับขึ้นไป นภสร “…..” เธอโง่มากที่ได้ถามคำถามแบบนี้ออกไป