ตอนที่103 ไม่งั้น นายให้ฉัน……（2）

ต๭นที่103 ไม่งั้น นายให้ฉัน……（2） ปองพลพูดเสร็จ ยื่นมือช่วยเธอห่มผ้า ให้เธอนอนลงอีกครั้ง ปรากฏว่ายื่นมือมาถึงหน้าเธอ ก็โดนนภสรตบมือของเขาออกดัง “ปั้ง” สีหน้าของปองพลเปลี่ยนทันที เขามองเธอเวยสายตาเย็นชา พูดอีกครั้งว่า: “นอน” “ฉันบอกว่าฉันไม่อยากนอน” นภสรไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร อยู่ดีๆรู้สึกหงุดหงิด เถียงเขา? สีหน้าของปองพลเริ่มเย็น จากนั้นก็ยื่นมือออกมา ดักคอของเธอแรงๆ เมื่อกี้นภสรที่เถียงกับเขาได้หลับตาลง มองแล้วจะเอียงไปอีกข้าง ปองพลรีบยื่นมือรับเธอไว้ เอาผ้าห่มออกให้เธอเปลี่ยนท่าแล้วนอน เพิ่งห่มผ้าให้เธอเสร็จ โทรศัพท์หัวเสียงของเธอก็ดังขึ้น ปองพลยื่นมือหยิบมาดู ที่แท้เป็นสายของพิมลแข เขากดรับสาย “นภสร ทำไมวันนี้เธอไม่มาทำงาน สงสัยเมื่อคืนเธอกับประธานปองพล……” พิมลแขพูดอย่างตื่นเต้นได้ครึ่งทาง ก็โดนเสียงเย็นชาขัดจังหวะ: “คุณพิมลแข รบกวนคุณช่วยนภสรลาหน่อยครับ วันนี้เธอไม่ไปทำงาน” พิมลแขออกเสียงสงสัย “อ่า” จากนั้นฟังออกว่าเป็นเสียงของปองพล กริ๊ดแล้ววางโทรศัพท์ เป็นประธานปองพลได้ไง เมื่อเธอพูดอะไร? ไม่ไม่ไม่ เธอไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอแค่พูดถึงครึ่งหนึ่ง ประธานปองพลเป็นคนซื่อๆ คงไม่เข้าใจที่เธอพูดหรอก ในใจปลอบตัวเองแบบนี้ พิมลแขโทรไปอีกรอบ ปองพลมองโทรศัพท์ที่ตัดสายไป ขมวดคิ้ว โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของพิมลแขปกติขึ้นเยอะ : “ประธานปองพล ทำไมนภสรไม่มาทำงานคะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” “เธอไม่ค่อยสบาย รบกวนคุณพิมลแขหน่อยนะครับ” ปองพลพูดด้วยความสุภาพสองคำ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ กลัวว่ามีคนโทรมาอีกจะทำให้นภสรตื่น เขาปิดเครื่องของเธอ วางไว้หัวเตียง จากนั้นก็ออกจากห้อง เพิ่งประตูห้องนอนเสร็จ ปองพลก็ได้ยินเสียงกริ่งของประตูดัง เขาลงมาไปประตู คนที่มาคือโยธิน โยธินเพิ่งเข้ามาก็ถามว่า: “นภสรไม่เป็นไรใช่ไหม?” ปองพลมองเขา เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการเรียกของเขา “พี่สะใภ้……เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” โยธินเหลือบตาขาว ให้เขาเรียกสาวน้อยน้อยว่าพี่สะใภ้ ไม่มีไรทำเขาก็จะเรียกเล่นไป แต่พอจริงจังแล้วเรียกรู้สึกแปลกๆ ปองพลหมุนตัวเดินไปห้องหมา เมื่อกี้เนื้อโดนนถสรเตะไปสองที ตอนนี้เขาจะไปดูหมา ปองพลนึกถึงสีหน้าไม่สบายของนภสร สีหน้าก็เริ่มจริงจัง น้ำเสียงอาจจะไม่ค่อยดี: “นายสามารถลองฉีดให้ตัวเองรู้สึกจะได้รู้สึกเป็นยังไง " โยธินได้ยินคำพูดและพูดพึมพำ "อารมณ์" แต่เขาไม่ได้จริงจัง ปองพลเอาน้ำและอาหารของหมาให้เนื้อ ดูมันกำลังกินอร่อย ก็รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก หมุนตัวกับโยธินขึ้นไปห้องสมุด “เมื่อวานนายเห็นกัมพลแล้วใช่ไหม” โยธินเพิ่งเข้าห้องสมุด นอนลงโซฟาอย่างไม่มีภาพลักษณ์ นอนอยู่ที่นั่นอย่างเกียจคร้าน ปองพลไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้นเทน้ำให้ตัวเอง และเทให้โยธินหนึ่งแก้ว โยธินรีบยื่นมือทั้งสองรับไว้ ปองพลอ้าปากอีกครั้ง พูดอีกเรื่องหนึ่ง: “ยังตรวจสอบวันชัชถูดขังไว้ไหนไม่ได้เหรอ?” พูดถึงเรื่องนี้ โยธินนั่งตัวตรง สีหน้าจริงจัง: “มันไม่ได้อยู่ในจังหวัดอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่มีเบาะแสที่ชัดเจน ปองพลฟังแล้ว ไม่ได้พูดอีก ถือแก้วด้วยมือเดียวการแสดงออกของเขาค่อนข้างลึกลับ “ฉันรู้สึกว่ามันเหมือนที่นายคิดถ้ามันเป็นแค่คดีอาญาธรรมดา จำเป็นต้องขังวันชัชไว้ในคุกที่ทุกคนไม่รู้? แม้แต่นภสรยังไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองถูกกักขังไว้ไหน?” โยธินวางแก้วน้ำในมือลง มองปองพลที่กังวล: “แต่ว่าไม่นับว่าธมกรรู้สึกอับอายเกินไปและไม่ต้องการเห็นวันชัชดังนั้นเขาจึงจงใจส่งเขาไปยังเรือนจำอีกแห่ง ” เห็นปองพลไม่พูดอะไร โยธินถอนหายใจ: “ทั้งๆที่นายเป็นคนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันพูดเยอะขนาดนี้ นายตอบสักคำสิ” ปองพลไม่ได้สนใจโยธิน ความคิดของเขาล่องลอยไปเมื่อคืนก่อน เป็นครั้งแรกที่นภสรพูดถึงเรื่องพ่อของเธอให้เขาฟัง เธอพูด พ่อไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น “ดูประวัติของเขาก่อนหน้านี้ วันชัชไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น” ปองพลพูดแบบนี้และคิดอยู่ คิดสักพัก เขาเอ่ยปากอีกครั้ง : “อีกอย่าง คดีสิ้นสุดอย่างกะทันหันเกินไป” เหมือนว่าคิดอะไรได้ สีหน้าของปองพลเริ่มเครียด โยธินตกใจสีหน้าของเขาดื่มน้ำในแก้วจนหมด ถึงแม้จะรู้จักกันมาหลายปี แต่เห็นสีหน้าของเขาแบบนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกกลัว ปองพลเงียบสักพัก พูดขึ้นมาอีกว่า: “ โยธินขัดจังหวะเขา: “นายเพิ่งกลับจากต่างประเทศไม่นาน มังกรที่แข็งแกร่งไม่สามารถจับหัวงูได้ อีกอย่าง นายยังมีงานของตัวเองที่ต้องทำ อย่ารีบร้อน อย่าเพิ่งเตะต้องคนของบ้านไชยกาล เรื่องของพี่สะใภ้ เธอจะได้รับบทเรียนเอง เรื่องของผู้หญิง ให้ผู้หญิงจัดการเอง” “เกินไป” ปองพลถือแก้วในมือ สีหน้ามืดครึ้มเล็กน้อย ที่เขาพูดก็ใช่ ครั้งนี้นรมนทำกับนภสรเกินไปจริงๆ คุณแม่สอนเขาตั้งแต่เล็ก ต้องสุภาพบุรุษ ต้องเป็นคนดี แต่เสียดาย เขาขัดความหวังจองแม่มาตลอด เขาเป็นคนไม่ได้และเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้ …… …… โยธินออกไปพักใหญ่ ปองพลทายว่านภสรน่าจะตื่นแล้ว เทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วแล้วเดินไปห้องนอน นภสรตื่นแล้ว นั่งอยู่บนเตียง ยังรู้สึกเวียนหัว “จื่อยา”เสียง ประตูของห้องนอนเปิดเข้ามา รูปร่างสูงใหญ่ของปองพลยื่นอยู่หน้าของประตู เห็นนภสรนั่งอยู่บนเตียง เอ่ยปากพูดว่า: “ตื่นแล้วเหรอ” เขาปิดประตู เดินไปทางนภสร นำแก้วในมือยื่นให้เธอ: “ดื่มน้ำ” นภสรรับมาดื่มไปครึ่งแก้ว จากนั้นรู้สึกอ่อนเพลียไม่มีแรง ล้มลงอีกครั้ง ปองพลจูบหน้าผากของเธอเบา จับแก้มของเธอ : “ฉันไปทำกับข้าว เธออยากกินอะไร?” “ไม่อยากกินอะไร” นภสรหันไปอีกข้าง น้ำเสียงไม่ค่อยดี: “ปองพล” เสียงของเธอแหลม และยังเพลีย คิ้วที่ขมวดคิ้วแน่นถูกผูกไว้ในหัวใจของปองพล ทำให้หัวใจของเขาอึดอัด เขาแสดงสีหน้าปกติ: “อืม” “ฉันรู้สึกไม่สบาย” นภสรจับผ้าห่มไว้แน่น กัดริมฝีปากเอ่ยปากพูดว่า: “ไม่งั้น นายให้ฉัน……” “หุปปาก! ห้ามพูดคำนี้อีก!” ดวงตาปองพลแสดงความโกรธมาก: “นภสร นึกถึงคนที่ทำร้ายเธอ เธอต้องผ่านไปให้ได้”