ตอนที่102 ไม่งั้น นายให้ฉัน……（1）

ต๭นที่102 ไม่งั้น นายให้ฉัน……（1） จริมมาถึงเร็วมาก ตอนที่เขามา ปองพลเพิ่งเก็บกวาดโต๊ะกินข้าวให้สะอาดเสร็จ นภสรดูเวลาเวยความเหนื่อยล้า: “ฉันจะต้องไปทำงานละ ไม่งั้นสายแน่ไป” “วันนี้ไม่ไป” ปองพลไม่หันกลับปฏิเสธทันที จริมมาถึงพอดี พูดเสร็จ เสียงกริ่งประตูดัง ปองพลกันไปเปิดประตู สีหน้าของจริมเคร่งขรึมมองเขา ถามตรงๆว่า: “นภสรละ?” “เข้ามาก่อน” ปองพลหันหลังเดินไปทางนภสร จริมเดินตามหลังเขา และปิดประตู ทั้งสองมาถึงห้องรับแขก เห็นว่าไม่มีคนอยู่บนโซฟา นภสรออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าซีดเหมือนกระดาษ เหมือนเจ็บปวด ปองพลไม่พูดอะไร พาเธอมานั่งที่โซฟา พอนภสรนั่งที่โซฟา ก็ทิ้งตัวนอนลงเหมือนคนไม่มีกระดูก จริมเห็น วางกล่องยาไว้ข้างๆ พูดด้วยความเป็นห่วงว่า: “นภสร เข้มแข็งหน่อย ตรงไหนไม่สบาย บอกฉัน” จริมพูดไปด้วย หยิบเข็มฉีดยาที่ใช้แล้วทิ้งออกจากกล่องยา ปองพลพยุงนภสร ให้เธอพิงอ้อมกอดของตัวเอง นภสรเหม่อลอยเล็กน้อย เงยหน้ามองจริม น้ำเสียงอ่อนล้าและตกใจ: “พี่จริม พี่มาได้ยังไง?” พอได้ยินคำนี้ “พี่จริม”สีหน้าของปองพลเปลี่ยนทันที แต่เขารู้ว่าตอนฟ้าไม่ถือสาพวกนี้ นภสรได้รับการฉีดสารเสพติด คนที่รู้ยังน้อย ถ้าข่าวปล่อยออกไป บางคนมันฉวยโอกาสมักจะจับข้อผิดพลาด ถึงแม้ว่าเธอจะโดนบังคับ คงหนีไม่พ้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนแรกจริมกลับจากต่างประเทศก็มาหาเขา ก็เพราะเรื่องนี้ ปองพลกับโยธิน เคยได้คุยกับจริม เชื่อใจนิสัยของเขา “อืม มาดูเธอ” จริมหาของอะไรบางอย่างในกล่องยาไปด้วย พูดกับเธอไปด้วย เสียงอ่อนโยน นภสรพิงในอ้อมกอดของปองพล ก็ยังรู้สึกไม่สบาย เธอดิ้นแล้วดิ้น ตอนนี้เธอรู้สึกคลื่นไส้ อยากอ้วก เวียนหัว…… ปองกอดเธอไม่ได้พูดอะไร หน้าเหมือนจมน้ำ จู่ๆนภสรก็รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เธอหันหน้าไปทางปองพล เสียงไม่ค่อยมีแรง : “เป็นปฏิกิริยาของการฉีดยาเสพติดก่อนหน้านี้หรือเปล่า?” “ไม่เป็นไร” ปองพลพูดแค่สามคำนี้ ในน้ำเสียงมีการปลอบ แต่ว่านภสรไม่รู้สึกว่าโดนปลอบ แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งหงุดหงิด ในร่างกายรู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด “พี่จริม พี่ว่าฉันเริ่มติดแล้วหรือเปล่า?” จริมทำหน้าปกติ ดันเข็มในมือ เดินมาหานภสร ปองพลช่วยเธอพับแขนเสื้อขึ้น จริมช่วยเธอฉีดเสร็จแล้วพูดว่า: “ไม่ติดแน่นอน เพียงปฏิกิริยาบางอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตอนนี้ ไม่ต้องกังวล สัปดาห์นี้อาจจะเจ็บปวดหน่อยนะ ผ่านไปแล้วมันก็จะดีขึ้นเอง “พี่ฉีดยาอะไรให้ฉัน?” นภสรรู้สึกในร่างกายเหมือนไม่ค่อยเจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว รู้สึกสงบลง ถามเขาด้วยความสงสัย “ยากล่อมประสาท” จริมเอาเข็มในมือวางไว้ข้างๆ ถามเธอ: “ดีขึ้นยัง?” “อืม” นภสรพยักหน้า เริ่มนั่งตรงๆได้ สีหน้ายังคงซีด ปองพลที่ไม่ได้ออกเสียง ตอนนี้พูดออกมาว่า: “เธอนั่งตรงนี้ก่อน ฉันส่งคุณหมอจริมก่อน” ถึงแม้ตอนนี้นภสรจะขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวด ไม่มีแรงอะไรที่จะพูดกับเขา แค่ยิ้มให้จริม จริมยกมือขึ้น กำลังจะลูบหัวของนภสร แต่ทันใดนั้นปองพลลุกขึ้นบังหน้านภสร: “คุณหมอจริม ฉันส่งคุณ” “รบกวนคุณปองพลนะครับ” จริมไม่ได้ปฏิเสธ วางเข็มฉีดยาที่ใช้แล้วทิ้งที่ไว้ข้างๆเก็บของเรียบร้อยแล้วหยิบกล่องยาเดินออกไป …… …… ผู้ชายทั้งสองเดินมาถึงหน้าประตูแล้วหยุดเดิน “ในเมื่อคุณหมอจริมขับรถมาเอง ขับรถปลอดภัยนะครับ” ปองพลกำหมัดยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีสีหน้า จริมหันหลังมองเขา ขมวดคิ้ว: “ช่วงนี้รบกวนคุณช่วยดูแลนภสรด้วยนะ” “ภรรยาของฉัน ฉันดูแลได้อยู่แล้ว” ดวงตาของปองพลกะพริบ จริมเหมือนมีอะไรจะพูด อ้าปาก แต่ไม่ได้พูด หันไปเตรียมตัวออกไป แต่ได้ยินเสียงของปองพลดังขึ้น: “คุณกับเธอเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าคุณหมอจริมรู้เรื่องพ่อของเธอมากแค่ไหนครับ” จริมได้ยินข่าวมา หันไปมองเขา สายตาผิดปกติ แสดงความกระตือรือร้น : “ อยากรู้เรื่องของนภสร คุณควรไปถามนภสร ไม่ใช่มาถามฉัน” “คุณหมอจริมพูดถูกแล้ว คำถามแบบนี้ ถามคนนอก ก็ไม่ได้อะไร” ปองพลยักคิ้ว ใต้ตาเหมือนจะยิ้มออกมา “คนนอก” สองตัวนี้ใช้เสียงหนัก จริมเป็นคนฉลาด ทำไมจะไม่เข้าใจความหมายของปองพล แต่เรื่องที่เตือนเขาก็ยังต้องเตือน: “ช่วงนี้นภสรอาจจะมีผิดปกติหลายด้านนะ” “อืม”ถึงแม้จริมไม่พูด ปองพลก็รู้อยู่ อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้มีอะไรบ้างที่ยังไม่เคยเห็น จริมมองปองพล เขายืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับไม่มีสีหน้า แต่ตอบเบา ๆ แต่ก็ไม่ยากที่จะได้ยินความเคร่งขรึมของเขา ดูออกว่า เขาจริงจังกับนภสรมาก นึกถึงตรงนี้ ในใจของจริมรู้สึกสูญเสีย ไม่ได้พูดอะไรมาก หันไปขึ้นรถ ปองพลเฝ้าดูรถของจริมหายไป ใบหน้าของเขาสงบลงและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันหลังเข้า เดินเข้าไปห้องรับแขก เขาได้ยินเสียงร้องของเนื้อ “นภสร！” สีหน้าของปองพลเริ่มจริงจัง เรียกชื่อนภสร แล้ววิ่งไปห้องของหมา นภสรดูเนื้อที่เธอเตะออกจากกำแพงอย่างเย็นชาและกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อใช้เท้าเตะอีกที ปองพลเดินเข้ามา เขามองเนื้อที่อยู่บนพื้นซึ่งกลัวที่จนไม่กล้าขยับ หันไปหานภสรว่า：“มานี้ เราออกไปกัน” “อ่อ”นภสรเหลือบตามองเขาอย่างเย็นชา เดินไปหาเขา แต่เธอเดินถึงครึ่งทางจู่ๆหันไปทางเนื้อเตะมันแรงๆหนึ่งที ปองพลนึกไม่ถึงว่าเธอจะกลับไปเตะ แต่เขานึกถึงคำพูดของจริม เข้าใจทันที ไม่ได้ด่าอะไร พาเธอไปชั้นบน ให้เธอพักผ่อน “นอน” ปองพลดันนภสรลงนอน นั่งมองข้างๆเธอ ให้เธอนอนหลับ “ไม่อยากนอน” นภสรลุกขึ้นมานั่ง สายตามองไปที่ปองพล “เชื่อฟังหน่อย”ปองพลรู้ว่าตอนนี้เธอดีขึ้นเล็กน้อยแล้วเพราะเธอเพิ่งถูกฉีดยากล่อมประสาท หลังจากยาหมดฤทธิ์เธอก็รู้สึกไม่สบาย นอนหลับไม่ดีกว่า