ตอนที่112 เมื่อคืน ไม่ได้กลับมา

ต๭นที่112 เมื่อคืน ไม่ได้กลับมา ข้างๆหายไปคนหนึ่ง นภสรเหวี่ยงตัวบนเตียงและล้มตัวลงนอนเป็นเวลานานแต่ก็นอนไม่หลับ เธอลุกขึ้นไปที่ยังเก็บไวน์ของปองพล หาขวดไวน์ที่แพงที่สุดเปิดออกแล้วดื่ม จากนั้นก็เวียนหัวแล้วหลับไป ตื่นมาอีกครั้ง ฟ้าสว่างแล้ว นภสรมองไปที่เพดานซักพักแล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างดุเดือด หยิบโทรศัพท์มาดู เจ็ดโมงครึ่ง ยังดี ยังไม่ดึกมาก เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมา ปรากฏว่าห้องรับแขกเงียบสงบ “ปองพล” เธอเดินห้องครัวไปด้วย เรียกชื่อของปองพลไปด้วย เห็นได้ชัดว่าลืมเรื่องเมื่อคืน เปิดประตูของห้องครัว เห็นห้องครัวไม่มีคน สีหน้านภสรเริ่มเปลี่ยน ปองพลละ? เธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้องนอนเข้าไป วิ่งไปห้องน้ำ ยื่นมือจับผ้าเช็ดตัวสีชมพูของเธอ ไม่เปียก…… ผ้าเช็ดตัวไม่ได้ใช้ ไม่เปียก เมื่อคืนปองพลไม่ได้กลับมา นภสรพูดอารมณ์ของตัวเองไม่ออก เฝ้าคอยอยู่ชั้นล่าง ปองพลไม่อยู่ เธอก็ทำอาหารเช้าไม่เป็น หยิบกระเป๋าแล้วเดินไปข้างประตู เตรียมตัวจะไปบริษัท เดินไปถึงครึ่งทาง จู่ๆคิดอะไรได้ขึ้นมา หันกลับไปอีกครั้ง เข้าห้องครัว เอาขยะในห้องครัวทิ้ง ในถุงขยะมีกับข้าวสามอย่างที่เธอทำในเมื่อคืน โชคดีที่เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงถึงแม้หลังจากข้ามคืนก็มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว นภสรโยนขยะทิ้งที่ในถังขยะที่หน้าประตูอย่างไม่มีสีหน้า ขับรถไปทำงานที่บริษัท …… …… “ สวัสดี หัวหน้านภสร !” เมื่อวันก่อน พอเธอเข้าบริษัท ก็มีคนมาทักทายเธอ นภสรเข้าลิฟต์ด้วยความไม่มีสีหน้า ได้ยินเสียงนินทาจากคนข้างหลัง “วันนี้หัวหน้านภสรเป็นอะไรอ่ะ?” “ดูเหมือนจะเครียดๆนะ……” “เหอะ ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถเทียบกับคุณหนูใหญ่ของบ้านไชยกาลไม่ได้ ที่นำอารมณ์ส่วนตัวมาทำงานใน บริษัท ……” พอประตูลิฟต์ปิด เสียงนินทาจากข้างนอกก็ได้เงียบสงบลง นภสรเงยหน้าขึ้นมองผนังลิฟต์ที่สว่างสดใส ผนังของลิฟต์ส่องแสงออกมาคือ หน้าของเธอที่ไม่มีสีหน้า พวกเธอพูดถูก ห้ามนำอารมณ์ส่วนตัวเข้ามาในการทำงาน ลิฟต์จอดอยู่ชั้นที่เธอทำงาน นภสรเข้าห้องทำงานของตัวเอง เริ่มทำงาน พิมลแขมาเช้ากว่าเธอ เห็นเธอเข้าห้องทำงาน รีบเอาชานมให้เธอ “ดูแล้วเธอต้องไม่ได้กินข้าวเช้ามาแน่เลย ยังดีที่ฉันเหลือขนมปังอยู่ เธอก็กินกับชานมไปด้วยเลย” พิมลแขเอาขนมปังและชานมมาวางไว้หน้าเธอ ดูสีหน้าของเธอ: “ ฉันรู้สึกว่าวันนี้สีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีนะ” นภสรฟังแล้วยิ้ม: “เมื่อวานฉันอาจจะเหนื่อยเกินไป จากนั้นหยิบชานมขึ้นมาดื่มคำหนึ่ง พูดคำขอบคุณ : “ขอบคุณ” พิมลแขมองเธอ: “ฉันยังมีงาน ไปยุ่งก่อนนะ เธอกินเสร็จแล้วค่อยทำงาน” “โอเค” หลังจากนภสรมองพิมลแขออกไป ละสายตา ถึงแม้ไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองทรมาน อีกอย่างช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ …… ตอนเที่ยง นภสรกับพิมลแขทั้งสองออกไปกินข้าวเที่ยงที่ข้างนอก พอพิมลแขนั่งลง หยิบเมนูบนโต๊ะและเชื่อมต่อกับเครือข่ายไร้สายอินเทอร์เน็ตจะเริ่มพูดไร้สาระว่า: “ยังดี เรามาเช้า ไม่งั้นเดี่ยวไม่มีอินเทอร์เน็ตละ” “ถ้าเกิดมีวันหนึ่ง ไม่มีโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ต……” นภสรยังพูดไม่จบ พิมลแขก็ขัดจังหวะเธอ ตาเล็กมีความคมมาก: “อย่าตั้งสมมติฐานแบบนี้” “……”นภสรรู้สึกเบื่อและมองไปทางอื่น อีกสักพัก เธอก็ได้ยินเสียงพิมลแขเรียก : “พระเจ้า! ไอดอลของฉันกลับจากต่างประเทศแล้ว!อ้าอ้าอ้า!” พิมลแขจ้องตาโตทองข้างบนที่เขียนไว้ว่าพัชราภา จากนั้นยื่นโทรศัพท์ให้นภสรดู : “เธอดู ไอดอลของฉัน ดูขา ดูผิว……” นภสรนึกได้พอดี พิมลแขเป็นแฟนคลับของพัชราภามาหลายปี เห็นพิมลแขตื่นเต้นขนาดนี้ เธออยากพูดออกมาว่า จริงๆแล้วเมื่อวานเธอเห็นพัชราภา นึกถึงพัชราภา ก็นึกถึงปองพลโดนไม่ตั้งใจ “รู้แล้ว”นภสรพูดอย่างกังวล ผลักของเธอกลับไป พิมลแขไม่สังเกตความผิดปกติของเธอ หลังจากเอาโทรศัพท์กลับมา ดูข่าวต่อ ดูไปดูมา เธอจ้องตาโต น้ำเสียงมีความโกรธ : “ไอดอลที่ใสของฉันจะไปนอนกับผู้ชายที่โรมแรม! นักข่าวพวกนี้เป็นบ้าเหรอ!” พอฟังพิมลแข นภสรก็นึกได้ว่าเมื่อวานปองพลกับพัชราภาขึ้นรถออกไปด้วยกัน พิมลแขยังดูข่าว: “เหี้ยเหี้ยเหี้ย นักข่าวคนนี้ต้องบ้าแน่เลย ไอดอลของฉันดีแบบนี้ จะไปเอาใจชายรถเบนซ์?” เบนซ์? นภสรใจไม่ดี ยื่นมือหยิบโทรศัพท์ของพิมลแขมา “เห้……เธอทำอะไร ฉันยังดูไม่เสร็จ” พิมลแขยื่นมือหยิบโทรศัพท์ นภสรไม่ได้สนใจเธอ จ้องหน้าจอโทรศัพท์ ในรูป มีรถเบนซ์สีดำหนึ่งคันจอดหน้าโรงแรม ถึงแม้ป้ายทะเบียนจะถูกปิดไว้ แต่ก็ยังดูออกว่าเป็นโลโก้ของเบนซ์ ประตูคนขับด้านหน้าเปิดประตูรถไว้ พัชราภายืนอยู่ที่ประตูรถที่เปิดครึ่งหนึ่ง เอนกายเล็กน้อยและไม่รู้ว่าพูดอะไรกับคนในรถ แต่ท่านี้ถ้าคนนอกดูแล้วเหมือนสนิทสนมเป็นพิเศษ ข้างล่างเขียนไว้ว่า: ดาราภาพยนตร์ต่างประเทศสงสัยจะสละโสดเพราะมีแฟน เธอเลื่อนลง ยังมีอีกหลายรูป หนึ่งในนั้นคือภาพเงาของคนที่ออกมาจากด้านคนขับรถ ถึงแม้ภาพจะไม่ชัด แต่นภสรที่คุ้นเคยต่อปองพล ดูก็รู้ว่าเป็นเขา เมื่อกี้ที่แย่งโทรศัพท์ไม่ได้ พิมลแขวิ่งไปข้างหลังเธอ พูดออกมาว่า: “ ทำไมฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้คือประธานปองพล?” นภสรเสียแรงให้อารมณ์ตัวเองดีขึ้นมาก เธอคืนโทรศัพท์ให้พิมลแข : “เรากินข้าวก่อนเถอะ กินเสร็จยังต้องกลับไปบริษัททำงานอีก” พิมลแขหยิบโทรศัพท์ดูดีดี ก็โดนนภสรแย่งไป พูดว่า: “กินข้าวห้ามดูโทรศัพท์” ในใจของพิมลแขรู้สึกสงสัย: “ฉันก็อยากรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนประธานปองพล” นภสรกระพริบตา : “ใช่เหรอ?” ไม่ใช่เหมือน ผู้ชายคนนั้นก็คือปองพล นภสรเม้มปาก กำลังจะพูดอะไร โทรศัพท์ที่วางข้างๆก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดู ก็คือคนที่พิมลแขพูดขึ้นเมื่อกี้ ปองพล นภสรดู วางสายโดยไม่คิดอะไร จากนั้นโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เธอมองพิมลแขที่นั่งตรงข้าม หนิบโทรศัพท์มาปิดเสียง จากนั้นเอาหน้าจอคว่ำไว้บนโต๊ะ