ตอนที่104 ผู้หญิงที่ถูกถุงกระสอบปกคลุมที่หัว

ต๭นที่104 ผู้หญิงที่ถูกถุงกระสอบปกคลุมที่หัว เขารู้ว่าตอนนี้เธอทรมานมาก แต่ว่า เขาไม่ยอมให้เธอยอมแพ้ง่ายๆ นภสรโดนฉีดไม่ค่อยเยอะ แต่ความเข้มข้นสูง เธอเริ่มติด แต่ว่า เขาเชื่อว่าเธอต้องทนไปได้ ปองพลโกรธอีกครั้ง แต่ไม่ได้ตะโกนเสียงดังใส่เธอ นภสรรู้ว่าเขาโกรธเธอ โกรธที่เธอไม่เข้มแข็ง เธอขอให้เขาฉีดยาเสพติดให้เธอ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกทรมานมาก ร่างกายรู้สึกอึดอัด ร่างกายเหมือนโดนตะคริวถลกหนัง เธอรู้สึกตัวเองไม่เหมือนตัวเอง เธอกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ได้ “ขอโทษ……”นภสรกัดริมฝีปาก หันหัวไปอีกข้าง สีหน้าไม่ค่อยดี เธอคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นที่แข็งแกร่ง จิตใจก็แข็งแกร่งกว่าคนอื่น แต่ว่า มาถึงตอนนี้ เธอถึงรู้ว่า เรื่องแบบนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เธออยากให้ปองพลฉีดให้เธอหนึ่งเข็ม สีหน้าของผู้หญิงบนเตียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เส้นผมที่อยู่หน้าผากเปียกไปหมด พยุงเธอลุกขึ้นนั่ง จูบหูของเธอ ถามด้วยเสียงเบาๆว่า : “ฉันไปทำกับข้าว เธอช่วยฉันล้างผัก?” นภสรพยักหน้า : “โอเค” …… …… ปองพลพาเธอไปห้องครัว เอาผักให้เธอล้าง จากนั้นก็พูดคุยกับเธอตลอด พูดเรื่องตอนเด็กของเธอ และชีวิตที่อยู่ต่างประเทศ เพื่อเปลี่ยนความสนใจของเธอ “มีครั้งหนึ่ง มีพวกวัยรุ่นเร่ร่อนอยู่ไม่กี่คน วิ่งไล่ตามหลังฉัน ฉันวิ่งจนรองเท้าส้นสูงตก……” นี้เป็นเรื่องตอนที่เธอทำงาน วันนั้นดึกมาก โบกรถไม่ได้ จากนั้นก็มีพวกวัยรุ่นเร่ร่อนตามหลังเธอ เธอวิ่งด้วยความตกใจ รองเท้าส้นสูงที่เท้าก็ตกลง สุดท้ายได้เดินเท้าเปล่ากลับบ้าน ตอนนี้คิดถึง รู้สึกน่าสนใจดี ปองพลหันไปมองเธอ ขมวดคิ้ว สงสารเธอ จู่ๆ นภสรโยนผักในมือทิ้ง หันกลับมาและอาเจียนที่อ่างอื่น ตอนเช้าเธอไม่ได้กินอะไร ตอนนี้จะมีอะไรให้อ้วกออกมา ปองพลเดินมาข้างหลังเธอ ยื่นมือตบไหล่เธอ ให้เธออ้วกออกมา จากนั้นเทน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว ให้เธอนั่งข้างๆ กับข้าวเสร็จ เหมือนตอนเช้า นภสรแค่ขยับตะเกียบ จากนั้นก็ไม่ได้ขยับอีก ปองพลอยากให้เธอกินอีก เห็นเธอทรมานขนาดนั้น รู้ว่าบังคับเธอกินลงไปก็ไม่มีประโยชน์ นภสรเห็นสีหน้าเครียดของปองพลตรงข้าม ได้หัวเราะเยาะเขา: “ทำไมฉันรู้สึกว่าท่าทางนายเหมือนจะทรมานกว่าฉัน?” “กลัวเธอจะทนไม่ได้ ติดยาเสพติด กินจนบ้านฉันล้มละลาย” ปองพลขมวดคิ้ว น้ำเสียงกังวล ตอนแรกนภสรเวียนหัวเล็กน้อย โดนเขาพูดแบบนี้ ขยับจมูก ออกเสียง: “ คนขี่เหนียว!” “เธอพูดอะไรนะ?” ปองพลเงยหน้ามองเธอ: “พูดอีกรอบ นภสรอิงอยู่บนเก้าอี้ เอ่ยปากด้วยความขี้เกียจว่า: “ทำไมวันนี้นายหล่อจัง” ปองพลรู้ว่าเธอพูดไปงั้นๆไม่ได้ตั้งใจ แต่เส้นหัวเราะก็กระจายไปตามริมฝีปาก …… …… สถานการณ์ของกลางคืนและตอนเที่ยงเหมือนกัน นภสรก็ไม่ยังไม่อยากทานอาหาร ปองพลยิ่งขมวดคิ้วลึก พอถึงตอนกลางคืน นภสรเริ่มไม่อยากนอน นอนไม่หลับ เป็นมาหลายวัน นภสรเป็นแบบนี้ตลอด และช่วงนี้ปองพลก็ไม่ได้ไปบริษัท ระหว่างนี้จริมมาหาหลายครั้ง พิมลแขก็หาเวลามาดูนภสร แต่ว่า มีครั้งหนึ่งพิมลแขเจอโยธิน ทั้งสองทะเลาะกันทั้งทาง จากนั้นก็ตีกัน ยังดี สัปดาห์ที่ทนทุกข์ก็ผ่านไป อาการของนภสรก็ดีขึ้น ตอนเช้า ทั้งสองนั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน ปองพลเจียวไข่ไปด้วย มองนภสรกินแซนด์วิชไปด้วย “ดูฉันอีก ไข่ของนายก็เย็นแล้ว “นภสรรับรู้สายตาของเขา หันไปมองเขา ปองพลได้ยินแค่ขมวดคิ้วขึ้น เห็นเธอเริ่มอยากทานอาหาร สีหน้าดีกว่าเมื่อก่อน : “ใช่เหรอ?” นภสรตกตะลึงด้วยสองคำง่ายๆของเขา เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เขาฟังแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เธอคิดอะไรแปลกๆเอง ปองพลผลักน้ำผักหนึ่งแก้วต่อหน้าเธอ: “เวลากินข้าว อย่าคิดภาพที่ไม่เหมาะสม เดี่ยวจะสำลัก นภสร：“……”ทำไมเธอถึงจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดภาพอะไรอยู่? “ตอนกลางคืนไปกินข้าวที่club beautiful night”รู้ว่าเธออยู่บ้านมาหนึ่งอาทิตย์ อยู่จนหงุดหงิด เขาก็เลยเรียกโยธินกับพิมลแขไปกินข้าวด้วยกัน “โอเค!” นภสรตอบตกลง …… …… ตอนกลางคืน นภสรกับปองพลมาถึง โยธินกับพิมลแขก็มาถึง ทั้งสองกำลังเล่นไพ่ บนโต๊ะมีขวดเหล้าวางไว้สองขวด พิมลแจมองนภสร น้ำมูกไหลน้ำตาก็ไหลพูดว่า: “นภสร เธอมานี่ โยธินมันรังแกฉัน เธอต้องช่วยฉันนะ!” นภสรกำลังจะไป แต่โดนปองพลห้ามไว้: “ให้พวกเขาดื่ม เธอดูก็พอละ” “รู้แล้ว” นภสรเอามือของเขาออก เดินไปหา ไม่นานสักพักพงศกรก็เข้ามา ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรข้างหูของปองพล ปองพลกลับมาอยู่ข้างๆนภสร: “เธอเล่นกับพวกเขาอยู่ที่นี่นะ อย่าวิ่งไปเลื่อย ฉันกับพงศกรไปทำธุระแปป” “อืม ไปเลย” นภสรคิดว่าเขามีเรื่องงานสำคัญที่ต้องไปจัดการ ก็เลยไม่ได้สนใจอะไร ปองพลเดินมาถึงหน้าประตู หันกลับมาด้วยความเป็นห่วง แล้วหันกลับไปออกไปกับพงศกร ปิดประตูห้อง ใบหน้าของปองพลดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งและเขาโน้มตัวไปด้านข้างของเขาและถามพงศกรว่า: “คนอยู่ที่ไหน?” พงศกรตอบด้วยความเคารพ: “อยู่ในห้องที่ไม่มีคน” ปองพลไม่ได้พูดอะไรอีก ก้าวขาเดินไปด้านหน้า พงศกรพาเขาไปที่ประตูห้องหนึ่งที่มีบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่หน้าห้อง: “อยู่ในข้างใน” พูดเสร็จ ปิดประตูด้วยความเคารพ ปองพลเดินไปเดินมา พงศกรตามหลังและปิดประตู ในห้องที่หรูรา เปิดไฟแค่ดวงเดียว ในห้องนั้นมืดมาก บนโซฟามีผู้หญิงคนหนึ่งถูกถุงกระสอบคลุมหัวไว้ ปองพลเดินไป ดึงถุงกระสอบบนหัวเธอออก เห็นใบหน้านั้น ที่แท้คือนรมน นรมนจ้องตาโตมองปองพล: “เป็นนายได้ยังไง!” วันนี้เธอมาเข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่คิดว่าเพิ่งถึงประตูก็โดนคนตีจนสลบ ตื่นขี้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องนี้ เธอรู้สึกตัว แต่ทำไมนิ้วโป้งของเธอขยับไม่ได้ เห็นได้ชัดว่า พวกเขาได้วางยาให้เธอ ปองพลไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการซักถามของเธอฝ่ามือที่มีกระดูกอันสวยงามก็ยื่นมือกลับไปและพงศกรส่งเข็มฉีดยาไปที่มือของเขา ปองพลถือเข็มฉีดยายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาด้านหน้าแล้วบีบของยาออกมาเล็กน้อย จากนั้นก้มหัวมองนรมน ตอนนรมนมองเข็มฉีดยา ทันใดนั้นเริ่มตื่นเต้น : “นายจะทำอะไร!”