บทที่ 97 งานเลี้ยงตอนกลางคืน

บ๗ที่ 97 งานเลี้ยงตอนกลางคืน ไม่ง่ายเลยที่สองคนนั้นจะเดินเข้าไปในด้วยกันได้ดีๆ พิมลแขมักจะขัดขาโยธินตลอดเวลา ทว่าโยธินกลับเอาคืนแรงกว่านั้น เขายื่นแขนยาวๆออกไปเพื่อโอบเองของพิมลแข พรางกระซิบอะไรบางอย่าง ที่ทำให้พิมลแขต้องเตะขาเขาเข้าอย่างแรง จนในที่สุดทั้งสองคนก็เริ่มทะเลาะกันขึ้นมา นภสรเห็นแล้วก็หัวเราะออกมา ปองพลได้ยินเสียงหัวเราะของเธอก็หันหลังกลับมาแล้วถามว่า “มีอะไรน่าตลกหรอ?” นภสรที่กำลังควงแขนเขา แม้ว่าเธอจะกำลังสวมรองเท้าส้นสูงอยู่นั้น ยังต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองหน้าเขา “นายไม่รู้สึกว่ามันน่าตลกหรอ? ปองพลเลิกคิ้วพรางดึงแขนเธอเข้าไปในลิฟต์ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย เขากลับไม่รู้สึกว่าการได้เห็นคนอื่นทะเลาะกันเป็นเรื่องที่น่าตลก ………… ลิฟต์มาอยู่ตรงชั้นสิบเจ็ด มีคนจำนวนหนึ่งเดินตรงเข้าไปยังงานเลี้ยง โยธินและพิมลแขเดินอยู่ด้านหน้าสุด นภสสรและปองนพก็เดินตามหลังเขามาติดๆ ส่งนพงศกรยังไม่ขึ้นมา เมื่อเดินเข้าไปในงานเลี้ยงนภสรก็เหลือบเห็นนรมนและนภสรที่กำลังอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น นภสรเอียงหน้าไปมองด้านปองพล “ตระกูลตุงคนาครเป็นคนจัดงานเลี้ยงนี้หรอ?” ปองพลไม่พูดอะไร เขาเงียบขรึมเพื่อแสดงว่ารู้อยู่แก่ใจ มิน่าล่ะเขาถึงได้บอกว่าให้มากินเล็กๆน้อยๆก็ได้แล้ว แต่คุณบ้านตุงคนาครจัดงานเลี้ยงขึ้นมา แล้วเขาจะมาร่วมงานเลี้ยงทำไมกัน? โยธินและพิมลแขเดินเข้ามาในงานก็แยกกับพวกเขาและเดินไปอีกทาง “อยากกินอะไรฉันจะไปหยิบให้” ปองพลพูดไปในขณะเดียวกันก็หยิบอาหารให้เธอด้วย เขาหยิบจานไปไว้ในมือพร้อมกับหันหลังไป ถามเธอ “ เธออยากกินอะไร?” “...” ที่เขาบอกว่ามากินอะไรนิดๆหน่อยๆ ก็คือแค่มากอนอะไรนิดๆหน่อยๆจริงๆหรอ? ปองพลเห็นหน้าเธอที่เต็มไปด้วยความสงสัยแบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาแล้วเลือกหยิบอาหารที่เธอชอบกินให้เธอ หลังจากนั้นก็พาเธอไปนั่งอีกฝั่ง คนอื่นๆที่เข้ามาในงานต่างก็ล้วนถามสารทุกข์สุกดิบ ความสัมพันธ์จอมปลอมของบรรดาคนที่หลงชื่อเสียงและอำนาจน่ะ นภสรและปองพลนั่งกินอาหารอยู่อีกฝั่งที่เงียบๆ ก็เห็นคน....... หลังจากที่ปองพลนั่งลงก็พบว่าลืมหยิบเครื่องดื่มมาด้วย เขาจึงลุกขึ้นและหันไปถามเธอ “ฉันจะไปเอาเครื่องดื่ม เธอนั่งตรงนี้ดีๆล่ะ อย่าดื้อ” นั่งดีๆล่ะ อย่าดื้อ... เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ “จะไปก็รีบไปเถอะ” นภสรกรอกตาใส่เขาไปที โดยที่ไม่รู้ว่าบนปากของเธอมีน้ำสลัดเลอะอยู่ปองพลมองเธอเพียงแวบเดียวก็โน้มตัวลงไปจูบเธอแล้วกลืนน้ำสลัดลงไปในปากของเขาเอง นภสรจ้องเขาอย่างตกใจ พร้อมทั้งหันหน้ามองซ้ายขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนมาทางนี้เพื่อดูเธอแล้ว เธอจึงผลักตัวเองออกมาพร้อมทั้งจ้องเขม็งไปที่เขา ปองพลก็ไม่ได้โกรธอะไร เขายื่นมือไปหยิกแย้มเธอสักพัก แล้วหันหลังเดินไปหยิบน้ำผลไม้ ปองพลหันกลับไปได้เพียงแค่ก้าวเดียว นทตรก็ปรากฏตัวขึ้น “สร” เขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเขาเรียกชื่อนภสรนภสรยืนจ้องเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธออย่างมึนงง แล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งก่อน ก็หันหลังกลับไปมองดูปองพลที่เดินไปอีกทางอย่างไม่รู้ตัว โชคดีทางที่ปองพลไป เป็นทางที่เขามองไม่เห็นสถานการณ์ตรงนี้ของเธอ “มีอะไร?” นภสรหันกลับมามองนทจรพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม เธอเพียงแค่อยากให้นทจรรีบไปให้พ้นๆ นทจรเหลือบไปมองปองพลที่เพิ่งจะเดินออกไปอีกฝั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เธอยังอยู่กับเขาอีกหรอ?” น้ำเสียงของเขาฟังดูแปลกๆ “พวกเราจดทะเบียนสมรสกันถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ทำไมถึงจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ?” นภสรรู้สึกว่าเขาตลกสิ้นดี ทำไมนทจรชอบมายุ่งวุ่นวายกับเธอแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ในมือของนทจรที่กำลังถือแก้วแชมเปญอยู่หนึ่งใบเขาก็วางมันลง พร้อมมุ่นคิ้วเล็กน้อย “สร ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเชื่อเธอเหมือนฉันหรอกนะ เธอมันใสซื่อถึงได้โดนหลอกไง เขารู้เรื่องของเธอมั้ย?” นภสร “…” นทจรเห็นเธอไม่พูดจาก็คิดว่าตนเองพูดได้ตรงจุด จึงเดินลงไปนั่งข้างๆเธอ เพราะเสียงดนตรีที่คลอเบาๆ เขาจึงเอ่ย “เขาไม่รู้เรื่องที่เธอเคยทำแท้งใช่มั้ย?” “หมายความยังไง?” ทันใดนั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนภสรก็ถอดสีทันที เธออยากจะรู้จริงๆว่าเส้นทางที่เขาเดินกลับไปนั้นไกลเท่าไหร่ “ไม่ต้องใส ไม่ต้องซื่อขนาดนี้หรอก ฉันรู้ว่าตอนนั้นที่เธอถูกหรอกเพราะเธอยังเด็ก นั่นไม่สำคัญ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องฝืนแต่งงานกับชายคนนั้นหรอก อะไรเขาก็ไม่มี เขาให้ความสุขกับเธอไม่ได้” สำหรับนทจรแล้ว ปองพลผู้ที่เป็นแค่รองผู้จัดการบริษัทเล็กๆแบบนั้นจะไปมีอนาคตอะไรกัน ปองพลไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย นภสรพอจะรู้ได้ว่าเป็นเพราะคำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดครั้งก่อนทำให้นทจรเข้าใจผิดแต่ถึงแม้ตอนนี้เธออยากจะอธิบาย นทจรก็ไม่ฟังอยู่ดี เขาคนนี้เป็นคนหัวดื้อยึดติดกับความคิดของตนเอง และไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องที่ดีหรือเรื่องที่แย่กันแน่ สำหรับเรื่องที่นภสรถูกหลอกให้ทำแท้งในตอนนั้น เขาก็เลือกที่จะเชื่อเธอ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้เขาดูถูกเธอ สำหรับเขาแล้วนภสรยังไร้เดียงสา การที่ทำเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรมากนัก แม้ว่าจะมีชื่อเสียงในทางด้านลบอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่สามารถแต่งงานกับเธอได้ ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังคงอยากจะอธิบาย “ฉันจะแต่งงานกับผู้ชายยังไงมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน เขาจะมีเงินหรือไม่มีเงิน ฉันจะใช้ชีวิตยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่งหรอก” นทจรมุ่นคิ้วที “สร! เธอพูดแบบนี้ฉันโกรธแล้วนะ เธอควรจะแต่งงานกับคนที่ดีกว่านี้ ควรจะใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้” นภสร “ตอนนี้ฉันก็ใช้ชีวิตของฉันได้ดีมากๆเลยล่ะ...” เธอรู้สึกว่านทจรบ้าไปแล้วแน่ๆ! นทจรสวนกลับ “ถ้าเธอเลิกกับเขาชีวิตของเธอดีขึ้นกว่านี้แน่” “รบกวนคุณนทบอกผมทีว่าทำไมภรรยาของผมเลิกกับผมแล้วถึงจะมีชีวิตที่ดีขึ้นครับ?” นภสรหันหลังกลับไปอย่างมึนงงก็พบกับปองพลที่ไม่รู้ว่าเขากลับมาตอนไหน สีหน้าเคร่งขรึมที่แสดงออกถึงความโมโหได้ชัดเจน นภสรเดินไปทางเขาอย่างรู้สึกผิดแล้วก็ไม่รู้ว่าเขาได้ยินอะไรไปบ้าง เหมือนกับว่านทจรเองก็คิดไม่ถึงว่าปองพลจะปรากฏตัวออกมาในตอนนี้ ใบหน้าก็แสดงความอึกอักออกมาทันทีแต่เพราะความยโสในบทบาทพี่ชายคนโตของตระกูลตุงคนาครของเขา ทำให้เขาถอยหลังกลับไม่ได้ เขาลุกขึ้นยืน “ก็อยากที่ผมพูดไป คุณปองไม่เหมาะสมกับสร สรคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้” ปองพลที่สีหน้าเยือกเย็นอยู่ไม่กี่นาที คนด้านนอกก็วิ่งเข้ามาตรงหน้าเขาและพูดประโยคแบบนี้ “งั้นคุณคิดว่าผู้ชายแบบไหนที่เหมาะสมกับภรรยาของผมหรอครับ?” ขณะที่เขาพูดเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงและค่อยๆเอนตัวไปด้านหลัง เขากำลังนั่งในขณะที่นทจรยื่นอยู่ นั่นทำให้นทจรรู้สึกถึงความแปลกๆ ราวกับว่าเขาอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่าปองพล รู้แบบนี้แล้วทำให้สีหน้าของนทจรตึงขึ้น เขาเอ่ยอย่างเย็นชา “อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนแบบคุณ” นภสรได้ยินคำที่นทจรพูด คำก็ “ไม่เหมาะสม”สองคำก็ “ไม่เหมาะสม” อารมณ์บนใบหน้าของเธอก็แสดงออกถึงความทนไม่ไหวแล้ว “นายรีบไปเถอะ นรมนกำลังตามหานายอยู่ เรื่องของฉันนายไม่ต้องยุ่งหรอก ฉันอยู่กับเขาจะมีความสุขหรือไม่มันก็เรื่องของฉัน ตอนนั้นนายเลือกที่จะไม่เชื่อฉัน ตอนนี้ก็ไม่ต้องมาแสดงละครว่าเป็นห่วงฉันหรอก ฉันไม่สนใจ” นภสรมองไปยังนทจรด้วยสีหน้าเย็นชา นัยน์ตาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ