ตอนที่106 แทนที่ทำงาน

ต๭นที่106 แทนที่ทำงาน วันถัดไป นภสรตื่นเช้ามาก แต่มีคนตื่นเช้ากว่าเธอ ตอนเธอลงมา ปองพลทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว เห็นเธอลงมา พูดว่า: “มากินอาหารเช้า” “ว้าว อลังการขนาดนี้เลย” นภสรนั่งตรงหน้าโต๊ะอาหาร ออกเสียงตกใจ ปองพลยิ้ม ช่วงนี้เธอผอมลงไปมาก เขาก็เลยทำอาหารหร่อย เลี้ยงเธอให้อ้วนขึ้น นภสรไม่รู้ว่าในใจของเขาคิดเยอะแบบนี้ นั่งลงมาเริ่มกินข้าว ปองพลเห็นเธอเริ่มอยากอาหาร คิ้วก็เริ่มผ่อนคลาย กินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ต่างขับรถไปทำงาน ตอนแรกปองพลจะส่งเธอ แต่นภสรปฏิเสธไว้ก่อน …… …… หนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้มาทำงานในบริษัท นภสรรู้สึกไม่คุ้นเคยกับไชยกาล เธอจอดรถเสร็จ ก็เจอพิมลแข “นภสร สวัสดี” “สวัสดี” นภสรหันไปยิ้มกับพิมลแข ยื่นอยู่ที่เดิมรอเธอเดินมา พิมลแขควงแขนของนภสร เดินเข้าไปพร้อมกับเธอ พอถึงหน้าประตูบริษัท นภสรก็รู้สึกแปลกๆ “คุณนภสร สวัสดีค่ะ” “คุณนภสร วันนี้ใส่เสื้อสวยมากเลย~” “คุณนภสร……” ทักทายแบบนั้น ตั้งแต่นภสรเข้ามาในบริษัท ถึงห้องทำงานของตัวเอง ทักทายไม่หยุด นภสรถามพิมลแขด้วยความแปลกใจว่า : “หนึ่งอาทิตย์ที่ฉันไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่รู้ ไม่ได้เกิดอะไรนิ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย” ใบหน้าของพิมลแขเต็มไปด้วยความแปลกใจ นภสรก็เลยเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจก่อน จนถึงตอนประชุม เธอเพิ่งเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆนรมนถูกสั่งย้ายไปอยู่เมืองนอก หลังจากจบการประชุม ธมกรเรียกนภสรไปที่ห้องทำงาน “นภสร ช่วงนี้พักอยู่ในบ้าน ร่างกายขึ้นแล้วใช่ไหม”น้ำเสียงของธมกรดูเหมือนอบอุ่น สีหน้าของนภสรปกติ: “ก็ดีขึ้นค่ะ ขอบคุณคุณปู่ที่เป็นห่วง” ธมกรก็แค่ถามเฉยๆ ถ้าเขาเป็นห่วงจริงๆ เป็นไปได้ไงหนึ่งอาทิตย์ไม่โทรมาถามเลย พอคิดแบบนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ครั้งที่แล้วไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล เขาไม่สนใจหลานคนนี้อยู่แล้ว ในใจของเขามีแค่นรมน แต่ว่า เธอไม่อาจไม่ยอมรับ เธอสามารถเจริญเติบโตขนาดนี้ได้ หลักๆคือถึงแม้ธมกรจะหักการใช้การกินของเธอ แต่ก็ไม่ขนาดต้องทิ้งเธอ เธอนึกว่านรมน ธมกรก็พูดถึงนรมน “ช่วงนี้สาขาต่างประเทศเพิ่งมีการเริ่มโครงการใหม่ นรมนสนใจโครงการนี้มาก และทำให้มีประสบการณ์ คืนนั้นเธอก็ไปเลย ไม่ถึงสองสามเดือนเธอไม่กลับมา” ธมกรพูดถึงตรงนี้แล้วหยุด เหมือนว่าสังเกตอาการของเธออยู่ จริงๆนภสรรู้สึกแปลกๆ นรมนอยู่ดีๆจู่ๆทำไมถึงไปต่างประเทศ ถ้าเธอจำไม่ผิด งานแต่งของนรมนกับนทจรจัดตั้งขึ้นในต้นปีหน้า อีกอย่าง นรมนจะไว้วางใจปล่อยให้นทจรอยู่ในประเทศคนเดียวเหรอ?สองสามเดือนยังไม่กลับมาอีก นภสรไม่ได้เอาความคิดในใจวางไว้บนหน้า เธอยิ้ม: “พี่เค้าคงจริงจังกับการงานมาก” “ใครบอกไม่ใช่ โครงการนี้ ยากอยู่ อาจจะทำไม่เสร็จภายในสองสามเดือน จู่ๆก็ไปแบบนี้ ทิ้งงานไว้เยอะเลย……” ธมกรพูดแบบนี้ ก็เหมือนหยุดพูดไม่ได้ พูดไม่หยุด เหมือนจะไม่พอใจเรื่องที่นรมนไปต่างประเทศอย่างกะทันหัน นภสรฟังด้วยความเงียบ ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร จริงๆแล้วในใจเธอกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ หนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้มาทำงาน เธอต้องคิดดีๆว่าโครงการครั้งที่แล้วไปถึงไหนแล้ว ธมกรพูดพักใหญ่ นภสรเงยหน้ายื่นตรงนั้นได้แค่ฟังเขาบ่น รู้สึกนภสรเป็นคนที่มีความอดทน ในใจรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย จากนั้นก็โบกมือ: “ เอาอย่างนี้ ตำแหน่งของนรมน เธอมาแทนที่ก่อน” “ฉัน?” ฟังธมกรพูดแล้ว นภสรชี้ตัวเองด้วยความสงสัย ธมกรไม่ได้พูดผิดใช่ไหม?ให้เธอแทนที่นรมน?ถ้าเกิดเป็นแบบนี้จริงๆ แล้วถ้านรมนกลับมา จะให้เธอคืนตำแหน่งให้นรมนมันก็เป็นไปไม่ได้ ธมกรเห็นนภสรไม่แสดงความดีใจ สีหน้าเครียด นึกว่านภสรไม่ยอม : “ให้เธอทำอะไรก็ทำอะไร” “ขอบคุณคุณปู่ที่เชื่อใจ”นภสรเงยหน้า ยิ้มอย่างมั่นใจ : “ฉันจะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวังแน่นอนค่ะ” ธมกรโบกมือ: “โอเค กลับไปได้แล้ว” …… …… ออกมาจากห้องทำงานของธมกร นภสรก็ยังสงสัยอยู่ ลังสังหรณ์บอกเธอว่า นรมนรีบออกจากต่างประเทศ ต้องมีเรื่องอะไรใหญ่แน่ แต่ว่า เธอก็พูดไม่ออก รู้สึกผิดปกติ ตอนเธอกลับมาถึงห้องทำงาน พิมลแขรออยู่ข้างในแล้ว ยิ้มอย่างสดใส: “ยินดีด้วยหัวหน้านภสร” “เธอรู้ไหมว่าทำไมนรมนถึงไปต่างประเทศอย่างกะทันหัน ?” นภสรไม่รู้ดีใจที่ได้แทนที่นรมน แค่รู้สึกว่าการกระทำของนรมนแปลกๆ ไม่เหมือนสไตล์ของเธอ นภสรที่โดนรังแกหลายครั้ง ถ้านรมนไม่ออกตามไพ่ที่เธอวางไว้ เธอก็รู้สึกว่านรมนต้องเล่นอย่างอื่นแน่ “ไม่รู้สิ ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอต้องไปต่างประเทศ เมื่อวานก็ไม่ได้ยินอะไร ทุกคนก็เพิ่งจะมารู้วันนี้” พิมลแขไม่สนใจเรื่องนี้ : “ไม่พูดถึงเธอแล้ว ตอนนี้เธอแทนที่นรมนละนะ ถ้าเธอรู้ต้องอาละวาดใหญ่แน่ นภสรคิดต่างกับพิมลแข เธอสนใจเรื่องที่นรมนทำไมต้องไปต่างประเทศ …… …… ข่าวที่นรมนไปต่างประเทศไปทำโครงการใหม่ที่สาขาที่ต่างประเทศ คนในบริษัทรู้กันหมด เรื่องที่ธมกรขอให้นภสรแทนที่นรมน ทั่วบริษัทก็รู้กันหมดแล้ว สถานการณ์ที่นภสรอยู่ในบริษัทมีการเปลี่ยนแปลงมาก แค่ไปห้องน้ำ ยังมีคนเดินตามหลังเธอ นี้ก็คือความจริง นภสรยอมรับกับความเป็นจริงนี้ ในเมื่อให้เธอนั่งในตำแหน่งหัวหน้า อย่าคิดว่าเธอจะยอมลงมาง่ายๆ แต่แค่ว่า เธอพาความสงสัยนี้กลับบ้าน ตอนเธอกลับมาถึงบ้าน ปองพลยังไม่กลับ เธอไม่มีอะไรทำ ก็เลยนั่งอยู่ห้องรับแขกดูทีวี ในละครกำลังแสดงนางเอกกลับบ้านทำอาหารเสร็จ รอพระเอกกลับมา แต่เธอกับปองพลต่างกันในละคร เธอคิดตัวเอง รู้สึกตัวเองควรทำอะไรสักอย่าง หนึ่งอาทิตย์ที่ยากลำบากปองพลอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่บ่นไม่ด่า เธอเห็นน้ำใจของปองพล น้ำใจที่ดี เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างให้กับปองพล เขาเลิกงาน กลับมาบ้านอยู่เป็นเพื่อนเธอ เหนื่อยมาทั้งวัน ยังต้องทำกับข้าวให้เขาอีก เหมือนจะเหนื่อยเกินไป แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น……