ตอนที่107 อยากออกห่างจากเขา

ต๭นที่107 อยากออกห่างจากเขา นภสรใช้รีโมทเปลี่ยนช่อง ไม่รู้ทำไมถึงเปลี่ยนมารายการอาหาร ในรายการพูดถึงวิธีการทำปลานึ่งซีอิ๊ว ไม่ใส่พริก นภสรดูจนเพลิน มีเสียงดังขึ้นตรงที่ประตูเข้า นภสรหันไปดู เห็นปองพลถือเสื้อโค้ตดินเข้ามา “นายกลับมาแล้วเหรอ” นภสรหรี่ตา ยิ้มให้เขา แขนของปองพลถือเสื้อสูทไว้ สีหน้าปกติเดินมาหาเธอ เดินมาถึงหน้าเธอ หันไปมองทีวี จากนั้น ถามเธอว่า: “อยากกินอันนี้เหรอ?” “ไม่ ไม่อยาก” มือของนภสรถือรีโมทไว้และส่ายมือ กะพริบตา จริงๆแล้วเธอเริ่มสนใจการทำอาหาร ปองพลมองเธออยู่สองวินาที จู่ๆโน้มตัวลง มือทั้งสองวางไว้ข้างโซฟา กัดริมฝีปาก เสียงเบามาก: “รอไว้” เขาเอาเสื้อสูทวางไว้โซฟา ไปห้องครัว นภสรลูบริมฝีปากของตัวเอง แก้มแอบแดง การกระทำที่เขาทำกับเธอ ดูเหมือนเป็นธรรมชาติและคุ้นเคยมาก มองเงาของเขา คิดอะไรบางอย่าง รอไว้? รออะไร? ถึงเวลากินข้าว เธอก็เข้าใจว่าปองพลหมายถึงอะไร เขาบอกให้รอไว้ ก็คือรอเขาทำอาหารนั้นให้เธอ นภสรหยิบตะเกียบ ดวงตาของเขามองลงบนปลาที่ปกคลุมด้วยหอมแดงสีเขียวและรูสึกซึ้งใจ นอกจากพ่อ ไม่เคยมีใครดีต่อเธอเท่ากับปองพล “เตรียมตัวกำลังจะกินข้าว?” ปองพลเห็นไม่จับตะเกียบสักที เงยหน้ามองเธอ เอาก้างปลาออกให้เธอ เอาเนื้อปลาใส่ถ้วยของเธอ ตั้งแต่พูด และเอาเนื้อปลาวางไว้ถ้วยของเธอ ใบหน้าของปองพลไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร นภสรก้มหัวลง กินเนื้อปลาที่เขาเอาให้เธอ และพูดต่อคำถามเมื่อกี้ พูดด้วยคำแนะนำว่า : “ครั้งต่อไปเธอสามารถลองทำอาหารด้วยไอเดีย” เนื้อปลานุ่มมาก ไม่มีกลิ่นคาว ไม่ได้ใส่พริก เธอที่กินเผ็ดมาตลอด กลับรู้สึกว่าอร่อยมาก นภสรกินหมด แล้วยื่นตะเกียบเข้าไปอีก ปองพลฟังแล้ว ยักคิ้ว จู่ๆเสียงต่ำลง: “ ฉันใช้ไอเดียในการทำกับข้าวไม่เป็นหรอก แต่……” เขาพูดถึงตรงนี้จู่ๆก็หยุดนภสรเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ “ฉันสามารถใช้ไอเดียทำให้อุณหภูมิสูงขึ้นได้” สายตาปองพลจ้องมองเธออย่างดุเดือด นภสรเหลือบตามองเขา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อในคำพูดของเขา ปองพลแค่ยิ้ม ไม่ได้สนใจ …… …… หลังจากกินข้าวเสร็จ นภสรก็ผลักเขาขึ้นไปข้างบน ให้เขาไปอาบน้ำ เธออยู่ข้างล่างเก็บถ้วยชาม เธอเก็บโต๊ะอาหารของห้องครัวเสร็จ ขึ้นไปชั้นบน ปองพลเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมา ใส่เสื้อผ้าที่อยู่บ้านเนื้อผ้านิ่มนวล ปองพลที่ใส่เสื้อสูท ข้างบนแกร่งแข็ง และร้อน ไม่ยากที่จะคิดและเข้าใกล้เหมือนเมื่อก่อน เห็นนภสรเดินเข้ามา ปองพลหยุดเช็ดหัว ยื่นผมมาจับหัวของเธอ: “ไปอาบน้ำ เติมน้ำไว้ให้แล้ว” “เร็วขนาดนี้?” นภสรตกใจ ปองพลไม่พูดอะไร หันตัวไปนั่งโซฟา หยิบแท็บเล็ตขึ้นไม่รู้จะทำอะไร นภสรอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นเขายังนั่งบนโซฟา ต่างคนก็ต่างกระโดดขึ้นเตียง ตาแวววาวมองเขา: “ฉันโดนก่อนนะ” “มานี้”ปองพลไม่ได้เงยหน้า นิ้วมือยังเล่นอยู่หน้าจอแท็บแล็ต สีหน้าจริงจัง เหมือนกับมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเธอ นภสรก็เลยต้องลงเตียง เดินไปทางเขา: “อะไรอีก……” เดินไปข้างหน้า กำลังจะถามเขาว่ามีเรื่องอะไร ปรากฏว่าผู้ชายเมื่อกี้สีหน้าจริงจังกำลังเล่นแท็บแล็ตอยู่ จู่ๆก็ทิ้งแท็บแล็ตไว้ข้างๆ ยื่นมือดึงเธอมาที่อ้อมกอด นภสรตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่คาดคิดและจับแขนของเขาอย่างแน่นหนาโดย ไม่แตะต้องตัวเขา แต่ในสายตาของเธอมีปมคอที่เย้ายวนใจและจมูกดงของเขา เต็มไปด้วยกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ปองพลมองมาที่เธอและมือที่ปกคลุมเอวของเธอ ผลักเธอขึ้นเล็กน้อยและนภสรซึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็นั่งลงบนตักของเขา นภสรน่าแดงเข้าไปใหญ่ เธอรู้สึกเลยได้ว่าแก้มของตัวเองร้อนแค่ไหน เธอกัดริมฝีปาก เพราะเขินเสียงก็เลยอ่อนเบาลง : “ฉัน ฉันจะนอนแล้ว……” คำพูดของเธอก็เหมือนก้อนหินในทะเล หลังจากพูดเสร็จ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาจ้องมองนภสร ไม่กะพริบตาเลย ตอนแรกนภสรยังสบตากับเขาอยู่ รู้สึกว่าดวงตาของเขาน่ากลัวเกินไป กลัวจะสบตา เหมือนจะโดนดูดเข้าไป และปองพลโอบกอดเธอด้วยความแข็งแกร่งเธอพยายามสองดิ้นครั้งก็ยังไม่ออก แต่รู้สึกถึงร่างกายของเขามีความผิดปกติ ตอนแรกแก้มของนภสรแค่ร้อน แต่ตอนนี้ร้อนไปทั่วร่างกาย “ร้อนขนาดนี้?”ปองพลยื่นมือลูบหน้าของเธอ ในที่สุดก็เอ่ยปากพูด น้ำเสียงต่ำแลและแหบ: “เพราะไอเดียเมื่อกี้ของฉันทำให้อุณหภูมิร้อนขึ้นหรือเปล่า?” นภสร: “……”ไร้สาระ! “ไม่พูดแสดงว่ายอมรับ อืม?”ตอนเขาพูด “อืม” มือที่โอบกอดเอสของนภสรก็แน่นขึ้น ให้สะโพกของเธอดันลงอีก นภสรเพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่เป็นชุดกระโปรงนอน โดนเขากดลงแบบนี้ ทำให้มีความใกล้ชิดกับปองพล แม้ว่าจะมีผ้าชั้นหนึ่งกั้นไว้ เธอก็ยังรู้สึกถึงความแข็งแกร่งและความอดไม่ไหวของน้องชายของปองพล เธอตัวสั่นมีเสียงอึกทึกครึกโครมและผลักหน้าอกของเขาด้วยมือทั้งสอง อยู่ออกห่างจากเขา ปองพลเห็นจุดประสงค์ของเธออย่างเป็นธรรมชาติและยกกระโปรงของเธอขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัวและฝ่ามือขนาดใหญ่ยื่นเข้าไปในเอวของเธอสักสองสามวินาทีแล้วลูบไปตามหลังกระดูก ตลอดทางขึ้นไปลูบเบา ๆ ที่กระดูกผีเสื้อ…… นภสรมองลงไปที่กระโปรงที่ดึงขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเพราะการเคลื่อนไหวของกระโปรง และตอนนี้มีแท่งหนึ่งได้ถูกเปิดเผยออกมา…… รู้สึกว่าผิวที่บอบบางที่ด้านหลังถูฝ่ามือหยาบ ๆ ตลอดเวลาเธอปัดหน้าและเหยียดหลังด้วยมือหลังเพื่อผลักดันออก ปรากฏว่าปองพลจับข้อมือของเธอไว้ “นาย……” นภสรแก้มแดง ยื่นมือข้างหนึ่งออก อีกข้างหนึ่งโดนปองพลจับไว้ ข้อมือบางๆของเธอถูกควบคุมโดยฝ่ามือขนาดใหญ่ และดึงกลับมา เธอยืดอกโดยไม่ตั้งใจ ตาของปองพลมองการกระทำของเธอที่นุ่มนวล ดวงตาเปล่งประกายส่องแสงชงใต้ตาของเขา : “มองแบบนี้แล้ว เหมือนจะใหญ่ขึ้น”