ตอนที่ 111 เซอร์ไพรส์ให้เขา

ต๭นที่ 111 เซอร์ไพรส์ให้เขา ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน เมื่อมีผู้หญิงปรากฏตัวข้างผู้ชายของตัวเอง ก็มักจะรู้สึกระแวง ยิ่งไปกว่านั้น พัชราภาเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนั้น ความสวยของเธอเป็นที่ทุกคนยอมรับ นภสรจับกระเป๋าไว้ กำแน่นโดยไม่รู้ตัว ยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเหมือนมีความขอโทษ : “ฉัน……อยากนั่งอีกสักพัก” จริมยิ้มแล้วยิ้ม เรียกพนักงาน สั่งกาแฟไปสองแก้ว นภสรเห็นเขาแบบนี้ รีบโบกมือ : “ถ้าพี่มีงานก็ไปก่อนเลย ฉันก็แค่……” จริมขัดจังหวะเธอ : “ฉันไม่มี ว่างมาก” นภสรอยากยังจะพูดอะไรอยู่ แต่มองสะดุดตากับจริม ก็เลยหุปปาก มีอะไรต้องปิดบัง เธอก็แค่รู้สึกว่าสบายใจเอง เธอดื่มกาแฟไปด้วย มองปองพลกับพัชราภาทั้งสองอย่างระมัดระวัง ทั้งสองนั่งไม่นาน ก็ลุกขึ้นออกไป นภสรกับจริมค่อยออกไปทีหลัง เห็นพัชราภาขึ้นรถของปองพล ทั้งสองก็จากไปพร้อม ใจของนภสรอยู่ดีดีก็ “เก๋อตึ้ง” สีหน้าเปลี่ยนทันที “นภสร?” หันไปมองจริมที่กำลังมองเธอด้วยความเป็นห่วง สีหน้านภสรเต็มไปด้วยความขอโทษ : “พี่จริม พี่กลับไปก่อนเถอะ เสียเวลาพี่ขนาดนั้น ฉันก็ควรไปทำงานแล้ว” “นี่ไม่ใช่อะไรสักหน่อย” จริมยื่นมือออกมาอยากจับมือของเธอ จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมา ก็เลยเปลี่ยนเป็นตบไหล่เธอ : “มีเรื่องอะไรก็โทรมาให้ฉัน ก็เหมือน……” คิดสักพัก เขาก็พูดต่อว่า: “ก็เหมือนตอนเด็ก” ถึงแม้รู้ว่าจะมีคนที่สามารถช่วยเธอแก้ปัญหาได้ แต่จริมก็ยังจะพูดมันออกมา “โอเค” นภสรยิ้มพยักหน้า ขนตางอน “ไม่ต้องคิดมาก คุณปองพลกับพัชราภาน่าจะเป็นแค่เพื่อนกัน”จริมมองสายตาของปองพล ถอนหายใจพูดออกมาว่า: “ฉันไปก่อนนะ” พูดเสร็จ ก็จากไปโดยไม่หันกลับมาอีก นภสรเห็นจริมขึ้นรถ หลังจากรถออกไป ถึงจะไม่มอง พี่จริมก็ยังเหมือนเมื่อก่อน เรื่องอะไรก็ไม่สามารถปิดบังสายตาของเขาได้ …… อาจจะคำพูดของจริม ทำให้นภสรเชื่อใจ นภสรกลับมาที่บริษัท ก็ไม่ได้คิดอะไรอีก พัชราภาเป็นดาราภาพยนตร์ มักจะบินไปต่างประเทศบินตลอดทั้งปี ก่อนหน้านี้ปองพลอยู่ต่างประเทศมาก่อน ลงทุนภาพยนตร์หนึ่งเรื่องหรือสองเรื่อง จากนั้นก็เจอพัชราภา ซึ่งเป็นเรื่องปกติ นภสรยุ่งอยู่ช่วงบ่าย หลังจากเลิกงาน ก็ขับรถกลับบ้านเอง ตอนเอารถเข้าไปจอด ก็ไม่เห็นรถเบนซ์ที่ปองพลขับวันนี้ ปองพลยังไม่กลับมา ถึงแม้ว่าเขาชอบแกล้งเธอ แต่ก็ดีกับเธอ ก็ที่มีตาเท่านั้นถึงจะมองออก นภสรไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ เขาดีกับเธอแบบนี้ เธอตัดสินใจว่าจะเซอร์ไพรส์ให้เขา เธอเปลี่ยนชุด หยิบแท็บแล็ตลงมา เดินไปห้องครัว และค้นหาวิธีการทำปลานึ่งซีอิ๊วไป เธอไม่เคยทำอาหาร ก่อนหน้านี้ได้แต่มองปองพลทำ และเมื่อวานเธอได้ดูรายการอาหาร รู้สึกว่าซีอิ๊วน่าจะทำง่าย แต่ว่า ในบ้านเหมือนจะไม่มีปลา นภสรก็เลยออกบ้านไปซื้อปลากลับมา จากนั้นมัดผมเข้าห้องครัว ดูแท็บแล็ตไปด้วย และอ่านไปด้วย : “ใช้ไวน์และเกลือเล็กน้อยหมักไว้ครึ่งชั่วโมง หั่นหัวหอมและขิงเป็นชิ้น……” เธอดูไปด้วยและทำไปด้วย หลังจากปลาหมักเสร็จแล้ว แล้วก็หุงข้าว ต้องขอบคุณประสบการณ์ที่ผ่านมาที่ช่วยปองพลล้างผักตอนนี้เธอหุงข้าวเป็นแล้ว เรื่องทำอาหาร นภสรเพิ่งทำอาหารเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอมีความสามารถ หรือเพราะจานนั้นง่ายจนเธอประสบความสำเร็จตั้งแต่ทำครั้งแรก เปิดฝาหม้อ เธอก็ได้กลิ่นหอมของปลา หลังจากเทถั่วลงปลา ใส่หัวหอมและผักชี ขั้นตอนสุดท้ายทำให้เธอคิดหนัก หลังจากต้มน้ำมันให้เดือด แล้วราดใส่ปลา? นภสรเห็นกระทะมีครัวออกมา ตกใจจนปิดไฟ ตอนราดน้ำมัน “ซือลา” โดนลวกใส่มือตัวเอง “ซา……” นภสรขมวดคิ้ว รีบวางมือไว้ใต้ก๊อกน้ำเพื่อล้างแล้วล้างน้ำร้อนอีกครั้ง ก็ยังรู้สึกเจ็บ ดูแท็บแล็ตแล้วผัดผัก แต่ว่า ผัดผักทำได้เค็มมาก และไหม้ไปครึ่งหนึ่ง กินไม่ได้เลย นภสรก็เลยเททิ้ง ผัดหลายครั้งมาก ถึงจะไม่ไหม้ อีกอย่างก็ไม่ได้เค็มขนาดนั้นแล้ว ถึงแม้ว่ายังผัดได้แก่…… แต่ว่า กินๆไป เขาน่าจะไม่ถือสา? …… …… ตอนแปดโมง นภสรโทรให้ปองพล โทรศัพท์ดังขึ้นนานมาก เขาถึงจะรับสาย “กำลังจะโทรให้เธอ ยังไม่ได้กินข้าวตอนเย็นใช่ไหม ฉันโทรเรียกอาหารตามสั่งให้แล้ว น่าจะถึงแล้ว เธอดูคนชัดๆก่อนนะแล้วค่อยเปิดประตู” เสียงของปองพลมาจากโทรศัพท์ นอกจากนี้ยังมีเสียงของกระแสไฟฟ้า เหมือนจะอยู่ที่กว้างขวาง น่าจะอยู่ในที่ที่ค่อนข้างกว้าง นภสรทำกับข้าวสามอย่างที่ห้องครัว ใช้เวลาการทำไปสองชั่วโมง ผ้ากันเปื้อนก็ยังไม่ได้เอาออก ฟังเขาพูดแล้ว คำนั้นที่จะพูดออกมาแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา: “ฉันทำกับข้าวแล้ว รีบกลับมากิน” เธอเงียบสักพัก ถึงจะเอ่ยปากถามว่า: “นาย ไม่กลับมากินข้าวเหรอ?” “อืม” ปองพลเงียบ น้ำเสียงของเขาเหมือนจะไม่มีความสุข ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ “เป็นความผิดของฉัน ที่ไม่สามารถกลับไปกินข้าวมื้อเย็นกับเธอ” ไว้ฉันกลับไปทดแทนให้เธออย่างดี เธออาบน้ำให้สะอาดด้วยนะ……” ปกติคำพูดแบบนี้มักจะทำให้เธอรู้สึกเขินใจเต้น แต่ตอนนี้นภสรได้ฟังแบบนี้รู้สึกอึดอัดใจหงุดหงิด เธอพูดแทรกปองพล: “อ่อ ฉันรู้แล้ว งั้นแค่นี้ก่อน” เธอพูดเสร็จ ไม่รอปองพลตอบ ก็วางสายโทรศัพท์ ถอนหายใจ โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ รีบแกะผ้ากันเปื้อนออกอย่างรวดเร็ว และดวงตาตกลงบนโต๊ะอาหารด้านหลัง ปองพลส่วนมากจะกลับมากินข้าวที่บ้าน ไม่ว่าก่อนหน้านี้อยู่ในอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็กหรืออาศัยอยู่ใน wonder world เขามักจะกลับบ้านตรงเวลาและถ้าเขาทำงานไม่เสร็จ เขาก็จะนำกลับมาทำที่ห้องสมุด เมื่อกี้ฟังแล้วเหมือนสงบ ทำงานที่บริษัทอยู่เหรอ? นภสรหงุดหงิดมากเมื่อเธอนึกถึงภาพที่เธอเห็นในกลางวัน เดินไปดูจานสามจานที่หน้าตาไม่ดีบนโต๊ะเธอนั่งลงแล้วกินสองสามคำ แล้วอ้วกออกมา ปลานึ่งซีอิ๊วเย็นแล้ว ทั้งแข็งทั้งเหม็นคาว ผักก็แก่แล้ว เต้าหู้เละเทะ…… ไม่มีอะไรที่กินได้ เมื่อเปรียบเทียบกับปองพล เหมือนคนละชั้นเลยอีกคนเหมือนสวรรค์อีกคนเหมือนนรก กลับมาทำอาหารให้ปองพลด้วยความสุข อยากเซอร์ไพรส์ให้เขา ไม่คิดเลยว่าจะได้แย่ขนาดนี้ นภสรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารสักพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเททิ้งทั้งสามจานลงในถังขยะ หลังจากที่ทำความสะอาดห้องครัวเสร็จ เธอก็ขึ้นไปชั้นบน