ตอนที่101 อุ้มเธอออกไป

ต๭นที่101 อุ้มเธอออกไป นภสรโยนโทรศัพท์ของเธอ ตะโกนเสียงดังว่า: “ออกไป!” นรมนกัดริมฝีปาก สีหน้าไม่พอใจ แต่สถานการณ์ตอนนี้เธอไม่มีสิทธ์ที่จะพูด ก็เลยเก็บโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาด้วยความน้อยใจ ท่าทางตอนนี้ของเธอไม่เหมาะจะกลับไปในงานเลี้ยงอีกเลยเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว เสียงกึกก้องของรองเท้าส้นสูงสะท้อนเสียงบนบันได จนกว่าเสียงรองเท้าส้นสูงจะหายไป นภสรนั่งยองๆ ยืนมือจับหัวของตัวเอง หายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ไม่ดีมาก เธอไม่สามารถทำอะไรนรมนได้ และไม่สามารถทำให้คนที่ไม่เชื่อใจต้องมาเชื่อใจเธอ แต่ว่าทำเป็นไม่สนใจ ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้ เธอเพิ่งจะอายุ22 ในมุมมองของผู้หญิงธรรมดา เธอก็เพิ่งจบมหาลัย เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งทำงาน นอกจากทำงานและมีความรัก ไม่มีอะไรที่ต้องเครียดมาก แต่ว่า ชีวิตของเธอได้มีการเปลี่ยนแปลงหลังจากที่เห็นนิสัยมนุษย์ที่เลวร้าย ถึงวาระที่จะใช้ชีวิตอย่างบริสุทธิ์ไม่ได้อีกต่อไป ………… ………… ปองพลที่ยื่นอยู่ข้างนอกยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา สังเกตเห็นว่ายังผ่านไปไม่ถึงสิบนาที แต่เห็นได้ชัดว่าข้างในเงียบลง เขาผลักประตูเข้าไป เห็นนภสรนั่งยองลงพื้น น่าสงสารมาก ถอดเสื้อสูทของตัวเองมาคลุมให้นภสร นั่งยองๆตรงหน้าเธอ สายตาตรงกับเธอ พูดออกมาสองคำเบาๆว่า: “กลับบ้าน” นภสรไม่ได้พูดอะไร ปองพลก็ทำเป็นว่าเธอตกลงจะกลับบ้าน ยื่นมือถือกระเป๋าของเธอที่เธอทิ้งไว้ตอนตีกับนรมน จากนั้น พยุงเธอลุกขึ้น นภสรยืนพิงอ้อมกอดของเขา ดูแล้วเชื่อฟังมากเหมือนสัตว์เล็กที่ถูกทิ้ง ทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารอย่างไม่รู้ตัว นรมนคุยอะไรกับเธอ ทำให้เธอดูเหมือนจิตหาย แม้ว่าในใจของปองพลจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเธอ เขาแค่พาเธอหันหลังเดินลงบันได ถ้าจะใช้ลิฟต์ในชั้นนี้ ยังต้องผ่านงานเลี้ยงอีก ตอนนี้นภสรเห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะที่จะกลับไป ยังไงจุดประสงค์ของเขาคืนนี้สำเร็จแล้ว เขาเพียงแค่พานภสรออกจากที่นี่มาที่ชั้น 16 จากนั้นขึ้นลิฟต์ลง …… …… ปองพลพาเธอไปนั่งในรถ โยธินโทรศัพท์มา “นายหายไปไหนแล้ว?” ปองพละกำลังช่วยนภสรรัดเข็มขัด ได้ยินเสียงของโยธินถามจากโทรศัพท์ และตอบกลับสองคำ: “กลับบ้าน” โยธินได้ยินเสียงโทรศัพท์สองคำจากเขา ด่าคำหนึ่ง อะไรนะ แล้วพูดต่อว่า: “งานเลี้ยงนี้นายจะมาเอง อยู่ได้ครึ่งงานก็หนีไป เหี้ย ตอนนี้ฉันถูกคนตามสะบัดไม่ทิ้งแล้ว!” “อืม” ปองพลเหมือนฟังน้ำเสียงของโยธินที่จะบ้าไม่ออก เห็นนภสรมองเขา ยื่นมืออกมาลูบหัวของเธอ พูดกับคนในโทรศัพท์ว่า: “วางก่อนนะ” “ฮัลโหล?”อีกฝ่ายหนึ่งโยธินยังพูดไม่จบ ก็วางโทรศัพท์ ปองพลโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ หยิกแก้มของเธอ: “กินไม่อิ่มใช่ไหม ก่อนจะกลับบ้านไปกินอะไรก่อนไหม?” “กลับบ้านจะกินที่นายทำ” นภสรยังคลุมเสื้อสูทของเขา หดตัวเข้าไปในเสื้ออีก ปองพลเห็นท่าทางของเธอยิ้มออกมา โน้มตัวลงบนริมฝีปากของเธอและจิก: “โอเค อยากกินอะไรเดี่ยวทำให้” นภสรมองที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาและเมื่อถึงปากเขาก็พูดอย่างนั้นว่า: “นายดีจัง” “ดีตรงไหน?” ปองพลตะลึงสักพัก ถามเธอ นภสรเอียงหัว เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นพูดออกมาว่า: “ดีทุกอย่าง” เมื่อเทียบกับคนบ้ายไชยกาล ปองพลดีกับเธอมาก ดีทุกอย่าง ปองพลขมวดคิ้ว : “เมื่อวานยังพูดฉันว่าไม่เอยู่เลย?” “เมื่อคืน?” พูดออกมา นภสรหันไปอีกทางไม่มองเขา ปองพลยิ้ม ขับรถกลับบ้าน ………… ………… ผ่านไปไม่นาน รถก็จอดอยู่หน้าคฤหาสน์ ปองพลเปิดประตู อ้อมไปทางที่เธอนั่ง เปิดประตูออก เห็นนภสรนั่งอยู่ข้างคนขับที่ยังไม่ได้รัดเข็มขัดออก: “ลงรถ” นภสรหันไปหาเขา ในดวงตาของเธอเหมือนมีน้ำ มองเขาด้วยตาแวววาว: “ฉันเจ็บขา” ปองพลโดนแววตาคู่นั้นมองจนใจสั่น ไม่ได้พูดอะไรมาก ยื่นมือช่วยเธอรัดเข็มขัดออก อุ้มเธอออกมา นภสรกอดคอของเขา หัวพิงอกของเขาและหน้าร้อนมาก เธอแค่บ่นเฉยๆ ไม่คิดว่าปองพลจะอุ้มเธอ ก่อนหน้านี้ฟังคำพูดของนรมน เธอรู้สึกเสียใจตอนนี้พิงอยู่ในอกของเขาที่อบอุ่น เหมือนโดนรักษาทันที รู้สึกปกคลุมไปด้วยความอบอุ่น ปองพลอุ้มเธอเข้าคฤหาสน์ ไม่ได้ปล่อยเธอลง ยืนอยู่หน้าประตูพูดว่า: “เปิดไฟ” นภสรดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาสองที :”นายปล่อยฉันลง ฉันเดินเองได้” ปองพลไม่พูดอะไร เงียบแสดงว่าปฏิเสธ ดังนั้น นภสรก็เลยอยู่ข้างประตูเปิดไฟ จากนั้น ปองพลอุ้มเธอขึ้นชั้นบน นภสรบ่นในใจ ทั้งๆที่เมื่อวานมืดยังอุ้มเธอขึ้นไป วันนี้ต้องเปิดไฟอีก เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ ปองพลพูดออกมาว่า: “ในสภาวะของคนที่ตื่นเต้นอยู่ มันสามารถกระตุ้นความสามารถได้หลายอย่าง” นภสรอายไม่ได้พูดอะไรอีก พอถึงห้องนอน ปองพลปล่อยเธอลง: “อาบน้ำแล้วลงมากินข้าว ฉันจะไปทำเดี่ยวนี้” “โอเค” นภสรมองปองพลหันหลังไป เม้มปากแล้วยิ้ม ปองพลดีต่อเธอมากจริงๆ …… …… รอเธออาบน้ำเสร็จ ก็เหมือนที่ปองพลพูด กินข้าวได้แล้ว ปองพลทำอาหารมังสวิรัติง่ายๆอยู่ไม่กี่อย่าง นภสรเห็นแล้วท้องร้อง แต่เมื่อกินเข้าไป ก็กินไม่ได้เยอะ “กับข้าวไม่ถูกปากก็กินน้อยหน่อย เผื่อตอนกลางคืนหิวอีก”เขาชินกับอาหารรสจัดของเธอ แต่ตอนกลางคืนกินน้อยหน่อยก็ยังดี “พอแล้ว ไม่อยากกินแล้ว” นภสรกินข้าวไปสองคำ ดื่มน้ำซุปไปครึ่งถ้วย รู้สึกไม่ค่อยอยากกิน และรู้สึกว่าอยากนอนมาก ปองพลเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้บังคับ เก็บถ้วยชามเรียบร้อย พาเธอขึ้นไปชั้นบนพักผ่อน เขาแค่คิดว่าวันนี้นภสรเหนื่อยเกิน ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่อยากกินอาหารก็เป็นเรื่องปกติ ปรากฏว่าเช้าของวันที่สอง ท่าทางของนภสรยังไม่อยากกินอาหาร เขาเริ่มรู้สึกผิดปกติ ปองพลมองเธอดื่มนมหนึ่งคำ แล้วไม่ดื่มต่อ ขมวดคิ้วถามเธอว่า: “ทำไมไม่ดื่ม?” “ไม่อยากดื่ม” นภสรส่ายหัว พิงไปข้างหลัง ปองพลวางซ้อมในมือ มองนภสรอย่างละเอียด รู้ว่าก่อนหน้านี้ทำให้เธอเหนื่อย เมื่อวานก็เลยปล่อยเธอไป ไม่ได้ทำอะไรเธอ เมื่อวานก็นอนเช้าอยู่ แต่ทำไมตอนนี้ดูแย่จัง ปองพลขมวดคิ้ว เหมือนคิดอะไรได้ สายตาเปลี่ยน ลุกขึ้นโทรหาโยธิน: “ให้จริมมาหาฉันหน่อย”