ตอนที่114 จะไปก็ไปด้วยกัน

ต๭นที่114 จะไปก็ไปด้วยกัน วันนี้เขาโทรให้เธอ เธอไม่รับสายเลย ไปหาที่บริษัท เธอทำเป็นไม่เห็นเขา จากนั้น ผู้ช่วยโทรหาเขา เขาจำเป็นต้องกลับบริษัทไปทำงาน ทายว่าเธอต้องไม่กลับ wonder world ก็เลยมารับเธอที่อพาร์ตเมนต์ ปองพลจ้องมองเธอไม่กี่วินาที จากนั้นเดินไปตรงหน้าของเธอแล้วนั่งลง วันนี้ช่วงนี้นภสรไปทำงานมักจะใส่รองเท้าส้นสูงและเสื้อทำงาน กระโปรงถึงเขา เธอนั่งแบบนี้ กระโปรงก็สั้นขึ้น ขาที่เรียวยาว ทำให้คนสนใจ หลังจากปองพลนั่งลงมา มองไป จ้องขาที่เรียวยาวคู่นั้นโดยไม่ตั้งตัว หลังจากนภสรรู้ว่าเขามองอะไรอยู่ ยกมือหยิบกระเป๋าที่โยนไปข้างๆขึ้นมาแล้วโยนใส่เขา: “ดูอะไร พูดสิ!” สีหน้าของนภสรโกรธ ตอนนี้ เขาจะมองขาเธอทำไม! โรคจิต! อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ว่าสายตาแบบนั้นของเขามันแสดงว่าต้องมีอะไรแน่ไป! ปองพลไม่ได้หลบ แต่รับกระเป๋าที่เธอโยน มองหน้าที่โกรธของเธอ ยิ้มใต้ตา แบบนี้สิ ปองพลเอากระเป๋าของเธอไว้ข้างๆ อธิบายว่า: “ฉันกับพัชราภาเป็นแค่เพื่อน” นภสรฟังแล้วยักคิ้ว : “อ้อ” ผู้ชายส่วนมากเจอสถานการณ์แบบนี้มักจะอธิบายแบบนี้ ปองพล: “อืม” “……” แล้ว? เห็นปองพลไม่อธิบายต่อ นภสรงง: “นี่คือคำอธิบายของเธอเหรอ?” น้ำเสียงของปองพลจริงจัง : “ใช่” อารมณ์ของนภสรในตอนนี้ มันแบบ…… “นายออกไปเดี่ยวนี้!” จู่ๆนภสรก็ลุกขึ้นยืน มองเขาและชี้ไปทางประตู สีหน้าเคร่งขรึม เธอทำอาหารครั้งแรก เขากลับไม่มากินข้าวที่บ้าน ไม่กลับมาทั้งคืน ……สุดท้าย กลับอธิบายแค่คำเดียว ก่อนหน้านี่เธอพยายามแกล้งนิ่งเฉยไว้ สุดท้ายก็อดไม่ได้และยังตะโกนใส่เขา แต่ว่า มองไปทางปองพล ดูแล้วเขาจะใจเย็นกว่าเธอเยอะ “จะไปก็ไปด้วยกัน” เขาพูดจบด้วยความใจเย็น แล้วถือกระเป๋าของเธอลุกขึ้น จากนั้นในสายตาที่ประหลาดใจของนภสร เดินเข้ามาหาเธออุ้มเธอไว้บนไหล่แล้วเดินออกจากประตู ท้องส่วนล่างของนภสรถูกกดทับที่ไหล่ของเขาและร่างกายถูกวางคว่ำลงบนหลังของเขา แขนของเขาบีบขาของเธออย่างแน่นเหมือนแบกกระสอบ และพาเธอออกไปได้อย่างง่ายดาย เขาแบกเธอไปถึงนอกประตู และยังไม่ลืมว่าต้องปิดประตู นภสรตกใจด้วยเสียงประตู ในที่สุดก็มีสติ แล้วเตะตีเขา : “ปองพล! นายทำอะไรเนี่ย!ปล่อยฉันลงมาเดี่ยวนี้!” ทำแบบนี้ มันน่าอับอาย! เธอใส่รองเท้าส้นสูง ส้นของรองเท้าก็แข็ง ตอนปองพลถูกเตะ ไม่ได้อ่อนให้เลย เตะไม่กี่ครั้งปองพลก็ออกเสียง หึ จากนั้น…… “ปา” หลังจากเสียงดังขึ้น เสียงชัดเจนของปองพลดังขึ้น ขู่ด้วยว่า: “ทำตัวน่ารักหน่อย” ตอนแรกยังดิ้นอยู่บนไหล่เขาแต่ตอนนี้กลับสงบลง เขาตีก้นเธอ! เธอกัดริมฝีปากบ่นว่า: “โรคจิต!” ถ้าเกิดคนอื่นเห็นเธอโดนแบกไว้ไหล่แบบนี้มันก็อายมากแล้ว ถ้าคนเห็นอีกว่าเธอโดนปองพลตีก้น เธอรู้สึกว่าตัวเองคงต้องลาใบหน้านี้เพราะอับอายมาก รู้สึกคนที่อยู่บนไหล่ในที่สุดก็หยุดลงสักที ในที่เธอไม่เห็น ปองพลกัดริมฝีปาก คิ้วแสดงออกว่ามีความสุข “ฉันอึดอัด นายปล่อยฉันลงก่อน……” ใกล้จะถึงประตูลิฟต์ นภสรทำเสียงอ่อนดูสงสาร จริงๆแล้ว ท้องส่วนล่างของเธอถูกกดทับไหล่ของเขาและต้องรักษาสมดุลของร่างกายทั้งหมดด้วยวิธีนี้ ร่างกายก็เลยอึดอัดเล็กน้อย ปองพลฟังแล้ว ตอบ”อืม” จากนั้นก็อุ้มเธอลงมา นภสรรู้สึกดีใจ แต่ก็ดีใจไม่สุด เธอตกอยู่ในอ้อมกอดของปองพล โดนเขาอุ้มไว้ ปฏิกิริยาของนภสรครั้งแรกคือลืม ตาแต่ว่านึกถึงตบนั้น แล้วห้ามตัวเองไว้ กระพริบตาพูดว่า: “ ฉันเดินไปเองได้” ปองพลไม่สนใจเธอ อุ้มเธอไปถึงหน้าลิฟต์ มือที่กอดเอวของเธอกดลิฟต์อย่างง่ายดาย ประตูลิฟต์เปิดออก นภสรฉวยโอกาสโดดตัวลง รู้สึกว่ามือของปองพลโดนก้น บีบทีหนึ่ง: “อยู่ดีดี ไม่งั้นเดี่ยวโป้ละ” “……”นภสรก้มดูกระโปรงของตัวเอง ก้มหัวไว้อ้อมกอดของเขา แกล้งตาย ไม่รู้ว่านภสรโชคดีเกินไปหรือเปล่า ทั้งทางไม่เจอใครสักคน ปองพลโยนเธอเข้าไปในรถได้สำเร็จ ปองพลขึ้นรถจากอีกด้านหนึ่งล็อคประตูอย่างรวดเร็วแล้วขับรถออกไป ปองพลทำหน้าเหมือนคนไม่เป็นอะไรนภสรรู้สึกหงุดหงิดแต่ไม่มีที่ระบาย โดนเขาบังคับให้กลับคฤหาสน์ พอรถจอด ปองพลหยิบกุญแจออกจากรถ หันไปมองเธอด้วยความตั้งใจ เขาจำได้ครั้งแรกที่เธอมา ตอนเที่ยงคืนขับรถของเขาหนี ความผิดพลาดแบบนี้ในการวางกุญแจไม่เป็นที่เป็นทาง มีหนึ่งครั้งก็พอแล้วจะไม่มีครั้งที่สองอีก นภสรเปิดประตู เดินเข้าไปด้วยความโกรธ กะจะไม่สนใจปองพล แต่ว่า เธอเดินเข้าไปสองก้าว จู่ๆก็หยุด โยธินที่ยืนอยู่หน้าประตูเงยหน้าขึ้น ก็เห็นนภสร น้ำเสียงตื่นเต้น : “พี่สะใภ้ กลับมาแล้ว! ฉันกำลังจะโทรหาให้พวกพี่เลย” นภสรมองโยธินแค่หนึ่งวินาที แล้วละสายตาไปที่พัชราภาที่ยืนอยู่ข้างเขา วันนี้พัชราภาใส่เสื้อผ้าฤดูใบไม้ร่วงใหม่ในสัปดาห์แฟชั่นดูเป็นผู้ใหญ่ที่สง่างามและมีน้ำใจ ตอนนภสรมองเธอ เธอก็เงยหน้ามองนภสร เป็นผู้หญิงด้วยกัน มักจะมีความกระตือรือร้น ทั้งสองสะดุดตากัน พัชราภาพยักหน้าให้เธอก่อน ปองพลตามมาข้างหลัง ก็ได้ยินโยธินพูด เดินมามองเขากับพัชราภาทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าเคร่งขรึม โยธินไอ โบกมือให้ปองพลอย่างไร้เดียงสา จากนั้นมองแล้วแกล้งทำเป็นคนไม่รู้จัก เห็นปองพล พัชราภาก็ยิ้มให้เขา: “ปองพล” ปองพลไม่ตอบ สีหน้าของพัชราภาเปลี่ยนทันที แต่ก็รีบทำหน้าปกติ หันไปมองนภสร: “ปองพล คนนี้คือ……” นภสรขมวดคิ้ว หูหนวกเหรอ? เมื่อกี้ไม่ได้ยินโยธินเรียกพี่สะใภ้หรือไง เห็นนภสรไม่ตอบอะไร เหมือนโยธินกลัวพัชราภาจะทำตัวไม่ถูก รีบพูดออกมาว่า : “ พัชราภา คนนี้คือ……” นภสรไม่รอโยธินพูดจบ ก็ก้าวขาเดินเข้าคฤหาสน์ หยิบกุญแจในกระเป๋าแล้วเปิดประตู ปองพลไม่แนะนำเธอให้พัชราภา และไม่แนะนำพัชราภาให้เธอ ดังนั้นมันคงสมเหตุสมผลที่เธอไม่สนใจพัชราภา พ่อสอนเธอตั้งแต่เล็กว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้า